Η ΑΙΡΕΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΝΟΣΟΣ ΜΟΛΥΣΜΑΤΙΚΗ (2ο ΜΕΡΟΣ)

Υπάρχουν, όμως, και πάρα πολλά άλλα κείμενα που αναφερόμενα στους αιρετικούς και την αίρεση εκφράζουν την ίδια θέση: ή αίρεση είναι νόσος δυσθεράπευτη ή ανίατη και μολυσματική. «Εις όλας τάς Συνόδους οι αιρετικοί κατεκρίθησαν κατά κύριον λόγον ως ανιάτως νοσούντες, από εγωϊσμόν και αύτοπεποίθησιν. Όλοι οί αιρετικοί εξέπεσαν από τάς πνευματικάς αρετάς, και είτα από την ορθόδοξον πίστιν. Όρθόδοξος πίστις είναι ή πνευματική πορεία των ταπεινών του Ίησού, πού όχι μόνον δεν "κατακυριεύουν της πίστεως", αλλά θυσιάζουν προς χάριν της τά πάντα».

Γράφει ό άγιος και θεοφόρος Ιγνάτιος: «Ειώθασί τίνες δόλω πονηρώ τό όνομα Χριστού περιφέρειν, άλλα τινά πράσσοντες ανάξια Θεού, ους δει υμάς ως θηρία έκκλίνειν. Εισί γάρ κύνες λυσσώντες λαθροδήκται· ους δει υμάς φυλάσσεσθαι όντας δυσθεραπεύτους... Μη πλανάσθε, αδελφοί μου· οικοφθόροι βασιλείαν Θεού ού κληρονομήσουσιν. Εί ούν οί κατά σάρκα ταύτα πάσχοντες άπέθνησκον, πόσω μάλλον εάν πίστιν εν κακοδιδασκαλία φθερεί, υπέρ ής Ιησούς Χριστός έσταυρώθη; Ότι ούτος ρυπαρός γενόμενος, εις τό πύρ τό άσβεστον χωρήσει, ομοίως και ό ακούων αυτού» (Δαμασκηνού 'Ιωάννου, Ιερά Παράλληλα, Έκ της πρός Έφεσίους επιστολής του αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου).

«Ταύτα ό τού Θεού θεράπων Νικηφόρος... παρεκάλει τη ζὐμη μη συμφύρεσθαι των αίρετιζόντων, άπέτρεπεν ώς ιόν και ώς κύημα έχιδνών τά της διδασκαλίας αυτών αλλόφυλα προφεύγειν άμβλώματα. "ού γάρ", έλεγε, "σωματικόν έπάγουσι μώλωπα φαρμάκοις ίατρικής ύπείκειν δυνάμενον· τοις της ψυχής δέ μυχοίς ένιείσι τόν κίνδυνον, την έξ έπιπολής άναινόμενα μότωσιν...» (Βίος αγίου Νικηφόρου Κωνσταντινουπόλεως, υπό Ιγνατίου, ρ. 166).

Σε επιστολή του ό Μ. Βασίλειος, τονίζει στον επίσκοπο Πατρόφιλο, πώς οί Κανόνες προστάζουν να αποφεύγει ό πιστός τους αιρετικούς, και τού εκθέτει τά γενόμενα άπό αυτούς. Και καταλήγει: εάν εσύ κρίνεις τήν κοινωνίαν με κάποιους αιρετικούς ώς πράγμα άδιάφορον, θά μας συγχώρησης, διότι (εμείς) «δεν δεχόμεθα νά άναμιχθώμεν με τήν ζύμην τών έτεροδιδασκάλων» αιρετικών.

«Μηδέποτε συμφιλιάσης μετά αιρετικών. Μή συμφάγης, μή συμπίης, μή συνοδοιπορήσεις. Μή είσέλθης εις οίκον αυτών, μηδέ εις έκκλησίαν· πάντα γάρ όσα είσίν, ακάθαρτα είσίν, καθώς λέγει ό Παύλος, ότι τοις μεμιασμένοις και άπίστοις ουδέν καθαρόν, αλλά μεμίανται αύτών ό νούς και ή συνείδησις. Άσφαλίζου ούν τήν ψυχήν σου, αγαπητέ. (Μ. Βασιλείου, Πατροφίλω, Επισκόπω Αιγών, έπιστ. 250 (σν')

Μή συμφιλιάζης αίρετικοίς, ίνα μη συγκοινωνήσης τη κοινωνία αυτών· ότι γάρ, καθώς είπεν ό Κύριος, ουκ έχουσιν άφεσιν αμαρτιών, ουδέ εν τω νύν αιώνι, ουδέ εν τω μέλλοντι· δηλονότι ουδέ οί συμμιαινόμενοι αυτοίς· έκαστος γάρ θερίσει ό έσπειρε» (Έφραίμ του Σύρου, Περί μετανοίας και κατανύξεως, 1. 29-36).

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ