ΑΡΣΙΣ ΔΙΑΙΡΕΣΕΩΣ

Η Δ. Ι. Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος εν έτει 1983 είχεν αναθέσει εις τον Μητροπολίτην Φλωρίνης κ. Αυγουστίνον, όπως διαπραγματευθή μετά των «παλαιοημερολογιτών», επί του εορτολογικού ζητήματος. Δυστυχώς όμως το ποθούμενο δεν επιτεύχθη. Διατί; Διότι δεν ετηρήθησαν δυο σημαντικοί λόγοι!
Δύο βασικά απαιτούνται, προς άρσιν της εορτολογικής διαιρέσεως εν Ελλάδι. Πρώτον, η επιστροφή των ατακτούντων εις την εορτολογικήν τάξιν των αγίων Πατέρων, δια της επανορθώσεως της αντιπαραδοσιακής υπερβάσεως των 13 ημερών. Δεύτερον, η διακοπή της γινομένης αθέσμου κοινωνίας προς τους αιρετικούς, παπικούς, προτεστάντας κ.α., ως εντέλλεται ο Κύριος, δια των θεοφόρων Πατέρων.
Η διατήρησις των δυο βασικών τούτων παραβάσεων καθιστά ματαίαν οποιαδήποτε προσπάθειαν ειρηνεύσεως της εν Ελλάδι Εκκλησίας. Πίστεως γαρ Ορθοδόξου εστίν ο χαρακτήρ του θέματος τούτου. Τα δύο ταύτα αίτια προεκάλεσαν την διάστασιν, και η τούτων άρσις μπορεί να επιφέρη την ένωσιν. Διότι, ούτω «της κατά την πίστιν συμφωνίας ερρωμένης (ισχυροποιουμένης) ημίν», «Θεού χάριτι», «ουδέν έτερόν έστι το εμποδίζον, προς το είναι ημάς εν σώμα και εν πνεύμα», ως λέγει ο Μ. Βασίλειος (Μ. Βασιλείου P.G. 32, 701).
Ο δε λόγος αμετανοησίας φιλοκαινοτόμων τινών, ότι, και τούτων γενομένων, πολλοί δεν θα συμφωνήσωσι, προτιμώντες αδίκως το ίδιον, άτοπος έστι. Το ζητούμενον δεν είναι, τι θα ποιήσωσιν οι εκατέρωθεν τυχόν απειθούντες, αλλά η άρσις των βασικών αιτιών της διασπάσεως. Εαν εις τα βασικά ενωθώμεν, τα λοιπά, «δώσει ο Κύριος, ο πάντα συνεργών εις αγαθόν τοίς αγαπώσιν αυτόν» (Μ. Βασιλείου, ΒΕΠΕΣ, 55, 143).