ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ: Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (13ο ΜΕΡΟΣ)

Όπως μου είχε πει κάποτε ένας δάσκαλος της γιόγκα στη Βεγγάλη της Ινδίας, ο οποίος αργότερα στράφηκε στην Ορθοδοξία, οι περισσότερες υποσχέσεις των γκουρού μεταμορφώνονται σε όπλο αυτοκαταστροφής, επειδή μακροχρόνια αποδεικνύονται κενές υποσχέσεις, πράγμα που εξάλλου είναι κι ο στόχος τους, το να σε καταστήσουν δηλαδή κενό μέχρι του σημείου να αυτοδιαλυθείς ως άτομο. Αυτό που έπεται είναι η κατάθλιψη. Τούτο ισχύει ακόμη περισσότερο για άτομα ασταθή, ανασφαλή ή και καταθλιπτικά. Είμαι σε θέση να επιβεβαιώσω από προσωπική εμπειρία ότι -στην περίπτωσή μου ιδιαίτερα στο πνευματικό επίπεδο- κάποιες σημαντικές αλλαγές λαμβάνουν χώρα που αρχικά μεν εμφανίζονται ως θετικές, στο τέλος όμως αποδεικνύονται αρνητικές:

• Μια αρχική αίσθηση, κάτι σαν «κοσμική-συμπαντική ενότητα» ή μια καθολική συνείδηση ενότητας με πνευματικές δυνάμεις, σχεδόν τόσο, λες και είχα αφήσει το εγώ μου επιτέλους πίσω μου. Ήταν η αίσθηση του να λιώνεις μέσα στο Όλον.

• Υπέρβαση των χωροχρονικών ορίων μέσα από μια «απαλή πτώση στο κενό».

• Συναισθήματα ευδαιμονίας και στιγμιαίας ηρεμίας.

• Ένα αίσθημα ότι θα μπορούσα τώρα να βιώσω την πραγματικότητα «αντικειμενικά», όπως πραγματικά είναι, χωρίς «πέπλα».

• Η αίσθηση πως καθετί αντιληπτό κι απτό φαντάζει «άγιο», «ευλογημένο», «θεϊκό» και υπέροχο.

• Η αδυναμία να εκφραστεί το «ανείπωτο», εκείνο που δεν μπορεί να μεταδοθεί και να μοιραστεί με λόγια. Ήμουν ευτυχισμένος έτσι απορροφημένος στον εαυτό μου.

Όλα τούτα ηχούν αρχικά πολύ δελεαστικά, σαν διαφήμιση· όμως η αρνητική πλευρά έχει εντελώς διαφορετική όψη:

• Κατ' αρχάς υιοθετεί κανείς ένα καινούργιο λεξιλόγιο. Κάθε αίρεση ή υποομάδα διαθέτει τη δική της ορολογία, πράγμα που χαράσσει όρια μεταξύ του παλαιού και εκείνου που προσλαμβάνεται.

• Στη συνέχεια στον δρόμο προς την προσωπική «ολοκλήρωση» δεν αργεί καθόλου, μα καθόλου να κάνει την εμφάνιση της μια θρησκευτική υπεροψία. Νομίζει κανείς πως γίνεται κάτι καλύτερο, πως ανήκει στην ελίτ. Το άτομο κυριαρχείται από έπαρση. Μα κι ο Εωσφόρος ένα μόνο ψεγάδι είχε, εξαιτίας του οποίου κατακρημνίστηκε από τον Ουρανό: την υπερηφάνεια. Πώς λοιπόν να επιστρέψει ένας επηρμένος άνθρωπος στον Παράδεισο; Επαναλαμβάνω: Στα πλαίσια ολόκληρου του ασιατικού μυστικισμού και της θρησκευτικότητας η υπερηφάνεια και η ταπείνωση δεν αποτελούν θέμα. Αφού ο άνθρωπος είναι θεός! Έλα όμως που η υπερηφάνεια είναι...λημέρι των δαιμόνων.

• Ακολουθεί μια προϊούσα επικάλυψη, ένα προοδευτικό κουκούλωμα της συνείδησης με ένα προπέτασμα καπνού, που σιγά σιγά επιφέρει μια μη αισθητή άρση της δυνατότητας διάκρισης ανάμεσα σε καλό και κακό, τα οποία ούτως ή άλλως θεωρούνται «ένα» και που στην ολότητα τους περιέχονται στο Βράχμαν.

• Τεταμένα νεύρα και εσωτερικές εντάσεις προκύπτουν, επειδή με το πέρασμα του χρόνου αργεί η επιτυχία και η πραγματική εσωτερική ησυχία και ισορροπία δεν επιτυγχάνονται· σε εμένα αυτό προκάλεσε απογοήτευση, ιδιαίτερα μάλιστα μετά την «ανάδυση» από τον διαλογισμό. Ουσιαστική αλλαγή δεν είχε σημειωθεί, όπως απροκάλυπτα φαινόταν στην καθημερινότητα, και ως εκ τούτου δεχόμουν επιθέσεις κάθε είδους: φόβος, οργισμένα ξεσπάσματα και ανεξέλεγκτος θυμός, ή πάλι κατάθλιψη, καταστάσεις τις οποίες δεν περίμενα.

• Σε όλα αυτά άρχισαν να προστίθενται ολοένα και περισσότερο αυξανόμενες φοβίες που έφθαναν μέχρι τον πανικό· σε αυτό το στάδιο την εμφάνιση τους από το υποσυνείδητο κάνουν η πνευματική αβεβαιότητα και η διανοητική και συναισθηματική ανασφάλεια, που καταλήγουν ακόμη και σε σκέψεις αυτοκτονίας ως κομμάτι μιας «εκλογικευμένης» αυτοκαταστροφής.

• Το άτομο επιδίδεται σε έναν αγώνα διαρκείας για την κατάκτηση υψηλότερων βαθμών στην ιεραρχία. Αυτό που θέλει κανείς είναι να 'ναι σημαντικός και γι' αυτό νοηματοδοτεί τη ζωή του με την ανέλιξή του στην κλίμακα. Επιθυμία του είναι να ανήκει στην ελίτ, να έχει επιρροή.

• Απομόνωση και περιχαράκωση του ατόμου, εσωτερική ψύχρανση και αδιαφορία είναι στοιχεία που ενεργοποιούνται. Μια απορρόφηση στον εαυτό του. Σκέφτεται: «Ο καθένας έχει το δικό του κάρμα. Το πρόβλημα του αδελφού μου δεν με αφορά». Κι έτσι βυθισμένο στον διαλογισμό κάνει μια κυκλοτερή κίνηση γύρω από τον εαυτό του. Η ανάγκη του άλλου είναι εκείνου το κάρμα...

• Στην περίπτωση μου, καθώς και σε πολλούς άλλους. μια ακόμη επίπτωση ήταν η διακοπή των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο κι αυτό λίγο πριν το πτυχίο. Βλέπετε, η ανώτερη πνευματικότητα καθιστά τέτοια «γήινα ζητήματα» εντελώς ασήμαντα.

• Κατάληξη; Μια παθητικότητα που εύκολα συγχέεται εγώ τουλάχιστον τη συνέχεα- με εσωτερική ειρήνη και «ανοχή» ή και με αταραξία ακόμη. Δεν επρόκειτο για απάθεια, που βεβαίως είναι κι ο στόχος κάθε αγωνιζομένου χριστιανού, αλλά για θανατηφόρα εσωτερική συναισθηματική παγωμάρα. Μα το παραμορφωμένο πρόσωπο που με κοίταζε καμιά φορά μέσα από τον καθρέπτη, δεν μαρτυρούσε ακριβώς εσωτερική σιωπή και ησυχία. Αλήθεια, σε τι είχα υποβάλει την ψυχή μου; Διότι ακόμη και η δική μου τάχα ανοχή έναντι των ανθρώπων μού επέτρεπε με ανοχή να ρίχνω το βλέμμα μου προς τα κάτω και να τους κοιτάζω υπεροπτικά· ακριβώς επειδή έστεκαν από κάτω μου.

Όποιος κατακτά τον επιθυμητό βαθμό παθητικότητας. είναι εκτεθειμένος σε μυστικιστικές επιρροές. Τα διάφορα πάθη, αυτό το κατεξοχήν κακό του κόσμου τούτου, δυστυχώς, αντί να χαλιναγωγούνται, αποδεσμεύονται διά μέσου των ενεργειακών σημείων του σώματος (τσάκρα, Κουνταλίνι). Γινόμαστε κατά κάποιον τρόπο και παρά τη θέληση μας υπηρέτες των ειδώλων. Στη διάρκεια της εξάσκησής μου στον διαλογισμό μετατρεπόμουν σε ένα μέσον και λειτουρ γούσα ως τηλεβόας πνευμάτων, των οποίων την προέλευση (δίχως το Άγιο Πνεύμα) δεν μπορούσα με τίποτα να διακρίνω. Γινόμουν δίαυλος και μετέδιδα μηνύματα πεθαμένων διδασκάλων (στην πραγματικότητα επρόκειτο για δαίμονες που μιμούνταν τη φωνή των νεκρών) προς άτομα που στέκονταν κοντά μου. Είχα στη διάθεση μου μια ολόκληρη ποικιλία σαγηνευτικών για μένα ανεξήγητων φαινομένων, τα οποία άλλωστε έχω ήδη αναφέρει. Μπορούσα να γίνω αόρατος, να βλέπω την αύρα του αντικρινού μου, να εξέρχομαι από το σώμα μου, να κάνω αστρικά ταξίδια, να κινούμαι πέρα από τα σύνορα του χωροχρόνου, να βλέπω UFΟ, να υπεισέρχομαι στις σκέψεις και τον εσωτερικό κόσμο του άλλου και με αυτή τη δύναμη να τον οδηγώ όπου εγώ ήθελα.

Όλα τα παραπάνω είχαν περαιτέρω αρνητικές συνέπειες:

• Η έκσταση, ο αφηρπασμός έξω από το συνειδητό και κάποιες καταστάσεις απόλυτης παθητικότητας με έκαναν να πιστεύω ότι είχα βρει τη γνήσια πνευματικότητα και την εσωτερική ειρήνη.

• Οι δαίμονες απαίτησαν από ένα σημείο και μετά «τα δικαιώματα τους» και άρχισαν τις επιθέσεις τόσο στο ττνεύμα, όσο και στο κορμί και την ψυχή. Το πόσο τρομερό είναι αυτό θα αναλυθεί παρακάτω.

• Αντί να μάθω να συγκεντρώνομαι ευκολότερα, εγώ γινόμουν πιο αφηρημένος.

• Όλο και πιο συχνά εμφανίζονταν τώρα σωματικοί πόνοι και ασθένειες, ιδιαίτερα μετά από καταστάσεις εκστατικού αφηρπασμού και καταλήψεις δαιμόνων. Αισθανόμουν ύστερα κυριολεκτικά σαν να είχε περάσει από πάνω μου ένα λεωφορείο.

• Είχα την τάση να δικαιολογώ καθετί που ενδεχομένως να ήταν ενοχλητικό στους άλλους: Έβρισκα συνεχώς ελαφρυντικά για τον εαυτό μου, θεωρούσα τα υποκειμενικά ως αντικειμενικά. Η συνείδηση δεν με έλεγχε, οι εσωτερικές ενστάσεις χάθηκαν, καθώς απόδιωχνα με τρόπο συστηματικό το Άγιο Πνεύμα με την έπαρση και την αυτοθεοποίηση.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ