ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ (ΘΩΜΑΔΩΝ)

Ἀγαπητὲ κύριε Διευθυντὰ τοῦ ≪Ὀρθοδόξου Τύπου≫, χαίρετε ἐν τῷ Ἀναστάντι Χριστῷ.

Δεχθῆτε παρακαλῶ τὰς εὐχαριστίας μου διὰ τὴν δημοσίευσιν τοῦ μικροῦ μου ἄρθρου (Ὁ Ἀλλὰχ εἶναι ὁ οὐράνιος Πατέρας;). Ἔκτοτε ἔχω δεχθεῖ πολλὰ τηλεφωνήματα καὶ ἐπιστολὲς Μοναχῶν καὶ εὐλαβῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι χάρηκαν διὰ τὴν ἀποκατάστασιν τῆς ἀληθείας.

Οὕτως, ὁ Γέρων Παΐσιος δὲν εἶπε ποτὲ ὅτι ὁ Ἀλλὰχ εἶναι ὁ οὐράνιος Πατέρας, ὅπως διατείνεται ὁ κ. Καριώτογλου, οὔτε ὅτι ἔχουν βάπτισμα κανονικὸ οἱ Φράγκοι καὶ οἱ Προτεστάντες, ὅπως διαδίδει ὁ ἱερέας π. Νικόλαος Λουδοβίκος..

Ἀποτελεῖ τουλάχιστον αὐθαιρεσίαν νὰ χρησιμοποιοῦμε τὸ κῦρος ἐναρέτων Γερόντων τῆς ἐποχῆς μας, διὰ νὰ ὑποστηρίξουμε τὶς προσωπικές μας ἀπόψεις.

Διὰ τὸν Γέροντα Παΐσιον μαρτυρεῖ ὁ καλὸς συνεργάτης τοῦ ≪Ὀρθοδόξου Τύπου≫ Αἰδεσιμολογιώτατος πατὴρ Διονύσιος Τάτσης, ὅτι κατεδίκαζε ἀπερίφραστα καὶ αὐστηρὰ τὸν οἰκουμενισμὸν ὡς παναίρεσιν καὶ ὁπωσδήποτε τὸν παπισμὸν – προτεσταντισμόν. Εἶναι ποτὲ δυνατὸν ἐνάρετος ὀρθόδοξος κληρικὸς ἢ λαϊκός, νὰ εἶναι συγχρόνως καὶ οἰκουμενιστὴς καὶ νὰ δέχεται ὡς Ἐκκλησίαν κάτι ἄλλο ἐκτὸς τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας; Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα καὶ οἱ διάφορες θρησκευτικὲς συναγωγὲς καὶ φυτεῖες ≪ἃ οὐκ ἐφύτευσεν ὁ Πατήρ≫ μερισθήσονται καὶ ἀποτελοῦν ≪Προδοσίαν τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας≫, ὅπως ἐδίδαξε ὁ σύγχρονος Ἅγιος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Ὁμολογητὴς Ὅσιος Ἰουστῖνος.

Κυρίως ὅμως οἱ Μοναχοὶ Ἁγιορεῖτες καὶ μή, μοῦ ζήτησαν νὰ διευκρινίσω τὴν νεοφανῆ – μεταπατερικὴ θεωρία τοῦ Ἐπισκόπου Προύσης. Τὴν νεοθεωρία περὶ τῆς Μοναρχίας τοῦ Πατρὸς ἐν τῇ Ἁγίᾳ Τριάδι, ποὺ σὲ συγχορδία μὲ τὸν Ἐπίσκοπο Περγάμου, προσπαθοῦν νὰ ἐπιβάλουν, διὰ νὰ στηρίξουν τὴν θρησκευτικὴν ἐξουσίαν τοῦ πρώτου μεταξὺ τῶν Ἐπισκόπων. Καὶ οἱ Παπικοὶ κάποτε ἔτσι ἄρχισαν καὶ κατήντησαν εἰς τὸν ἀλάθητον Πάπαν, εἰς τὸ Πρωτεῖον ἐξουσίας καὶ στὴν συνέχεια στὸ Ἀτομικὸν Ἀλάθητον τῶν Διαμαρτυρομένων. Ἡ θεωρία ὅμως ἐγγίζει τὸν καταδεδικασμένον Ἀρειανισμόν.

Κατὰ τὴν Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν ὁ Πατὴρ ἔχει ὡς ὑποστατικὰ ἰδιώματα τὸ Ἀγέννητον, τὸ Γεννᾶν καὶ τὸ Ἐκπορεύειν, ποὺ ἀποτελοῦν τὰ ἀκοινώνητα ἰδιώματά Του. Ἂν θέλουμε νὰ ἀκριβολογήσουμε, πρέπει νὰ διευκρινισθῆ ὅτι ἡ λέξις ΑΡΧΗ σημαίνει ἐξουσία, ἀλλὰ σημαίνει καὶ πηγή, αἰτία καὶ ρίζα. Ὅταν ἀναφερόμεθα στὴν ἔννοια τῆς ἀρχῆς ὡς ἐξουσίας, τότε καὶ τὰ Τρία Πρόσωπα μετέχουν αὐτῆς τῆς ἐξουσίας. Διότι ἡ ἐξουσία αὐτὴ ἀποτελεῖ φυσικὸ καὶ ὄχι ὑποστατικὸ ἰδίωμα τῆς Τρισηλίου Θεότητος, ποὺ ἀνήκει ἐξ ἴσου καὶ στὰ Τρία Πρόσωπα. Μὲ αὐτὴν τὴν ἔννοια ὁ Τριαδικὸς Θεὸς εἶναι Μονάρχης καὶ ἡ ἐξουσία του ἐπεκτείνεται σὲ ὅλα τὰ κτίσματα. Ἂν ὅμως χρησιμοποιήσουμε ἐδῶ τὴν ἔκφραση ≪Μοναρχία τοῦ Πατρός≫, τότε ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμα μεταβάλλονται σὲ δούλους καὶ κτίσματα ὑποταγμένα εἰς τὸν Πατέρα. Αὐτὸ ἀκριβῶς ἐδίδασκε ὁ Ἀρειανισμός. Ἂν ὅμως μὲ τὴν ἔννοια τῆς Ἀρχῆς ἐννοοῦμε τὴν πηγή, αἰτία καὶ ρίζα τῶν δύο ἄλλων ὑποστάσεων, Τοῦ Υἱοῦ καὶ Τοῦ Πνεύματος δηλαδή, τότε μόνος Του ὁ Πατὴρ εἶναι ὑποστατικῶς Μονάρχης, Πηγή, Αἰτία καὶ Ρίζα τῶν δύο ἄλλων ὑποστάσεων. Δυστυχῶς στὴν ἐποχή μας ἐκλαμβάνουν ἐπίτηδες μερικοὶ ≪θεολόγοι≫ τὴν ἔννοια τῆς Μοναρχίας ὡς φυσικῆς ἐξουσίας τῶν Τριῶν Προσώπων καὶ τὴν ἀποδίδουν μόνο στὸν Πατέρα, ἀρειανικῶς, διὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν τὴν Παπικὴν ἐκκλησιολογίαν τους, ἀδιαφοροῦντες διὰ τὴν ἀπόλυτον διαφωνία τους μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρας, ἐπὶ αὐτοῦ τοῦ σημείου.

Τὸ ἴδιο ἀκριβῶς σφάλμα ἔκανε καὶ ὁ Βαρλαὰμ τὸν 14ον αἰῶνα καὶ τὸν διόρθωσε μὲ πολλὴν συγκατάβασιν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, στὴν πρώτη ἐπιστολή του.

Ἐπίσης εἰς τὴν Ὀκτώηχον εἰς τὸν Α´ ἦχον, στὴν τρίτη ᾠδὴ τοῦ Τριαδικοῦ Κανόνος ψάλλει ὁ ὑμνογράφος ὡς ἑξῆς: ≪Τὸν Μονάρχην Θεὸν καὶ Τρισήλιον≫.

Εἰς τὸν Α´ ἦχον πάλιν, στοὺς ἀναβαθμοὺς εὑρίσκουμε ≪ἄσωμεν τῇ Τριάδι Μονοκρατορία≫.

Εἰς τὸν πλ. Δ στοὺς ἀναβαθμοὺς ≪εἰ γὰρ καὶ τριλαμπεῖ μοναρχεῖ τὸ Θεῖον≫.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος διὰ τὸ ἴδιο θέμα ἐπιμένει ὡς ἑξῆς: ≪ἵνα μὴ πενία Θεότητος κατακριθῶμεν διὰ τὴν μοναρχίαν ἰουδαΐζοντες≫.

Καὶ τέλος ὁ μέγιστος Θεολόγος, τὸ ταμεῖον τῆς Ὀρθοδόξου διδασκαλίας, Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς λέγει: ≪Εἷς ἡμῖν ὁ Θεὸς καὶ μοναρχία τὸ προσκυνούμενον≫.

Εἴμεθα ἕτοιμοι διὰ περισσοτέρας διευκρινήσεις, ἂν χρειασθεῖ εἰς τὸ μέλλον, διότι ἡ πίστις εἶναι τὸ ≪πρῶτον φάρμακον ἀθανασίας≫κατὰ τὸν Μέγα Μάξιμο τὸν Ὁμολογητήν.

Μετὰ τιμῆς καὶ εὐχῶν

Ἱερομόναχος Φίλιππος Θωμάδων

Ἅγιον Ὄρος

ΠΗΓΗ ''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ'' ΑΡ. ΦΥΛ. 1929