ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ (14ο ΜΕΡΟΣ)

Ή Παναγία αφού θαύμασε κι εκείνη πώς γνώριζε ή Έλισάβετ τήν τιμή, τήν οποία Της έκανε ό Θεός, όχι μόνο δεν έπηρεάστηκε, καί δεν αύτοεπαινέθηκε περιαυτολογώντας -όπως θά ήταν ίσως φυσικό- αλλά απεναντίας βρίσκει τήν ευκαιρία νά μεγα\.ύνει καί νά δοξάσει τό Θεό γι' ολα όσα Της χάρισε. Και μέσα άπό αυτή τήν πνευματέμφορη καί δοξολογητική προσευχή Της αφήνει αυθόρμητα νά λάμψει τό μεγάλείο της Παρθενικής καί εύγνώμονης καρδίας Της.
"Καί είπε ή Μαριάμ· Άνυμνεί καί δοξάζει ή ψυχή μου τό μεγαλείο του Κυρίου. Καί χάρηκε πολύ τό βάθος της καρδιάς μου γιά τό Θεό, πού έσωσε καί έμενα μαζί μέ όλο τό άνθρώπινο γένος" (Λουκ.Α'46-47).
Ωστε, καί άπό τήν ωδή της Θεοτόκου, βεβαιωνόμαστε οτι ή σάρκωση του Θεού Λόγου ήταν καί γιά τήν Παρθένο άναγκαία, διότι δι΄αυτής σώθηκε καί Εκείνη, όπως καί όλη ή άνθρωπότητα.
Στή συνέχεια ή προσευχή της Παναγίας αποπνέει άφ' ενός μέν τή βαθειά Της ταπεινοφροσύνη, άφ' ετέρου δέ τήν ακλόνητη πίστη Της στην παντοδυναμία του Θεού, ή οποία βρίικεται σέ πλήρη αρμονία μέ τήν εύσπλαγχνία καί τήν αγιότητά Του. Αυτές οί θείες ιδιότητες προς αυτήν έγιναν ή πηγή της μακαριότητάς Της. Καί προβαίνει ή Κεχαριτωμένη στον πασίγνωοτο ύμνο-όμολογία:
"Άνυμνεί ή ψυχή μου τόν Κύριο, διότι έρριψε ευμενές βλέμμα στή μικρότητα καί άσημότητα εμού, πού είμαι δούλη Του. Καί γι αυτό, νά, άπό τώρα θά μέ μακαρίζουν όλες οί γενεές των πιστών. Καί θά μέ μακαρίζουν, διότι εφόσον μέ άξίωσε νά γίνω μητέρα του Σωτήρα, έκανε σέ μένα μεγάλα καί θαυμαστό έργα Αυτός, του Όποίου είναι απεριόριστη ή δύναμη καί άγιο τό όνομα αύτού. Καί έτσι μέ τά καταπληκτικά σέ δύναμη καί αγιότητα έργα Του όχι μόνο ανυψώνει, αλλά καί αγιάζει τους ταπεινούς Του δούλους. Καί τό έλεος Του δέν δείχθηκε μόνο σέ μένα, αλλά είναι παντοτεινό καί μεταβιβάζεται άπό γενεά σέ γενεά σ' όλους εκείνους πού Τόν φοβούνται" (Λουκ. Α'48-50).
Ή Μαρία εξύμνησε ήδη τή θεία συγκατάβαση, όπως αυτή φανερώθηκε στην εκλογή καί τήν υψίστη αποστολή πού της εμπιστεύθηκε ο Θεός. Στους υπολοίπους στίχους της Θ' ωδής -στην οποία προσδίδει καθολικό πλέον χαρακτήρα- προφητεύει τίς διαχρονικές εκδηλώσεις της παντοδυναμίας του Θεού. Καί "έχουσα θεοδόχον ή Παρθένος τήν μήτραν", διακηρύττει ότι ή θεία δύναμη γίνεται αισθητή στή ζωή των ανθρώπων, άλλοτε ώς παιδαγωγική ράβδος καί άλλοτε ώς παρακλητική βακτηρία, άναλόγως της διαθέσεως καί της πνευματικής καταστάσεως αυτών.
Γι' αυτό καί εξακολουθεί νά αναπέμπει τήν ωδή Της λέγουσα: "Πάντοτε καί στό παρελθόν, αλλά πρό παντός τώρα μέ τήν αποστολή του Μεσσία, έκανε έργα κραταιά καί δυνατά μέ τό παντοδύναμο χέρι Του· κατανίκησε καί διασκόρπισε αυτούς, πού υπερηφανεύονται μέ τίς πράξεις καί τά φαντασμένα σχέδια της ψυχής τους" (Λουκ. Α' 51).
Ό άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας μας βοηθεί στην κατανόηση του ανωτέρου χωρίου αναφερόμενος ίδιαίτερα στό περ ιεχόμενο των λέξεων "έν βραχίονι'' καί "υπερηφάνους", σημειώνει: "Υπονοεί τό βραχίονα, πού γεννήθηκε άπό τήν Παρθένο, τό Λόγο του Θεού. Υπερήφανους δέ λέει τους πονηρους δαίμονες μετά του αρχηγού τους, πού εξέπεσαν εξαιτίας της υπερηφάνειας, καί τους Έλληνες σοφούς, καί τους Ιουδαίους, πού δέν θέλησαν νά πιστεύσουν, καί οί οποίοι διασκορπίσθηκαν, διότι σκέφθηκαν οτι είναι ανάξια της προσοχής τους, τά όσα ελέχθησαν γιά τόν Υιό του Θεού'' (Έλλ. Πατρολογία ΚΕΠΕ 72, 479).
Πράγματι, μέ τά λόγια Της αυτά ή παρθένος εννοεί όλους εκείνους, οί οποίοι υπερτιμούν τους εαυτούς τους καί θεωρούν ότι είναι κάτι, είτε Ιουδαίοι είναι αυτοί είτε είδωλολάτρες. Διότι, δυστυχώς, οί υπερήφανοι άνθρωποι φαντάζονται ότι μπορούν νά έπιτύχουν τά πάντα, όταν έπιβάλλουν τά σχέδια τους καί τίς θελήσεις τους. 'Αλλά ό Θεός διασκορπίζει καί ματαιώνει τίς υπερήφανες διανοητικές συλλήψεις τους, μέ τίς ίδιες τίς δικές τους σκέψεις καί ενέργειες, μέ τίς όποίες έκείνοι φαντάζονταν ότι θά προωθούσαν τους εαυτούς τους καί θά επιβάλλονταν. Παράδειγμα κλασσικό αποτελούν έκείνοι πού αποπειράθηκαν νά ανεγείρουν τόν πύργο της Βαβέλ, επειδή επιζητούσαν νά ενώσουν τή γη μέ τόν ουρανό. Ό Θεός όμως κατέστρεψε τά αλαζονικά σχέδιά τους προκαλώντας τή σύγχυση των γλωσσών.
Καί επειδή ή αλαζονεία καί ή υπερηφάνεια έχει πολλή στενή σχέση μέ τήν εξουσία, όμολογεί στή συνέχεια ή Θεοτόκος: "Έρριψε κάτω άπό τους θρόνους τους άρχοντες κραταιούς καί δυνατούς καί ανύψωσε ταπεινούς καί περιφρονημένους" (Λουκ.Α' 52).
Είναι δυνατόν οί αλήθειες αυτές νά γεννήθηκαν στό νού της Παρθένου μετά τήν υπόσχεση του αγγέλου, ότι ό Υιός Της θά καθίσει στό θρόνο του Δαβίδ. Πάντως τά λόγια της Κόρης της Ναζαρέτ είναι προφητικά καί αναφέρονται στή νέα κατάσταση τήν οποία θά εγκαθιστούσε στον κόσμο ο Χριστός. Όλους εκείνους δηλαδή, πού επιδιώκουν τίς πρωτοκαθεδρίες -όπως ήταν στην εποχή Του οί Γραμματείς καί οί Φαρισαίοι- θά τους ανατρέπει άπό τά αλαζονικά βάθρα τους. Αντιθέτως, τους ταπεινούς θά τους τιμά μέ τή δική Του θεϊκή δόξα.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ (14ο ΜΕΡΟΣ)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου