Προσευχή. Ἡ εἴσοδος τοῦ ἀνθρώπου στό ἀενάως γίγνεσθαι τοῦ Οὐρανοῦ! (2ο ΜΕΡΟΣ)

Πρόσεύχομαι σημαίνει ὅτι εἰσέρχομαι καί ἐγώ πνευματικά σ' αὐτό πού γίνεται ἀενάως στόν οὐρανό. Ὁ οὐρανός τῆς καρδιᾶς ἑνώνεται μέ τόν Οὐρανό τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί ὁ νοῦς συμμετέχει στήν ἀκατάπαυστη δοξολογία τῶν οὐρανίων δυνάμεων πρός τήν Πανυπέρθεον Τριάδα!

            Ὁ νοῦς εἰσέρχεται ἐκεῖ ὅπου εἶναι ὁ Θεός μέ τούς ἀγγέλους, ἐκεῖ ὅπου εἶναι τό φῶς καί ἡ ζωή! Ἡ Βασιλεία εἶναι ἐκεῖ, οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ οὐράνιες πόλεις εἶναι ἐκεῖ, καί οἱ θησαυροί τῆς χάριτος εἶναι ἐκεῖ: τά πάντα εἶναι ἐκεῖ. (Ὁσίου Μακαρίου, Ὁμιλίες, XV, 32.)

            Ὅταν ἡ προσευχή γίνει καρδιακή, ὅταν δηλ. προσευχόμαστε μέ τό νοῦ νά ἔχει κατέβει στήν καρδιά, ἐπιστρέφουμε στόν Παράδεισο, στήν χαμένη πατρίδα μας, ἀπό τήν ὁποία αὐτοεξοριστήκαμε.

            Ἡ ἐπιστροφή μας αὐτή ἀκυρώνει τήν πτώση μας καί ἀποκαθίσταται ὁ ἔσω ἄνθρωπος στήν πρό τῆς παρακοῆς κατάσταση.

            Αἰσθανόμαστε τότε τό τί σημαίνει ἐκεῖνο πού μᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Κύριός μας, ὅτι θά λάβουμε πεῖραν τοῦ περισσοῦ τῆς ζωῆς.

            Κατά τούς λόγους Του, ὅποιος πιστεύει στόν Χριστόν μας καί εἰς τόν πέμψαντα Αὐτόν Πατέρα, εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται ἀλλά μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν. Ἤδη ἔχει ζωήν αἰώνιον καί περισσόν ζωῆς!

            Καί δέν θά δεῖ θάνατον στόν αἰῶνα.

Αὐτή ἡ πρόγευση τοῦ μέλλοντος Αἰῶνος, δέν εἶναι, βέβαια, δυνατόν νά ἐκπληρωθεῖ στόν νῦν αἰῶνα ἐντελῶς, ἀλλά εἶναι ἀναντίρρητη, ἐπιβεβαιούμενη διαρκῶς ἐμπειρία τῆς τελείας ἐκπλήρωσης τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Κυρίου μας διά τῶν ἤδη κεχαρισμένων ἡμῖν ἀγαθῶν, κατά τούς λόγους τοῦ Οὐρανοφάντορος πατρός μας Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, στήν  Θεία Λειτουργία του.

            Ὁ Μέγας καί θεοφόρος Πατέρας μας ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὡς τήν πεῖραν εἰληφώς αὐτῆς τῆς Βασιλείας τοῦ φωτός τοῦ Θεοῦ, μᾶς παρουσιάζει τήν ἐμπειρία του διδάσκοντας, ὅτι τό ἄκτιστο Φῶς τῆς Θεότητος πού ἔλαμψε ἀπό τόν Χριστό μας κατά τήν Μεταμόρφωσή Του στό Θαβώρ καί πού θά ἀκτινοβολήσει σέ ὅλο τόν κόσμο τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως, κατά τήν Δευτέρα Παρουσία Του, εἶναι τό ἴδιο μέ ἐκεῖνο τό φῶς πού περιέλαμψε τόν Οὐρνοβάμονα Ἀπόστολο Παῦλο, ὅταν ἐκεῖνος ὁ μακάριος ἁρπάχτηκε στόν τρίτο οὐρανό (Β΄ Κορ. ιβ΄, 24):

            "Ὁ Μέγας Ἀπόστολος εἶδε ἕνα φῶς χωρίς ὅρια, ἀπ' ὅλες τίς πλευρές.

            Δέν ὑπῆρχε κανένα ἀπολύτως ὅριο σ' αὐτό τό φῶς, πού ἐμφανίστηκε σ' αὐτόν καί ἔλαμπε παντοῦ γύρω του.

            Ἦταν σάν ἥλιος ἄπειρα λαμπρότερος καί μεγαλύτερος ἀπό ὅλη τήν οἰκουμένη. Στό μέσον αὐτοῦ τοῦ ἡλίου στεκόταν αὐτός, ἔχοντας γίνει ὁλόκληρος ὀφθαλμός!" (Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, Ὑπέρ τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων, Ι, 3).

            Ὁ ἐρχομός τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ δέν ἀποκαθιστᾶ μόνον τήν σχέση τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν κτιστή φύση, ἔτσι ὥστε ὅλα νά φαίνονται πολύ ὄμορφα καί θαυμαστά, τά δένδρα, τό χορτάρι, τά πουλιά, ἡ γῆ, ὁ ἀέρας καί τό φῶς, πού ὑπάρχουν χάριν τοῦ ἀνθρώπου καί μαρτυροῦν τήν ἀγάπη Του γιά τόν ἄνθρωπο, ἀλλά ἡ φλογερή ἀγάπη γιά τόν Χριστό μας πού νιώθουμε στήν ἀληθινή καρδιακή προσευχή γιά ὅλα τά δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, κυρίως μεταμορφώνει τήν σχέση μας καί μέ τούς ἄλλους ἀνθρώπους.

            Ὅλοι τότε μᾶς φαίνονται εὐγενεῖς. Εἶναι σάν ὅλοι νά μᾶς ἀγαπᾶνε!

             Ἄν κάποιος μᾶς πληγώσει, μέ τήν ἀνάμνηση τῆς γλυκύτητας τῆς ἐσωτερικῆς προσευχῆς καί τῆς δόξας τῆς Βασιλείας Του, πού ἔστω καί λίγο λάβαμε πεῖρα, θυμός καί προσβολή περνᾶνε καί τά ξεχνᾶμε ὅλα!

Μᾶς διδάσκουν οἱ θεοφόροι Πατέρες μας, πώς δέν εἶναι ἀρκετό νά ἔχουμε στιγμές δοξολογίας καί εὐχαριστίας πρός τόν Θεό καί Δημιουργό μας, ἀλλά ὅλη ἡ ζωή μας, κάθε ἐνέργειά μας, κάθε κίνησή μας, ἀκόμη καί ἕνα χαμόγελο καί ἕνα βλέμμα μας ὀφείλουν νά γίνονται ὕμνος λατρευτικός, προσφορά καί προσευχή!

            Κατ' ἐξοχήν ἡ καρδιακή προσευχή μέ τήν διαρκῆ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ μας, μπορεῖ νά γίνεται παντοῦ καί πάντα, στήν ἔρημο καί στήν πόλη, ὅταν εἴμαστε μόνοι μας στό ταμεῖο μας ἤ μέ ἄλλους.

            Ἡ θέρμη τῆς καρδιᾶς καί ἡ γλυκύτητα τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ εἶναι τά πρῶτα σημάδια τῆς ἐνέργειάς της μέσα μας.

            Ὅλοι μποροῦν νά ἀρχίσουν τήν καρδιακή προσευχή μέ τήν συνεχῆ ἐπίκληση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ, μέ τά δοκιμασμένα ἀπό τήν πεῖρα τῶν ἀσκητῶν Πατέρων μας διά μέσου τῶν αἰώνων θεῖα λόγια:

 "Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ Υἱέ τοῦ Θεοῦ ἐλέησόν με"!

            Ἡ συνεχής ἐπίκληση τοῦ θείου Ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ μας, ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν κάθοδο τοῦ νοῦ στήν καρδιά. Τότε ἐνεργεῖται ἡ προσευχή σχεδόν ἀσυναίσθητα καί στεκόμαστε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅπου κι' ἄν σταθοῦμε, στόν κῆπο, στό γραφεῖο, στόν ὑπλογιστή, στό ἐργόχειρό μας, στό μαγείρεμα, στό τραῖνο, στό αὐτοκίνητο, στήν ἄσκηση τοῦ ἐπαγγέλματός μας, στό σχολεῖο ἤ στό πανεπιστήμιο. Αὐτό σημαίνει τό ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε τοῦ Μεγίστου Ἀποστόλου Παύλου!

            Προσευχητέον μᾶλλον ἤ ἀναπνευ-στέον, διδάσκει ὁ Μέγας Γρηγόριος ὁ Θεολόγος!

            Ὅταν προσευχόμαστε μέ τήν καρδιακή προσευχή, ὁμολογοῦμε τίς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ μας τήν θεία καί τήν ἀνθρώπινη! Τόν ἐπικαλούμαστε μέ τό ὄνομά Του, πού πῆρε ὡς ἄνθρωπος καί τόν ὀνομάζουμε καί Κύριο καί Υἱό τοῦ Θεοῦ!         Ὅταν ζητᾶμε ἀπό τόν Χριστόν μας νά μᾶς ἐλεήσει, ἀναφερόμαστε καί στόν Θεόν Πατέρα, γιατί τόν Ἰησοῦν μας τόν καλοῦμε "Υἱόν τοῦ Θεοῦ".     

            Ταυτόχρονα ἐνεργεῖ καί τό Πανά-γιον Πνεῦμα, γιατί δέν εἶναι δυνατόν τό ἐπικαλεσθεῖ κανείς τόν Κύριον Ἰησοῦν, εἰμή ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι" (Α΄ Κορ. ιβ΄, 32). Ἄρα ἐπικαλούμαστε τό ἔλειος τῆς Πανυπερθέου Τριάδος!

            Ἡ ἐλπίδα μας ἀναπτερώνεται, ἡ προσδοκία τῶν μελλόντων ἀγαθῶν μετ-ουσιώνεται σέ πνευματική ἐμπειρία στό παρόν, μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ἀπείρου ἐλέους τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καί Θεοῦ μας! "Καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν. Αὐτός γάρ σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τόν ἁμαρτιῶν αὐτῶν" (Ματθ. α΄, 21).

            Γιά νά ἐνεργήσει ἡ προσευχή καί νά κατέβει ὁ νοῦς στήν καρδιά ἀπαιτεῖται διαρκής καί ἐπίπονη προσπάθεια. Ἡ ἀδιάλειπτη ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ μας χρειάζεται πολύ μεγάλο κόπο.  Τό ὄνομά Του, ὅμως, εἶναι τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα! Σωτηρία δέν ὑπάρχει πουθενά ἀλλοῦ "παρά μόνον στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου" (Πραξ. δ΄, 10-12) καί "ὅσα ἄν ζητήσουμε ἀπό τόν Πατέρα στό ὄνομά Του θά μᾶς δοθοῦν" (Ἰωάν, στ΄, 23). Ζητεῖτε, λέγει, καί δοθήσεται, κρούετε καί ἀνοιγήσεται! Ἵνα ἡ χαρά ὑμῶν ἦ πεπληρωμένη, ἀλλά καί ἵνα πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ καί ἐπιγείων καί καταχθονίων"! (Φιλ. β΄ 10).

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

Προσευχή. Ἡ εἴσοδος τοῦ ἀνθρώπου στό ἀενάως γίγνεσθαι τοῦ Οὐρανοῦ!