Ή Κόρη της Ναζαρέτ έζησε ζωή παρθενική. Υπήρξε παρθένος ή οποία είχε παραδώσει ολοκληρωτικά τόν εαυτό Της στό Θεό. Δηλαδή πρόσφερε στό Θεό καί νου καί θέληση καί καρδία καί σώμα. Υπήρξε άμωμη καί άσπιλη, αμόλυντη, άμίαντη καί κατά τό σώμα καί κατά τήν ψυχή.
Ή Παρθενία Της όμως εκδηλώθηκε περιτράνως καί παραδόξως κατά τή Γέννηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού του Σωτήρα του κόσμου.
Ό προφήτης 'Ιεζεκιήλ είχε κάνει λόγο γιά τήν Παρθενία της Παναγίας. Γι' αυτό καί ό άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός επικαλείται τόν προφήτη υποστηρίζοντας ότι τήν Παρθένο Μαριάμ είχε κατά νου ό 'Ιεζεκιήλ, όταν μιλούσε γιά τήν "κεκλεισμένην πύλην". Σημειώνει, λοιπόν, ο άγιος Δαμασκηνός:
"Ας έλθει ο γεμάτος από πνεύμα Θεού Ιεζεκιήλ γιά νά μας δείξει τήν κλειστή πύλη, πού διήλθε ό Κύριος χωρίς αυτή νά ανοίξει, όπως προφητικά είπε. "Ας μας φανερώσει τήν πραγματοποίηση τών λόγων του. Δέν υπάρχει αμφιβολία,οτι θά δείξει εσένα, άπ' οπού πέρασε ό Θεός όλης της κτίσεως καί έλαβε σάρκα χωρίς νά ανοίξει της Παρθενίας τήν πύλη. Ή σφραγίδα της αληθώς μένει αιώνια". (Έλλ.Πατρ. Κ.Ε.Π.Ε96, 713).
Καί αυτό έγινε διότι 6 Χριστός γεννήθηκε "άπαθώς". "Άπαθώς είσήλθεν καί άφράστως εξήλθε". Ένας ύμνος αναφέρει ότι "ούτως έκ μήτρας προήλθεν, ώς δι' ακοής είσήλθεν". Επομένως ό τόκος Της ήταν "άφθορος" καί ό τρόπος της γεννήσεως του Χριστού υπερφυσικός.
Ακόμη ό άγιος 'Ιωάννης ο Δαμασκηνός προσθέτει, εμβαθύνοντας στό μυστήριο της αειπαρθενίας της Παναγίας:
"Καί όπως κατά τή σύλληψή Του φύλαξε παρθένο αυτήν πού Τόν συνέλαβε, έτσι καί κατά τή γέννησή Του φύλαξε τήν παρθενία Της άθικτη, μέ τό νά διέλθει μόνο διά μέσου αυτής καί μέ τό νά τή διαφυλάξει κλειστή. Ή μέν σύλληψη έγινε μέ τό άκουσμα, ή γέννηση όμως μέ τή συνηθισμένη έξοδο αυτών, πού γεννώνται Διότι μπορούσε καί διά μέσου της "πύλης" νά διέλθει καί νά μή παραβλάψει τίς σφραγίδες της". (Ε.Π.Ε. 1,484).
Καί ο Μογγίλας προσπαθώντας νά ερμηνεύσει τό υπερφυσικό του γεγονότος γράφει ότι εφόσον τό θαύμα της θείας κυήσεως έγινε μέ τή συνεργασία του 'Αγίου Πνεύματος, όλα είναι δυνατά:
"Του Χριστού ή ένανθρώπησις έγινε μέ τήν συνεργείαν του Αγίου Πνεύματος. Ώστε, καθώς ή Παρθένος πρό τής συλλήψεως ήτο παρθένος, ούτω εις τήν σύλληψιν καί ύστερα άπό τήν σύλληψιν έμεινεν Παρθένος καί είς αυτόν τόν τόκον διατί άπ' αυτήν έγεννήθηκε, φυλάξας άλώβητον της Παρθενίας Της τήν σφραγίδα. Ώστε καί ύστερα άπό τήν γέννησιν είς αίώνας ατέλειωτους είναι Παρθένος" (Ιω.Καρμίρη:Τά δογματικά II σελ. 613-614).
Δικαίως, λοιπόν, ονομάζεται ή Παναγία καί Θεοτόκος καί Παρθενομήτωρ.
'Ομολογουμένως μένει έκπληκτος καί εκστατικός κάθε άνθρώπινος νους καί άφωνη κάθε γλώσσα ανθρώπινη μπροστά στο ακατανόητο τούτο μυστήριο! Παρθενία καί μητρότητα συγχρόνως! Παρθένος καί Μητέρα μαζί! Παρθένος άσπιλος καί αμόλυντη συγχρόνως, Μοναδική μητέρα, ή Μητέρα του Υιού του Θεού!
Μπροστά στό μοναδικό καί άνεπανάληπτο θαύμα τής άειπαρθενίας τής Παναγίας ό 'Ηλίας Μηνιάτης αναφωνεί:
"Ιδού θαύμα. Πώς ή Πάναγνος Μαρία έστι Παρθένος καί Μήτηρ. Παρθένος καί Μήτηρ Θεού. Θαύμα μέγα· θαύμα νέον. Όμοιον τούτου νά γένη ού δύναται. Θαύμα οπού είς μίαν Παρθένον εστί ή μεγίστη χάρις. Μήτηρ Θεού· θαύμα οπού εστί είς μίαν μητέρα ή υψίστη τιμή. Ουκούν θαύμα θαυμάτων τούτο εστι". ('Θεομητορικαί έορταί" σελ. 52).
Στή συνέχεια ο ίδιος συγγραφέας μνημονεύει έναν απροσδόκητο κατά τά άλλα στίχο της Π. Διαθήκης του οποίου τό νόημα, άν δέν αποκρυπτογραφηθεί συνδυαζόμενο μέ τό πρόσωπο ης Παναγίας, μας φαίνεται ακατανόητο. Μας τόν καθιστα όμως απόλυτα κατανοητό μέ τήν εφαρμογή πού του βρίσκει στό πρόσωπο της Παρθένου Κόρης τής Ναζαρέτ. Καί μέ τό ανάλαφρο καί λυρικό του ύφος επισημαίνει:
"Ιδετε είς εκείνην τήν άμωμον καί καθαράν κοιλίαν κρίνους οπού άνθούσιν, άνθη αμάραντα, είς τά οποία μέλλει νά τρυφήση ή ουράνιος Μέλισσα, ό Υιός και Λόγος. "Κοιλία σου ώς θυμωνία σίτον πεφραγμένη έν κρίνοις" ("Ασμ. Άσμ. Ζ'3). Μυστήριον φρικτόν. Καί νά τόν καρποφόρον τόκον. "Πεφραγμένη έν κρίνοις". Νά τε τήν αιθάλλη καί άδιάφθορον Παρθενίαν. Θαύμα άκατανόητον νά είναι σμιγμένος μέ τό άνθος ό καρπός, μέ τήν παρθενίαν ό τόκος. Τί περισσότερον; Δέν έχει μέλος τό παρθενικό έτοΰτο καί θεόπλαστον σώμα οπού νά μή πνέη όλον καθαρότητα, όλον άγιασμόν, όλον κάλλος. "Όλη καλή ή πλησίον μου, καί μώμος ούκ έστιν έν σοί" (Άσμ.Άσμ. Δ' 7). Τήν Παρθένον έτούτην το πλήθος όλον τών θείων χαρισμάτων τοΰ Πνεύματος ώς βασίλισσα έστεφάνωσεν. Ωστε "έκάστω τών εκλεκτών ή χάρις κατά μέρος εδόθη, τη δέ Μαρία άπαν τό τής χάριτος πλήρωμα", λέει ό άγιος Ίερώνυμος. ("Θεομητορικαί έορταί" σελ. 16-17.).
Εξαιτίας όλων τών ανωτέρω καί ό Μ. Βασίλειος χαρακτηρίζει ώς "τεραστικόν" τό θαύμα τής άειπαρθενίας:
"Σ'αυτήν, λοιπόν, τήν Μητέρα καί Παρθένον συνέβη τό πλέον παράδοξον καί τεραστικόν", εκφωνεί ό ούρανοφάντωρ (σ' ένα του λόγο στή Γέννηση του Χριστού), "καί πάρα πολύ τής κοινής παρηλλαγμένον φύσεως". Ή αυτή Παρθένος καί Μήτηρ καί έν τω άγιασμώ τής Παρθενίας μένουσα, καί τήν τής τεκνογονίας εύλογίαν κληρονομούσα". Τοιούτου Υιού, λέγω πάλιν, τοιαύτη έπρεπε νά είναι ή Μήτηρ· Υιού, όπου έγεννήθη άνθρωπος καί δέν έπαυσε νά εΐναι Παρθένος". ("Θεομητορικοί έορταί" σελ. 48-49).
Καί πάλι ό Μ. Βασίλειος αναφερόμενος στην αειπαρθενία της Θεοτόκου σημειώνει τά εξής ""Καί αφού έγινε Μητέρα, όμως παραμένει ακόμη Παρθένος".
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου