ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ: Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (6ο ΜΕΡΟΣ)

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (6ο ΜΕΡΟΣ)

«Αι δυο θρησκείαι Μωαμεθανισμός και Χριστιανισμός, έχουσι τας ιδίας εθνικάς και πνευματικάς επιδιώξεις, να πράττουν το καλόν και να αγαπούν αλλήλους. Δια τούτο βλέπομεν ότι εις έκαστον βήμα συνυπάρχουσι Ναοί και Τεμένη, δηλαδή Τζαμιά» (Εφημερίς «Ελληνικός Βορράς» 12/12/1959).

Αυτά επίστευε ο τότε Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας, αλλά και ο σημερινός προκάτοχός του Βαρθολομαίος δια τούτο μοιράζουν «ιερά» Κοράνια όπου και αν ευρίσκονται αντί δια το άγιον Ευαγγέλιον!

Δυτικοί πολιτικοί, ακόμη και Εκκλησίες αρέσκονται να ομιλούν για ένταξη, αλληλοπεριχώρηση και διάλογο «επί ίσοις όροις», αλλά όποιος εκούσια και καλοπροαίρετα δεν στρουθοκαμηλίζει τρεφόμενος από ψευδαίσθηση και όντας αδιάβαστος σε σχέση με το Ισλάμ, αυτός θα καταλάβει γρήγορα πως εδώ έχουμε να κάνουμε με παγιωμένες πεποιθήσεις απολυταρχικής νοοτροπίας. Η ανέγερση ολοένα και περισσοτέρων μιναρέδων πιστοποιεί προφανώς μια κάθε άλλο παρά επιτυχημένη εφαρμογή ένταξης μεταναστών. Πρόκειται για μονοπωλητές του διαλόγου, οι οποίοι αφ' εαυτού αποδίδουν εκ προοιμίου το δίκιο μόνο στους ίδιους και δεν γνωρίζουν καμιά διαπραγματευτική αρχή παρά μόνο την αρχή «ή όλα ή τίποτα» και για τους οποίους η λέξη συμβιβασμός είναι ξένη. Η θύρα προς την όποια κριτική περισυλλογή και τον αυτοστοχασμό ή την ερμηνεία (Ιτζιχάντ) έκλεισε οριστικά 300 περίπου χρόνια μετά τον θάνατο του Προφήτη, το αργότερο πάντως κατά τον Μεσαίωνα. Κοντολογίς: Η σκέψη απαγορεύεται. Και έτσι η παράδοση του Ισλάμ κατέστη μια πνευματική φυλακή. Ένας «φιλελεύθερος» μουσουλμάνος πρέπει σήμερα να ζει σε διαρκή φόβο για τη ζωή του. Το κοράνι αναθέτει στον κάθε πιστό μουσουλμάνο το εξής καθήκον: Αντί για ένταξη κι αλληλοπεριχώρηση είναι χρέος του να εξισλαμίσει όλους τους αλλόθρησκους, ακόμη και στη Δυτική Ευρώπη. Η τζιχάντ, ο «ιερός πόλεμος» (μια αντίφαση από μόνη της ως έκφραση) είναι καθήκον ιερό που εκτελείται χωρίς ανοχή και όπου αντί για λογική επικρατούν χωρία αποκλειστικά του Κορανίου και πολύς φανατισμός.

Θα πρέπει λοιπόν να κατανοήσουμε ότι οι μουσουλμάνοι έχουν ως στόχο να εντάξουν εμάς πάση δυνάμει στο δικό τους σύστημα, διότι οι μουσουλμάνοι πρεσβεύουν μονάχα μία ακραία πεποίθηση που για αυτούς είναι ξεκάθαρη όσο και το σύμβολο της ημισελήνου: Υπάρχει μόνο μία αληθινή θρησκεία και αυτή είναι το Ισλάμ. Με πόση ζέση υπερασπίζονται αυτή τη θέση το βίωσε η Δύση κάποια στιγμή με τις γνωστές ταραχές γύρω από κάποιες γελοιογραφίες στον Τύπο με πρωταγωνιστή τον Μωάμεθ (Δανία), όταν με ανούσια, μηδενική ουσιαστικά αφορμή μουσουλμάνοι σε όλο τον κόσμο επιδόθηκαν σε φόνους και λεηλασίες και απειλούσαν το Ισραήλ και τις ΗΠΑ με αφανισμό. Το πολιτικοποιημένο Ισλάμ αποτελεί έννοια εμπεριεκτική της μη ανοχής, είναι η συμπύκνωση της μισαλλοδοξίας, και ως τέτοιο αντιλαμβάνεται τη δική μας δημοκρατική ανεκτικότητα ως αδυναμία. Το ότι μέσα από τον οποιονδήποτε τρόμο στο όνομα του Αλλάχ ατιμάζεται η δική τους θρησκεία προφανώς δεν έχει υποπέσει στην αντίληψη κανενός τους, και κανείς μουσουλμανός δεν ύψωσε ποτέ μέχρι τώρα τη φωνή του ενάντια στην πραγματοποίηση κάποιας μαζικής διαδήλωσης. Κανείς επίσης δεν έχει ποτέ αναγνωρίσει ως υποχρέωση και καθήκον το να καθαρίσει το Ισλάμ από τέτοιου είδους τρομοκρατικά στοιχεία. Το αντίθετο: «Εσείς οι πιστοί, μην προσεταιρίζεστε τους Εβραίους και τους χριστιανούς! Τούτοι είναι φίλοι μεταξύ τους. Κι αν ένας από εσάς τους προσεγγίσει και πιάσει φιλίες με αυτούς, τότε θα ανήκει σε αυτούς...» (Κοράνι, Σούρα 5, 51). Ή πάλι: «Πολεμάτε αυτούς που... δεν αναγνωρίζουν την αληθινή θρησκεία... μέχρις ότου δώσουν το φόρο υποτελείας με εκούσια υποταγή και (αισθανθούν) τον εαυτό τους ταπεινωμένο» (Κοράνι, Σούρα 9, 29).

Το Ισλάμ δεν είναι τόσο πολύ μια θρησκευτική πράξη, όσο πολύ περισσότερο ένα μεσσιανικό όραμα, το οποίο καθορίζει τον τρόπο βιωτής όλων των ανθρώπων. Η οποιαδήποτε επομένως αναγκαιότητα θρησκευτικού διαλόγου έχει ελάχιστη σημασία, αφού το Ισλάμ είναι -όπως κι ο Πάπας- αλάθητο! Απόπειρες για διάλογο προήλθαν σε όλες τις περιπτώσεις μονόπλευρα από τους χριστιανούς. Κι όποτε σε σπάνιες, είναι αλήθεια, περιπτώσεις από την πλευρά των ίδιων των μουσουλμάνων προκύπτει το θέμα «ερμηνεία» επί του Ισλάμ, πρόκειται για προσηλυτισμό.

Ο βαθιά ενσταλαγμένος, καλά ριζωμένος φόβος ότι δεν ανταποκρίνονται επαρκώς στις αυστηρές ηθικές προσταγές του Κορανίου και πως στο τέλος των αιώνων θα αποκλειστούν του Παραδείσου, σύρει τις μάζες ξανά και ξανά πίσω στο Ουμντάτ αλ Σαλίκ, το εγχειρίδιο του ισλαμικού Δικαίου. Τούτο, συγκρινόμενο με τις δικές μας παραστάσεις περί δικαίου, προκαλεί ανατριχίλα. Όποιος δεν τηρεί την Σαρια, αναντίρρητα θα έρθει σε σύγκρουση με τη συνείδηση του, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί μέσα του από την ανατροφή και τον εξαναγκασμό· μια συνείδηση που υπαγορεύει πως διαφορετικά θα επέλθει η τιμωρία του απρόβλεπτου και μη συγχωρητικού Αλλάχ, ο οποίος μέσα στην ανυπέρβλητη διαφορετικότητα της ύπαρξής του είναι απροσπέλαστος ακόμη και στους πλέον ενάρετους. Ελευθερία σε θέματα θρησκείας πάντως στο Ισλάμ δεν υφίσταται και ανοχή υπάρχει μόνο προς όποιον σκύβει κι υποτάσσεται μπροστά στον Δικτάτορα και το ρήμα του. Υπ' αυτήν την έννοια οι μιναρέδες, η μπούργκα και ο φερετζές αποτελούν πολιτικά σημεία μάλλον παρά έκφραση πίστεως. Τους όποιους διαφορετικά δε σκεπτόμενους και κυρίως αλλόθρήσκους θα πρέπει μεν στη Δύση να τους ανέχονται -επιβεβλημένα λόγω της αριθμητικής τους υπεροχής- στις ισλαμικές χώρες όμως αυτοί αποκαλούνται ντχίμι (οι μη μουσουλμάνοι υπήκοοι) και καταδιώκονται με περισσή σκληρότητα και έως θανάτου.

Οι χριστιανοί αδελφοί μας στην Ανατολή μπορούν πολλά να μας πουν γύρω από τις εχθρικές εις βάρος των ίδιων προσταγές του Δικαίου των χωρών αυτών και για τα πάθη των διώξεών τους. Οσοι βεβαίως παραμένουν εν ζωή. Θα πρέπει να συνηθίσουμε στην ιδέα ότι οι διώξεις των χριστιανών σε αυτά τα κράτη αποτελούν όχι εξαίρεση, αλλά φυσικό κανόνα. Ο ΄Αννε βαν ντερ Μπίγλ απάντησε στην ερώτηση γιατί έχουν έτσι τα πράγματα, ως εξής: «Διαθέτουμε το καλύτερο ευαγγέλιο - και του διαβόλου δεν του αρέσει» (Περιοδικό «Idea spectrum», αρ. 2, Ιανουάριος 2006).

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ