ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ: Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (7ο ΜΕΡΟΣ)

«Όλοι οι δρόμοι οδηγούν προς τον ίδιο Θεό· είθε ο Βράχμα των Ινδουιστών, ο Αχούρα Μάζντα των οπαδών του Ζαρατούστρα, ο Βούδας των βουδιστών, ο Γιεχοβά των Εβραίων και ο Ουράνιος Πατέρας των χριστιανών να σας χαρίζει τη δύναμη να υλοποιήσετε τούτη την ευγενή, ανώτερη ιδέα!» (Ομιλία του Σουάμι Βιβεκανάντα-Ραμακρίσνα εις το λεγόμενο ''Πρώτο Κοινοβούλιο των Θρησκειών του Κόσμου'' ΣΙΚΑΓΟ, Η.Π.Α. 1893).

Σας θυμίζει κάτι τούτος ο λόγος; Ναι αδερφοί! Είναι οικουμενιστικός λόγος ενός «θεϊκού» βουδιστή διδασκάλου! Τι ομοιότης με τους σημερινούς Οικουμενιστάς!!!

Ας δούμε όμως τι μας λέγει ένας αυτόπτης μάρτυρας δια τους δήθεν «θεούς» των άλλων θρησκειών.

(Η ΕΙΚΟΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ ΤΗΣ ΑΣΙΖΗΣ ΟΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑΝ ΚΑΙ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ»)

''Τέτοιοι «θεϊκοί» διδάσκαλοι συνήθιζαν τον καιρό των χίπηδων στη δεκαετία του '60 να έρχονται από την Ινδία στην Ευρώπη για ιεραποστολή και προσηλυτισμό, αφού πρώτα περνούσαν κι έχαναν μια στάση στις ΗΠΑ. Προετοιμασμένο το έδαφος από πρότερους πειραματισμούς στα πάσης φύσεως ναρκωτικά η Ευρώπη ήταν τώρα ώριμη να δεχθεί καινές «δοξασίες» και «φωτισμό». Ξαφνικά ξέσπασε μια πραγματική επιδημία προς τον Ινδουισμό.

Ένας από αυτούς τους «ειδήμονες των ιδεολογιών» που, ειρήσθω εν παρόδω, είχε εκδιωχθεί από τις ΗΠΑ με δικαστική απόφαση- μετέφερε τις δραστηριότητες του στην Ευρώπη. Προερχόταν από έναν κόσμο, όπου έδειχναν να μην κυριαρχούν η λογική και η τάση προς ανάλυση. Υποσχόταν με επιδέξια λόγια χε ψεύδη για πολλοστή φορά στην ανθρώπινη ιστορία εκείνο που ο διάβολος είχε υποσχεθεί στη Εύα: «Θα είσθε κι εσείς σαν Θεοί» (Γεν. γ, 5). Ο γκουρού Μαχαρίσι Μαχές Γιόγκι που έγινε γνωστός κυρίως μέσω του συγκροτήματος των Μπητλς, είχε θητεύσει 13 χρόνια ως υποτακτικός του διδασκάλου του, του Γκουρού Ντεβ, και είχε λάβει από αυτόν την κλίση για την οδό προς τον υπερβατικό διαλογισμό με την εντολή να κατακτήσει μέσω αυτού και χάριν του Ινδουισμού ολόκληρο τον πλανήτη. Ήθελε, βλέπετε, να αμφισβητήσει και να διεκδικήσει την παγκόσμια κυριαρχία από τον Πάπα.

Ο Μαχαρίσι υποσχόταν κάτι όχι λιγότερο από ίαση και σωτηρία, ελευθερία και θεϊκότητα. Έλεγε πως η ζωή είναι σαν τον τροχό: Κάθε ακτίνα του οδηγούσε προς το εσωτερικό, τον εσωτερικό άνθρωπο, όπου όλα είναι ήσυχα, ακίνητα και ειρηνικά. Η όλη διαδικασία έδειχνε να μην έχει να κάνει με κανόνες και νόμους. Υπήρχε μάλιστα η παρότρυνση για προσωπική διαπίστωση αυτής της παραψυχολογικής «τεχνικής» μέσα από το προσωπικό βίωμα. Τίποτα δεν χρειαζόταν να υιοθετηθεί επί τη βάσει της πίστεως. «Δοκίμασε και δες, αν δουλεύει» ήταν η προτροπή. Για φαντάσου! Τι δελεασμός! Μια νέα «σοφία», με την οποία θα μπορούσε κανείς να κατακτήσει μόνος του την απελευθέρωσή του! Ασε που για την ένωση με το Ατέρμονο δεν απαιτούνταν η καλοσύνη του βίου, η αυστηρότητα της ασκήσεως, ο ζήλος της αφοσίωσης και της προσφοράς ούτε η απαρέγκλίτη πιστότητα στην πίστη. Ο Μαχαρίσι εισήγαγε τον υπερβατικό διαλογισμό, ο οποίος προερχόταν από τον Ινδουισμό. Με τη βοήθεια καθαρά μιας τεχνικής -και όχι θρησκείας, όπως διαρκώς προφασιζόταν ο Μαχαρίσι- μπορούσε κάνεις να ξαναφθάσει την πρωταρχική κατάσταση της θεϊκής συνειδητότητας του ανθρώπου. Όλες οι απόψεις του Μαχαρίσι περί φωτισμού, υπερφυσικών καταστάσεων και διαφοροποιημένης συνειδητότητας ντύνονταν με ένα ψευδοεπιστημονικό ένδυμα και δίδονταν στο βιβλίο του «Η επιστήμη του Είναι και η τέχνη του Ζην».

Τι εικόνα όμως παρουσιάζει αυτή η εν τέλει απολύτως θρησκευτική τεχνική, η οδός προς τον επαγγελλόμενο φωτισμό; Για μερικές εκατοντάδες ευρώ και μετά από ένα εισαγωγικό μάθημα σειρά έχει μια μύηση. Διάφορα τελετουργικά, μυστικές λεγόμενες γνώσεις και κανονισμοί ήταν, βλέπετε, πάντοτε αρεστές στον Σατανά τακτικές. Όπως περίπου και στη Βαϊραγιάνα,στην οποία θα αναφερθώ παρακάτω, έτσι και στον υπερβατικό διαλογισμό ξεκινά κανείς από την αφετηρία ότι ο γκουρού (διδάσκάλος) είναι πλάσμα πεφωτισμένο και σε ανώτερη κατάτταση ύπαρξης, και πως επομένως αντιπροσωπεύει την απόλυτη οδό προς τον προσωπικό φωτισμό του καθενός· του εμπιστεύεται κανείς τον εαυτό του. Στη συνέχεια όμως συμβαίνει δυστυχώς κάτι τραγικό που δεν είναι αντιληπτό από την αρχή: το ότι εντελώς απερίσκεπτα κι ελαφρά τη καρδία κανείς ενστερνίζεται κάτι, αντί του οποίου οι χριστιανοι προγονοί μας κι οι μάρτυρες προτιμούσαν τα φρικτότερα βασανιστήρια και τον απεχθέστερο, σκληρότερο θάνατο: «... δοκίμασαν εξευτελισμούς και μαστιγώσεις, ακόμη και δεσμά και φυλακίσεις. Λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν δοκιμασίες, θανατώθηκαν με μαχαίρι, περιπλανήθηκαν ντυμένοι με προβιές και κατσικίσια δέρματα, έζησαν σε στερήσεις, υπέφεραν καταπιέσεις, θλίψεις και κακουχίες» (Εβρ. ια', 36-37). Κι όλα αυτά, διότι αρνούνταν να σκύψουν μπρος στους ρωμαϊκούς θεούς ή να θυσιάσουν στα είδωλα! Πράγματι, κατά τη μύηση έρχεται κανείς σε επαφή με πνεύματα ειδωλολατρικά, βλέπε δαίμονες, πράγμα που ακριβώς απηχεί τον σκοπό της μύησης αυτής: αναδημιουργία του «είναι», αναγέννηση του σύμπαντος και της ψυχής. Ο Μαχαρίσι γνωρίζει ποιο είναι το φάρμακο που χρειάζεται ο κόσμος· το ότι η υποτιθέμενη ίαση αυτή και σωτηρία τυχαίνει να βρίσκεται στον Ινδουισμό δεν είναι ανάγκη να το γνωρίζει ο εκάστοτε μυημένος και ο κόσμος. Σημασία έχει να καταπιεί το χάπι.

Ιδού λοιπόν στεκόμουν κατά το τυπικό της μύησης και θυσίαζα (την ψυχή μου) σε μια ινδουιστική θεότητα! Τούτη η μύηση είναι ένα θρησκευτικό τελετουργικό, όπου ο νεοεισερχόμενος υποκλίνεται μπροστά στην προσωπογραφία του θεϊκού γκουρού Ντεβ, γονατίζει εμπρός και στο -όπως εντελώς φευγαλέα κι επιδερμικά αναφέρεται- δικό του Εγώ (μια και Θεός, όπως είπαμε, είμαι εγώ) και του προσφέρει θυσίες. Λησμονούσα το γεγονός ότι οι πρώτοι χριστιανοί και μάρτυρες προτιμούσαν τις φρικτότερες κι απεχθέστερες δοκιμασίες, βασανισμούς και τον θάνατο από την προσκύνηση και τη θυσία στους τότε ρωμαϊκούς ειδωλολατρικούς θεούς! Να όμως που οι θεότητες αυτές έχουν επιστρέψει με άλλα ονόματα και οι σύγχρονες προσφορές και θυσίες των ανθρώπων δίδονται ως ένδειξη σεβασμού και εξαρτήσεως: μερικοί καρποί, ένα λευκό πανί, αρωματικά ξυλάκια και διάφορα άλλα, και έτσι μέσω της πράξης αυτής προσδένεται ο εκάστοτε νεοεισερχόμενος στο άρμα των ινδουιστικών θεοτήτων, καθώς και σε εκείνο της διδασκαλίας των Βέδων και της Βαγαβάδ Γκίτα (2^^ αι. π.Χ.) ως οδό του απόλυτου, ολοκληρωμένου φωτισμού. Και κάτι εξαιρετικά σημαντικό: Απαιτήθηκε από εμένα να υποσχεθώ να μην διαδώσω ποτέ ένα μυστικό, το λεγόμενο μάντρα. Μονάχα μετά τη συγκατάθεσή μου μου ψιθύρισαν ένα μάντρα στο αφτί. Τα μάντρα αυτά φαντάζουν στον νεοεισερχόμενο αρχικά ως αθώες. ασήμαντες και δίχως νόημα ηχητικές συλλαβές. Προέρχον:αι από τη σανσκριτική, μια γλώσσα και γραφή που πρωτοεφαρμόστηκε πριν από περίπου δύο χιλιάδες χρόνια και που τώρα χρησιμοποιείται μονάχα στον Ινδουισμό. Αυτές οι συλλαβές-μάντρα είναι οι κεντρικοί φορείς του όλου υπερβατικού διαλογισμού και πρέπει να εκφέρονται επαναληπτικά δύο φορές καθημερινά για είκοσι λεπτά με τον ασκούμενο σε καθιστή αναπαυτική στάση. Με τον τρόπο αυτό έρχεται κανείς σε επαφή με το πνεύμα και απο αυτήν την πηγή αντλεί το μάντρα τη δύναμη του. Αυτό φυσικά δεν σου το λένε. Ένα μάντρα, έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονται, απαγορεύεται διά παντός να εκφέρεται μεγαλοφώνως, διαφορετικά χάνει τη δύναμή του που κατοικεί εσωτερικά και η οποία είναι ακριβώς εκείνη που πρέπει να δράσει προκειμένου να απελευθερωθεί ο άνθρωπος από ενοχλήσεις.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

(για τα ''Μάντραμ'' δείτε και Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (2ο ΜΕΡΟΣ)

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ