ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΡΘΡΟ!

Στο πρόσωπο του Κεχαριτωμένου και Απλού μητροπολίτη Ρασκας και Πριζρενης κ. ΑΡΤΕΜΙΟΥ, δοξάζω τον Θεό, που γνώρισα στις μερες μας εναν ΑΓΙΟ.

Δεν γνωρισα στην ζωη μου συνετωτερο, σωφρονεστερο, ευσεβεστερο, ορθοδοξοτερο κληρικό από τον μητροπολιτη Ωρεων ΚΥΠΡΙΑΝΟ.

Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀρτέμιος καὶ ὁ Μητροπολίτης Κυπριανός:

ὑπάρχει ἐνδεχόμενο νὰ δώσουν ἀπὸ κοινοῦ μία ἀξιόπιστη

Ἀντι-οικουμενιστικὴ Μαρτυρία;

+ Ἐπισκόπου Ὠρεῶν Κυπριανοῦ,

Ἀναπληρωτοῦ Προέδρου

Τὶς ἡμέρες αὐτές, στὶς ἀρχὲς τῆς Νηστείας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, 5/18.6.2012, συνεδέθη παραδόξως γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῶν Ἐνισταμένων, ὑπὸ τὸν Σεβασμ. Μητροπολίτην κύριον Κυπριανόν, μὲ τὴν κίνησι τοῦ Ἐπισκόπου Ράσκας καὶ Πριζρένης κ. Ἀρτεμίου τοῦ Πατριαρχείου Σερβίας¹.

Θεωροῦμε λοιπόν, ὅτι ἔχει ὡριμάσει πλέον ὁ καιρὸς γιὰ νὰ διατυπώσωμε ὡρισμένες Βασικὲς Ἀρχὲς ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ, προκειμένου, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, νὰ ἀποσαφηνισθῆ πλήρως τὸ Πλαίσιο Κριτηρίων, γιὰ μία πιθανὴ ἀπὸ κοινοῦ ἀξιόπιστη Ἀντι-οικουμενιστικὴ Μαρτυρία τῶν δύο Ἀρχιερέων.

* * *

α. Προϋποθέσεις Ἀντι-οικουμενιστικῆς Γνησιότητος

1. Ἐὰν ὁ Ἐπίσκοπος Ράσκας καὶ Πριζρένης κ. Ἀρτέμιος (ἐφ̉ ἑξῆς: +Ἐ.Ρ.Π.Ἀ.), ἀσπάζεται τὴν πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως τεκμηριωμένη ἄποψι, ὅτι ὁ Διαχριστιανικὸς καὶ Διαθρησκειακὸς Οἰκουμενισμὸς συνιστᾶ δεινὴ ἐκκλησιολογικὴ ἐκτροπὴ ἐκ τῆς Πατερικῆς καὶ Συνοδικῆς Παραδόσεως, τοὐτέστιν «παναίρεση», τὴν «μεγαλύτερη ἐκκλησιολογικὴ αἵρεση στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας», «μὲ βαρύτατες σωτηριολογικὲς ἐπιπτώσεις»², τότε φρονεῖ ὀρθῶς.

2. Ἐὰν ὁ +Ἐ.Ρ.Π.Ἀ. ἐξακολουθῆ νὰ σέβεται τὴν θεοφώτιστον ἄποψι τοῦ ἐν Ἁγίοις Γέροντός του π. Ἰουστίνου Πόποβιτς (+ 1979), ὅτι ἡ συμμετοχὴ στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνησι ἀποτελεῖ «ἀνήκουστον προδοσίαν», «ἐξευτελισμὸν δουλικόν», «οἰκτρῶς καὶ φρικωδῶς ἀντιαγιοπαραδοσιακὴν στάσιν», «ἀνορθοδοξίαν καὶ ἀντιορθοδοξίαν ἀποκαλυπτικῶς φρικαλέαν», «ταπείνωσιν τερατώδη»³, τότε ὄντως ὀρθοφρονεῖ.

3. Ἐὰν ὁ +Ἐ.Ρ.Π.Ἀ. συμφωνῆ μὲ τὸν ἀείμνηστο Γέροντα Παΐσιον (+ 1994) καὶ τὴν πρακτικήν του, βάσει τῆς ὁποίας «διέκοπτε τὶς σχέσεις του ἤ ἀπέφευγε νὰ δῆ κληρικοὺς ποὺ συμμετεῖχαν σὲ κοινὲς προσευχὲς μὲ ἑτεροδόξους»⁴, τότε πράγματι ὀρθοπράττει.

4. Ἐὰν ὁ +Ἐ.Ρ.Π.Ἀ. πιστεύη εἰλικρινῶς, ὅτι ἡ ἐν Σερβίᾳ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εὑρίσκεται σὲ δεινὴ ἐκκλησιολογικὴ πτῶσι μετέχουσα στὴν Οἰκουμενικὴ Κίνησι, ἐφ̉ ὅσον –κατὰ τὴν ὀρθοτομοῦσαν Ἀκαδημαϊκὴν Θεολογίαν- τοῦτο δὲν εἶναι σύμφωνο «πρὸς τὰς θεωρητικὰς ἀρχὰς τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν μακραίωνα Παράδοσιν Αὐτῆς, ὡς καὶ τὴν διδασκαλίαν καὶ πρᾶξιν τῶν Ἑπτὰ Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν μεγάλων Πατέρων Αὐτῆς»⁵, τότε ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς Ἀληθείας.

5. Ἐὰν ὁ +Ἐ.Ρ.Π.Ἀ. πιστεύη εἰλικρινῶς στὴν πατροπαράδοτη πρᾶξι τῆς Ὀρθοδόξου Ἀποτειχίσεως, ὅπως αὐτὴ ἔχει ἐκφρασθῆ διαχρονικῶς καὶ κυρωθῆ συνοδικῶς, ὡς τοῦ ἐσχάτου καὶ σωτηριώδους μέσου ἀντιμετωπίσεως «πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως»⁶ μιᾶς αἱρέσεως, τότε βεβαίως καὶ ἀληθῶς ὀρθοδοξεῖ.

6. Ἐὰν ὁ +Ἐ.Ρ.Π.Ἀ. φρονῆ μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Μᾶρκο Εὐγενικό, δηλαδὴ μὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους Πατέρας, ὅτι «ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας Διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι, καὶ πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί, φεύγειν τοὺς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καὶ τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι»⁷, ἔτι δὲ ὅτι «ὅσον ἀποδιΐσταμαι» τῶν φιλενωτικῶν Λατινοφρόνων, «ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοῖς πιστοῖς καὶ ἁγίοις Πατράσι· καὶ ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῇ Ἀληθείᾳ καὶ τοῖς ἁγίοις Πατράσι καὶ Θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας»⁸, τότε ὁπωσδήποτε πατροφρονεῖ.

7. Ἐὰν, τέλος, ὁ +Ἐ.Ρ.Π.Ἀ. ἔχη τὴν πεποίθησιν, ὅτι οἱ ὁποιεσδήποτε ποινές, στὶς ὁποῖες ὑποβάλλονται οἱ ὀρθοδόξως Ἀποτειχισμένοι ἀπὸ τοὺς ἑτερόφρονας καὶ ἑτεροδιδασκάλους, συνιστοῦν διωγμὸν πίστεως⁹ καὶ ἑπομένως εἶναι ὄχι μόνον ἀντικανονικὲς-ἄκυρες-ἀνυπόστατες, ἀλλὰ καὶ προσελκύουν πλουσιωτέρως τὴν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ¹⁰ ἐπὶ τοὺς Ἀποτειχισμένους, τότε δικαίως ἐκφράζει «τὸ τῆς Ἐκκλησίας εὐσεβὲς φρόνημα»¹¹.

* * *

β. Βασικὸ Πλαίσιο Κριτηρίων

1. Ἐφ̉ ὅσον ὁ +Ἐ.Ρ.Π.Ἀ. συγκεντρώνει εἰς ἑαυτὸν τὶς ἑπτὰ ἀνωτέρω ἐπαρκεῖς Προϋποθέσεις Ἀντι-οικουμενιστικῆς Γνησιότητος, τότε οἱ Ἀντι-οικουμενισταὶ τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου ἐν Ἑλλάδι δὲν θὰ εἶχαν καμμίαν ἀπολύτως ἐπιφύλαξι στὸ νὰ κοινωνήσουν πάραυτα μαζί του ἐκκλησιαστικῶς, ὄχι βεβαίως μέσῳ μιᾶς διαδικασίας ἀλληλο-υπαγωγῆς, ἀλλὰ στὴν προοπτικὴ πάντοτε τῆς ἀπὸ κοινοῦ ἐνισχύσεως τοῦ Ἀντι-οικουμενισμοῦκαὶ μιᾶς ἐλπιδοφόρου Ἀντι-οικουμενιστικῆς Μαρτυρίας.

2. Δοθέντων τῶν ἀνωτέρω, ἐγείρονται τὰ ἑξῆς ἐρωτήματα:

• ἆρά γε, ποῖοι εἶναι οἱ λόγοι τῆς ἀρνήσεως ἀπὸ τὸν +Ἐ.Ρ.Π.Ἀ. ἑνὸς τοιούτου ἐνδεχομένου Κοινῆς Μαρτυρίας; ποῖοι εἶναι οἱ λόγοι τῆς σχεδὸν ἀπαξιώσεως τοῦ Μητροπολίτου Κυπριανοῦ καὶ τῆς ὑπ̉ αὐτὸν Ἱερᾶς Συνόδου;

• ἆρά γε, πράττων τοιουτοτρόπως ὁ +Ἐ.Ρ.Π.Ἀ. δὲν αὐτο-αναιρεῖται καὶ αὐτο-εκτίθεται, ἐφ̉ ὅσον δὲν ἐργάζεται κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μὲ Συνέπεια-Συνέχεια-Ἀξιοπιστίαἔναντι τῆς Καθολικῆς Συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας;

3. Ἐν τῇ βεβαιότητι, ὅτι ἡ προσπάθεια τοῦ +Ἐ.Ρ.Π.Ἀ. εἶναι ἀτελής, παρεξηγήσιμος καὶ βραχυπρόθεσμος, ἐφ̉ ὅσον παραβλέπει παραδόξως τὴν συνεργασίαν μὲ ὄντως Ὀρθοδόξους καὶ λησμονεῖ ἀνεπιτρέπτως τὰ στοιχεῖα ἑνὸς Βασικοῦ Πλαισίου Κριτηρίων διασφαλιζόντων τὴν συνεργασία αὐτή, ὑπενθυμίζομε αὐτὰ πρὸς συνειδητοποίησιν τῆς συγγενείας μας, ἡ ὁποία ἀπωθουμένη καὶ κρυπτομένη, βλάπτει αὐτὸν καὶ τὴν προοπτικὴ τῆς κινήσεώς του, ἀλλὰ καὶ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.

Πρῶτον. Οἱ Ὀρθόδοξοι Ἀντι-οικουμενισταί, οἱ ἀνήκοντες στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Κοινότητα τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου ἐν Ἑλλάδι, ἔχουν ἀποτειχισθῆ νομίμως καὶ κανονικῶς ἀπὸ τοὺς Νεοημερολογίτας Οἰκουμενιστὰς (1924 ἑ.), δηλαδὴ ἔχουν πράξει ὅ,τι πράττει σήμερα μετὰ ἀπὸ ἐνενήντα ἔτη ὁ +Ἐ.Ρ.Π.Ἀ.

• Οἱ πηγὲς μαρτυροῦν, ὅτι οἱ Μεταρρυθμισταὶ τοῦ 1924εἶχαν προσδώσει στὸ Ἡμερολογιακὸ μίαν σαφεστάτη οἰκουμενιστικὴν διάστασιν, ἐφ̉ ὅσον ἐνεργοῦσαν μὲ τὴν αἴσθησι ὅτι ἀποτελοῦν «μέλη τῆς παγχριστιανικῆς ἀδελφότητος»¹² καὶ θεωροῦσαν τὸ Νέο Ἡμερολόγιο ὡς «τὸν πρῶτον λίθον διὰ τὸ οἰκοδόμημα τῆς ἑνώσεως πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ»¹².

Δεύτερον. Οἱ τρεῖς Μητροπολῖται: ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος καὶ ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, κατὰ τὸ ἔτος 1935 ἀπετειχίσθησαν ἀπὸ τοὺς Νεοημερολογίτας Οἰκουμενιστὰςκαὶ συνεκρότησαν καὶ ὠργάνωσαν τὸ Ἀκαινοτόμητον Πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δηλαδὴ ἔπραξαν ὅ,τι πράττει σήμερα μετὰ ἀπὸ ὀγδοήκοντα ἔτη -καὶ ὀφείλει περαιτέρω νὰ πράξη στὴν Σερβία- ὁ +Ἐ.Ρ.Π.Ἀ.

• Οἱ πηγὲς μαρτυροῦν μὲ ἀπόλυτη σαφήνεια, ὅτι ὁ ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος (+ 1938), δηλαδὴ ὁ Μεταρρυθμιστὴς τοῦ 1924, εἶχε ἐγκολπωθῆ συνειδητὰ τὴν οἰκουμενιστικὴ Ἐγκύκλιο τοῦ 1920 καὶ εἶχε συνεργασθῆ μὲ τὸν καινοτόμο Μελέτιο Μεταξάκη στὶς προοπτικές της, ὥστε νὰ θεωρῆται πρωτοπόρος Οἰκουμενιστὴςκαὶ ὡς ἕνας ἐκ τῶν θεμελιωτῶν τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν¹³.

Τρίτον. Ὁ Μητροπολίτης Κυπριανός, ἐξ ἀρχῆς τῆς ἀποτειχίσεως αὐτοῦ (1969), εἶχε βαθεῖαν τὴν ἐπίγνωσιν ὅτι εἶναι Ἀντι-οικουμενιστὴς καὶ ὅτι ἔπρεπε νὰ ἀγωνισθῆ μὲ θεολογικὴ συνέπεια καὶ χωρὶς διλήμματα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, στὸν ὁποῖο ἐμπεριέχεται βεβαίως καὶ τὸ Ἡμερολογιακόν·τοῦτο ἐστοίχισε εἰς Αὐτὸν πολλὰς διώξεις καὶ συκοφαντίας, τόσο ἀπὸ τοὺς Καινοτόμους, ὅσο καὶ ἀπὸ τοὺς σφαλλομένους Παλαιοημερολογίτας,δηλαδὴ ἔπραξε (καὶ ἔπαθε) ὅ,τι πράττει (καὶ πάσχει) σήμερα μετὰ ἀπὸ τεσσαράκοντα ἔτη ὁ +Ἐ.Ρ.Π.Ἀ.

• Οἱ πηγὲς μαρτυροῦν, ὅτι ὁ Μητροπολίτης Κυπριανὸς οὐδέποτε ἀνέμενε τὴν νομιμοποίησι καὶ ἐπιβεβαίωσι τῆς ἐκκλησιαστικῆς στάσεώς του ἔναντι τῆς αἱρέσεως ἀπὸ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι φαίνονται μὲν ὅτι ἀγωνίζονται κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχουν ὅμως ἀπολέσει τὴν θεολογικὴ Συνέπεια-Συνέχεια-Ἀξιοπιστία, καθὼς ἐπίσης καὶ τὴν χριστο-αίσθησι τῆς ἱεραποστολικῆς διαστάσεως τοῦ Ὀρθοδόξου Ἀντι-οικουμενισμοῦ, δηλαδὴ ἀπὸ τοὺς ἐνσαρκωτὰς ἑνὸς στείρου καὶ χωρὶς ὅραμα ἀντι-οικουμενισμοῦ.

* * *

Ἐλπίζουμε καὶ εὐχόμεθα εἰλικρινῶς, τόσο οἱ Προϋποθέσεις Ἀντι-οικουμενιστικῆς Γνησιότητος, ὅσο καὶ τὸ Βασικὸ Πλαίσιο Κριτηρίων, στὰ ὁποῖα ἀναφερθήκαμε συνοπτικῶς καὶ ἐπιλεκτικῶς, νὰ ὠθήσουν τοὺς ὁποθενδήποτε Ἀντι-οικουμενιστὰς σὲ μία προσεκτικωτέρα αὐτοκριτική, ὥστε νὰ μὴ παρασύρωνται ἐφ̉ ἑξῆς ἀπὸ ποικίλες προκαταλήψεις καὶ «λόγους περιφερομένους», ἀλλὰ μὲ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη νὰ σπεύδουν μετὰ χαρᾶς εἰς ἕνωσιν μὲ ὁμοδόξους πρὸς αὐτοὺς Ἀντι-οικουμενιστάς, τοὺς θεαρέστως ἐνισταμένους κατὰ τῶν «ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων» Οἰκουμενιστῶν, σπουδάζοντες νὰ ἀπαλλάξουν «σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν»⁶, χάριτι τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν!

Νηστεία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων

9η/22α Ἰουνίου 2012

+ Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας

1. Βλ. ἐνδεικτικῶς Ἱστολόγια: «Ἀκτῖνες» (18.06.2012), «Πατερικὴ Παράδοση» (18.06.2012), «Ἀποτείχιση» (18.06.2012), καὶ «Αὐγουστῖνος Καντιώτης».

2. «Διορθοδόξου Συνεδρίου Θεσσαλονίκης» (20-24.9.2004), θέμα: «Οἰκουμενισμός: Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις», ἐφημερ. «Ὀρθόδοξος Τύπος»,ἀριθ. 1577/17.12.2004, σελ. 5· περιοδ. «Θεοδρομία», Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος 2004, σελ. 504-521· περιοδ. «Παρακαταθήκη», ἀριθ. 38/Σεπτέμβριος-Ὀκτώβριος 2004, σελ. 2-12.

3. Πρβλ. «Ὀρθοδοξία καὶ “Οἰκουμενισμός”- Μία Ὀρθόδοξος Γνωμάτευσις καὶ Μαρτυρία τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰουστίνου Πόποβιτς», περιοδ. «Κοινωνία»,Μάρτιος-Ἀπρίλιος 1875, σελ. 95-101· ἐφημερ. «Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀριθ. 235/1.6.1975.

4. Ἱερομονάχου Ἰσαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, σελ. 690, Ἅγιος Ὄρος 2004.

5. Ἰωάννου Καρμίρη, Δ.Σ.Μ. τ. Β’, σελ. 953 [1051], ἔκδοσις β’, Graz-Austria 1968.

6. ΙΕ’ Ἱεροῦ Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Ἁγίας Συνόδου (861, ἐπὶ Μ. Φωτίου Κωνσταντινουπόλεως).

7. Ἁγίου Μάρκου Ἐφέσου, PG τ. 160, στλ. 101CD.

8. Ἁγίου Μάρκου Ἐφέσου, PG τ. 160, στλ. 536CD.

9. Βλ. Ἁγίου Μαξίμου Ὁμολογητοῦ, PG τ. 90, στλ. 128D.

10. Βλ. Ὁσίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἱερὸν Πηδάλιον, σελ. 30, ἔκδοσις ζ’, Ἀθῆναι 1970.

11. Ζ’ Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Συνόδου, «Συνοδικὸν Ὀρθοδοξίας».

12. Διονυσίου Μ. Μπατιστάτου (ἐπιμέλ.), Πρακτικὰ καὶ Ἀποφάσεις τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει Πανορθοδόξου Συνεδρίου (10.5-8.6.1923), σελ. 72 καὶ 189, Ἀθῆναι 1982.

13. Βλ. Ἀντωνίου Μ. Παπαδοπούλου, «Ἡ στάσις τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἔναντι τῶν Σχέσεων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς Ἑτεροδόξους», στὸ Μαρτυρία καὶ Διακονία τῆς Ὀρθοδοξίας Σήμερα, τ. ΙΙ, σελ. 85-87, ἐκδόσεις «Ἀδελφῶν Κυριακίδη», Θεσσαλονίκη 1998· Ἀρχιμ. Θεοκλήτου Α. Στράγκα, Ἐκκλησίας Ἑλλάδος Ἱστορία..., τ. Β’, σελ. 901-914, Ἀθῆναι 1970.