Αναγνώσαμε ένα άρθρο υπό τον τίτλο ''Ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱερόθεος ὑπογραμμίζει Ὄχι εἰς τήν κατάργησιν τοῦ ράσου, ναί εἰς τήν θυσιαστικήν καί ἀσκητικήν ζωήν'' και εις το οποίο συμφωνούμε απόλυτα! Είναι παλαιό το σχέδιο αυτό αλλά η εφαρμογή του προχωρά έως και σήμερα.
Παλαιότερα διαβάζουμε:
«Ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὡς μητροπολίτης ᾿Αθηνῶν, κατὰ τὴν ἐνθρόνισίν του (Μάρτιος 1923), ἀναφερόμενος στὴν <<ἕνωσιν τῶν λοιπῶν ᾿Εκκλησιῶν καὶ χριστιανικῶν κοινοτήτων μετὰ τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας>> καὶ στὸν <<καθορισμὸν κοινῆς βάσεως τῶν σχέσεων>> μεταξύ των, ἀναμφισβήτητα παραπέμπει στὴν συγκρητιστικὴ θεολογία τῆς ᾿Εγκυκλίου τοῦ 1920, ὅταν διακηρύσση τὰ ἀκόλουθα:
«Δέον νὰ συγχρονισθῆ ἡ Ἐκκλησιαστικὴ δρᾶσις πρὸς τὴν ζωὴν τῆς κοινωνίας, ἀπὸ τῆς ὁποίας φαίνεται σήμερον ἀπομεμακρυσμένη… Ζητοῦντες δὲ τὴν ἕνωσιν τῶν λοιπῶν Ἐκκλησιῶν καὶ χριστιανικῶν κοινοτήτων μετὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δέον, πρὸ παντὸς νὰ ἐπιδιώξωμεν τὴν πραγματικὴν ἑνότητα καὶ ἀδιάλειπτον ἐπικοινωνίαν καὶ συναντίληψιν τῶν δογματικῶς συνηνωμένων αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν, τὸν συντονισμὸ τῶν ἐνεργειῶν αὐτῶν ὑπὸ τὴν πνευματικὴν πάντοτε ἡγεσίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τὸν καθορισμὸν κοινῆς βάσεως τῶν σχέσεων πρὸς τὰς ἑτεροδόξους Ἐκκλησίας καὶ χριστιανικὰς κοινότητας… Πρὸς τοιαύτην συνεργασίαν καὶ ἀλληλεγγύην δὲν εἶναι ἀναγκαία προϋπόθεσις ἡ δυσεπίτευκτος, δυστυχῶς, δογματικὴ ἕνωσις διότι ἀρκεῖ ἡ ἕνωσις τῆς ἀγάπης τῆς χριστιανικῆς, ἥτις ἄλλως τε, δύναται νὰ προλειάνη τὴν ὁδὸν πρὸς τὴν τελείαν ἕνωσιν τὴν πρὸς αὐτὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀνταποκρινομένην…»
Ο Μητροπολίτης Κασσανδρείας Εἰρηναῖος ὑπέβαλε βαρυσήμαντον ῾Υπόμνημα εἰς τὴν «῾Ιερὰν Σύνοδον τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς ῾Ελλάδος, συγκληθεῖσαν τῇ 14.6.1929», εἰς τὸ ὁποῖον,μεταξὺ πολλῶν ἄλλων θεμάτων, ἀναφέρεται καὶ εἰς τὸν Μελέτιον Μεταξάκη μὲ ἐκπλήσσουσαν δριμύτητα. Τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου Κασσανδρείας Εἰρηναίου τὰ λεγόμενα εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀμφισβητηθοῦν, καθ᾿ ὅσον ἐπιβεβαιοῦνται καὶ ἐκ πλήθους ἄλλων μαρτυριῶν. Αἱ παράγραφοι Δʹ καὶ Εʹ τοῦ ἱστορικοῦ ῾Υπομνήματος ἀποτελοῦν ἀληθῶς καταπέλτην κατὰ τοῦ ὄντως «μοιραίου Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη».
᾿Αλλ᾿ ἄς ἴδωμεν ἀποσπάσματά τινα τοῦ ἀρχιερατικοῦ αὐτοῦ ῾Υπομνήματος, τὰ ὁποῖα εἶναι πράγματι ἀποκαλυπτικά.
«Τὸ πνεῦμα τῶν νεωτερισμῶν καὶ τῆς ἀνταρσίας κατὰ τοῦ εὖ τε καὶ καλῶς ἐν παντὶ ἔχοντι κανονικοῦ καθεστῶτος τῆς ᾿Ανατολικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ἐνεσαρκώθη ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ μοιραίου Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκι, ὅστις υἱοθετῶν τὰ σποραδικῶς κατὰ τὸ ἀρέσκον ἑκάστῳ διακηρυσσόμενα ἐν περιοδικοῖς καὶ τῷ ἡμερησίῳ Τύπῳ καὶ πλατυστόμως εὐκαίρως καὶ ἀκαίρως διαδιδόμενα, καὶ ἱκανοποιῶν ἁμαρτωλὰς θελήσεις καὶ ἰδιοτελεῖς ἐπιθυμίας ἀλλοδόξων ᾿Εκκλησιῶν καὶ μυστικῶν ἑταιρειῶν, εἰς τὰς ὁποίας ὁ φιλοδοξίᾳ τυφλούμενος καὶ εἰς τὴν
Οὕτω δὲ ἐνεργῶν, διάπλατα ἤνοιξε τὰς πύλας πρὸς πάντα νεωτερισμόν, καταργῶν οὕτω τὸ διακριτικὸν γνώρισμα τῆς ᾿Ανατολικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, καθ᾿ ὅ Αὕτη διετήρει ἀπαραχαράκτως καὶ ἀκαινοτομήτως πᾶν ὅ,τι παρέλαβε παρὰ τοῦ Κυρίου, τῶν ᾿Αποστόλων, τῶν Πατέρων, τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων...»
Πρό της αποτροπαίας αυτής προδοσίας ο φύλαξ της ορθοδοξίας λαός δεν άντεξεν· επενέβη δυναμικώς και επέτυχεν την απομάκρυνσιν του Μελετίου Μεταξάκη απο την Κων/πόλιν. Απομακρυνθείς δέ ούτος την 10.7.23 με «το πρόσχημα αναρρωτικής αδείας», τελικώς την 20ην Σεπτεμβρίου 1923 απέστειλεν «την εκ του θρόνου παραίτησίν του», και εγκατεστάθη εις Κάτω Κηφισίαν Αττικής. Αυτοεξόριστος εις Κηφισίαν, έγινε το δεξί χέρι του Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου· εξώθησε δέ αυτόν εις την Ανταρκτικήν «μεταρρύθμισιν του Ιουλιανού ημερολογίου», τον Μάρτιον του έτους 1924. Απο την Κηφισίαν, πως; Δεν γνωρίζομεν· ανερριχήθη εις τον Πατριαρχικόν θρόνον Αλεξανδρείας, με σκοπόν να επιβάλη την «ημερολογιακήν μεραρρύθμισιν», ήν και επέβαλε, και καθιέρωσε κοινάς προσευχάς μετά αιρετικών. Επεθύμησε να καταλάβη και τον θρόνον Ιεροσολύμων δια τον αυτόν σκοπόν, δηλαδή να επιβάλη και εκεί τον νεωτερισμόν του Νέου ημερολογίου, αλλά ησθένησε βαρέως. Τυπτόμενος υπό της συνειδήσεως εις τας τελευταίας στιγμάς της ζωής του εκραύγαζεν· «Βασανίζομαι διότι έσχισα την Εκκλησίαν». (Αρχιμ. Φιλοθέου Ζερβάκου «νέον και Παλ. ημερολόγιον και οι καρποί του», σελ. 7).
Υπάρχουν αρκετά ντοκουμέντα εις το διαδίκτυο που αποδεικνύουν την αρχή των νεωτερισμών-καινοτομιών εις την Ορθόδοξη Εκκλησία. Εμείς επισημαίνουμε μερικά από αυτά.
Η συνέντευξη του Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου έχει ως εξής:
«1. Ἐρώτηση: Πρέπει, κατὰ τὴν γνώμη σας, νὰ ἁπλοποιηθῆ τὸ ράσο ἢ καὶ νὰ καταργηθῆ ἀκόμη γιὰ νὰ διευκολυνθοῦν κυρίως οἱ ἔγγαμοι Κληρικοὶ στὴν ζωή τους ἐκτὸς Ἐκκλησίας (μᾶλλον ἐκτὸς Ναοῦ);
Τὸ ράσο εἶναι τὸ ἔνδυμα τοῦ Ὀρθοδόξου Κληρικοῦ, ποὺ διαμορφώθηκε ἀπὸ τὴν Παράδοση, καὶ εἶναι διακριτικὸ γνώρισμά του. Ἔχει μιὰ ἱστορία, συνδεμένη μὲ θυσίες, ἀγῶνες, δάκρυα καὶ αἵματα. Ὅπως ξέρετε, πολλὰ λειτουργήματα στὴν κοινωνία ἔχουν κάποια διακριτικὴ ἐνδυμασία, ὅπως οἱ ἰατροί, οἱ νοσοκόμοι, οἱ φαρμακοποιοὶ κλπ. Στοὺς Κληρικοὺς τὸ ράσο θυμίζει ὅτι εἶναι πνευματικοὶ ἰατροὶ καὶ ὄχι ἁπλῶς κοινωνικοὶ λειτουργοί.
Ἡ ζωὴ τοῦ Κληρικοῦ εἶναι θυσιαστική, εἶναι μιὰ διαρκὴς προσφορὰ καὶ ἀπαιτεῖ τὸ νὰ βγαίνη κανεὶς ἀπὸ τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ προσφέρεται στὸν ἄλλον. Αὐτὸ συνδέεται μὲ τὸν ἀγώνα, τὴν θυσία, τὴν ὑπομονὴ στὶς συκοφαντίες καὶ στὴν κριτικὴ τῶν ἀνθρώπων. Τελικὰ πιστεύω ὅτι δὲν εἶναι τὸ ράσο ἐκεῖνο ποὺ δυσκολεύει τοὺς Κληρικοὺς στὸ ἔργο τους, ἀλλὰ ἡ ὑψηλὴ ἀποστολὴ τῆς Ἱερωσύνης. Τὸ νὰ φορᾶ κανεὶς τὸ ράσο εἶναι ἡ μικρότερη θυσία ποὺ μπορεῖ νὰ κάνη.
Ὑπάρχουν νέοι ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι τὸ ράσο τοὺς ἐμποδίζει νὰ γίνουν Κληρικοί. Δὲν νομίζω ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ πρόβλημά τους. Στὴν πράξη ἔχουν ἀντίρρηση στὴν θυσιαστικὴ καὶ ἀσκητικὴ ζωὴ τῆς Ἱερωσύνης, σὲ αὐτὸ ποὺ ἐκπροσωπεῖ ἡ Ἱερωσύνη.
Στὶς ἄλλες Χριστιανικὲς Ὁμολογίες ἔχει ἀποβληθῆ τὸ ράσο ἐκτὸς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, ἀλλὰ παρὰ ταῦτα δὲν ὑπάρχουν κλήσεις, γιὰ νὰ ἀναλάβουν τὴν ποιμαντικὴ διακονία τῶν ἀνθρώπων.
Βέβαια σὲ μερικὰ σημεῖα καὶ στὴν Χώρα μας μερικοὶ Κληρικοὶ ἔχουν ἁπλοποιήσει τὴν ἐνδυμασία τους, ὅταν ἐξέρχωνται ἀπὸ τὸν ἱ. Ναό, καὶ ἴσως κάτι πρέπει νὰ γίνη πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτή, ἀλλὰ νομίζω ὅτι δὲν πρέπει οἱ Κληρικοὶ νὰ ἀποβάλουν τὸ ράσο, γιατί δὲν εἶναι αὐτὸ τὸ βασικὸ πρόβλημά τους σήμερα.
Τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἐκκοσμίκευση καὶ ἡ ἀνικανότητα τῶν ἀνθρώπων νὰ αἰσθανθοῦν τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ θυσιάζωνται γιὰ τοὺς ἄλλους.
2. Ἐρώτηση: Εἶναι ἕτοιμη ἡ Ἐκκλησία, ἀλλὰ καὶ ἡ κοινωνία, νὰ δεχθῆ μιὰ τέτοια ἀλλαγή;
Ἡ Ἐκκλησία κινεῖται μὲ ἀργοὺς ρυθμοὺς σὲ ἀλλαγές, ὅπως γίνεται καὶ σὲ κάθε πολιτισμό, γιὰ νὰ μὴ ἀποβάλλεται συγχρόνως καὶ τὸ βαθύτερο τῆς Παραδόσεώς της. Κάθε ἀλλαγὴ πρέπει νὰ γίνεται μὲ προσοχή, γιὰ νὰ διασφαλίζεται ἡ οὐσία τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.
Ἡ Ἐκκλησία δὲν πρέπει νὰ μεταβάλλεται εὔκολα σὲ κάθε ἐπικαιρότητα, γιατί ἐνεδρεύει ὁ κίνδυνος τῆς ἀλλοτρίωσης. Ἔχει παρατηρηθῆ ὅτι οἱ Προτεστάντες θέλησαν νὰ ἀποβάλουν μερικὰ ἀρνητικὰ στοιχεῖα τῆς παραδόσεώς τους καὶ μαζὶ μὲ αὐτὰ ἀπέβαλαν καὶ τὴν ἴδια τὴν Παράδοση, ὅπως ἡ μητέρα ποὺ μετὰ τὸ πλύσιμο τοῦ βρέφους πετάει τὸ ἀκάθαρτο νερό, ἀλλὰ εἶναι ἐνδεχόμενο νὰ πετάξη καὶ τὸ ἴδιο τὸ βρέφος.
Ἀπὸ τὶς ἐπισκέψεις ποὺ ἔχω κάνει στὴν Ἀμερικὴ ἔχω δῆ ὅτι νέοι Κληρικοί, ποὺ τελειώνουν Θεολογικὲς Σχολὲς καὶ μαθαίνουν τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἀγαποῦν τὸ ράσο καὶ κυκλοφοροῦν ἐκτὸς τοῦ ἱ. Ναοῦ ἐνδεδυμένοι μὲ αὐτό, γιατί θέλουν νὰ ζήσουν τόσο τὴν Παράδοση, ὅσο καὶ αὐτὸ ποὺ τὴν ἐκπροσωπεῖ καὶ διαφοροποιεῖται ἀπὸ τὸν Προτεσταντισμὸ καὶ τὸν Καθολικισμό.
Νομίζω δὲ ὅτι καὶ ἡ κοινωνία δὲν εἶναι ἕτοιμη νὰ δεχθῆ τὴν ἀποβολὴ τοῦ ράσου ἀπὸ τοὺς Κληρικούς. Ὑπάρχουν μερικοὶ ποὺ θέλουν τὸν Ἱερέα χωρὶς ράσο, ἀλλὰ οἱ περισσότεροι θέλουν τοὺς Κληρικοὺς νὰ σέβωνται τὴν Παράδοση, νὰ ἐκφράζουν αὐτὸ ποὺ ἐκπροσωποῦν καὶ νὰ εἶναι εἰλικρινεῖς στὴν ἀποστολή τους».
''Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 1989''
ΠΑΤΗΣΤΕ ΓΙΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου