ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ: Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (15ο ΜΕΡΟΣ)

«Ρωμαιοκαθολικοί και Ορθόδοξοι, Προτεστάνται και Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ινδοί, Βουδισταί και Κομφουκιανοί, ήλθε ο καιρός όχι απλώς για προσέγγιση, αλλά για μια συμμαχία και συλλογική προσπάθεια», «να συντελέσουμε όλοι μας στην προώθηση των πνευματικών αρχών του Οικουμενισμού, της αδελφωσύνης και της ειρήνης» (Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, περιοδ. «Επίσκεψις», αριθμ. 511/ 30-11-1994).

Αυτά είχε δηλώσει ο Οικουμενικός Πατριάρχης! Για να δούμε όμως ποιός είναι ο βουδισμός και πως μπορεί αυτός, δήθεν, να συντελέσει στην προώθηση των «πνευματικών αρχών!!», αλλά και στην «αδελφωσύνη και ειρήνη»!

Η ιστορία του χωρίζεται συνήθως σε τέσσερις φάσεις και αντίστοιχες σχολές, οι οποίες όλες αναπτύχθηκαν και βρήκαν την πλήρη κι ολοκληρωμένη έκφραση τους στην Ινδία. Η πρώτη φάση διηγείται τον μυθικό βίο και το κήρυγμα του ιστορικού Βούδα Σαχυαμούνι με το προσωπικό όνομα Σιντάρτα Γκαουτάμα. Η δεύτερη φάση που αρχίζει αμέσως μετά τον θάνατό του, είναι γνωστή ως Βουδισμός Θεραβάντα. Μάλιστα, θα χαρακτηριστεί υποτιμητικά από κατοπινές σχολές ως Χιναγιάνα ή «σμικρόν όχημα. Από τον 2ο αι. π.Χ. και εξής ξεδιπλώνεται η τρίτη φάση, ο Βουδισμός Μαχαγιάνα ή αλλιώς «μέγα όχημα». Το νωρίτερο δε κατά τον 4" αι. μ.Χ. εγκαινιάζεται ο Ταντρισμός ή Ύαντραγιάνα, που χαρακτηρίζεται και ως Βαί(γ)ραγιάνα ή «αδαμάντινο όχημα» και διατείνεται πως αντιπροσωπεύει Γην πληρέστερη μορφή Βουδισμού. Για τον λόγο αυτό θα πρέπει πάνω σε τούτο τον τελευταίο να σκύψω λίγο ενδελεχέστερα, μια και τον γνώρισα εξάλλου και βιωματικά στα υψίπεδα του Θιβέτ (περιοχή Ζανσκάρ).

«Το μυστήριο του ταντρικού Βουδισμού έγκειται στη θυσία της θηλυκής Αρχής και στη χειραγώγηση του Έρωτα με σκοπό την κατάκτηση και επικράτηση γενικευμένης ανδροκεντρικής ισχύος», διαβάζει κανείς στην κεντρική φράση του βιβλίου «Η σκιά του Δαλάι Λάμα». Κι όπως η παραπάνω κεντρική φράση εισάγει τη συνολική μας περί Βουδισμού αναφορά, έτσι και των τεσσάρων περιόδων του ιστορικά τεκμηριωμένου Βουδισμού θα προηγηθεί η παράθεση των τεσσάρων αντίστοιχων παραλλαγών της βασικής θέσης γύρω από τη «θυσιαζόμενη γυναίκα», τον «χειραγωγούμενοΈρωτα» και το «σχέδιο ανδροκεντρικής υπερίσχυσης»:

1. Η «θυσιαστική προσφορά του θηλυκού στοιχείου-αρχής» συναντάται ήδη στις απαρχές της διδασκαλίας του Βούδα ως ένα θεμελιακό γεγονός. Ανταποκρίνεται στη βουδιστική αποκήρυξη της ζωής, της φύσης και της ψυχής. Τον ανδροκρατικό άρρενα φορέα εξουσίας ενσαρκώνει κατά την εναρκτήρια αυτή εποχή ο ίδιος ο ιστορικός Βούδας.

2. Στον Βουδισμό Χιναγιάνα, το «σμικρόν όχημα», η «θυσία του θηλυκού» συντελείται μέσω του διαλογισμού. Ο μοναχός της Χιναγιάνα φοβάται και τρέμει τη γυναίκα και προσπαθεί να της διαφύγει. Κατά παρόμοιο τρόπο μέσα από ασκήσεις διαλογισμού προβαίνει στην καταστροφή και την υπέρβαση της ζωής, της φύσης και της ψυχής. Ανδροκεντρική μορφή του φορέα εξουσίας είναι στη φάση αυτή ο «ασκητικός άγιος» ή αρχάτ.

3. Στο «μέγα όχημα», τον Βουδισμό Μαχαγιάνα, τη θέση της φοβικής φυγής μακριά από τη γυναίκα παίρνει ένα αίσθημα συμπάθειας προς τη γυναίκα. Το θήλυ οφείλει να απελευθερωθεί από το σαρκικό του σώμα και ο μοναχός της Μαχαγιάνα συνεπικουρεί με αυταπάρνηση στην προετοιιασια της αναγκαίας μεταμόρφωσης της γυναικείας φύσης του θήλεος, προκειμένου στην επόμενη μετενσάρκωση αυτό να ξαναγεννηθεί ως άνδρας. Το θήλυ επομένως συνεχίζει να θεωρείται ως υποδεέστερο και περιφρονητέο, το οποίο πρέπει να θυσιαστεί, ώστε να μεταπλαστεί σε κάτι καθαρά αρσενικό. Ο ανδροκρατικός φορέας τούτης της φάσης είναι ο «λυτρωτής» ή Μποντχισάτβα.

4. Στον Βουδισμό Τάντρα ή Βαϊγραγιάνα ο δάσκαλος του Τάντρα (γιόγκι) αντικαθιστά το αίσθημα συμπάθειας προς τη γυναίκα με την απόλυτη κυριαρχία επί της γυναικείας φύσεως. Η γυναίκα ανυψώνεται μέσα από σεξουαλικά μαγικά τελετουργικά σε θεά με σκοπό στη συνέχεια να προσφερθεί ως πραγματικό ή συμβολικό θύμα. Καρπωτής του ιερού αυτού σφαγίου δεν είναι ένας κάποιος θεός, αλλά ο ίδιος ο γιόγκι, μια και απορροφά μέσα του σύνολη τη ζωική ενέργεια του θύματος. Η ριζοσπαστική τούτη μέθοδος της Βαϊγραγιάνα καταλήγει σε πυροτεχνήματα σαν σε αποκαλυπτικό σκηνικό, τα οποία καταβροχθίζουν ολόκληρο το σύμπαν με τις φλόγες τους. Η μορφή του ανδροκεντρικού φορέα εξουσίας αυτής της φάσης είναι ο «μέγας μάγος ή μύστης» ή Μάχα Σίντχα. Η περίτττωση του ταντρικού Βουδισμού λοιπόν είναι κατ' ουσίαν μια εχθρική προς τη ζωή, περιφρονητική προς τις γυναίκες και απολύτως καταστρεπτική ανδρική φιλοσοφία και θρησκεία, μια θρησκεία της καταστροφής. Επομένως αποτελεί το εκ διαμέτρου αντίθετο προς εκείνο, το οποίο στον καιρό μας, με αγαθή πρόθεση και διάθεση, θεωρείται ο Ταντρισμός στη Δύση καλοδεχούμενος κατ' εξοχήν στο πρόσωπο του Δαλάι Λάμα.

Ο Σιντάρτα Γκαουτάμα, γιος του άρχοντα των Σάκυα, μιας φυλής του Νεπάλ, έζησε περίπου στα έτη 563/558483/480 π.Χ. σε έναν τόπο μικρό στα Ιμαλάια. Δεν ήταν θεός και ούτε ήθελε ο ίδιος να τον τιμούν και να τον λατρεύουν ως τέτοιο, αλλά με την πάροδο των αιώνων ο ιστορικά βεβαιωμένος Βούδας παραμερίστηκε όλο και περισσότερο στο παρασκήνιο και σήμερα οι πιστοί στην Ασία που λατρεύουν έναν τεράστιο αριθμό «ουράνιων Βούδων» (Αμιτάμττχες και Μποντχισάτβες) ως θεότητες, αριθμούν πια περίπου τα εκατόν πενήντα εκατομμύρια. Ο πρίγκιπας Σιντάρτα, μετά από τον θάνατο της μητέρας του Μάγιας, κάποια χρόνια συζυγίας και μια ζωή ασωτίας στην αγκαλιά μιας από τις παλλακίδες του, κορεσμένος και απόλυτά βαριεστημένος από έναν τέτοιο βίο, αντιλήφθηκε την εφήμερη ματαιότητά του. Διανοίχτηκαν τότε οι οφθαλμοί του: Κατάλαβε ότι το ανθρώπινο πλάσμα υποφέρει. Εγκατέλειψε λοιπόν την ασφάλεια του παλατιού του και έγινε οδοιπόρος, ώσπου συνάντησε κάποια στιγμή έναν πολιό γέροντα που βρισκόταν στα τέλη των αδύναμων γηρατειών του, έναν βαριά άρρωστο και μια νεκρική πομπή που όδευε προς την καύση της σορού. Ενθυμήθηκε τότε τα «παρηκμασμένα και αηδιαστικά πρόσωπα των κοιμισμένων ακόμη γυναικών», με τις οποίες ο ίδιος είχε γλεντήσει, ένιωσε μέσα του κενό και ανία και βάλθηκε να ψάχνει για έναν δρόμο προς την ελευθερία, μια μέθοδο που να καταργεί το κακό από τον κόσμο, ή ακόμη καλύτερα, μια πορεία ολοκληρωτικής απάρνησης του κόσμου. Έγινε επαίτης μοναχός «υιοθετώντας ωστόσο στην κοσμοθεωρία του ταυτόχρονα την αντίληψη ότι το θήλυ ισοδυναμεί με το κακό, θέση γνωστή σε όλες τις λεγόμενες πατριαρχικές κοινωνίες και παραδόσεις» (χαιρετίσματα και πάλι από το Ισλάμ!). Η γυναίκα και ο έρωτας της εμποδίζουν, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, την πνευματική ολοκλήρωση και αντιστοιχούν επομένως με τον όρο μάρα στον ολοζώντανο Σατανά της χριστιανικής παράδοσης, του οποίου θηλυκοί απόγονοι είναι οι φιλήδονες μάγισσες. Γυναίκα και έρωτας ονομάστηκαν από τον Βούδα «θυγατέρες του διαβόλου» και τα λόγια που ακούγονται διά στόματός του προς τους μαθητές του είναι επί λέξει τα εξής: «Αυτό το σώμα σας είναι τέλμα απορριμμάτων, μολυσμένος σωρός ακαθαρσιών. Πώς να τέρπεται κανείς με τέτοια περιδιαβαίνοντα αποχωρητήρια;» ή αλλού «Προτιμότερο είναι να συνομιλεί κανείς με δαίμονες και φονιάδες που βαστούν γυμνό σπαθί και ξιφουλκούν, ή να αγγίξει ιοβόλα φίδια, ακόμη κι αν το δάγκωμά τους επιφέρει τον θάνατο, παρά να συζητάει με ένα θηλυκό κατά μόνας». Περισσότερα ακόμη σχόλια υποτιμητικά κι ασεβή, βαθύτατα τραυματικά και απεχθέστατα μπορεί κανείς να διαβάσει στο βιβλίο «Στη σκιά του Δαλάι Λάμα», όπου και τα πρωτότυπα χωρία και οι πηγές.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ