Υπήρξε σωτήρια ή απόφαση γιά τόν πεσόντα άνθρωπο τό ότι στην Παρθένο Μαριάμ εμπιστεύθηκε ό Κύριος του παντός ένα ρόλο ουράνιο, μιά αποστολή τρισμέγιστη: τό μυστήριο της σωτηρίας του άνθρωπου. Καί κατά κάποιο τρόπο άπό τή δική Της πρόθυμη αποδοχή εξαρτιόταν ή πραγματοποίηση του λυτρωτικού Του σχεδίου. Γι' αυτό ό αρχάγγελος, πού απεστάλη νά ζητήσει τή συγκατάθεσή Της, μετά τίς ανακοινώσεις στέκει ενώπιόν Της μέ βαθύτατο σεβασμό καί σιωπηλά περιμένει!
Καί ήταν πράγματι πολύ έξοχη καί κρίσιμη ή στιγμή της αναμενόμενης απάντησης!
Εάν γνώριζαν γη καί ουρανός τήν κρισιμότητα της στιγμής αυτής, θά ξεσηκώνονταν νά παρακολουθήσουν τήν αποστολή του αρχαγγέλου προς τήν Παναγία, άπό τήν Όποία ζητούσε τή συγκατάθεσή Της στό πάνσοφο σχέδιο του Θεού! Διότι χωρίς αυτή ήταν αδύνατο νά πραγματοποιηθεί ή βουλή του Θεού, τουλάχιστον κατ' αυτό τόν τρόπο.
Γιά τή σοβαρότητα της στιγμής της αναμονής κάποιος έκκλησιαστικός συγγραφέας του Μεσαίωνα, γίνεται όλος ένα στόμα και μια ικετήρια φωνή -ως εκπρόσωπος τρόπον τίνα όλης της ανθρωπότητας, αλλά καί αυτών των ουρανίων δυνάμεων- καί εκλιπαρεί τήν κεχαριτωμένη Κόρη νά μή βραδύνει άλλο τήν καταφατική Της απάντηση στον αρχάγγελο του Κυρίου. Τήν παρακαλεί:
"Ό άγγελος περιμένει τήν απάντηση Σου, Παρθένε, διότι είναι καιρός νά επιστρέψει καί πάλι στό Θεό... 'Αλλά καί εμείς αναμέναμε. Δέσποινα, ένα λόγο, πού θά μας φέρει τό έλεος... Αυτό ζητεί άπό Σένα μέ θερμές ικεσίες, ευλαβική Κόρη, ο πτωχός Αδάμ, μέ τους δυστυχισμένους απογόνους του, πού έξεδιώχθηκαν άπό τόν Παράδεισο. Αυτό έκλιπαρεί ό Άβραάμ καί ό Δαβίδ καί οί άλλοι πατέρες, οί άπόγονοί Σου... Δώσε, Παρθένε, χωρίς αργοπορία τήν απάντησή Σου. Δέσποινα, απάντησε, καί ή απάντησή Σου νά είναι ή λέξη πού περιμένει ή γη, πού περιμένει ό ΄Αδης, πού περιμένουν αύτοί ακόμη οί ουρανοί. Ό Βασιλιάς τών όλων καί Κύριος τόσο αγάπησε τό ψυχικό κάλλος Σου, τόσο έπιθυμεί τήν απάντησή Σου, νά δώσεις τήν συγκατάθεσή Σου στό σχέδιο της σωτηρίας του κόσμου... ΄Ανοιξε, Κεχαριτωμένη Κόρη, τήν καρδιό Σου καί πίστευσε. Άνοιξε τά χείλη Σου καί πές τό ναί. Άνοιξε τους κόλπους Σου καί δέξε τό Δημιουργό Σου" ("Ή Παναγία" έκδ. "ΖΩΗΣ" 1959, σελ. 50).
Βεβαίως, ό Θεός γνώριζε, ως καρδιογνώστης καί παντογνώστης πού είναι, οτι ή απάντηση της Κόρης της Ναζαρέτ θά ήταν θετική. Τό πάνσοφο σχέδιό Του γιά τή σωτηρία του ανθρώπινου γένους ήταν βέβαιο οτι θά πραγματοποιούνταν. Ώς εκ τούτου ό Θεός δέν άγωνιούσε γιά τήν απάντησή Της. Τή γνώριζε έκ τών προτέρων. Γιά τή νεαρή όμως Κόρη ή στιγμή ήταν κρίσιμη καί σπουδαιότατη.
Ανέλπιστη καί πέρα κάθε λογικής υπήρξε πράγματι ή ύψίστη κλήση της Παρθένου! Καί όμως Της ζητείται τέλεια αύταπάρνηση καί εγκάρδια αποδοχή. Γι' αυτό καί ό καθηγητής Π. Ν. Τρεμπέλας σχολιάζει σχετικά: "Ή Μαρία καλείται ήδη εις τήν μεγίστην κλήσιν εξ όσων ποτέ άπηυθύνθησαν εις θνητόν πλάσμα. Χωρίς νά τό περιμένη ή νά τό όνειρευθή ποτέ, καλείται νά παραδώση έαυτήν, όπως καταστή τό όργανον της ύψίστης καί καταπληκτικής βουλής του Θεού. Καί έκζητείται ηδη παρ' αυτής ελευθέρως καί εν έπιγνώσει νά ταυτίση τό θέλημά Της προς τό θείον θέλημα καί νά θέση έαυτήν εις τήν ύπηρεσίαν τών σχεδίων του Θεού, όπως θέτουν εαυτούς εις άκαταπόνητον ένέργειαν οί άνθρωποι προς πραγματοποίησιν σχεδίων, τά οποία έχουν εξ ολοκλήρου αιχμαλωτίσει τάς καρδίας των" (Υπόμνημα είς τό κατά Λουκαν Εύαγγέλιον" έκδ. "ΣΩΤΗΡΟΣ'' 1983 σελ. 59).
Τί θά έκανε, λοιπόν, μιά κόρη, όπως ή Μαρία, ή όποία άπό τά παιδικά Της χρόνια αγαπούσε τό Θεό καί εμπιστευόταν τόν εαυτό της σ' Αυτόν;
Καί ήταν πράγματι πολύ έξοχη καί κρίσιμη ή στιγμή της αναμενόμενης απάντησης!
Εάν γνώριζαν γη καί ουρανός τήν κρισιμότητα της στιγμής αυτής, θά ξεσηκώνονταν νά παρακολουθήσουν τήν αποστολή του αρχαγγέλου προς τήν Παναγία, άπό τήν Όποία ζητούσε τή συγκατάθεσή Της στό πάνσοφο σχέδιο του Θεού! Διότι χωρίς αυτή ήταν αδύνατο νά πραγματοποιηθεί ή βουλή του Θεού, τουλάχιστον κατ' αυτό τόν τρόπο.
Γιά τή σοβαρότητα της στιγμής της αναμονής κάποιος έκκλησιαστικός συγγραφέας του Μεσαίωνα, γίνεται όλος ένα στόμα και μια ικετήρια φωνή -ως εκπρόσωπος τρόπον τίνα όλης της ανθρωπότητας, αλλά καί αυτών των ουρανίων δυνάμεων- καί εκλιπαρεί τήν κεχαριτωμένη Κόρη νά μή βραδύνει άλλο τήν καταφατική Της απάντηση στον αρχάγγελο του Κυρίου. Τήν παρακαλεί:
"Ό άγγελος περιμένει τήν απάντηση Σου, Παρθένε, διότι είναι καιρός νά επιστρέψει καί πάλι στό Θεό... 'Αλλά καί εμείς αναμέναμε. Δέσποινα, ένα λόγο, πού θά μας φέρει τό έλεος... Αυτό ζητεί άπό Σένα μέ θερμές ικεσίες, ευλαβική Κόρη, ο πτωχός Αδάμ, μέ τους δυστυχισμένους απογόνους του, πού έξεδιώχθηκαν άπό τόν Παράδεισο. Αυτό έκλιπαρεί ό Άβραάμ καί ό Δαβίδ καί οί άλλοι πατέρες, οί άπόγονοί Σου... Δώσε, Παρθένε, χωρίς αργοπορία τήν απάντησή Σου. Δέσποινα, απάντησε, καί ή απάντησή Σου νά είναι ή λέξη πού περιμένει ή γη, πού περιμένει ό ΄Αδης, πού περιμένουν αύτοί ακόμη οί ουρανοί. Ό Βασιλιάς τών όλων καί Κύριος τόσο αγάπησε τό ψυχικό κάλλος Σου, τόσο έπιθυμεί τήν απάντησή Σου, νά δώσεις τήν συγκατάθεσή Σου στό σχέδιο της σωτηρίας του κόσμου... ΄Ανοιξε, Κεχαριτωμένη Κόρη, τήν καρδιό Σου καί πίστευσε. Άνοιξε τά χείλη Σου καί πές τό ναί. Άνοιξε τους κόλπους Σου καί δέξε τό Δημιουργό Σου" ("Ή Παναγία" έκδ. "ΖΩΗΣ" 1959, σελ. 50).
Βεβαίως, ό Θεός γνώριζε, ως καρδιογνώστης καί παντογνώστης πού είναι, οτι ή απάντηση της Κόρης της Ναζαρέτ θά ήταν θετική. Τό πάνσοφο σχέδιό Του γιά τή σωτηρία του ανθρώπινου γένους ήταν βέβαιο οτι θά πραγματοποιούνταν. Ώς εκ τούτου ό Θεός δέν άγωνιούσε γιά τήν απάντησή Της. Τή γνώριζε έκ τών προτέρων. Γιά τή νεαρή όμως Κόρη ή στιγμή ήταν κρίσιμη καί σπουδαιότατη.
Ανέλπιστη καί πέρα κάθε λογικής υπήρξε πράγματι ή ύψίστη κλήση της Παρθένου! Καί όμως Της ζητείται τέλεια αύταπάρνηση καί εγκάρδια αποδοχή. Γι' αυτό καί ό καθηγητής Π. Ν. Τρεμπέλας σχολιάζει σχετικά: "Ή Μαρία καλείται ήδη εις τήν μεγίστην κλήσιν εξ όσων ποτέ άπηυθύνθησαν εις θνητόν πλάσμα. Χωρίς νά τό περιμένη ή νά τό όνειρευθή ποτέ, καλείται νά παραδώση έαυτήν, όπως καταστή τό όργανον της ύψίστης καί καταπληκτικής βουλής του Θεού. Καί έκζητείται ηδη παρ' αυτής ελευθέρως καί εν έπιγνώσει νά ταυτίση τό θέλημά Της προς τό θείον θέλημα καί νά θέση έαυτήν εις τήν ύπηρεσίαν τών σχεδίων του Θεού, όπως θέτουν εαυτούς εις άκαταπόνητον ένέργειαν οί άνθρωποι προς πραγματοποίησιν σχεδίων, τά οποία έχουν εξ ολοκλήρου αιχμαλωτίσει τάς καρδίας των" (Υπόμνημα είς τό κατά Λουκαν Εύαγγέλιον" έκδ. "ΣΩΤΗΡΟΣ'' 1983 σελ. 59).
Τί θά έκανε, λοιπόν, μιά κόρη, όπως ή Μαρία, ή όποία άπό τά παιδικά Της χρόνια αγαπούσε τό Θεό καί εμπιστευόταν τόν εαυτό της σ' Αυτόν;
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ
- ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ (1ο ΜΕΡΟΣ)
- ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ (2ο ΜΕΡΟΣ)
- ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ (3ο ΜΕΡΟΣ)
- ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ (4ο ΜΕΡΟΣ)
- ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ (5ο ΜΕΡΟΣ)
- ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ (6ο ΜΕΡΟΣ)
- ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ (7ο ΜΕΡΟΣ)
- ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ (8ο ΜΕΡΟΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου