ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ: Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (17ο ΜΕΡΟΣ)

Κατά τα δώδεκα χρόνια της αναζήτησής μου για τον Θεό είχα συχνά την αίσθηση ότι πράγματι είχα κατορθώσει να διαλύσω τον κόσμο της παραίσθησης και της πλάνης. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι ο Κύριος μας, με το έλεος και τη μεγαθυμία Του, επέτρεψε να αποκτήσω την εμπειρία της λεγόμενης κατάστασης νιρβάνα -προγνωρίζοντας ο Ίδιος βεβαίως πως προς δόξαν Του μια μέρα θα συνέγραφα το παρόν βιβλίο- έχοντας υπόψη μου την πραγματική αλήθεια γύρω από τη φιλοσοφία της νιρβάνας (εκούσια αποδέσμευση από κάθε προσκόλληση, αποκοπή από τον κόσμο, όμοια μάλιστα με τον Σουφισμό), η οποία δεν συμβιβάζεται με την απαλλαγή από τα πάθη, όπως την επιζητά η χριστιανική διδασκαλία, διότι οι δύο δρόμοι κατατείνοντας προς την επίτευξη των αντίστοιχων στόχων τους αντίκεινται μεταξύ τους. Παρόλα αυτά, εξαιτίας ακριβώς αυτής της εμπειρίας ο Άτσαν Τσαχ σε μια από τις εβδομαδιαίες ομιλίες του με είχε χαρακτηρίσει μπροστά στους μοναχούς του «περισσόερο βουδιστή από όλους εσάς».

Στον δρόμο μου προς τη νιρβάνα έβλεπα ολόκληρο τον περίγυρο μου ως κινούμενο μωσαϊκό, σαν μυριάδες πολύχρωμα ατομικά σημαδάκια, τα οποία μπορούσα να διαλύω και να τα ξαναενώνω κατά βούληση. Το σώμα μου (ήμουν στ' αλήθεια εγώ;) ίπτατο σαν αέρας δίχως βαρύτητα εκατέρωθεν των ορίων του χωροχρόνου. Ήταν στ' αλήθεια μια εμπειρία δυνατή, ορμητική, στην οποία τίποτε δεν φαινόταν να υπάρχει, ούτε καν το «εγώ». Θα αναφερθώ για άλλη μια φορά στα βιώματά μου συνολικά: Η διάλυση μέσα σε ταλαντώσεις του κόσμου γύρω μου, η εξανέμιση -σαν άλλο γοργό φτερούγισμα- της αντιληπτικής μου ικανότητας, η έξοδος από το σώμα μου, η αναγνώριση της λεγόμενης αύρας, το να γίνομαι αόρατος, το να διαβάζω τις σκέψεις των άλλων, τα αστρικά ταξίδια, ακόμη και η μετατροπή πνευματικών ενεργειών ή υπάρξεων σε απτή ύλη, με αποκορύφωμα βεβαίως την επίσκεψη πραγματικών δαιμόνων που έβριθαν γύρω μου, όλα αυτά και παρόμοια δυσαποο^ικτα φαινόμενα μου καταδεικνύουν κι επιβεβαιώνουν σήμερα ως χριστιανού, πως είχα προ πολλού εξέλθει από την εμβέλεια και την προστασία της χριστιανικής διδασκαλίας προκειμένου να ερευνήσω πράγματα που όντας κανείς σε τέτοια κατάσταση δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει και να ερμηνεύσει. Από τη σημερινή μου ωστόσο εμπειρία και οπτική γωνία είμαι σε θέση να διαβεβαιώσω ότι επρόκειτο για δαιμονικές πλάνες, εμπνεύσεις και καταλήψεις, όπως για παράδειγμα ο αφηρπασμός μου. Οι εμπειρίες μου αυτές ήταν απολύτως υποκειμενικές και δεν θα μπορούσα, αλήθεια, να προσκομίσω καμία απόδειξη της αντικειμενικής τους γνησιότητας. Ήταν απλώς ιδέα μου ή όχι; Πραγματικές υπό την έννοια πάντως ότι τις ένιωσα ζωντανά, ήταν σίγουρα. Για τον «άρχοντα του σκότους» είναι, βλέπετε, παιχνιδάκι να παραπλανά την ανθρώπινη ψυχή, τον νου, την καρδιά και τη συνείδηση και να παρουσιάζει ως θεϊκές και θετικές τις αποδείξεις τάχα για μετενσάρκωση, τις εμπειρίες από το επέκεινα και την οποιαδήποτε έμπνευση. Τέτοιες παραπλανητικές εμπειρίες συνόδευαν όλη μου την πορεία, όπως λόγου χάρη στην περίπτωση της ινδικής ζωγραφικής τεχνικής Αλπάνα, όταν κυριολεκτικά κατέπληττα τον κόσμο στην Καλκούτα με τα έργα μου, απολύτως τυπικά και χαρακτηριστικά για την περιοχή της Βεγγάλης, και τα οποία ανέβλυζαν πηγαία από μέσα μου έτσι απλά δίχως να έχω διδαχθεί ποτέ την τεχνική αυτή· ή πάλι, όπως συνέβη με την εκμάθηση του σιτάρ, του ινδικού αυτού εγχόρδου· ή στο Περού, ψηλά στο Μάτσου Πίτσου, όταν «αυτόματα» σχεδόν «ένιωσα» τη θυσιαστική λίθο των Ίνκας και με κυρίευσε ένα πνεύμα· η τέλος με την εμπειρία μου στην Παναγία της Ταϊλάνδης, καθώς έβγαινα απο μια ντισκοτέκ, όταν αρκετές ιερόδουλες με πλήρωσαν να τις συνοδεύσω σπίτι προκειμένου να τις «ευλογήσω», μια και ήμουν μοναχός. Φυσικό ήταν να με γεμίζει φόβο η σκέψη κάποιου κινδύνου που παραμόνευε, καθώς περιπλανιόμουν σε τέτοιου είδους κακόφημες συνοικίες. Μα τότε ήταν που άκουσα ξεκάθαρα στα αυτιά μου τη φωνή του δασκάλου μου Άτσαν Τσαχ που με λόγια αντιληπτά κι ευδιάκριτα διέλύσε τον φόβο μου: «Κάνε ό,τι κάνεις. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Όλα είναι ένα». Και υπάκουσα σε όποιον κι αν ήταν αυτός που εν τέλει μιλούσε. Τι όμως μου συνέβη; Κατά τις επόμενες μέρες ένιωσα προοδευτικά να πνίγομαι, το ερειπωμένο μου κορμί έδωσε τα αδιάψευστα σημάδια του και εγώ άρχισα να κατακρημνίζομαι σε μια δίνη. Σήμερα βλέπω ξεκάθαρα πως μονάχα εν Αγίω Πνεύματι είναι δυνατόν να διακρίνει κανείς τα διάφορα ττνεύματα. Ο εχθρός μου την είχε φέρει με μπόλικη μαεστρία υιοθετώντας τη φωνή του δασκάλου μου. Όλα τούτα πάντως την εποχή εκείνη μου φάνταζαν ως υπεραρκετές αποδείξεις μιας τρέχουσας μετενσάρκωσης και πως είχα ζήσει σε όλα αυτά τα μέρη σε κάποιες προγενέστερες ζωές μου.

Ποιος πράγματι μπορεί να ισχυριστεί ότι αντιλαμβάνεται και αποκωδικοποιεί τα μηχανεύματα των δαιμόνων δίχως την αρωγή του Αγίου Πνεύματος; Μόνον αφότου έγινα ορθόδοξος και γνώρισα έναν άλλον τρόπο ενατένισης, μιαν άλλη μορφή προσευχής, και συγκεκριμένα την αδιάκοπη μνήμη του Θεού στην ευχή του Ιησού -η οποία οδηγεί στην κάθαρση και την θέωση- διέκρινα πως πριν είχα στ' αλήθεια γίνει περίγελος. Παλαιότερα δεν μπορούσα να το καταλάβω. Μου έλειπαν τα κριτήρια, κι επιπλέον είχα την εντύπωση πως τέτοιου είδους εμπειρίες αποτελούσαν δωρεές καθαρά της πίστεως αυτής καθαυτήν. Να όμως που όλες οι εμπειρίες αυτές στοχεύουν στην ικανοποίηση της προσωπικής εγωιστικής πλεονεξίας. Η επίκληση αντιθέτως του ονόματος του Ιησού «αφυπνίζει» το σώμα και τον νου, ιδιαίτερα τον νου, αντί να τον ρίχνει σε καταστάσεις έκστασης, όπου κυριαρχούν δαίμονες επάνω του μέσω φαντασιών που αποκότττουν τον άνθρωπο από την πραγματικότητα. Ο Κλάους είχε γίνει δέσμιος δαιμονικών δυνάμεων που όλες μαζί κάνουν εμφανή την παρουσία τους στις ειδωλολατρικές θρησκείες. Γι' αυτό και οι αναζητητές ενός ανώτερου επιπέδου προσευχής που χαρακτηρίζονται από την προσκόλληση στο ίδιον θέλημα, από υπερηφάνεια και από εμπιστοσύνη στην αφ' εαυτών καθοδήγηση, αποκλείονται διαρκώς με τη σφραγίδα της αποπομπής, όπως ορίζει και τηρεί απαρεγκλιτά ο νόμος (Ματθ. κβ', 12-14). Η διάνοιξη της σφραγίδας είναι πολύ δύσκολη και σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα αδύνατη. Για ποιο λόγο; Διότι η οίηση και η εμπιστοσύνη στο ίδιον θέλημα, που οδηγούν στην αυτοσυσκότιση, στην υπηρεσία των δαιμόνων και την υποδούλωση σε αυτούς, δεν μας επιτρέπει να διακρίνουμε το εσφαλμένο σκεπτικό της συμπεριφοράς μας.

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ