ΑΝΑΘΕΜΑ ΕΙΣ ΟΣΟΥΣ ΠΡΟΣΘΕΤΟΥΝ, ΑΦΑΙΡΟΥΝ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΙΣΤΙΝ ΜΑΣ

Διάλογος «ἀγάπης» ἢ προδοσία τῆς Πίστεως;

ΟΙ 28 Καθηγητὲς τοῦ ΑΠΘ μίλησαν. Καὶ τί εἶπαν; Τί θὰ μποροῦσαν νὰ ποῦν Καθηγητές, τῶν ὁποίων οἱ μαθητὲς βράβευσαν τὸν αἱρεσιάρχη Πάπα; Κατηγόρησαν, ἁπλὰ καὶ ἀβίαστα, τοὺς σύγχρονους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ ὑπερασπίζονται τὴν ἁγία μας Πίστη. Αὐτούς, ποὺ ἀκολουθοῦν τὰ βαμμένα μὲ αἷμα, μονοπάτια τῶν Ἁγίων Πατέρων, ποὺ θυσιάστηκαν στὸ διάβα τῶν αἰώνων, μαρτυρώντας ὑπὲρ τῆς Ἀληθείας. Προφανῶς, ὁ «διάλογος μαρτυρίας τῆς ἀληθείας»(1), ποὺ ἀναφέρουν οἱ ἐν λόγῳ Καθηγητὲς στὴν ἐπιστολή τους πρὸς τὴν Ἱεραρχία, δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ τὴν ἀλήθεια, τὴν Ἀλήθεια τῶν ἁγίων Πατέρων.Θλίψη μεγάλη προκαλεῖ πράγματι, ἡ διαπίστωση τοῦ μεγέθους τῆς διαβρώσεως αὐτῶν, ποὺ ὑποτίθεται, ὅτι μελέτησαν καὶ εἶναι γνῶστες τῆς Πατερικῆς Διδασκαλίας.
Πολὺ λοιπὸν ἀγάπησαν οἱ Καθηγητὲς τοὺς ἀλλόθρησκους καὶ τοὺς κακοδόξους καὶ εἶναι ὑπὲρ τῶν διαλόγων μαζί τους. Πολὺ ἐμίσησαν τοὺς Ὀρθοδόξους, ἀρνοῦνται κάθε (πραγματικό, μὲ ἐπιχειρήματα) διάλογο μαζί τους. Εἶναι τόσο μεγάλη δὲ ἡ ἀγάπη τους, ποὺ θὰ ζητοῦσαν, ἐὰν ζοῦσαν στὰ χρόνια του, τὴν καθαίρεση τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὁ ὁποῖος δίδαξε: «Κοίταξε στὸ πρόσωπον ἕνα Ἑβραῖον... εἶναι ὡσὰν πανὶ ἀφωρισμένο, διότι ἔχει τὴν κατάραν ἀπὸ τὸν Θεόν, καὶ δὲν γελᾶ ἡ καρδία του. Ἔχει τὸν διάβολον μέσα του ὁποὺ δὲν τὸν ἀφήνει... Ὁ Ἑβραῖος μοῦ λέγει πὼς ὁ Χριστός μου εἶνε μπάσταρδος, καὶ ἡ Παναγία μου πόρνη. Τὸ ἅγιον Εὐαγγέλιον λέγει πὼς τὸ ἔγραψεν ὁ διάβολος. Τώρα ἔχω μάτι νὰ βλέπω τὸν Ἑβραῖον»; (2) Παρομοίως καὶ γιὰ τὸν Ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος συμπεριέλαβε «τὸν Μωάμεθ μεταξὺ τῶν “ψευδοχρίστων καὶ ψευδοπροφητῶν”» καὶ ὑποστήριξε ὅτι «ἡ ἐξάπλωση τοῦ Ἰσλὰμ ὀφείλεται, ὄχι στὴν θεϊκὴ εὐλογία καὶ ἀποδοχή, ὅπως ἰσχυριζόταν ὁ συνομιλητὴς του (ὁ μουσουλμάνος), ἀλλὰ στὴ χρήση πολεμικῆς βίας καὶ στρατιωτικῆς ἐπιβολῆς, ὅπως καὶ στὸ ὅτι προτείνει ἡδονικὸ καὶ ἀνήθικο βίο». (3)
Ἡ «ἀγάπη» τῶν οἰκουμενιστῶν δείχνει τὸ πραγματικό της πρόσωπο στοὺς Ὀρθοδόξους, διότι «τῶν οἰκουμενιστῶν ἡ διατυμπανιζόμενη εἰς ὅλους τοὺς ἤχους ἀγάπη δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ μία καλοστημένη τῶν δαιμόνων ἀπάτη...». (4) Ἀγάπη χωρὶς ἀλήθεια εἶναι ἀπάτη, ἔλεγε ὁ γέρων Αὐγουστῖνος. Ὁ Διάλογος, ὅταν γίνεται χάριν τῆς Ἀληθείας, εἶναι ἀρεστὸς σὲ ὅλους. Ἀκόμη καὶ
αὐτός, ποὺ ἀφορᾶ σὲ θέματα μὴ διαπραγματεύσιμα. Αὐτὸς πρέπει νὰ γίνεται κάτω ἀπὸ αὐστηρὲς προϋποθέσεις. Πόσο νὰ διαλεχτεῖς μὲ κάποιον, ποὺ ἀμφισβητεῖ τὰ ἐπίσημα ἀναγνωρισμένα περιουσιακά σου στοιχεῖα ἢ τὰ ἐθνικὰ κυριαρχικά σου δικαιώματα; Πῶς καὶ πόσο θὰ διαλεχθεῖς γιὰ τὰ ἀφοροῦντα εἰς τὰ δόγματα τῆς Πίστεώς μας, δηλαδὴ «ἐκεῖνες τὶς ἀποκεκαλυμμένες ἀλήθειες τῆς πίστεώς μας, ποὺ ἀμφισβητήθηκαν καίρια στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς. Γι᾽ αὐτὸ καὶ διατυπώθηκαν μὲ κάθε σαφήνεια κατεξοχὴν ἀπὸ Οἰκουμενικὲς Συνόδους ἢ ἀπὸ Συνόδους, οἱ ὁποῖες ἔγιναν ἀποδεκτὲς καὶ βιοῦνται στὸ ἑξῆς ἀναμφισβητήτως ἀπὸ τὴ δογματικὴ συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας... Τὰ δόγματα τῆς πίστεως θεμελιώνονται στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στὴν Παράδοση τῆς Ἐκ κλησίας, δηλαδὴ στὴν ἐν Χριστῷ ἀποκάλυψη, καὶ χαρακτηρίζονται τόσο γιὰ τὴν αἰωνίως ἀδιαμφισβήτητη ὀρθότητά τους ὅσο καὶ γιὰ τὴ διαχρονικὴ ἐπικαιρότητά τους.
Ἐξαιτίας τοῦ ἀλάθητου χαρακτήρα τους, τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἐμπνεόμενα ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, δὲ μποροῦν νὰ τροποποιηθοῦν ἀπὸ κανένα θεσμικὸ φορέα, οὔτε πολὺ περισσότερο ἀπὸ κάποιο μεμονωμένο πρόσωπο, ὅσο σημαντικὸ καὶ ἂν εἶναι αὐτό. Ἂν κάποιος "δόγμα ἔχει διεστραμμένον, κἂν ἄγγελος ἦ, μὴ πείθου", συνιστᾶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Οὔτε σὲ ἄγγελο τοῦ Θεοῦ δηλαδὴ θὰ πρέπει νὰ ὑπακούει κανείς, ὅταν αὐτὸς διδάσκει διεστραμμένη πίστη». (5)
Ἐὰν εἶναι μεγάλη ὑπόθεση ἡ ἀτομική μας ἀκίνητη περιουσία, ἐὰν εἶναι μεγαλύτερη ἡ ἐθνική μας περιουσία, ἡ Πατρίδα μας, μεγίστη εἶναι ἡ περιουσία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας. Ὁ διάλογος λοιπόν, ποὺ ὡς θέμα ἔχει αὐτὴν τὴ σώζουσα Πίστη μας, θὰ πρέπει νὰ ἔχει τὴν μορφὴ ὁμολογίας. «Οἱ Πατέρες δὲν συζητοῦσαν μὲ τοὺς αἱρετικούς. Ὁμολογοῦσαν τὴν ἀλήθεια καὶ ἀνέτρεπαν τοὺς ἰσχυρισμούς των, χωρὶς εὐγένειες καὶ φιλοφρονήσεις. Ποτὲ δὲν ἦλθαν σὲ συνεννοήσεις μὲ αἱρετικὲς "Ἐκκλησίες".
Ὁ διάλογος ἦταν πάντα τότε δημόσιος καὶ ἀπέβλεπε στὴν σωτηρία ἢ τὸν καταρτισμὸ ψυχῶν. Δὲν μιλοῦσε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μὲ τὶς "Ἐκκλησίες" τῶν αἱρετικῶν. Δὲν ἦταν συζήτησις Ἐκκλησίας μὲ Ἐκκλησίες ἀλλὰ διάλογος τῆς Ἐκκλησίας μὲ ψυχές, ποὺ εἶχαν χάσει τὸν δρόμο τους. Ἡ Ἐκκλησία δὲν συζητᾶ, γιατί δὲν ἀναζητᾶ. Ἁπλῶς δίδει, γιατί ἔχει τὸ πᾶν». (6)
Εἶναι ποτὲ δυνατόν, νὰ «διδαχθοῦν οἱ Δυτικοὶ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία καὶ Ἀληθινή, ὅταν τὴν βλέπουν νὰ συναναστρέφεται μὲ τὶς ψεύτικες "Ἐκκλησίες" σὰν ἴσος πρὸς ἴσον; Δὲν θὰ νομίσουν μᾶλλον ἔτσι πὼς ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι σὰν καὶ τὶς ἄλλες σχετικὴ καὶ μερική; Ἢ μήπως εἶναι, λογικὸ νὰ ἐλπίση κανεὶς ὅτι τὰ συμβούλια αὐτὰ φανατικῶν ρασοφόρων καὶ παστόρων μποροῦν ποτὲ νὰ ἀναγνωρίσουν τὴν ἀλήθεια; Κολακεύουν μόνον τοὺς Ὀρθοδόξους,
καὶ αὐτὸ γιὰ νὰ τοὺς προσελκύσουν πρὸς τὸ μέρος τους. Ἂν εἶχαν πραγματικὴ νοσταλγία γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἤθελαν νὰ τὴν γνωρίσουν, δὲν θὰ εἶχαν ἀνάγκη ἀπὸ τὰ συμβούλια καὶ τὶς συνεδριάσεις. Θὰ πήγαιναν νὰ πιοῦν ἀπὸ τὶς πηγές της, ἀπὸ τοὺς Πατέρας καὶ τοὺς Ἁγίους της.
Ὄχι! Ὁ καλύτερος τρόπος, γιὰ νὰ πείσης τοὺς ἄλλους γιὰ τὴν ἀλήθεια, εἶναι νὰ πιστεύης ὁ ἴδιος σ᾽ αὐτήν. Νὰ μὴ τὴν συζητῆς, ἀλλὰ νὰ τὴν ὁμολογῆς μόνον. Τὰ συνέδρια καὶ τὰ συμβούλια συζητοῦν τὴν ἀλήθεια.Αὐτὸ ὅμως εἶναι προδοσία. Γιατί δὲν πρόκειται ἐκεῖ γιὰ διάλογο καὶ νουθεσίες πρὸς αἱρετικούς, ἀλλὰ γιὰ συζήτησι μὲ "Ἐκκλησίες". Ὁ Χριστὸς δὲν ζητεῖ συζητητάς, ἀλλὰ ὁμολογητάς. Ἡ ἀλήθεια, ποὺ μᾶς ἐδίδαξε, δὲν εἶναι ἀπὸ ἐκεῖνες, ποὺ συζητοῦνται. Στὰ διάφορα οἰκουμενικὰ συν έδρια ἡ συζήτησις παίρνει τὴν μορφὴ ἐμπορίου, ὅπου γίνεται ἀνταλλαγὴ ὑποχωρήσεων στὰ ζητήματα τῆς πίστεως, γιὰ νὰ ἐπέλθη μία τελικὴ συμφωνία. Κάτω ἀπὸ τέτοιες συνθῆκες, καὶ μόνη ἡ προσέλευσις ἑνὸς Ὀρθοδόξου σ᾽ ἕνα οἰκουμενικὸ συμβούλιο εἶναι προδοσία τοῦ Χριστοῦ.Εἶναι ἡ παράδοσις τοῦ Χριστοῦ στοὺς ἀπίστους ἀντὶ τριάκοντα ἀργυρίων. Για τί, προσερχόμενος ὁ Ὀρθόδοξος, ὁμολογεῖ τὴν πίστη του συζητήσιμη, καὶ ἀφήνει νὰ ἐννοηθῆ ὅτι, ἂν τοῦ δοθοῦν ἱκανοποιητικὰ ἀν ταλ λάγματα, θὰ κάνη καὶ αὐτὸς ὑποχωρήσεις. [σ.γ.: Τὸ ΠΣΕ, τοῦ ὁ ποίου ἕνας ἐκ τῶν 8 προέδρων εἶναι καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος, «ἔχει βοηθήσει τὴν Αὐτοκέφαλο Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας στὶς προσπάθειές της γιὰ ἀνασυγκρότηση ἀπὸ τὰ ἐρείπια καὶ ἔχει χρηματοδοτήσει προγράμματα σὲ
διάφορους τομεῖς». Ὡς πρόεδρος, ὁ κ. Ἀναστάσιος, καθῆκον ἔχει νὰ ἀσκεῖ διοίκηση μὲ ταυτόχρονη προώθηση τῆς οἰκουμενικῆς κινήσεως (6)]. Ἂν ὅσοι μιλοῦν σήμερα γιὰ ἕνωσι, ὁμολογοῦσαν ἀντὶ αὐτοῦ τὴν Ὀρθοδοξία σὰν τὴν μόνη καὶ ἀπόλυτη ἀλήθεια καὶ ἠρνοῦντο κάθε
ἐπίσημο καὶ ἀνεπίσημο ἐκκλησιαστικὴ ἐπαφὴ μὲ τοὺς αἱρετικούς, χωρὶς νὰ φοβοῦνται νὰ τοὺς ὀνομάσουν ἔτσι, τότε ἡ φωνή τους θὰ ἀκουγόταν πολὺ πιὸ μακριά, καὶ τὸ σπουδαιότερο: θὰ γινόταν σεβαστὴ καὶ θὰ ἔβαζε σὲ σκέψεις. Ἐνῶ τώρα ἡ φωνή τους εἶναι φωνὴ συμβιβασμῶν, φωνὴ ποὺ δὲν συγκινεῖ, φωνὴ ποὺ δὲν τὴν σέβεται στὸ βάθος κανείς». (7)
Οἱ σύγχρονες ἐξελίξεις δικαιώνουν ἀπόλυτα τά, πρὶν ἀπὸ 50 χρόνια, γραφόμενα ὑπὸ τοῦ ἀειμνήστου Ἀλεξάνδρου Καλομοίρου, ὁ ὁποῖος δὲν ἐσπούδασε τὴν θεολογίαν «ἕνα πράγμα ποὺ δὲν σπουδάζεται», ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφει ὁ Φώτιος Κόντογλου προλογίζοντάς τον, ἀλλὰ «τὴν ἰατρικὴν ποὺ σπουδάζεται, γιατί εἶναι γνῶσις κοσμική, ἀνθρώπινη. Ἐβύζαξε τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν καὶ τὴν εὐσέβειαν ἀπὸ τὴν παράδοσι... Διὰ τοῦτο εἶναι "παθὼν καὶ οὐχὶ μαθὼν τὰ θεῖα"». (7)
Παρακολουθώντας τὴν ξέφρενη πορεία τῶν διαλόγων, ποὺ ἔλαβαν χώρα τὶς τελευταῖες δεκαετίες, καὶ στοὺς ὁποίους «ἐπιστημονικοὺς αὐτοὺς διαλόγους»(8), ὅπως τοὺς χαρακτηρίζουν οἱ ὑπογράφοντες τὴν ἐπιστολὴ Καθηγητές, ἔχουν λάβει μέρος καὶ λαμβάνουν οἱ περισσότεροι ἀπ᾽ αὐτούς, παρατηροῦμε πὼς λειτουργοῦν σὰν Δούρειος Ἵππος, προδίδοντας τὴν ἁγία Πίστη μας καὶ ἁλώνοντας, ἐκ τῶν ἔσω πλέον, τὰ τείχη τῆς Ὀρθοδοξίας, σὲ ἀνθρώπινο πάντα ἐπίπεδο, μὴ λαμβάνοντας βέβαια, ὑπόψιν οἱ ταλαίπωροι Οἰκουμενιστὲς τὴν πλούσια Ἐκκλησιαστική μας Ἱστορία καὶ φυσικὰ τὰ ἀκράδαντα λόγια τοῦ Κυρίου μας, καταδικάζοντας
ἐκ τῶν προτέρων, τὸν ἑαυτό τους, μιά καὶ ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ἀνίκητη.
Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καὶ στοὺς διαθρησκειακοὺς διαλόγους ἢ σωστότερα στὶς «διαθρησκειακὲς συναντήσεις... διότι στὸ πλαίσιο τῶν διαλόγων αὐτῶν δὲν ἔχουμε οὐσιαστικὸ καὶ εἰλικρινῆ διάλογο ἢ ἐπιστημονικὲς ἀνακοινώσεις, ὅπως π.χ. σὲ ἕνα ἐπιστημονικὸ θρησκειολογικὸ συνέδριο, ἀλλὰ κάτι ποὺ καθιστᾶ προβληματικοὺς καὶ ζημιογόνους γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοὺς διαλόγους αὐτούς. Καλλιεργεῖται, δυστυχῶς, ὁ συγκρητισμός, ὁ ὁποῖος σχετικοποιεῖ τὴν εὐαγγελικὴ ἀλήθεια». (9)
Οἱ στόχοι τῶν οἰκουμενιστικῶν διαλόγων, μὲ τοὺς κακοδόξους ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς ἀλλόθρησκους,
προϊδεάζονται καὶ ἀποκαλύπτονται ἀπὸ τὶς δηλώσεις τῶν πρωτεργατῶν τους, οἱ ὁποῖες ἀρκοῦν, γιὰ νὰ πείσουν καὶ τὸν πιὸ δύσπιστο ἀναγνώστη ὅτι ξεφεύγουν ἀπὸ τὰ ὅρια, ποὺ ἔθεσαν οἱ Πατέρες μας καὶ ἐπὶ πλέον δὲν ἔχουν ὡς βάση τὸν εὐαγγελισμὸ τῶν ψυχῶν καὶ τὴν ὁμολογία τῆς μίας Πίστεως (βέβαια, οἱ πράξεις τους εἶναι περισσότερες).
Εἶναι δηλώσεις ἀπὸ χείλη ἐπισημοτάτων ἐκκλησιαστι κῶν ταγῶν καὶ Καθηγητῶν θεολογίας, ποὺ ἐκπροσωποῦν τὴν Ὀρθοδοξία. Ἂς δοῦμε μερικές:

1. Ὁ Ἡλιουπόλεως Μελίτων τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1966, στὸ Ἅγιον Ὄρος, «εἰς μίαν τῶν προσφωνήσεών του δὲν ἐδίστασεν νὰ εἰπῆ εἰς τοὺς Ἁγιορείτας: "Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἀγωνιᾶ... Τὸ ἑωσφορικὸν πνεῦμα μᾶς ἐξωθεῖ εἰς τὸ νὰ πιστεύσωμεν ὅτι ἡμεῖς μόνοι κατέχομεν τὴν ὀρθὴν ὁδόν... (Εἰς τὴν περίπτωσιν τῆς ἄρσεως τῶν ἀναθεμάτων) τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἐνήργησεν ὡς ἐνήργησεν… διότι αὐτὸ ἐπιτάσσουν οἱ καιροὶ Σήμερον... μόνον μὲ τὸν διάλογον ἠμπορεῖ κανεὶς νὰ λύση ἐπιτυχῶς τὰ προβλήματά του. Νὰ κατοχυρώση τὴν ὑπόστασίν του καὶ νὰ διακηρύξη τὴν παρουσίαν του εἰς τὸν χριστιανικὸν κόσμον... Τί ἤθελαν οἱ ἐπικριταί μας νὰ κάμωμεν, νὰ ἀφήσωμεν τὸν καθολικὸν καὶ τὸν προτενσταντικὸν κόσμον νὰ ἑνωθοῦν καὶ ἡμεῖς νὰ μείνωμεν ἐν λαμπρᾷ ἀπομονώσει;..."». (10)

2. «Ἡ προσλαλιὰ τοῦ Ἀθηναγόρου» τὸν Αὔγουστο τοῦ 1971 σὲ μία ὁμάδα Ἑλλήνων Κληρικῶν (εἴκοσι ἐξ Ἀμερικῆς καὶ δέκα ἐκ Δυτικῆς Γερμανίας) μετὰ συζύγων καὶ ἄλλων προσώπων στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο: «...Διότι ἤδη εἰς τὴν Ἀμερικὴν μεταλαμβάνετε πολλοὺς ἀπὸ τὸ Ἅγιον ποτήριον καὶ καλὰ κάνετε! Καὶ ἐγὼ ἐδῶ, ὅταν ἔρχωνται Καθολικοὶ καὶ Προτεστάνται καὶ ζητοῦν νὰ μεταλάβουν, τοὺς προσφέρω τὸ Ἅγιον Ποτήριον! Καὶ εἰς τὴν Ρώμην τὸ ἴδιο γίνεται καὶ εἰς τὴν Ἀγγλίαν καὶ εἰς τὴν Γαλλίαν». (11)

3. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος στὴν «Παγκόσμιο Διάσκεψη Θρησκείας καὶ Εἰρήνης» στὴ Riva del Garda τῆς Ἰταλίας στὶς 4-11-1994, δήλωσε ὅτι «πρέπει νὰ συντελέσωμε ὅλοι μας στὴν προώθηση τῶν πνευματικῶν ἀρχῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀδελφοσύνης καὶ τῆς εἰρήνης». Αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ «μόνον ἐφʼ ὅσον εἴμεθα ἡνωμένοι ἐν τῷ πνεύματι τοῦ ἑνὸς Θεοῦ». Καὶ ἀπευθύνει τὴν ἑξῆς πρόσκληση: «Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι, Προτεστάνται καὶ Ἑβραῖοι, Μουσουλμάνοι καὶ Ἰνδοί, Βουδισταὶ καὶ Κουμφουκιανοί, ἦλθε ὁ καιρὸς ὄχι ἁπλῶς γιὰ προσέγγιση, ἀλλὰ γιὰ μία συμμαχία καὶ συλλογικὴ προσπάθεια, γιὰ νὰ ὁδηγήσωμε τὸν κόσμο μας μακριὰ ἀπὸ τοὺς ψεύτικους προφῆτες τοῦ ἐξτρεμισμοῦ καὶ τῆς μὴ ἀνοχῆς». (12)
Ἐπίσης, «Ἡ μετάνοια ἡμῶν διὰ τὸ παρελθὸν εἶναι ἀπαραίτητος. Δὲν πρέπει νὰ σπαταλήσωμεν χρόνον εἰς ἀναζήτησιν εὐθυνῶν. Οἱ κληροδοτήσαντες εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως καὶ εὑρίσκονται ἤδη εἰς χεῖρας τοῦ δικαιοκρίτου Θεοῦ. Αἰτούμεθα ὑπὲρ αὐτῶν τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ὀφείλομεν ἐνώπιον Αὐτοῦ ὅπως ἐπανορθώσωμεν τὰ σφάλματα ἐκείνων». (13)

4. Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἑλβετίας κ. Δαμασκηνός, ὁ ὁποῖος ἦταν, μέχρι τῆς προσφάτου σοβαρᾶς ἀσθενείας του, ὁ ἄνθρωπος – κλειδὶ τῶν διαλόγων αὐτῶν ἀπὸ Ὀρθοδόξου πλευρᾶς, δηλώνει τὰ ἑξῆς ἀποκαλυπτικά: «κατὰ βάθος, μία ἐκκλησία ἢ ἕνα τέμενος ἀποβλέπουν στὴν ἴδια πνευματικὴ καταξίωση τοῦ ἀνθρώπου». (14)

5. Ὁ ἀκαδημαϊκὸς θεολόγος, καθηγητὴς Ἀστέριος Ἀργυρίου δήλωσε: «Τί λοιπὸν θὰ ἐμπόδιζε τὴ
σύγχρονη θεολογία νὰ ἀναγνωρίσει στὸ πρόσωπο τῆς θρησκείας τοῦ Μωάμεθ μίαν 'ὁδὸν πρὸς σωτηρίαν' τῶν ἀνθρώπων;... Πῶς μποροῦμε λοιπὸν νὰ ἰσχυριστοῦμε ὅτι ἡ ἐμφάνιση καὶ ἡ δράση τοῦ Μωαμεθανισμοῦ στὸν κόσμο εἶναι ἔργο τοῦ διαβόλου καὶ ὄχι τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἀντίχριστου καὶ ὄχι τοῦ Χριστοῦ;». (15)

6. Ὁ καθηγητὴς Σάββας Ἀγουρίδης στὴν Β´ Συνδιάσκεψη τῆς «Συνελεύσεως τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου», δήλωσε: «Ὁ Ἰουδαϊσμὸς καὶ τὸ Ἰσλὰμ πρέπει νὰ γίνουν ἀποδεκτοὶ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους ὡς ἴσοι καὶ ὅμοιοι μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Καὶ ὁ Βουδισμός, ὅπως προφανῶς καὶ ἄλλες θρησκεῖες, ἀποτελοῦν θρησκευτικὰ φαινόμενα, ὅπως ἡ Ὀρθοδοξία». (16)

Φιλήμων Κ., Λάρισα

Παραπομπές:

(1) http://www.amen.gr/index.php? mod= news&op=article&aid:=8899

(2) «Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ», ΑΡΧΙΜ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ (ΔΙΔΑΧΗ Δ´)

(3) ΣΥΝΑΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΩΝ «Οὐκ ἐσμὲν τῶν Πατέρων σοφώτεροι», http:// www.theodromia .gr/92BD47EB.el.aspx

(4) «Ἅγιον Ὄρος - Οἰκουμενισμὸς καὶ Κόσμος», Μοναχοῦ Λουκᾶ Φιλοθεΐτου.

(5) Δημήτριος Τσελεγγίδης, Ἡ Σημασία τοῦ Δόγματος στοὺς Διαλόγους μὲ τοὺς ἑτεροδόξους γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ ἑνότητα. Ὁμιλία τοῦ καθηγητῆ κ. Δημητρίου Τσελεγγίδη στὴ Λάρισα (14/03/2010) πηγή: Ἱ. Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, aktines.

(6)http://www.orthodoxalbania.org/Greek/News%20and%20PublicationG/ShtypiFrame.htm

(7) «Κατὰ ἑνωτικῶν», Ἀλέξανδρου Καλόμοιρου.

(8) http://www.amen .gr/index.php? mod =news&op=article&aid=8899

(9) Μοναχὸς Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης, Πρὸς μία παγκόσμιο θρησκεία; http://www3.aegean.gr/agiostherapontas/ magazine/hospitality/periodical/epi koinonia/religio

(10) «Ἅγιον Ὄρος, Οἰκουμενισμὸς καὶ Κόσμος», Μοναχὸς Λουκᾶς Φιλοθεΐτης.

(11) «ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΝ», ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ (Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ», ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ).

(12) Μοναχὸς Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης, Πρὸς μία παγκόσμιο...

(13) «Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΘΥΕΛΛΑ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΟΥ ΚΑΙ
ΠΑΠΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ», ΑΡΧ. ΠΑΥΛΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ (: «Ἐπίσκεψις» ἀρ. 563, 30/11/1998).

(14)Μοναχὸς Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης, Πρὸς μία παγκόσμιο...

(15) «Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΘΥΕΛΛΑ... (:«Ὀρθοδοξία καὶ Ἰσλάμ. Κριτικὴ προσέγγισις τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ διαλόγου ὑπὸ τὸ φῶς τῶν Ἁγίων Πατέρων», Ἔκδοση Ἱ. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 2000).

(16) «Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΘΥΕΛΛΑ... (:«Στὸ βιβλίο, Διαλογισμὸς ἢ προσευχή; Ὀρθόδοξη θεώρηση, π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζόπουλου, Ἀθῆναι 1993, σελ. 236).

ΠΗΓΗ ''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ'' ΑΡ. ΦΥΛ. 1927