ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ: ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΜΑΣ (16ο ΜΕΡΟΣ)

Επειδή ή αμαρτία καί τά πάθη συνιστούν τη ρίζα καί τίς μορφές όλων των νοσημάτων, ό άνθρωπος κατά πρώτον οφείλει νά προσεύχεται στό Θεό γιά τη συγχώρηση καί την κάθαρση από αυτά. Ό Ώριγένης σημειώνει: «μετά δε την εύχαριστίαν φαίνεται μοι πικρόν τίνα δείν γινόμενον των ιδίων αμαρτημάτων κατήγορον έπί Θεού αιτείν πρώτον μεν ίασιν προς τό άπαλλαγήναι της τό άμαρτάνειν έπιφερούσης έξεως, δεύτερον δε άφεσιν τών παρεληλυθότων». Άπό τότε ή θεραπευτική δύναμη της προσευχής εκδηλώνεται κατεξοχήν στην θεραπεία τών αμαρτιών. «Αύτη [Σ.τ.μ.: Ή προσευχή φάρμακόν έστι σωτήριον, καί κωλυτικόν των αμαρτημάτων, καί ίατρείον τών πλημμελημάτων», λέγει ό Άγιος Ίωάννης ό Χρυσόστομος. Σ' άλλο σημείο διδάσκει: «Πολλά καθ' ήμέραν λαμβάνομεν τραύματα [...]. Πάντων εκείνων τών τραυμάτων φάρμακα έπιθώμεν τώ καιρώ της ευχής. Δυνατός γάρ ό Θεός, ει μετά νηφούσης διανοίας καί πεπυρωμένης ψυχής καί θερμού συνειδότος αύτώ προσέλθωμεν, καί συγγνώμην αιτήσαιμεν, πάντων ήμίν δούναι τών πεπλημμελημένων άφεσιν». Άπό τήν πλευρά του, ό Άγιος Ιωάννης τής Κλίμακος σημειώνει ότι ή προσευχή «πταισμάτων μεγάλων ιαματικός [ζυγός] ύπάρχει». Καί ό Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας γράφει: «Καλώμεν δέ τόν Θεόν καί γλώττη καί γνώμη καί λογισμοίς, ίνα πάσι δι' ων άμαρτάνομεν, τό φάρμακόν τό μόνον σωτήριον έπιθώμεν· Ού γάρ έστι, φησίν, έτερον όνομα, έν ω δει σωθήναι ημάς" (Πράξ. 4,12)». Ό Απόστολος καί Ευαγγελιστής Ιωάννης διδάσκει ότι πραγματικά: «Αφέωνται ύμίν αι άμαρτίαι διά τό όνομα αυτού) [Σ.τ.μ.: Του Ίησού Χριστού)]» (Α' Ίωάν. 2,12). Βαθύτερα, ή προσευχή θεραπεύει τόν άνθρωπο άπό τά πάθη του, -τά νοσήματά του-, τά ξεριζώνει εντελώς άπό τό είναι του καί εκμηδενίζει ακόμη και τα αποτελέσματά τους. Πρέπει όμως νά επισημάνουμε προπαντός, ότι ή αδιάλειπτη προσευχή έχει τόση δύναμη, ή οποία γίνεται αντιληπτή στό βαθμό πού τά πάθη συνιστούν μόνιμες καταστάσεις, ενώ οι αμαρτίες αποτελούν στιγμιαίες ενέργειες. «Τό αδιαλείπτως όνομάζειν τόν Θεόν, φάρμακόν εστίν άναιρετικόν [...] πάντων τών παθών», γράφει ό Άγιος Βαρσανούφιος· ό ίδιος παρατηρεί ότι ό τρόπος δράσης του φαρμάκου είναι ακατάληπτος γιά μας μέ τήν έξής παρομοίωση: «Καθώς γάρ υποβάλλει ό ιατρός τό φάρμακόν, είτε έμπλαστρον επάνω του τραύματος του πάσχοντος καί ενεργεί, μή ειδότος τοϋ άρρωστούντος τό πώς, ούτω καί τό όνομα του Θεού όνομαζόμενον αναιρεί, καί ημών μή ειδότων τό πώς, πάντα τά πάθη».

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΜΑΣ (16ο ΜΕΡΟΣ)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου