Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κυθήρων καί Ἀντικυθήρων κ. Σεραφείμ ἐξεφώνησε μίαν ἀντιοικουμενιστικήν ὁμιλίαν- «φωτιά» ἀπό τόν Ραδιοσταθμόν Κυθήρων ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (16ην Ὀκτωβρίου). Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κατεφέρθη ἐναντίον ὅλων ἐκείνων τῶν Ὀρθοδόξων, τῶν προερχομένων ἀπό τόν θεολογικόν χῶρον, οἱ ὁποῖοι εἰς τό ὄνομα «τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως» συμπροσεύχονται καί κοινωνοῦν μετά τῶν «κανονικῶς ἀκοινωνήτων ἑτεροδόξων καί σχισματικῶν» ἐπικαλούμενοι τήν ἀγάπην. Τό πράττουν «χωρίς προηγουμένως νά ἐξομαλυνθοῦν πλήρως καί νά διευθετηθοῦν, μέ γνώμονα τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν καί Παράδοσιν, οἱ βασικές καί λοιπές δογματικές καί ἐκκλησιαστικές διαφορές». Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης καταφέρεται ἐναντίον ἐκείνων τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι μέ κάθε τρόπον: «ὁμιλοῦν διά τήν ἐξέλιξη τοῦ κόσμου καί τήν ἀναθεώρηση καί τήν δημιουργία νέων ᾽Εκκλησιαστικῶν Κανόνων καί στιγματίζουν τήν προσκόλληση τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν στήν “νοσηρή” κατ᾽ αὐτάς, καί μή “ὀρθόδοξη” παράδοση στό θέμα τῆς συμπροσευχῆς καί κοινωνίας μετά τῶν ἑτεροδόξων». Πρός ὅλους αὐτούς ἐπισημαίνει ὅτι «ἔξω ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν δέν ὑπάρχει σωτηρία». Κατακεραυνώνει δέ ὅλους τούς Οἰκουμενιστάς Πατριάρχας, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους καί κληρικούς, οἱ ὁποῖοι παραβιάζουν τούς Ἱερούς Κανόνας, διότι προκαλοῦν τόν πιστόν καί φιλόχριστον λαόν.
Αναφέρει ο ίδιος
«Δυστυχῶς καί στίς ἡμέρες μας ἀναδύονται μέσα ἀπό τόν θεολογικό χῶρο ὡρισμένοι ἡρακλεῖς τῆς οἰκουμενιστικῆς κινήσεως, οἱ ὁποῖοι βιάζονται νά φθάσουν στό τέρμα καί τό πανανθρωπίνως ποθούμενο ἀγαθό «τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως», μέ τήν συμπροσευχή καί κοινωνία μετά τῶν κανονικῶς ἀκοινωνήτων ἑτεροδόξων καί σχισματικῶν, ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης, χωρίς προηγουμένως νά ἐξομαλυνθοῦν πλήρως καί νά διευθετηθοῦν μέ γνώμονα τήν ὀρθόδοξη πίστι καί παράδοσι οἱ βασικές καί λοιπές δογματικές καί ἐκκλησιολογικές διαφορές. Δέν εἴμεθα κατά τῶν διαχριστιανικῶν διαλόγων, ὅταν γίνωνται μέ θεοφιλεῖς ὅρους καί σωστές προϋποθέσεις, ὅταν ἐργάζωνται διά τό «μή μεταίρειν ὅρια αἰώνια, ἅ οἱ Πατέρες ἔθεντο», χωρίς σπουδή καί βεβιασμένες κινήσεις, ἀλλά μέ τό πνεῦμα καί τόν φωτισμό τοῦ Θεοῦ καί την εὐθυγράμμισι πρός τήν σῴζουσα ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ.
Ἐπικαλοῦνται τήν θεωρία περί ὑπάρξεως «Ἐκκλησίας ἔξω τῆς Ἐκκλησίας», τήν συμπροσευχή καί συλλειτουργία Ὀρθοδόξων καί Λατίνων στό ἀπώτερο παρελθόν, ἐπί φραγκοκρατίας, σέ δυσχείμερους καί παρηκμασμένους γιά τήν σκλαβωμένη ὀρθόδοξη πατρίδα μας καιρούς, στά νησιά τῶν Κυκλάδων, ἐπιδιώκουν τήν ἀναστολή τῆς ἰσχύος τῶν ἀπαγορευτικῶν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας κανόνων μέ τούς ἑτερόδοξους, ὁμιλοῦν διά τήν ἐξέλιξι τοῦ κόσμου καί τήν ἀναθεώρησι καί τήν δημιουργία νέων ἐκκλησιαστικῶν κανόνων καί στιγματίζουν τήν προσκόλλησι τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν στήν «νοσηρή», κατ΄ αὐτούς, καί μή «ὀρθόδοξη» παράδοσι στό θέμα τῆς συμπροσευχῆς καί κοινωνίας μετά τῶν ἑτερόδοξων κ.λπ.
Πιστεύω ὅτι στά θέματα αὐτά θά δοθοῦν σύντομα οἱ δέουσες θεολογικές καί κανονικές ἀπαντήσεις ἀπό τό εὐτυχῶς ὑπάρχον δυναμικό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Στά σύντομα ὅρια τοῦ Κυριακάτικου αὐτοῦ μηνύματος θά ἤθελα νά τονίσω μέ ἐπίτασι καί μέ ὅλη τήν δύναμι τῆς καρδιᾶς μου ὅτι Ἐκκλησία ἔξω τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει. Ὁ Θεῖος Δομήτωρ ἵδρυσε τήν συγκεκριμένη Ἐκκλησία Του, «τήν μή ἔχουσαν σπίλον ἤ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων», ἀλλʼ οὖσαν «ἁγίαν καί ἄμωμον», τῆς ὁποίας «καί πῦλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν».
Ἀσφαλῶς ὁ Θεῖος Λυτρωτής μας ἔχει τό δικαίωμα καί τήν δύναμι νά σώσῃ καί ἀνθρώπους εὑρισκομένους ἐν ἀγνοίᾳ καί πλάνῃ ἔξω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά καλοπροαίρετους καί ἀγαθούς (προφανῶς ὄχι καί ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐνσυνείδητα, ἀπροκάλυπτα καί ἀμετανόητα ἀνήκουν σέ αἱρέσεις, σχίσματα καί κακοδοξίες, ἐκτός καί ἐάν κάποτε εἰλικρινῶς μετανοήσουν). Ὅμως, μή πλανώμεθα ἀδελφοί. Ἐάν Ὀρθόδοξοι πιστοί ἐνσυνείδητα ἀναζητοῦν ἔξω τῆς Ἐκκλησίας τόν Ζῶντα Θεόν, τήν ἀλήθεια καί τήν ζωή, νοθεύουν καί ἀλλοιώνουν τήν ὀρθόδοξη πίστι καί παράδοσι καί ἀδιαφοροῦν γιά τήν σωτηρία τους, τότε ἐδῶ ἰσχύει τό «extra Ecclesia nulla salus» (ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δέν ὑπάρχει σωτηρία).
Ἡ Ὀρθόδοξη δογματική διδασκαλία εἶναι ἀναλλοίωτη καί οἱ Θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες δέν πρέπει ποτέ νά παραβιάζωνται. Ἄλλωστε, οἱ ἴδιοι οἱ Ἱεροί Κανόνες μόνοι τους προβλέπουν ἐνίοτε κάποια ἐκκλησιαστική οἰκονομία καί ἐπιείκεια.
Ἄς παύσουν ἐπί τέλους νά προκαλοῦν τό αἴσθημα τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ οἱ «εὐαγγελιστές» τῆς ἄνευ (τῶν θεολογικῶν-δογματικῶν) ὅρων καί (τῶν κανονικῶν) προϋποθέσεων ἑνώσεως τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν μετά τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας».
Αναφέρει ο ίδιος
«Δυστυχῶς καί στίς ἡμέρες μας ἀναδύονται μέσα ἀπό τόν θεολογικό χῶρο ὡρισμένοι ἡρακλεῖς τῆς οἰκουμενιστικῆς κινήσεως, οἱ ὁποῖοι βιάζονται νά φθάσουν στό τέρμα καί τό πανανθρωπίνως ποθούμενο ἀγαθό «τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως», μέ τήν συμπροσευχή καί κοινωνία μετά τῶν κανονικῶς ἀκοινωνήτων ἑτεροδόξων καί σχισματικῶν, ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης, χωρίς προηγουμένως νά ἐξομαλυνθοῦν πλήρως καί νά διευθετηθοῦν μέ γνώμονα τήν ὀρθόδοξη πίστι καί παράδοσι οἱ βασικές καί λοιπές δογματικές καί ἐκκλησιολογικές διαφορές. Δέν εἴμεθα κατά τῶν διαχριστιανικῶν διαλόγων, ὅταν γίνωνται μέ θεοφιλεῖς ὅρους καί σωστές προϋποθέσεις, ὅταν ἐργάζωνται διά τό «μή μεταίρειν ὅρια αἰώνια, ἅ οἱ Πατέρες ἔθεντο», χωρίς σπουδή καί βεβιασμένες κινήσεις, ἀλλά μέ τό πνεῦμα καί τόν φωτισμό τοῦ Θεοῦ καί την εὐθυγράμμισι πρός τήν σῴζουσα ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ.
Ἐπικαλοῦνται τήν θεωρία περί ὑπάρξεως «Ἐκκλησίας ἔξω τῆς Ἐκκλησίας», τήν συμπροσευχή καί συλλειτουργία Ὀρθοδόξων καί Λατίνων στό ἀπώτερο παρελθόν, ἐπί φραγκοκρατίας, σέ δυσχείμερους καί παρηκμασμένους γιά τήν σκλαβωμένη ὀρθόδοξη πατρίδα μας καιρούς, στά νησιά τῶν Κυκλάδων, ἐπιδιώκουν τήν ἀναστολή τῆς ἰσχύος τῶν ἀπαγορευτικῶν τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας κανόνων μέ τούς ἑτερόδοξους, ὁμιλοῦν διά τήν ἐξέλιξι τοῦ κόσμου καί τήν ἀναθεώρησι καί τήν δημιουργία νέων ἐκκλησιαστικῶν κανόνων καί στιγματίζουν τήν προσκόλλησι τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν στήν «νοσηρή», κατ΄ αὐτούς, καί μή «ὀρθόδοξη» παράδοσι στό θέμα τῆς συμπροσευχῆς καί κοινωνίας μετά τῶν ἑτερόδοξων κ.λπ.
Πιστεύω ὅτι στά θέματα αὐτά θά δοθοῦν σύντομα οἱ δέουσες θεολογικές καί κανονικές ἀπαντήσεις ἀπό τό εὐτυχῶς ὑπάρχον δυναμικό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Στά σύντομα ὅρια τοῦ Κυριακάτικου αὐτοῦ μηνύματος θά ἤθελα νά τονίσω μέ ἐπίτασι καί μέ ὅλη τήν δύναμι τῆς καρδιᾶς μου ὅτι Ἐκκλησία ἔξω τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχει. Ὁ Θεῖος Δομήτωρ ἵδρυσε τήν συγκεκριμένη Ἐκκλησία Του, «τήν μή ἔχουσαν σπίλον ἤ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων», ἀλλʼ οὖσαν «ἁγίαν καί ἄμωμον», τῆς ὁποίας «καί πῦλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν».
Ἀσφαλῶς ὁ Θεῖος Λυτρωτής μας ἔχει τό δικαίωμα καί τήν δύναμι νά σώσῃ καί ἀνθρώπους εὑρισκομένους ἐν ἀγνοίᾳ καί πλάνῃ ἔξω ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά καλοπροαίρετους καί ἀγαθούς (προφανῶς ὄχι καί ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐνσυνείδητα, ἀπροκάλυπτα καί ἀμετανόητα ἀνήκουν σέ αἱρέσεις, σχίσματα καί κακοδοξίες, ἐκτός καί ἐάν κάποτε εἰλικρινῶς μετανοήσουν). Ὅμως, μή πλανώμεθα ἀδελφοί. Ἐάν Ὀρθόδοξοι πιστοί ἐνσυνείδητα ἀναζητοῦν ἔξω τῆς Ἐκκλησίας τόν Ζῶντα Θεόν, τήν ἀλήθεια καί τήν ζωή, νοθεύουν καί ἀλλοιώνουν τήν ὀρθόδοξη πίστι καί παράδοσι καί ἀδιαφοροῦν γιά τήν σωτηρία τους, τότε ἐδῶ ἰσχύει τό «extra Ecclesia nulla salus» (ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δέν ὑπάρχει σωτηρία).
Ἡ Ὀρθόδοξη δογματική διδασκαλία εἶναι ἀναλλοίωτη καί οἱ Θεῖοι καί Ἱεροί Κανόνες δέν πρέπει ποτέ νά παραβιάζωνται. Ἄλλωστε, οἱ ἴδιοι οἱ Ἱεροί Κανόνες μόνοι τους προβλέπουν ἐνίοτε κάποια ἐκκλησιαστική οἰκονομία καί ἐπιείκεια.
Ἄς παύσουν ἐπί τέλους νά προκαλοῦν τό αἴσθημα τοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ οἱ «εὐαγγελιστές» τῆς ἄνευ (τῶν θεολογικῶν-δογματικῶν) ὅρων καί (τῶν κανονικῶν) προϋποθέσεων ἑνώσεως τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν μετά τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας».
ΠΗΓΗ ''ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ'' Α. ΦΥΛ. 1900
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου