Προσευχή. Ἡ εἴσοδος τοῦ ἀνθρώπου στό ἀενάως γίγνεσθαι τοῦ Οὐρανοῦ!

Ἡ προσευχή εἶναι ἐνέργεια.

 Προσεύχομαι σημαίνει ἐνεργῶ στόν ὕψιστο βαθμό, λένε οἱ πατέρες.

"Ὅταν προσευχόμουν μέ τήν καρδιά μου, ὅλα γύρω μου φαίνονταν πολύ εὐχάριστα καί θαυμαστά. Τά δέντρα, τό χορτάρι, τά πουλιά, ἡ γῆ, ὁ ἀέρας, τό φῶς ἦταν σάν νά μοῦ λένε ὅτι ὑπάρχουν γιά χάρη τοῦ ἀνθρώπου, ὅτι μαρτυροῦν τήν ἀγάπη Του γιά τόν ἄνθρωπο κι ὅτι τό κάθε τί προσεύχεται στό Θεό καί ψάλλει τή δοξολογία Του. Ἔτσι μπόρεσα νά καταλάβω αὐτό πού ἡ Φιλοκαλία ὀνομάζει "γνώση τῆς φωνῆς ὅλων τῶν δημιουργημάτων"... ἔνιωσα μιά φλογερή ἀγάπη γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό καί ὅλα τά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ". (Ἀπό τίς "Περιπέτειες ἑνός προσκυνητοῦ", σελ. 17.)

            Ὅταν προσεύχεσαι γιά κάποιον τοῦ μεταγγίζεις αἷμα! Τόν στερεώνεις. Τόν ἀναπαύεις. Τόν ἡσυχάζεις. Τόν ἀποτρέπεις ἀπό βεβιασμένες καί λανθασμένες ἐνέργειες. Τόν ἀνασταίνεις κυριολεκτικά! Ἐνεργεῖ μέσα του μέ θαυμαστό τρόπο ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, καί τό Ἅγιον Πνεῦμα τόν παρηγορεῖ, χωρίς νά παραβιάζεται ἡ ἐλευθερία του, ἰδιαίτερα ὅταν σοῦ ἔχει ζητηθεῖ νά προσεύχεσαι γι' αὐτόν.

Ὁ Ἅγιος Θεοφάνης ὁ ἔγκλειστος διδάσκει ὅτι "στήν προσευχή τό πρωταρχικό εἶναι νά σταθεῖς μπροστά στόν Θεό μέ τό νοῦ στήν καρδιά, καί νά συνεχίζεις νά στέκεσαι μπροστά του ἀκατάπαυστα μέρα καί νύχτα μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς σου".

            Ἡ προσευχή εἶναι μία συνεχής κατάσταση καί ὄχι μία στιγμιαία ἐνέργεια. Νά προσεύχεσαι σημαίνει νά στέκεσαι μπροστά στόν Θεό ἀνά πᾶσα στιγμή, εἴτε στέκεσαι εἴτε κάθεσαι εἴτε προχωρεῖς, εἴτε ἐργάζεσαι, εἴτε εἶσαι στήν ἐκκλησία, εἴτε μπροστά στό εἰκονοστάσι σου, εἴτε τρῶς, εἴτε ... κοιμᾶσαι, ἀκόμη εἶσαι ἐνώπιον τοῦ Δημιουργοῦ σου ("ἐγώ καθεύδω καί ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ")!

            -Θά στέκεσαι ἀπέναντι στόν Χριστόν μας καί θά τοῦ μιλᾶς ἔτσι ἁπλά, σάν νά τόν ἔχεις μπροστά σου, ὅπως βλέπεις ἐμένα. Καί θά τοῦ λές τόν πόνο σου, θά τοῦ ζητᾶς ὅ,τι θέλεις, καί ἄν εἶναι πρός τό συμφέρον τῆς ψυχῆς σου, Ἐκεῖνος θά σοῦ τό δίνει! Δίδασκε ὁ ὅσιος Ἱερώνυμος τῆς Αἴγινας!

            -Θά προσεύχεσαι ὅμως μέχρι νά "βρέξει". Μήν σηκωθεῖς ἀπό τήν προσευχή ἄν δέν ρίξεις, ἔστω καί ἕναν κόμπο δάκρυ!

            Βέβαια, ὅσο πιό καλά γνωρίζουμε καί ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, τόσο πιό λίγο ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό λόγια, γιά νά συνεννοούμαστε. Τό ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καί στήν προσωπική μας σχέση μέ τόν Θεό.

Κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Σιναΐτη "Προσευχή εἶναι ὁ Θεός, πού κατεργάζεται ὅλα τά πράγματα σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους". Λέγοντας ὁ μέγας διδάσκαλος τῆς καρδιακῆς προσευχῆς ὅτι προσευχή εἶναι ὁ Θεός ἐννοεῖ ὅτι δέν εἶναι κάτι πού ἐγώ ἀρχίζω ἀλλά κάτι στό ὁποῖο συμμετέχω, συμμετέχω στόν οὐράνιο αἶνο καί στήν ἀκατάπαυστη δοξολογία τοῦ Οὐρανοῦ! Μετέχω στήν διαρκῆ εὐχαριστία καί στήν δοξολογία τῶν ἁγίων καί τῶν διακόνων τοῦ Οὐρανοῦ πρός τόν Πατέρα τόν Φώτων πού "ἀκαταπαύστοις στόμασιν ἀσιγήτοις δοξολογίαις" Τόν αἰνοῦν καί Τόν δοξολογοῦν.

            Γιαὐτό καί ὁ διορατικός ἐπίσκοπος Ἀνδρέας τοῦ Νέου Ντιβέγιεβο, πρώην πατήρ Ἀδριανός, τόνιζε διακριτικά καί μυστικά ὅτι ὁ σκοπός τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ἐμπερικλείεται στόν κύκλο τῶν ὀρθοδόξων ἀκολουθιῶν τοῦ ὅλου εἰκοσιτετραώρου! Γιατί τότε ὁ προσευχόμενος ὀρθόδοξος χριστιανός βρίσκεται σέ διαρκῆ κοινωνία μέ τήν ἀδιαμφισβήτητη οὐράνια "πραγμα-τικότητα"! Πραγματικοτητα πού ὁ κόσμος ἀγνοεῖ καί γιαὐτό ὑποφέρει... Καί ὁ ὁ προσευχητικός καί λειτουργικός ἐπίγειος χρόνος παύει πλέον νά δεσμεύεται ἀπό τά δεσμά τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς καί γίνεται οὐράνιος καί ἀπεριόριστος. Δίνει στήν ψυχή τήν αἴσθηση τῆς ἄλλης ζωῆς τῆς αἰωνίζουσας καί τῆς ἀθάνατης δόξας. Σ' αὐτήν τήν δόξα καί τήν ζωή μετέχουν ὅλοι οἱ διάκονοι τοῦ Οὐρανοῦ καί συμμετέχουν καί ὅσοι Τόν διακονοῦν καί ἀπό αὐτή τήν ζωή.

            Ἄν εἶχαμε βρεῖ τόν θησαυρό πού ἔχουμε μέσα μας "ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσι" καί πού οἱ περισσότεροι δέν ἔχουμε ἰδέα ὅτι ὑπάρχει, τότε μέρα καί νύχτα καί κάθε στιγμή θά τόν φυλάγαμε νά μήν τόν  χάσουμε. Ὁ θησαυρός αὐτός εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού ἐγκατοικεῖ μέσα μας μέ τό βάπτισμα.

            Μερικοί ἀδελφοί νομίζουν, ὅπως λέγει ὁ Μέγας Μάξιμος, ὅτι δέν ἔχουν τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐπειδή ἔχουν ἀμελήσει τήν ἐργασία τῶν ἐντολῶν! Κατ' ἐξοχήν ἔχουν παραμελήσει τήν προσευχή, πού ἑνώνει τήν ψυχή μέ τόν Θεό καί τήν καθαρίζει. Τότε λάμπει ὁ νοητός ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, ὁ Χριστός μας στήν καρδιά καί τήν γεμίζει μέ πνευματική εὐφροσύνη. Τότε τό ἐν ἡμῖν φῶς ἑνώνεται μέ τόν Πατέρα τῶν Φώτων καί ἡ καρδιά ἀποκτᾶ τήν αἴσθηση τῆς ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου τήν ἀπαρχήν!  

            -Ἄν ὁ Χριστός μας κατοικεῖ στίς καρδιές μας μέ τήν πίστη, κατά τόν Ἀπόστολο, καί ὅλοι οἱ θησαυροί τῆς σοφίας καί τῆς γνώσεως εἶναι κρυμμένοι μέσα στίς καρδιές μας, γίνονται φανεροί στήνκαρδιά ἀνάλογα μέ τήν κάθαρση καθενός μέσῳ τῆς ῤαγσίας τῶν ἐντολῶν. Αὐτός εἶναι ὁ θησαυρός πού εἶναι κρυμμένος στόν ἀγρό τῆς καρδιᾶς σου, τόν ὁποῖο δέν βρῆκες ἀκόμη ἐξ αἰτίας τῆς ἀργίας σου. Γιατί ἄν τόν εἶχες βρεῖ, θά πουλοῦσες τά πάντα, γιά νά ἀγοράσεις αὐτόν τόν ἀγρό. Τώρα, ἀφοῦ ἄφησες τόν ἀγρό, περιποιεῖσαι τά γύρω τοῦ ἀγροῦ, στά ὁποῖα δέν βρίσκεις τίποτε ἄλλο ἐκτός ἀπό ἀγκάθια καί τριβόλια. (Μέγας Μάξιμος, Δ/100, Περί ἀγάπης 69)

            Καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς μᾶς διδάσκει λέγοντας:

            "Ἀδελφέ, δέν ἀκούεις τόν Ἀπόστολον νά λέγει ὅτι τά σώματά μας εἶναι ναός τοῦ μέσα μας ὑπάρχοντος Ἁγίου Πνεύματος (Α΄ Κορινθ.΄ στ΄ 19) "οὐκ οἴδατε ὅτι τό σῶμα ὑμῶν ναός τοῦ ἐν ὑμῖν Ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπό Θεοῦ καί οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν;" καί πάλιν ὅτι "ἡμεῖς εἴμαστε οἶκος τοῦ Θεοῦ" (Α΄ Κορινθ. Γ΄ 16-17). "Οὐκ οἴδατε ὅτι ναός Θεοῦ ἐστέ καί τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν; ... "ὁ γάρ ναός τοῦ Θεοῦ ἅγιος ἐστίν, οἵτινες ἐστέ ὑμεῖς." ὅπως μᾶς λέγει καί ὁ Κύριος ὅτι θά ἐνοικήσω σ' αὐτούς καί θά ἐμπεριπατήσω καί θά εἶμαι ὁ Πατέρας τους!"

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ