Η ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ

Άρθρο του Κωνσταντίνου Πάνου, πτυχιούχου Θεολογίας
υπό τον τίτλον ''Ο ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ''

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΠΤΕΣ

῾Η ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στούς Γνησίους ᾿Ορθοδόξους ἦταν στήριγμα, θεία ἐπιβράβευση τοῦ δύσκολου ἀγώνα ὑπέρ τῆς διαφυλάξεως τῶν πατρόων παραδόσεων. Πάνω ἀπό δύο χιλιάδες ἦσαν οἱ πιστοί, οἱ ὁποῖοι "ἰδίοις ὅμμασι" εἶδαν καί ἐθαύμασαν τό συγκλονιστικό θαῦμα. ῾Ο μακαριστός ᾿Επίσκοπος Πενταπόλεως, κυρός Καλλιόπιος, στήν μνημειώδη καί μοναδική γιά τήν ἱστορία τοῦ ἱεροῦ ἀγῶνος, σειρά τῶν "ΠΑΤΡΙΩΝ", καταγράφει μεταξύ ἄλλων καί ὀρισμένες χαρακτηριστικές μαρτυρίες, ἀνθρώπων, πού ἦσαν ἐκεῖ, ἀψευδεῖς, αὐτόπτες μάρτυρες τῆς θαυματουργικῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στόν ᾿Αττικό οὐρανό. ᾿Εξόχως ἐνδιαφέρουσα καί σημαντικήεἶναι ἡ μαρτυρία τοῦ ᾿Ιωάννη Γλυμμῆ. ῏Ηταν ἕνας ἀπό τούς ἄνδρες τῆς χωροφυλακῆς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀνέβη στούς πρόποδες τοῦ ῾Υμηττοῦ γιά νά συλλάβουν τόν ἱερέα τόν εὐλαβέστατο παπα-Γιάννη Φλῶρο καί νά ἐμποδίσουν ἔτσι τήν τέλεση τῆς ἀγρυπνίας. [...]

῞Οπως εἶπε ὁ μακαριστός ᾿Ιωάννης Γλυμμῆς, ὄντως ἔγινε ἔνορκη ἀνάκρισις διά τό θαῦμα. ῾Ο τότε ὅμως ὑπουργός τῶν ἐσωτερικῶν, τήν ἀπέκρυψε ἀπό τήν δημοσιότητα.

.

῞Ομως ὁ Τίμιος Σταυρός δέν ἦταν ὁρατός μόνο στήν περιοχή τοῦ ῾Υμηττοῦ. ῾Υπῆρξαν ἐκείνη τήν ὥρα ἄνθρωποι πού εἶδαν τό θαῦμα κι ἀπό τό κέντρο τῶν ᾿Αθηνῶν καί συγκεκριμένα ἀπό τήν πλατεία ῾Ομονοίας. ῞Ενας ἀπό αὐτούς, ὁ ᾿Αθανάσιος Πριμάλης, ὁδηγός τοῦ τράμ, πού ἐκείνη τήν ὥρα ἔκανε τόν κύκλο τῆς ῾Ομονοίας, ἀφηγεῖται μέ συγκίνηση· «Τό βράδυ ἐκεῖνο τοῦ 1925, πού φανερώθηκε ὁ Τίμιος Σταυρός, ἔκανα τό τελευταῖο δρομολόγιο, ὡς ὁδηγός τράμ. Εἶχα φθάσει στήν ῾Ομόνοια καί ἔκανα τόν κύκλο της, ὅταν εἶδα τούς ἀνθρώπους νά κοιτάζουν πρός τόν οὐρανό καί νά φωνάζουν· "κοιτάξτε... ὁ Σταυρός... ὁ Σταυρός". ᾿Αμέσως πάτησα φρένο καί σταμάτησα τό ὄχημα. ῎Εβγαλα τό κεφάλι μου ἔξω ἀπό τήν πόρτα τοῦ ὀχήματος καί εἶδα κι' ἐγώ ὁ ἀνάξιος τόν Τίμιον Σταυρόν τοῦ Κυρίου μας -δοξασμένο νά'ναι τό ἅγιον ὄνομά του- νά φεγγοβολᾶ πάνω ἀπό τόν ῾Υμηττό. Δέν θυμᾶμαι πόσο κράτησε αὐτό. ῞Ενα μόνο γνωρίζω, ὅτιὁ Τίμιος Σταυρός πού εἶδα ἐκεῖνο τό βράδυ, μ' ἔκανε ἄλλο ἄνθρωπο. ᾿Από τότε ὅλοι στήν οἰκογένειά μου γίναμε πιστά τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας των Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν».

.

.

῾Η μακαριστή γερόντισσα Εὐθυμία, Καθηγουμένη τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, στήν Πάρνηθα ᾿Αττικῆς, ἐξιστορεῖ κατά τρόπον γλαφυρόν, ὅσα ἀξιώθηκε νά δεῖ μέ τά παιδικά τότε μάτια της, τήν εὐλογημένη ἐκείνη νύκτα. «Θυμᾶμαι τή βραδιά ἐκείνη τοῦ 1925, σάν νά'ναι τώρα. Κάναμε ἀγρυπνία στόν ῞Αγιον ᾿Ιωάννη τόν Θεολόγο. Εἶχε ἔλθει πολύς κόσμος ἀπό Μέγαρα, Κούλουρη, ᾿Ελευσίνα καί Μάνδρα. Στίς 11 καί μισή περίπου οἱ περισσότεροι ἦταν ἔξω ἀπό τό ἐκκλησάκι, ἐνῶ ὁ παπα- Γιάννης καί λίγοι ἀπό μᾶς εἴμαστε μέσα. Ξαφνικά ἐκεῖ πού ὁ ψάλτης διάβαζε μέ δυνατή φωνή τήν ὡραία ὁμιλία πού ἀρχίζει μέ τό «πάλιν ἑορτήν καί πάλιν πανήγυρις» ἀκούσθηκαν φωνές ἀπό τό πλῆθος πού ἔλεγαν «ὁ Σταυρός!.. ὁ Σταυρός!..». ᾿Εμεῖς ὅμως μέσα δέν ξεκαθαρίσαμε καλά τί ἔλεγαν καί νομίσαμε, ὅτι φώναζαν ὁ στρατός, ὁ στρατός! ᾿Αμέσως λοιπόν, χωρίς κι' οἱ ἴδιοι νά τό καταλάβουμε πώς, ντύσαμε τόν παπά μέ Κουλουριώτικα ρούχα, μαντίλα καί φούστα. ῎Ετσι, καί νά τόν ἔβλεπαν, ἦταν ἀδύνατον νά τόν πιάσουν. Οἱ φωνές ὅμως ἀπ' ἔξω ἐξακολουθούσαν δυνατές γι'αὐτό βγήκαμε καί ἐμεῖς ἔξω. ᾿Αλλ' ἐκεῖ πού μέ συγκίνηση καί γονατιστοί παρακολουθούσαμε τό θαυμάσιο, νά σου καί πλησιάζουν οἱ χωροφύλακες μέ τόν μακαρίτη τόν Παπαγεωργίου ἐπικεφαλῆς. Μόλις εἶδαν τόν Σταυρό γονάτισαν. Κι' αὐτοί πού ἦταν διώκτες φοβεροί, ἔγιναν, ὑπέρμαχοι τῆς ὀρθοδοξίας».

᾿Από τήν παράθεση αὐτῶν τῶν τόσο συγκινητικῶν μαρτυριῶν, ἀνθρώπων πού ἀξιώθηκαν τέτοιας μεγάλης τιμῆς, νά εἶναι μάρτυρες ἀψευδεῖς τῆς θαυματουργικῆς ἐμφανίσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, δέν θά μποροῦσε νά ἀπουσιάζει ἡ μαρτυρία τοῦ μακαριστοῦ ᾿Ηλία ᾿Αγγελοπούλου. Τοῦτο, διότι ἦταν ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος, σέ μιά τυχαῖα συνάντησή του μέ τόν μακαριστό πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον, μέ τήν ἁπλότητά του, τόν αὐθορμητισμό καί κυρίως μέ τόν ἔνθερμο ζήλο του, ἔδωσε οὐσιαστικά στόν ἀγωνιστή Ποιμενάρχη τήν ἀφορμή γιά ἕνα ἔντονο προβληματισμό, πού κατέληξε στήν ὁμολογία τοῦ ῾Ιεροῦ ἀγῶνος τῶν Γνησίων ὀρθοδόξων καί τήν ἀνάληψη τῆς ποιμαντορίας τους. Νεαρός λοιπόν, 18 ἐτῶν τότε, εὑρισκόταν κι ἐκεῖνος στούς πρόποδες τοῦ ῾Υμηττοῦ, τήν ἀνεπανάληπτη ἐκείνη νύχτα τῆς 13ης πρός 14ην Σεπτεμβρίου 1925, γιά τήν ὁποία ἀναφέρει·

.

«῎Ημουν τότε 18 ἐτῶν. Μαζί μέ τήν μακαρίτισσα τήν μητέρα μου πήγαμε τό βράδυ ἐκεῖνο, ν' ἀγρυπνήσωμε στό ἐρημοκκλήσι τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου, πού βρίσκεται στούς πρόποδες τοῦ ῾Υμηττοῦ. Εἴχαμε ἑτοιμαστεῖ μάλιστα νά μεταλάβωμε. Περί τίς 11 καί μισή, ἐνῶ ψαλλόταν, ἄν θυμᾶμαι καλά, ὁ μέγας ἑσπερινός τῆς ἑορτῆς τῆς ῾Υψώσεως, ἔγινε στόν οὐρανό ἡ ἐμφάνισις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. ῏Ηταν τόσο δυνατό τό φῶς του, πού ἐφωτίσθη ὁλόκληρος ἡ περιοχή. ῞Ολοι γονατίσαμε προσευχόμενοι καί δέν χορταίναμε νά βλέπωμε τό θεῖο αὐτό Δῶρο. Χαρακτηριστικά θυμᾶμαι ἕναν τυφλό, πού ἦταν δίπλα μου καί ἔχοντας τά κλειστά μάτια του στραμμένα πρός τόν οὐρανό ἐφώναξε μέ σπαρακτική φωνή τό "Κύριε ᾿Ελέησον"».

.

Τά δημοσιεύματα τῶν ἐφημερίδων, οἱ συγκλονιστικές καί συγκινητικές συνάμα περιγραφές τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων, δημιούργησαν σάλο ἀνά τήν ῾Ελλάδα. Κι αὐτός ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὁ ἄνθρωπος πού προκάλεσε τό ἡμερολογιακό σχῖσμα, θορυβήθηκε τόσο πού ἔκανε τό πᾶν γιά νά κρατήσει σιωπηλές τίς ἐφημερίδες. Δέν πέτυχε ὅμως τήν ἀπόλυτη σιγή. ᾿Εκτός ἀπό τήν ἐφημερίδα "ΣΚΡΙΠ", πού πρώτη δημοσίευσε τήν εἴδηση τοῦ θαύματος, τήν ἑπομένη ἡμέρα καί μιά ἄλλη ἐφημερίδα, ἡ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ" ἀναφέρθηκε στό γεγονός. ῞Ενα ἀκριβῶς χρόνο ἀργότερα μετά τήν θαυματουργική ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, στίς 15/28-9-1926, τήν ἑπομένη τῆς ἑορτῆς τῆς ῾Υψώσεως, ἡ ἐφημερίδα "ΕΛΛΗΝΙΚΗ" δημοσίευσε κι αὐτή μέ τή σειρά της, τό θαῦμα πού πρίν ἀπό ἕνα χρόνο εἶχε συμβεῖ καθώς καί ἀναπαράσταση, πιστή στίς περιγραφές τῶν αὐτοπτῶν μαρτύρων, τοῦ φωτεινοῦ Σταυροῦ· νά καταυγάζει μέ τό λαμπρό λευκό του φῶς,ὁλόκληρη τή περιοχή γύρω ἀπό τό μονίδριον τοῦ ῾Αγίου ᾿Ιωάννου τοῦ Θεολόγου στόν ῾Υμηττό.

Η ΑΠΟΚΡΥΨΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Μετά ἀπό ἕνα χρόνο σιγῆς ἰχθύος, οἱ ἀκολουθούντες τό Γρηγοριανό ἑορτολόγιο, ἔλυσαν τή σιωπή τους διά τό θαῦμα. ῾Η ἐπίσημη δημοσιογραφική τους φωνή, "ΕΚΚΛΗΣΙΑ", δημοσίευσε ἕνα ἄρθρο σχετικό μέ τό θαῦμα, μέ τόν σκωπτικό τίτλο, "τό ὄραμα τῶν παλαιοημερολογιτῶν". Στό ἄρθρο τους αὐτό, οὐσιαστικά, οἱ καινοτόμοι καταβάλλουν προσπάθεια νά πείσουν, κυρίως τούς ἑαυτούς τους, ὅτι ἡ ἐκκλησιαστική τους πορεία εἶναι ἡ ὀρθή. Νά καθησυχάσουν τήν ταραγμένη συνείδησή τους, ὅτι ὁ Τίμιος Σταυρός δέν θά μποροῦσε νά ἐμφανισθεῖ στούς ὑπ' αὐτούς χλευαζομένους ὡς "παλαιοημερολογίτες". ῎Εφθασαν στό σημεῖο, νά ὑποστηρίζουν πράγματα, τά ὁποῖα κινοῦνται πέραν τῆς λογικῆς καί ἐντάσσονται στή σφαῖρα τοῦ παραλόγου.

Στό πλήρες συγχύσεως λοιπόν ἄρθρο τους, γράφουν μεταξύ ἄλλων ὅτι «... διά νά φανῆ λοιπόν εἰς παλαιοημερολογίτας, ἐάν πράγματι ἐφάνη, σημαίνει ὅτι ἦτο μαρτυρία Θεοῦ ὅτι εὑρίσκονται ἐν μεγάλη πλάνη(!). Τό σημεῖον τούς ἔλεγεν· ὦ ἀνόητοι, δέν γνωρίζετε λοιπόν ὅτι ἐπέρασεν ἡ ἑορτή τοῦ Σταυροῦ; Τόσα ἑκατομμύρια ἀνθρώπων παραδέχονται ὅτι σήμερα εἶναι 26 Σεπτεμβρίου καί σεῖς ἐξακολουθεῖτε νά νομίζετε ὅτι εἶναι ἀκόμη 13 καί παραμονή τῆς ἑορτῆς τοῦ Σταυροῦ; Διατί, ὦ ἄπιστοι, ἑορτάζετε τήν ἑορτήν τοῦ Σταυροῦ εἰς τάς 27 Σεπτεμβρίου ἐνῶ πρέπει νά ἑορτάζετε εἰς τάς 14; Αὐτά λοιπόν ἠμποροῦσε νά σημαίνει, ἐάν τῷ ὄντι ἐνεφανίζετο τοιοῦτον ὄραμα. Δέν ἦτο δυνατόν ἄνθρωποι ἔχοντες σῶας τάς φρένας ἐναντίον τῆς λογικῆς καί ἐναντίον τῆς ἀληθείας νά πιστεύωσιν ὅτι τήν νύκτα τοῦ δῆθεν ὁράματος ἦτο 13 καί ὄχι 26 Σεπτεμβρίου».

Οἱ καινοτόμοι πορεύθηκαν τήν ἴδια ὁδό πού ἀκολούθησαν καί οἱ Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι. ᾿Εξ ἀπιστίας κινούμενοι καί ἐκεῖνοι τότε, ἀρνούμενοι νά πιστεύσουν εἰς τόν Ζωοδότην Χριστόν μας, ἀπέδιδαν τά θαύματα, τά ὁποῖα ὁ Κύριος ἐπιτελοῦσε, σέ ἐνέργειες πονηρῶν πνευμάτων (!) Οἱ καινοτόμοι ἀρνήθηκαν νά παραδεχθοῦν τήν θαυματουργική ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στούς Γνησίους ᾿Ορθοδόξους καί προσπάθησαν νά τήν ἀποκρύψουν, διότι ἀποτελοῦσε γι' αὐτούς σφοδρό ἔλεγχο στή συνείδησή τους. ῞Οπως τότε, ὅταν ἡ κουστωδία τῶν ρωμαίων στρατιωτῶν, πού οἱ ἴδιοι οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἀπαίτησαν νά φυλάσσει τόν Πανάγιο Τάφο, ἀνήγγειλε στούς ᾿Αρχιερεῖς καί Φαρισαίους τήν ᾿Ανάσταση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ μας, ἐκεῖνοι δέν θέλησαν νά πιστεύσουν, σκληροκάρδιοι ὄντες ἀλλά «...συναχθέντες μετά τῶν πρεσβυτέρων συμβούλιόν τε λαβόντες ἀργύρια ἱκανά ἔδωκαν τοῖς στρατιώταις λέγοντες· εἴπατε ὅτι οἱ μαθηταί αὐτοῦ νυκτός ἐλθόντες ἔκλεψαν αὐτόν ἡμῶν κοιμωμένων καί ἐάν ἀκουσθῇ τοῦτο ἐπί τοῦ ἡγεμόνος, ἡμεῖς πείσομεν αὐτόν καί ὑμᾶς ἀμερίμνους ποιήσομεν» (Ματθ. κη´, 12-14)

῞Οπως τότε οἱ Φαρισαῖοι, παρά τίς ραδιουργίες τους, δέν κατάφεραν νά κρύψουν τήν ᾿Ανάσταση τοῦ Κυρίου μας, ἔτσι καί οἱ σύγχρονοι Φαρισαῖοι, οἱ τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον ἀκολουθοῦντες, παρά τίς ποικιλόμορφες μηχανορραφίες τους, δέν κατόρθωσαν νά ἀποκρύψουν τήν θαυματουργική ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στούς Γνησίους ᾿Ορθοδόξους.

῞Ομως, οὔτε ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, οὔτε οἱ οἰκουμενιστές διάδοχοί του, ἔδραξαν τήν εὐκαιρία νά λάβουν τό οὐράνιο μήνυμα, τήν θεώθεν βεβαίωσιν καί ἐπιβράβευσιν τοῦ ἀγῶνα τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων ὑπέρ τῆς ἀκαινοτομήτου πίστεως, γιά νά διορθώσουν τά λάθη τους. Δυστυχῶς ἡ πνευματική τους πορεία χειροτέρευσε τόσο, ὥστε τό ἑορτολογικόν ζήτημα νά ἔλθει σέ δεύτερη μοίρα ἐνώπιον τῆς μεγάλης αἱρέσεως τῶν τελευταίων αἰώνων, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. ῾Η σταδιακή πλήν ραγδαία ἀπεμπόληση τῆς ὀρθοδοξίας ἀπό τούς οἰκουμενιστές ἡγέτες τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ εἶχε ὡς ἀναπόφευκτη συνέπεια τήν ἀλλοίωση τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ φρονήματος καί τήν διολίσθηση στήν ἠθική σήψη καί διαφθορά, πού σήμερα βιώνει μέ ἔντονο τρόπο ἡ ἐκκλησία τους.

῾Η σημερινή πνευματική ἀποσάρθρωση τῶν διαδόχων τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου ἀναδεικνύει περίτρανα πόσο δίκαιο εἶχαν οἱ προπάτορες ἡμῶν, οἱ κληροδοτίσαντες εἰς ἡμᾶς τόν ἱερό ᾿Αγῶνα ὑπέρ τῆς ἀκεραιότητος τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῞Οταν τό 1924, διωκόμενοι, λοιδωρούμενοι, θλιβόμενοι τόλμησαν νά παραμείνουν πιστοί στήν Παράδοση τῶν Πατέρων τῆς ᾿Εκκλησίας, ἔχοντας ὡς πνευματική πυξίδα, τό ὑγιές ὀρθόδοξο κριτήριο, μά κυρίως τήν θεία ἐπιβεβαίωση τῆς ὀρθῆς τους πορείας· Τήν θαυματουργική, τρίτη ἐμφάνιση, τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στόν ᾿Αττικό οὐρανό, 1574 χρόνια ὕστερα ἀπό τήν ἐμφάνισή του στά ῾Ιεροσόλυμα ἐπί ῾Αγίου Κυρίλλου. ῾Η ἐμφάνιση λοιπόν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπετέλεσε, φωτεινό φάρο καί θείαν ἐνίσχυσιν τῶν ὑπέρ πίστεως ἀγωνιστῶν, ἀλλά καί αὐστηροῦ κριτοῦ συνειδήσεως καί ἐλέγχου τῶν ἀπεμπολούντων τήν ὀρθοδοξία οἰκουμενιστῶν.

῾Η ᾿Εκκλησία μας, θέλουσα νά τιμήσει τήν διά θαύματος ἐμφάνιση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, καθιέρωσε νά ἑορτάζεται ἡ ἐν τῷ ῾Υμηττῷ τρίτη ἐμφάνισις τοῦ Σταυροῦ τήν Κυριακήν μετά τήν ῞Υψωσιν. Συνετέθη δέ, ὡραιοτάτη ἀκολουθία τοῦ ῾Εσπερινοῦ καί τοῦ ῎Ορθρου, τῆς ὁποίας ὁ «οἶκος» παρατίθεται ἐν εἴδει κατακλεῖδος τοῦ μικροῦ τούτου ἀφιερώματος. «Τήν πατρώαν πίστιν πορευομένοις καί τοῖς θείοις δόγμασιν τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων καί θεοφόρων πατέρων ἑπομένοις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου, σημεῖον μέγα ἐν οὐρανῷ ἀνεφάνη· φωταγωγοῦντος τήν σύμπασαν κτίσιν καί ἐπισφραγίζοντος τῆς ἀληθοῦς, πίστεως τήν ἀκρίβειαν, εἰς μαρτύριον αἰώνιον· ὅτε οὗτοι ἦσαν συνηγμένοι ἐν τῷ ναῷ τοῦ μαθητοῦ, ἐπιστηθίου φίλου καί κήρυκος, ἑορτάσαι φαιδρῶς, Σταυροῦ τήν θείαν ῞Υψωσιν».

ΠΗΓΗ ''Ο ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ''