ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ: Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (10ο ΜΕΡΟΣ)

...με βήμα σημειωτό μεν, πλήν όμως και σταθερό, φθάνουμε σε μια ανάμειξη των θρησκειών και των θρησκευτικών δοξασιών, παίζοντας ασυνειδήτως το παιγχνίδι της Μασσωνίας και του Διεθνούς Εβραϊκού Lobby! Τα καταστρεπτικά ποτελέσματα αυτής της ασύνετης και προδοτικής πορείας μας θα φανούν αύριο στη νέα γενηά των Ορθοδόξων Ελλήνων. " Έλα, καϋμένε! Τι μου λέγεις τώρα; Ένας Θεός υπάρχει! Τι να πεις Χριστό, τι Μωάμεθ, τί Βούδδα; Αρκεί να πιστεύεις κάπου!" Η ανάμειξη των θρησκειών, λοιπόν, σημαίνει ισοπέδωση των πάντων! (Μητροπολίτου Καλαβρύτων και Αιγιαλείας κ. Αμβροσίου).

Πολύ σωστά και αληθινά ομίλησε ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος· έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα.
Ας συνεχίσουμε με την διήγηση που μας εξιστορεί ο πρώην Ινδουιστής.

«Eνας από τους σημαντικότερους πυλώνες του Ινδουισμού είναι η διδασκαλία του κάρμα: Πρόκειται για μια διδασκαλία που προϋποθέτει την αποδοχή και υιοθεσία ενός προκαθορισμού, όπως αυτός διαμορφώνεται μέσα από τη σύνδεση με το παρελθόν ή τις προηγούμενες ζωές. Οι καλές και κακές πράξεις ενός ινδουιστή καθορίζουν το μέλλον και τη μορφή ζωής του στην επόμενη ζωή. Είναι ο γνωστός νόμος αιτίου και αποτελέσματος. Το κάρμα αποφασίζει για την ευτυχία ή τη δυστυχία, τη στιγμή που στον Χριστιανισμό τούτο προκαλείται από τους προσωπικούς λογισμούς εκάστου. Αποτέλεσμα του κάρμα είναι η σαμσάρα, δηλαδή η μετακίνηση, οδοιπορία των ψυχών, η ανακύκλήση της ύπαρξης, η οποία οφείλει να παύσει, αφού ζωή σημαίνει οδύνη. Όπως και στο Ισλάμ υπάρχουν οι «ελεημοσύνες» που εξυπηρετούν κατ' ουσίαν το ίδιο το άτομο, έτσι κι εδώ υπάρχει η «μαϊτρί», ένα είδος αγάπης κι ευγενείας προς τον πλησίον, που κι αυτή στοχεύει στον μισθό και την ανταπόδοση: Όλα μα όλα κυριολεκτικά (!) αποβλέπουν στη βελτίωση του προσωπικού κάρμα. Τούτο μπορεί να ηχεί δικαιολογημένο, ωστόσο παραμένει το γεγονός πως ο άνθρωπος δυστυχώς εστιάζει κατά τρόπο μοιρολατρικό στη δική του αναγκεμένη κατάσταση και όχι σε εκείνη του αδελφού. Ο προς σωτηρίαν άνθρωπος πρέπει να σωθεί μόνος του. Επ' αυτού λοιπόν αναρωτήθηκα κι εγώ, όταν ακόμη ζούσα στην Καλκούτα, το πλέον εύλογο: Τι εικόνα παρουσιάζει η σημερινή Ινδία μετά από τρεις χιλιάδες χρόνια Ινδουισμού; Πού είναι η πρόοδος, πού η ίαση και το καλό, η υγιεινή, η αναμενόμενη ευημερία, η αγάπη προς τον πλησίον; Η τήρηση της θεωρίας του κάρμα δεν μπόρεσε να επιλύσει τα προβλήματα και τις δυσκολίες που αφορούν στον ανθρώπινο πόνο, και ούτε θα μπορέσει, όπως δείχνει η πραγματικότητα της σύγχρονης Ινδίας δεν προκύπτει μετά από ενδελεχή μελέτη κι ανάλυση ούτε ίχνος ηθικής εξέλιξης του χνθρώπου, προπάντων καμία απολύτως απόδειξη της μετενσάρκωσης των ψυχών ή της ύπαρξης προγενέστερων ζωών, καμία πρόοδος ή οπισθοχώρηση στον βίο του καθενός. Όταν λατρεύονται ακόμη και αρουραίοι ως φορείς μετενσαρκωμένων άγιων και τούτο λογίζεται ως «πρόοδος», όπως στην περίτυτωση του ναού εκείνου στην Καλκούτα, τότε η όποια οπισθοχώρηση και πτωτική πορεία σε τι θα συνίστατο; Αντ' αυτού παρατηρείται μια ασταμάτητη αύξηση του πληθυσμού και μια φτώχεια, με την οποία δύσκολα κανείς συμβιβάζεται. Τι απάντηση μπορεί να μου δώσει ένας ινδουιστής πάνω σε αυτό;

Ενδιαφέρον υπήρξε για εμένα το ερώτημα, για ποιο λόγο τόσοι πολύ Δυτικοί στρέφονται και προσκολλώνται σε αυτή τη διδασκαλία. Ένας από τους λόγους θα μπορούσε να είναι ο ακόλουθος: Όποιος δεν πέθανε και δεν αναγεννήθηκε εν Χριστώ, αυτός προσκολλάται σε αξίες του κόσμου τούτου. όπως χρήμα, εξουσία, σεξ, ιδιοκτησία· δεν θέλει και δεν μπορεί να τις αποχωριστεί και ως εκ τούτου δεν θέλει να πεθάνει. Στην περίπτωση αυτή μια ελπιδοφόρα ιδέα, όπως αυτή της μετενσάρκωσης, έρχεται και δένει κουτί. Προφανώς «ελεύθερος» από ενοχή και κατηγορία περί αμαρτίας ο άνθρωπος προσδοκά ένα ξαναντάμωμα πάνω στη γη. «Την επόμενη φορά θα τα καταφέρω καλύτερα» κατ' ουσίαν σημαίνει «παραπέμπω στις καλένδες» και, ξέρετε, τούτες οι...καλένδες είναι οι αγαπημένες ημέρες του διαβόλου! Αν ωστόσο το τμήμα εκείνο των Δυτικών που πιστεύουν στη μετενσάρκωση, γνώριζαν το λυπηρό πεπρωμένο των 130 εκατομμυρίων ινδουιστών, στους οποίους έχει ανακοινωθεί πως έχουν ξαναγεννηθεί στην κάστα των νταλίτ, δηλαόη των ανεγγίχτων ή αθίκτων, ή μάλλον επί λέξει των μη προς άγγιγμα, τότε θα άλλαζαν γοργά γοργά γνώμη. Αυτοί οι νταλίτ, όμοια με τις γυναίκες στο Ισλάμ, αποκλείονται από τη μόρφωση και την παιδεία, καθώς και από όλα σχεδόν τα επαγγέλματα, περιφρονημένοι από τις ανώτερες κάστες (βραχμάνες, πολεμιστές, επιχειρηματίες), κοντολογίς είναι επικηρυγμένοι εκ γενετής. Ένας βραχμάνος της κάστας των ιερέων θεωρεί μάλιστα πως θα κηλιδωθεί, αν και μόνο αγγίξει έναν νταλίτ. Ένα τέτοιο απάνθρωπο θρησκευτικό κατεστημένο διακρίσεων στιγματίζει και καταδικάζει σαν άλλο ανάθεμα κάθε ανέγγιχτο διά βίου, μια και δεν του επιτρέπεται για λόγους υγιεινής ούτε καν να εισέλθει στον ναό. Κι όλα αυτά, επειδή οι Άριοι «εκλεκτοί» το έτος 1800 π.Χ. ανύψωσαν τους εαυτούς τους στην κορυφή της κοινωνίας με το να διαδώσουν πως αυτοί οι κανόνες ιεραρχίας έχουν προέλευση «κοσμική-θεϊκή», μόνο και μόνο για να μην χρειάζεται οι ίδιοι να εκτελούν τις δυσάρεστες εργασίες των δούλων, όπως για παράδειγμα το σκούπισμα των δρόμων. τη φροντίδα των τττωμάτων, τη βυρσοδεψία και άλλες παρόμοιες ακάθαρτες λεγόμενες απασχολήσεις. Αλίμονο στον «ανέγγιχτο» που θα διανοείτο να εναντιωθεί στην κατάστασή του υψώνοντας το ανάστημα του· το κάρμα του θα τον τίναζε στην επόμενη μετενσάρκωση αναντίρρητα ακόμη πιο χαμηλά. Για τον λόγο ακριβώς αυτό μεταστρέφονται αναρίθμητοι ινδουιστές στο Ισλάμ ή τον Βουδισμό. Όπως ξαναλέχθηκε, τούτα φυσικά δεν τα γνωρίζουν οι σύγχρονοί μας Δυτικοί. Με τρόμο θα διαπίστωναν τότε κάποια μέρα ενδεχομένως, πως δεν μπορούν να λογαριάζουν σε άλλες μετενσαρκώσεις. Μακάρι να γίνει αυτό εγκαίρως!

Στον Ινδουισμό, παρά τα όσα μεμπτά, υπάρχουν και πολλά θετικά, και προσωπικά είχα συγκινηθεί όχι μόνο από την ευσέβεια των πιστών, αλλά και λόγω πολυάριθμων διδαχών αυτών καθαυτών, καθώς και των ομοιοτήτων που κανείς βρίσκει και με τη χριστιανική διδασκαλία. Αυτό είναι φυσικό, μια και όλοι οι άνθρωποι όλων των εποχών τούτο μόνο ποθούσαν, να απελευθερωθούν από τον πόνο, και αναζητούσαν τρόπους και μέσα να το πραγματοποιήσουν. Μέχρι εδώ καλά. Όμως οι ομοιότητες Ινδουισμού και Χριστιανισμού βρήκα να σταματούν στο σημείο, όπου ο Κρίσνα ανακοινώνει: «Έχω έρθει να αφανίσω τους αμαρτωλούς!». Καταδίκη επομένως σε μετενσάρκωση, ενώ ο Χριστός λέει: «Έχω έρθει, για να σώσω τους αμαρτωλούς» (Α' Τιμ. α', 15).

Η συγκεχυμένη αοριστία, η ακαθόριστη κι αβέβαιη παλινδρόμηση ανάμεσα σε αντικρουόμενες διδασκαλίες (στον Ινδουισμό μπορεί κανείς πράγματι για κάθε ρήση να βρει μια αντί-ρήση) καθιστούν εν τέλει τη θρησκεία αυτή μια ίσως αξιέπαινη χίμαιρα ανθρώπινης επινόησης και φίλοσοφίας με στόχο τη σωτηρία, την απελευθέρωση δηλαδή από τη σαμσάρα, και σε τελική ανάλυση τον καθησυχασμό από τον φόβο του θανάτου. Ο πρωταρχικός φόβος της ατομικής απώλειας ενυπάρχει στον άνθρωπο. Η ινδουιστική ωστόσο χίμαιρα στερείται κάθε λογικής και ιστορικής τεκμηρίωσης· παραμένει μυθολογία και μυθοπλασία που ολοένα εξαπατά και απογοητεύει τον ανθπο, δίχως να του έχει πάρει ακόμη τον φόβο του θανάτου. Γι΄ αυτό και επινοήθηκε μια διδασκαλία, εκείνη του «τροχού της ιστορίας» (σαμσάρα) του «τροχού της ζωής», η οποία εισήγαγε τη θεωρία περί μετενσάρκωσης, μιας πορείας δηλαδή της ψυχής, που ο άνθρωπος οφείλει να διανύσει, μέχρις ότου γίνει κι ο ίδιος θεός, οπότε δεν θα χρειάζεται να ξαναγεννηθεί πλέον. Πόσο πιο ανέλπιδο εντελώς είναι ο στόχος ενός πιστού ινδουιστή να ελευθερωθεί σπάζοντας τούτη την οδυνηρή αλυσίδα των έως 8.400.000 αναγεννήσεων! Και πάλι όμως το ζήτημα της ενοχής δεν επιλύεται: Αν κάποιος έχει ζήσει μια αξιοκατάκριτη ζωή και οφείλει να βελτιωθεί, θα πρέπει τουλάχιστον να του γνωστοποιείται η αιτία της φθοράς του, προκειμένου να προβεί στη βελτίωση. Αν δεν τη μάθει ποτέ, θα δικαιολογεί διαρκώς τον εαυτό του και θα μέμφεται τον δικαστή που τον τιμωρεί και τον καταδίκασε τόσο δίχως να του επισημάνει τη φθορά του, όσο και αποσιωπώντας του τη σχέση μεταξύ καλών και κακών πράξεων.

Τι λοιπόν μπορεί να κάνει ο πιστός ινδουιστής, ώστε να επιτύχει μόκσα (απελευθέρωση), να πληρώσει τα λύτρα του και να αποδεσμευθεί από την απειλή του Κρίσνα «έχω έρθει, για να σώσω τους αγαθούς και να αφανίσω τους αμαρτωλούς» (Γκίτα, IV 8); Αδίκως τον εκλιπαρούν οι πιστοί για λύτρωση από την καταδίκη της νέας γέννησης. Η παλέτα της προσφοράς ποικίλλει από αυτοβασανισμό, αυτομαστίγωση, αυταπάρνηση, εργώδη προσπάθεια για γνώση, ευσέβεια, καλλιέργεια αρετών, αφιέρωση σε θεούς, αυτοθυσία, έως του να λατρεύεται κανείς ως ενσάρκωση θεού ο ίδιος από άλλους (άβαταρ), ή του να αναχωρει κάνεις απο τον κόσμο ως μονήρης, ερημίτης ασκητής. Αρκετοί γιόγκι θεωρούν μάλιστα πως έχουν κατακτήσει ποιος ξέρει τι δυσθεώρητα ύψη, όταν από την απάρνηση του κόσμου έχουν καταστεί αόρατοι (π.χ. μοιάζουν με ένα δένδρο). Τούτο ενθουσιάζει πάμπολλους Δυτικούς που επισκέπτονται την Ινδία, χωρίς να γνωρίζουν πως τέτοιος αναχωρητισμός, αγώνας και αυταπάρνηση μπορεί να βρεθεί και στην Ορθοδοξία· μόνο που εδώ δεν παρατηρείται απώλεια του συνειδητού κατά τη «θέαση του Θεού», τη λεγόμενη θεωρία, όπως συμβαίνει κατά τις ασκητικές-μυστικιστικές εμπειρίες των διαφόρων γιόγκι και των μη ορθοδόξων χριστιανών ομοίως. Ο ορθόδοξος θεόπτης έχει απόλυτη συνείδηση του περιβάλλοντός του, όπως συνέβη με τον Μωυσή, όταν κατέβηκε από το όρος Σινά)».

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ