Οι Άγιοι όταν διαπίστωναν στους αιρετικούς σκοπιμότητες και ραδιουργίες, όταν - το χειρότερο- άντιλαμβάνοντο ότι δια του διαλόγου θα εύτελίζετο ή πίστη, ότι θα έδιναν τα «άγια τοις κυσί», τους δε «μαργαρίτας θα έρριπτον έμπροσθεν τών χοίρων», έγκατέλιπον τόν Διάλογο, άπεμακρύνοντο άπό τους αιρετικούς και αυτό συνιστούσαν και στους πιστούς, εφαρμόζοντας τό «αίρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού». Βέβαια, ή ενέργεια αυτή στα μάτια του σύγχρονου ανθρώπου της παγκοσμιοποίησης και της αδιάκριτης ανοχής, φαίνεται σκληρό.
«Οί Πατέρες της Εκκλησίας (όμως), πού φάνηκαν "σκληροί" στη διατήρησι του Δόγματος, (διαβάζουμε σε Επιστολή πού υπογράφει και ό Γέρων Παΐσιος) είναι εκείνοι πού αγάπησαν περισσότερο απο κάθε άλλον τον άνθρωπο. Γιατί γνώρισαν τά απύθμενα βάθη του και δεν θέλησαν ποτέ νά τόν κοροϊδέψουν με τις συναισθηματολογίες εφήμερης και ανύπαρκτης αγάπης, αλλά τόν σεβάστηκαν προσφέροντας του τό Ευαγγέλιο της Αληθείας, πού χαρίζει τή μακαρία εν Άγίω Πνεύματι ζωή. Δεν είναι λοιπόν ή πιστότης στό Δόγμα στενοκεφαλιά, ούτε ό αγώνας γιά τήν Όρθοδοξία μισαλλοδοξία, αλλά ο μοναδικός τρόπος αληθινής αγάπης. Ή Όρθοδοξία βιουμένη δίδει στον κόσμο τό "Έν, ου έστι χρεία'' εκείνο πού ξεδιψάει αληθινά» (Μπιλάλη Νικόδημου, άγιορείτου μονάχου, Ή Ακυρότητα τών "Μυστηρίων" τών Λατινοπαπικών ώς Αιρετικών, σελ. 64-69. Ή επιστολή αύτη τής Ί. Μ. Σταυρονικήτα «έγράφηκε καθ΄ υπόδειξη κατ' απαίτηση του Γέροντος Παϊσίου» τό 1968 και υπογράφεται άπό τόν Ηγούμενο της π. Βασίλειο Γοντικάκη, τόν ίερομ. Γρηγόριο και τόν γέροντα Παΐσιο (στό ίδιο).
Άς μας εξηγήσει, λοιπόν, ό Πατριάρχης:
α) Ποια είναι τά δείγματα είλικρινείας και καλής διαθέσεως τών συγκεκριμένων αιρετικών (Παπικών και Προτεσταντών), τών οποίων τις δόλιες και εγκληματικές ενέργειες εναντίον τής 'Εκκλησίας γνωρίζουμε χίλια και πεντακόσια, αντίστοιχα, χρόνια;
β) Αφού ό Πάπας επιμένει στις αιρετικές θέσεις του και δείχνει τέτοια άμετανοησία, γιατί ή συνέχιση αυτού τού Διαλόγου πού καταλήγει μάλιστα -παρά τους Ί. Κανόνες- σε συμπροσευχές και «συλλείτουργα»; Δεν ήξεραν οί Πατέρες πού απαγόρευαν νά γίνονται τέτοιες ενέργειες, πριν επιστρέψουν εν μετανοία οι αιρετικοί στην ΜΙΑ Εκκλησία;
Διακήρυσσε ό Πατριάρχης στό βιβλίο του «Περί τήν κωδικοποίησιν τών 'Ι Κανόνων»: «"Δεν δύναται ή 'Εκκλησία νά έχη διατάξεις άπαγορευούσας τήν είσοδον εις τους ναούς τών έτεροδόξων και τήν μετ'αυτών συμπροσευχήν καθ' ην στιγμήν αυτή διά τών εκπροσώπων αυτής προσεύχεται άπό κοινού μετ' αυτών διά τήν τελικήν ένωσιν εν τη πίστει, τη αγάπη και τη έλπίδι'' (!) και γι' αυτό εισηγείται ότι "είναι άπαραίτητον και έπιβεβλημένον νά έγκριθή και έπικυρωθή υπό Οικουμενικής Συνόδου ό Κώδιξ της Ορθοδόξου Εκκλησίας (σημ.: δηλ. μία κωδικοποίησι=παραποίησι τώνΊ. Κανόνων), εφ όσον ούτος διά νά άνταποκριθή εις τόν προορισμόν αύτού -όστις είναι νά υπηρέτηση κυρίως πρακτικούς σκοπούς- θά τροποποίηση και θά καταργήση άναποφεύκτως κανόνας τών Οικουμενικών Συνόδων"»(!) [Βολουδάκη Βασ., πρωτοπρ., Όρατός ό Κίνδυνος Βατικανοποιήσεως της Όρθοδοξίας, «Όρθ. Τύπος», 27-7-2001).
Σε εκδήλωση παπικών στην Κωνσταντινούπολη τόν Ιούνιο τού 2003 γιά τήν 25η επέτειο τής παποσύνης τού προσφάτως θανόντος πάπα, ό κ. Βαρθολομαίος δηλώνει ότι ό πάπας είναι «όντως απεσταλμένος του Θεού» («Καθολική», έφημ., 2/7/2003), όταν με τις συμπροσευχές, τις διάφορες πράξεις και τους λόγους του δίνει τήν εντύπωση ότι εξισώνει τις αιρέσεις, τις θρησκείες και τους ψεύτικους θεούς με τόν χριστιανισμό και τόν αληθινό Θεό; όταν υιοθετεί τή δαιμονική θεωρία, ότι «όλες οι θρησκείες είναι οδοί σωτηρίας» («Επίσκεψις» περιοδ., αρ. 523, σελ. 12, Γενεύη 1995)· όταν στην κοινή δήλωση πού υπογράφτηκε στην διαθρησκειακή διάσκεψη στις 1ο και 11 Αυγούστου 2004 λέει: «Τό θείο θέλημα Συναντάται σε κάθε θρησκεία» («Αδέσμευτος Τύπος» Μήτση, 21/9/2004); Δεν υπάρχει διαφορετικό θείο θέλημα και διαφορετικός δρόμος σωτηρίας σέ κάθε θρησκεία; Άν δεχτούμε ότι τό «''θείο θέλημα συναντάται σέ όλες τις θρησκείες", τότε θά πρέπει νά δεχθούμε και ότι ό Χριστός μας εξαπάτησε λέγοντας; "Έγώ ειμί ή οδός..., ούδείς έρχεται προς τόν Πατέρα ει μη δι έμού"» (Ιω. ιδ', 6) (Ί. Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, οπ. παρ).
Έτσι φτάσαμε στό σημείο, όπως κατήγγειλαν σέ Διακήρυξη 77 Κληρικοί και Ήγούμενοι, όταν επισκέφτηκε τό Ιράν ό κ. Βαρθολομαίος νά μιλήσει «απερίφραστα γιά τήν ιερότητα και ισότητα τών ΄Ί. Γραφών", δηλ. Άγίας Γραφής και Κορανίου». Στό δε ανακοινωθέν πού έκδόθηκε διαβάζουμε: «Κοινή Συμφωνία εις τό όνομα του ΘΕΟΥ» («Παρακαταθήκη», περιοδ., τεύχ. 22,2002, σελ. 4 και 27).
Γράφει θρησκευτικό περιοδικό: «Ενώ, όπως είδαμε, ό κ. Βαρθολομαίος κηρύττει την ύπαρξη ενός μόνο Θεού, τόν όποίον οί λαοί και οί θρησκείες λατρεύουν μέ διαφορετικό τρόπο, πρόσφατα άλλαξε καί μίλησε γιά πολλούς Θεούς!». Δήλωσε σέ πρόσφατο Διαθρησκειακό συμπόσιο στή Γροιλανδία, «όπου εκπρόσωποι δώδεκα θρησκειών προσευχήθηκαν γιά τή σωτηρία του Βορείου πόλου και τών παγετώνων του: «Απευθυνόμενοι ό καθένας άπό εμάς στον δικό του Θεό, προσευχηθήκαμε γιά τήν προστασία του πλανήτη»! (απε, 11.9.07). Έάν ό Πατριάρχης «πιστεύει στην ύπαρξη του ενός και μόνου αληθινού Θεού, τότε ποιοί είναι αυτοί οί Θεοί, στους οποίους άναφέρεται; Τους θεωρεί ψευδείς και ανύπαρκτους, άλλά αναγκάζεται νά αναφερθεί σέ αυτούς άπό ευγένεια και σεβασμό στις θρησκείες τών προσκεκλημένων του; Δέν είναι όμως αυτό... απόκρυψη τής αλήθειας άπό τους πλανεμένους συνδαιτυμόνες του και εγκληματική εγκατάλειψη τους στό σκοτάδι τής άγνοιας και τής πλάνης τους; Δεν είναι αυτό κατάργηση τής ιεραποστολής, άρνηση του Εύαγγελίου και κλείσιμο τής Βασιλείας τών ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων»;
(Ό Σταυρός», περιοδ., ΝΟΕ 2007).
«Οί Πατέρες της Εκκλησίας (όμως), πού φάνηκαν "σκληροί" στη διατήρησι του Δόγματος, (διαβάζουμε σε Επιστολή πού υπογράφει και ό Γέρων Παΐσιος) είναι εκείνοι πού αγάπησαν περισσότερο απο κάθε άλλον τον άνθρωπο. Γιατί γνώρισαν τά απύθμενα βάθη του και δεν θέλησαν ποτέ νά τόν κοροϊδέψουν με τις συναισθηματολογίες εφήμερης και ανύπαρκτης αγάπης, αλλά τόν σεβάστηκαν προσφέροντας του τό Ευαγγέλιο της Αληθείας, πού χαρίζει τή μακαρία εν Άγίω Πνεύματι ζωή. Δεν είναι λοιπόν ή πιστότης στό Δόγμα στενοκεφαλιά, ούτε ό αγώνας γιά τήν Όρθοδοξία μισαλλοδοξία, αλλά ο μοναδικός τρόπος αληθινής αγάπης. Ή Όρθοδοξία βιουμένη δίδει στον κόσμο τό "Έν, ου έστι χρεία'' εκείνο πού ξεδιψάει αληθινά» (Μπιλάλη Νικόδημου, άγιορείτου μονάχου, Ή Ακυρότητα τών "Μυστηρίων" τών Λατινοπαπικών ώς Αιρετικών, σελ. 64-69. Ή επιστολή αύτη τής Ί. Μ. Σταυρονικήτα «έγράφηκε καθ΄ υπόδειξη κατ' απαίτηση του Γέροντος Παϊσίου» τό 1968 και υπογράφεται άπό τόν Ηγούμενο της π. Βασίλειο Γοντικάκη, τόν ίερομ. Γρηγόριο και τόν γέροντα Παΐσιο (στό ίδιο).
Άς μας εξηγήσει, λοιπόν, ό Πατριάρχης:
α) Ποια είναι τά δείγματα είλικρινείας και καλής διαθέσεως τών συγκεκριμένων αιρετικών (Παπικών και Προτεσταντών), τών οποίων τις δόλιες και εγκληματικές ενέργειες εναντίον τής 'Εκκλησίας γνωρίζουμε χίλια και πεντακόσια, αντίστοιχα, χρόνια;
β) Αφού ό Πάπας επιμένει στις αιρετικές θέσεις του και δείχνει τέτοια άμετανοησία, γιατί ή συνέχιση αυτού τού Διαλόγου πού καταλήγει μάλιστα -παρά τους Ί. Κανόνες- σε συμπροσευχές και «συλλείτουργα»; Δεν ήξεραν οί Πατέρες πού απαγόρευαν νά γίνονται τέτοιες ενέργειες, πριν επιστρέψουν εν μετανοία οι αιρετικοί στην ΜΙΑ Εκκλησία;
Διακήρυσσε ό Πατριάρχης στό βιβλίο του «Περί τήν κωδικοποίησιν τών 'Ι Κανόνων»: «"Δεν δύναται ή 'Εκκλησία νά έχη διατάξεις άπαγορευούσας τήν είσοδον εις τους ναούς τών έτεροδόξων και τήν μετ'αυτών συμπροσευχήν καθ' ην στιγμήν αυτή διά τών εκπροσώπων αυτής προσεύχεται άπό κοινού μετ' αυτών διά τήν τελικήν ένωσιν εν τη πίστει, τη αγάπη και τη έλπίδι'' (!) και γι' αυτό εισηγείται ότι "είναι άπαραίτητον και έπιβεβλημένον νά έγκριθή και έπικυρωθή υπό Οικουμενικής Συνόδου ό Κώδιξ της Ορθοδόξου Εκκλησίας (σημ.: δηλ. μία κωδικοποίησι=παραποίησι τώνΊ. Κανόνων), εφ όσον ούτος διά νά άνταποκριθή εις τόν προορισμόν αύτού -όστις είναι νά υπηρέτηση κυρίως πρακτικούς σκοπούς- θά τροποποίηση και θά καταργήση άναποφεύκτως κανόνας τών Οικουμενικών Συνόδων"»(!) [Βολουδάκη Βασ., πρωτοπρ., Όρατός ό Κίνδυνος Βατικανοποιήσεως της Όρθοδοξίας, «Όρθ. Τύπος», 27-7-2001).
Σε εκδήλωση παπικών στην Κωνσταντινούπολη τόν Ιούνιο τού 2003 γιά τήν 25η επέτειο τής παποσύνης τού προσφάτως θανόντος πάπα, ό κ. Βαρθολομαίος δηλώνει ότι ό πάπας είναι «όντως απεσταλμένος του Θεού» («Καθολική», έφημ., 2/7/2003), όταν με τις συμπροσευχές, τις διάφορες πράξεις και τους λόγους του δίνει τήν εντύπωση ότι εξισώνει τις αιρέσεις, τις θρησκείες και τους ψεύτικους θεούς με τόν χριστιανισμό και τόν αληθινό Θεό; όταν υιοθετεί τή δαιμονική θεωρία, ότι «όλες οι θρησκείες είναι οδοί σωτηρίας» («Επίσκεψις» περιοδ., αρ. 523, σελ. 12, Γενεύη 1995)· όταν στην κοινή δήλωση πού υπογράφτηκε στην διαθρησκειακή διάσκεψη στις 1ο και 11 Αυγούστου 2004 λέει: «Τό θείο θέλημα Συναντάται σε κάθε θρησκεία» («Αδέσμευτος Τύπος» Μήτση, 21/9/2004); Δεν υπάρχει διαφορετικό θείο θέλημα και διαφορετικός δρόμος σωτηρίας σέ κάθε θρησκεία; Άν δεχτούμε ότι τό «''θείο θέλημα συναντάται σέ όλες τις θρησκείες", τότε θά πρέπει νά δεχθούμε και ότι ό Χριστός μας εξαπάτησε λέγοντας; "Έγώ ειμί ή οδός..., ούδείς έρχεται προς τόν Πατέρα ει μη δι έμού"» (Ιω. ιδ', 6) (Ί. Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, οπ. παρ).
Έτσι φτάσαμε στό σημείο, όπως κατήγγειλαν σέ Διακήρυξη 77 Κληρικοί και Ήγούμενοι, όταν επισκέφτηκε τό Ιράν ό κ. Βαρθολομαίος νά μιλήσει «απερίφραστα γιά τήν ιερότητα και ισότητα τών ΄Ί. Γραφών", δηλ. Άγίας Γραφής και Κορανίου». Στό δε ανακοινωθέν πού έκδόθηκε διαβάζουμε: «Κοινή Συμφωνία εις τό όνομα του ΘΕΟΥ» («Παρακαταθήκη», περιοδ., τεύχ. 22,2002, σελ. 4 και 27).
Γράφει θρησκευτικό περιοδικό: «Ενώ, όπως είδαμε, ό κ. Βαρθολομαίος κηρύττει την ύπαρξη ενός μόνο Θεού, τόν όποίον οί λαοί και οί θρησκείες λατρεύουν μέ διαφορετικό τρόπο, πρόσφατα άλλαξε καί μίλησε γιά πολλούς Θεούς!». Δήλωσε σέ πρόσφατο Διαθρησκειακό συμπόσιο στή Γροιλανδία, «όπου εκπρόσωποι δώδεκα θρησκειών προσευχήθηκαν γιά τή σωτηρία του Βορείου πόλου και τών παγετώνων του: «Απευθυνόμενοι ό καθένας άπό εμάς στον δικό του Θεό, προσευχηθήκαμε γιά τήν προστασία του πλανήτη»! (απε, 11.9.07). Έάν ό Πατριάρχης «πιστεύει στην ύπαρξη του ενός και μόνου αληθινού Θεού, τότε ποιοί είναι αυτοί οί Θεοί, στους οποίους άναφέρεται; Τους θεωρεί ψευδείς και ανύπαρκτους, άλλά αναγκάζεται νά αναφερθεί σέ αυτούς άπό ευγένεια και σεβασμό στις θρησκείες τών προσκεκλημένων του; Δέν είναι όμως αυτό... απόκρυψη τής αλήθειας άπό τους πλανεμένους συνδαιτυμόνες του και εγκληματική εγκατάλειψη τους στό σκοτάδι τής άγνοιας και τής πλάνης τους; Δεν είναι αυτό κατάργηση τής ιεραποστολής, άρνηση του Εύαγγελίου και κλείσιμο τής Βασιλείας τών ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων»;
(Ό Σταυρός», περιοδ., ΝΟΕ 2007).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου