Μελετώντας τά πρακτικά των Οικουμενικών Συνόδων, βλέπουμε, ωστόσο, ότι οι προφανείς αιρετικοί, διώκτες των Ορθοδόξων, πού συνοδικά, δημόσια, πανηγυρικά καί συνεχώς κηρύσσουν παρρησία αίρεση, πού έχει ανατρέψει τήν ενιαία πίστη της Εκκλησίας καί παραπλανο ύν τό ποίμνιο, πού παραμένει σέ θανάσιμη κοινωνία μέ αυτούς, εκτός των ανθισταμένων Ορθοδόξων, θεωρούνται από τούς Αγίους πάντοτε ότι βρίσκονται εκτός Εκκλησίας. Ιδιαίτερα στήν Ζ΄ Οικουμενικήν Σύνοδον δέν γίνεται καμμία διάκριση σέ πρό συνοδικής καταδίκης αιρετικού̋ καί μετά τήν καταδίκη. Η Σύνοδος τούς θεωρεί όλους εκτός Εκκλησίας.
Καί αυτό παρουσιάζεται ως αυτονόητο στούς Πατέρες, γιατί δέν είναι δυνατόν νά βλασφημείται πανηγυρικά τό Αγιον Πνεύμα συνεχώς καί ανερρυθριάστως καί δή μέ συνοδικές αποφάσεις, δηλώσεις καί πράξεις δημόσιες καί πανηγυρικές ολόκληρων τοπικών Εκκλησιών καί πατριαρχείων καί νά τό επικαλούνται στή συνέχεια οι αιρετικοί αυτοί, καί ο Παράκλητος νά ενεργεί πρός αγιασμόν των μυστηρίων!
Δέν είναι δυνατόν, βέβαια, νά χάνεται η Χάρις αυτόματα γιά όλη τήν Εκκλησία, καί γιά τήν τοπική Εκκλησία, όταν κάποιος επίσκοπος μεμονωμένα καί πρός καιρόν κηρύσσει μία αίρεση.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Γιατί ο επίσκοπος ενεργεί, όπως ήδη τονίσθηκε, εν ονόματι της Καθολικής Εκκλησίας καί αποτελεί ένα σώμα μέ τόν λαό, τούς Πρεσβυτέρους, τούς Διακόνους τούς Μοναχούς καί τούς άλλους επισκόπους της τοπικής Εκκλησίας, πού κατά κανόνα ορθοδοξούν, αλλά κυρίως αποτελεί ένα σωμα μέ τήν Καθολική (Ορθόδοξη) Εκκλησία ανά τήν Οικουμένη από τήν οποία αρύεται τήν ενέργεια της Ιερωσύνης καί της ιεροπραξίας.
Γι’ αυτόν τόν Επίσκοπο γράφονται τά του Πηδαλίου από τόν Άγιο Νικόδημο στήν ερμηνεία το υ καθαιρείσθω καί αφοριζέσθω, στήν υποσημείωση του Γ΄ Αποστολικού Κανόνος, ότι χρειάζεται δηλ. τό δεύτερο πρόσωπο, €ήτοι η Σύνοδος γιά νά ενεργοποιήσει τήν καθαίρεση τόν αφορισμό, οπως καί στήν περίπτωση του προσωπικού αμαρτήματος.
Τά πράγματα είναι ριζικά διαφορετικά, όταν δέν σφάλλει ένας Επίσκοπος μεμονωμένα αλλά όταν η αίρεση κηρύσσεται δημόσια καί πανηγυρικά, μέ συνοδική απόφαση, πού εφαρμόζεται καί στήν πράξη, στήν ζωή δηλ. όλης της Εκκλησίας
ή όταν μία προφανής καινοτομία, αντίθετη μέ τήν παράδοση καί τήν αντίθετη εκπεφρασμένη βούληση καί τήν Πίστη της αδιαίρετης Εκκλησίας εισέρχεται συνοδικά καί επίσημα στόν ζώντα οργανισμό της καί αλλοιώνεται ολοκληρωτικά η Ορθόδοξη Πίστη καί η ενιαία Παράδοση.
Αν υπάρχει, λοιπόν, προφανής, πασίδηλη, πανηγυρική καί δημόσια κήρυξη αιρέσεως, πού αλλοιώνει τήν Πίστη καί τήν Παράδοση της Εκκλησίας καί μάλιστα μέ εκκλησιαστική συνοδική απόφαση, καί η αλλοίωση αυτή, πού συνιστά βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, συνεχίζεται αμετανοήτως ή εάν υπάρχει συνοδική ένωση ολόκληρων τοπικών Εκκλησιών μέ προκαταδικασμένους αιρετικούς, δέν απαιτείται νέα συνοδική καταδίκη καί κατά τόν Άγιο Νικόδημο καί σύμπασα τήν Εκκλησία, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία της Αγίας Ζ΄ Συνόδου.
Μέ τόν Οικουμενισμό, βέβαια, ξεπερνώνται όλα τά όρια, καί από τήν απαγορευμένη καί αντικανονική διακοινωνία μέ τίς ενδοχριστιανικές αιρέσεις, φτάνουν οι Οικουμενιστές στίς διαθρησκευτικές βλασφημίες καί σέ κοινωνία μέ τόν ίδιο τόν διάβολο, πού ενσαρκώνουν, Μωαμεθανισμός καί ο Βουδισμός, ο Ινδουισμός καί η Ειδωλολατρία, οι μάγοι καί οι Ινδιάνοι, μέ τούς οποίους βρίσκονται οι Οικουμενιστές σέ πνευματική κοινωνία κατά τίς συμπροσευχές τους!
Γιά τόν λόγο αυτό χαρακτηρίσαμε τούς Οικουμενιστές παντελώς απερρηγμένους της Εκκλησίας, σύμφωνα μέ τόν α΄ Κανόνα του Μεγάλου Βασιλείου, γιατί από τούς αντιχρίστους αυτούς δέν αμφισβητείται ένα δόγμα της Ορθοδοξίας, αμφισβητείται καί καταλύεται η μοναδικότητα της Ορθόδοξης Πίστης στόν Χριστό μας, τόν Μόνον Αληθινόν Θεόν, βλασφημείται η Παναγία μας, απορρίπτονται οι άγιοί μας καί ανατρέπεται συθθέμελα η Πίστις στήν Αγία Τριάδα καί στό έργο του Αγίου Πνεύματος.
Ανατρέπεται, τελικά η Πίστις στήν Μίαν, Αγίαν, Ορθόδοξη, Καθολική καί Αποστολικήν Εκκλησία!
Καί αυτό παρουσιάζεται ως αυτονόητο στούς Πατέρες, γιατί δέν είναι δυνατόν νά βλασφημείται πανηγυρικά τό Αγιον Πνεύμα συνεχώς καί ανερρυθριάστως καί δή μέ συνοδικές αποφάσεις, δηλώσεις καί πράξεις δημόσιες καί πανηγυρικές ολόκληρων τοπικών Εκκλησιών καί πατριαρχείων καί νά τό επικαλούνται στή συνέχεια οι αιρετικοί αυτοί, καί ο Παράκλητος νά ενεργεί πρός αγιασμόν των μυστηρίων!
Δέν είναι δυνατόν, βέβαια, νά χάνεται η Χάρις αυτόματα γιά όλη τήν Εκκλησία, καί γιά τήν τοπική Εκκλησία, όταν κάποιος επίσκοπος μεμονωμένα καί πρός καιρόν κηρύσσει μία αίρεση.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Γιατί ο επίσκοπος ενεργεί, όπως ήδη τονίσθηκε, εν ονόματι της Καθολικής Εκκλησίας καί αποτελεί ένα σώμα μέ τόν λαό, τούς Πρεσβυτέρους, τούς Διακόνους τούς Μοναχούς καί τούς άλλους επισκόπους της τοπικής Εκκλησίας, πού κατά κανόνα ορθοδοξούν, αλλά κυρίως αποτελεί ένα σωμα μέ τήν Καθολική (Ορθόδοξη) Εκκλησία ανά τήν Οικουμένη από τήν οποία αρύεται τήν ενέργεια της Ιερωσύνης καί της ιεροπραξίας.
Γι’ αυτόν τόν Επίσκοπο γράφονται τά του Πηδαλίου από τόν Άγιο Νικόδημο στήν ερμηνεία το υ καθαιρείσθω καί αφοριζέσθω, στήν υποσημείωση του Γ΄ Αποστολικού Κανόνος, ότι χρειάζεται δηλ. τό δεύτερο πρόσωπο, €ήτοι η Σύνοδος γιά νά ενεργοποιήσει τήν καθαίρεση τόν αφορισμό, οπως καί στήν περίπτωση του προσωπικού αμαρτήματος.
Τά πράγματα είναι ριζικά διαφορετικά, όταν δέν σφάλλει ένας Επίσκοπος μεμονωμένα αλλά όταν η αίρεση κηρύσσεται δημόσια καί πανηγυρικά, μέ συνοδική απόφαση, πού εφαρμόζεται καί στήν πράξη, στήν ζωή δηλ. όλης της Εκκλησίας
ή όταν μία προφανής καινοτομία, αντίθετη μέ τήν παράδοση καί τήν αντίθετη εκπεφρασμένη βούληση καί τήν Πίστη της αδιαίρετης Εκκλησίας εισέρχεται συνοδικά καί επίσημα στόν ζώντα οργανισμό της καί αλλοιώνεται ολοκληρωτικά η Ορθόδοξη Πίστη καί η ενιαία Παράδοση.
Αν υπάρχει, λοιπόν, προφανής, πασίδηλη, πανηγυρική καί δημόσια κήρυξη αιρέσεως, πού αλλοιώνει τήν Πίστη καί τήν Παράδοση της Εκκλησίας καί μάλιστα μέ εκκλησιαστική συνοδική απόφαση, καί η αλλοίωση αυτή, πού συνιστά βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος, συνεχίζεται αμετανοήτως ή εάν υπάρχει συνοδική ένωση ολόκληρων τοπικών Εκκλησιών μέ προκαταδικασμένους αιρετικούς, δέν απαιτείται νέα συνοδική καταδίκη καί κατά τόν Άγιο Νικόδημο καί σύμπασα τήν Εκκλησία, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία της Αγίας Ζ΄ Συνόδου.
Μέ τόν Οικουμενισμό, βέβαια, ξεπερνώνται όλα τά όρια, καί από τήν απαγορευμένη καί αντικανονική διακοινωνία μέ τίς ενδοχριστιανικές αιρέσεις, φτάνουν οι Οικουμενιστές στίς διαθρησκευτικές βλασφημίες καί σέ κοινωνία μέ τόν ίδιο τόν διάβολο, πού ενσαρκώνουν, Μωαμεθανισμός καί ο Βουδισμός, ο Ινδουισμός καί η Ειδωλολατρία, οι μάγοι καί οι Ινδιάνοι, μέ τούς οποίους βρίσκονται οι Οικουμενιστές σέ πνευματική κοινωνία κατά τίς συμπροσευχές τους!
Γιά τόν λόγο αυτό χαρακτηρίσαμε τούς Οικουμενιστές παντελώς απερρηγμένους της Εκκλησίας, σύμφωνα μέ τόν α΄ Κανόνα του Μεγάλου Βασιλείου, γιατί από τούς αντιχρίστους αυτούς δέν αμφισβητείται ένα δόγμα της Ορθοδοξίας, αμφισβητείται καί καταλύεται η μοναδικότητα της Ορθόδοξης Πίστης στόν Χριστό μας, τόν Μόνον Αληθινόν Θεόν, βλασφημείται η Παναγία μας, απορρίπτονται οι άγιοί μας καί ανατρέπεται συθθέμελα η Πίστις στήν Αγία Τριάδα καί στό έργο του Αγίου Πνεύματος.
Ανατρέπεται, τελικά η Πίστις στήν Μίαν, Αγίαν, Ορθόδοξη, Καθολική καί Αποστολικήν Εκκλησία!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
- ''Οι οικουμενιστές ευρίσκονται επι αιρετικού εδάφους, αλλά ακόμη ευρίσκονται εντός της Εκκλησίας, εως της συνοδικής καταδίκης των''
- ''Οι οικουμενιστές ευρίσκονται επι αιρετικού εδάφους....... (2ο ΜΕΡΟΣ)
- ''Οι οικουμενιστές ευρίσκονται επι αιρετικού εδάφους....... (3ο ΜΕΡΟΣ)
- ''Οι οικουμενιστές ευρίσκονται επι αιρετικού εδάφους....... (4ο ΜΕΡΟΣ)
- ''Οι οικουμενιστές ευρίσκονται επι αιρετικού εδάφους....... (5ο ΜΕΡΟΣ)
- ''Οι οικουμενιστές ευρίσκονται επι αιρετικού εδάφους....... (6ο ΜΕΡΟΣ)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου