Η ΠΡΟΣ ΚΑΙΡΟΝ (ΔΗΛ. ΠΡΟΣΚΑΙΡΟΣ)
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΚΑΙ Η
ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ ΘΕΩΡΙΑ «ΑΧΡΙ ΚΑΙΡΟΥ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ» ΤΟΥ π. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ
Ή προς καιρόν οικονομία, δεν είναι επιταγή Κανόνος τινός. Είναι πανάρχαιον έθος, αρχαία συνήθεια, καθ' ην, καί οί Άγιοι Απόστολοι καί οί εκείνων διάδοχοι καθ' έξης Πατέρες, κοινώς έλογίζοντο ότι «Χρή τοις όλισθήσασι χείρα διδόναι» καί «μακροθύμως τά παρ' αυτών φέρειν» άδελφικώς, λελογισμένος καί ακινδύνως, προς καιρόν, μήπως οί πλανηθέντες έπιστρέψωσι καί διορθωθώσιν. Ό χρόνος της «μακροθυμίας» καί τής καθ' οιονδήποτε τρόπον παροχής τής προτεινομένης χειρός βοηθείας, ποικίλλει. Έκαστη περίπτωσις έχει καί ίδιον, θά έλεγέν τις, όριον λελογισμένης χρήσεως τής οικονομίας, τό οποίον, ώς είναι φυσικόν, καταπαύει, όταν διαπιστωθή οτι ο ολισθήσας αδελφός εμμένει εις τήν παρέκκλισίν του καί διατηρεί πνεύμα άνεπίστροφον, μέ προφανή κίνδυνον μεταστροφής ετέρων, καλώς ισταμένων, εις τήν πλάνην του!
Είναι, λέγει ό Βρυέννιος, «μία συγκατάβασις» προς καιρόν, ή οικονομία! Καί «Καλόν μοι δοκεί τό τω κρημνιζομένω χείρα διδόναι, εί έστι μή συναπολέσθαι αυτώ κινδυνεύοντι... Καί μυρίοι άκαίρως σπουδάσαντες σώσαι πολλάκις ετέρους, εαυτούς προσαπώλεσαν» («ΤΑ ΕΥΡΕΘΕΝΤΑ» Βρυεννίου τόμ. Β', σελ. 21). Διότι, κατά τόν θείον Χρυσόστομον: «Οίκονομητέον γάρ ένθα μή παρανομητέον». Επειδή, έναντι αιρετικών, δέν νοείται οικονομία... εσαεί!! Ώς λέγει καί ό Θεοφύλακτος Βουλγαρίας: «Ό κατ' οίκονομίαν ποιών τι ούχ ώς απλώς καλόν τούτο ποιεί, άλλ'ώς προς καιρόν χρειώδες» (ερμ. εις τό Ε', 11 τής προς Γαλατάς). Καί ό Άγιος Νικόδημος βεβαιώνει (Έ Πηδάλ. Σχολ. ΜΖ' 'Αποστ. Καν.): «Ή οικονομία γάρ έχει μέτρα καί όρια, καί δέν είναι παντοτεινή καί αόριστος»! Δέν επιτρέπεται νά φθείρωμεν, διά τής «οικονομίας» τήν Πίστιν μας, προσλαμβάνοντες τήν κακοδοξίαν τών άλλων!! Όρίζει ό Θεολόγος Γρηγόριος: «'Ικανώς οικονομήσωμεν, μήτε τό αλλότριον προσλαμβάνοντες, καί τό ημέτερον φθείροντες, ό κακών όντως εστίν οικονόμων» («Έγκώμιον προς 'Αθανάσιον»)!
Οί "Αγιοι Πατέρες, ώς άριστοι ιατροί, ποιμένες, κυβερνήται και χειραγωγοί, όταν τό άνεπίστροφον τού παραπλανηθέντος έπληροφορούντο, διά φιλανθρωπίαν προς τους πιττούς, τήν άκρίβειαν τών Ιερών Κανόνων προέκρινον καί τήν προς καιρόν οίκονομίαν κατέπαυον, ίνα μή ίδωσι τόν ιατρόν νοσοποιόν, τόν ποιμένα λύκον, τόν κυβερνήτην καταποντιστήν και τόν χειραγωγόν κατακρημνιστήν.
Τό πανάρχαιον αυτό έθος, λελογισμένως καί ακινδύνως έπιλεχθέν έκάλυψεν πολλά εν τή Εκκλησία συμβάντα. Ημείς θά έξετάσωμεν ενταύθα τήν οίκονομίαν τής κοινωνίας καί τού μνημόσυνου τού όλισθήσαντος προέδρου είς αίρεσιν.
Εικόνα πλήρη τής λειτουργίας τού παναρχαίου αυτού έθους (τής προσκαίρου οίκονομίας τής κοινωνίας καί τού μνημόσυνου), παρέχει ή πτώσις τού Νεστορίου καί ή λελογισμένη καί ακίνδυνος προς καιρόν οικονομία τών Αγίων Κυρίλλου καί Κελεστίνου. Γράφει ό Άγιος Κύριλλος: «Τί ούν έκώλυε καί ημάς ταίς εκείνου φωναίς χρησαμένους γράψαι τάναντία, καί ειπείν, εί τις ού λέγει Θεοτόκον τήν Μαρίαν, ανάθεμα; άλλ' ού πεποίηκα τούτο δι' αυτόν τέως» καί παρακατιών «(ήδυνάμην) γράμματι φανερόν αύτω κατάστήσαι, ότι ταύτα λέγοντι καί φρονούντι, κοινωνείν ού δυνάμεθα· τούτο μέν ού πεποίηκα, λογισάμενος ότι χρή τοις όλισθήσασι χείρα διδόναι».
Μετά τινα αναμονήν, ό "Αγιος Κελεστίνος προς Νεστόριον έγραφεν: «Έάν μή περί Χριστού τού Θεού ημών κήρύξης, άπερ καί ή Ρωμαίων, καί ή 'Αλεξανδρέων, καί πάσα ή Καθολική Εκκλησία κατέχει, ώς καί ή αγία ή κατά τήν μεγάλην Κων/πολιν Εκκλησία έως σού κάλλιστα κατέσχε· καί ταύτην τήν άπιστον καινότητα, ήτις επιχειρεί χωρίζειν άπερ συνάπτει ή αγία Γραφή ΕΝΤΟΣ ΔΕΚΑΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ άριθμουμένης άπό τής ημέρας ταύτης τής ύπομνήσεως, φανερά καί εγγράφω ομολογία αθέτησης άπό πάσης κοινωνίας καθολικής Εκκλησίας έκβέβλησαι». «Πρακτ. Οίκουμ. Συν.» "Εκδ. Άγ. "Ορους, σελ. 542).
Ωσαύτως, άναγινώσκομεν εν τη Συνοδική Επιστολή τής εν Κων/πόλει Συνόδου, προς τόν Αλεξανδρείας Γεώργιον κατά Άετίου, ένεκα τής αθεμίτου αυτού βλασφημίας, τά εξής άξια μνείας:
«Προσκαρτερούμεν δέ, έάν άρα άκούσωσι, έάν άρα συνώσι καί ένδώσιν· ώς έπί πολλώ χρόνω προσκαρτερήσαντες ήμείς ούκ έδυσωπούμεν αυτούς άκολουθείν ταίς περί του προειρημένου ανδρός άποφάσεσι, τόν Κανόνα τής Εκκλησίας τιμιώτερον ηγούμενοι τής φιλίας τών ανδρών, ώρίσαμεν κατ' αυτών άκοινωνησίαν, χρόνον είς τούτο δίδοντες αύτοίς μήνας όλους έξ προς επιστροφήν και μετάνοιαν, και προς έπιθυμίαν ενώσεως καί συμφωνίας τών προς τήν σύνοδον... ει δέ έπιμένοιεν άμεταμέλητα τολμώντες, διά φιλανθρωπίαν ανθρώπων καί τών της Εκκλησίας ήττον (σ.σ. = όλιγώτερον) φροντίσαντες, τότε άλλοτρίους (σ.σ. = ξένους) αυτούς ηγούμεθα (σ.σ. = πιστεύομεν, φρονούμεν) τής Επισκοπικής αξίας (σ.σ. = αξιώματος)... ίνα ή εύθεσμος Εκκλησία τήν προσήκουσαν τάξιν λαβούσα, συμφωνή προς εαυτήν, τών πανταχόθεν Επισκόπων τόν σύνδεσμον τής αγάπης φυλαττόντων, διά τού λέγει τά αυτά, κατηρτισμένους τω αύτώ νοΐ καί τή αυτή γνώμη». (Αυτόθι ώς άνω, σελ. 35).
Οί σημερινοί «νεοπατέρες» διαπιστώνουν μέν καί διακηρύττουν, ότι ό ιατρός κατέστη νοσοποιός, ό ποιμήν λύκος, ό κυβερνήτης καταποντιστής, καί ό χειραγωγός κατακρημνιστής(!!) (ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ σελ. 17-47), αλλά διά φιλίαν, ή δόξαν, ή δι' άλλο τι άνθρώπινον πάθος, τό οποίον εκείνοι καλώς γνωρίζουν, αδιαφορούν, παραμερίζουν τήν προς τους ανθρώπους φιλανθρωπίαν καί τήν τήρησιν τών Ιερών Κανόνων, καί προτιμούν τήν παροχήν... ενισχύσεως προς τόν πρόεδρον τόν είς τόν βόρβορον τού οικουμενισμού κυλιόμενον, εν γνώσει τής ούτω κατακρημνίσεως εκατομμυρίων ψυχών(!!!) είτε δι' εθισμού, είτε διά κηρυγμάτων, είτε δι' οιουδήποτε άλλου τρόπου!! Διακηρύττουσιν ότι οί πιστοί, κλήρος καί λαός, πρέπει νά άνέχωνται... «άχρι καιρού» (σ.σ. = ... είς τόν αίώνα τόν άπαντα!!...) τόν αίρετικόν πρόεδρον, μέ τό επιχείρημα... «ίσως άποβιώση»!!... Εί δέ, λέγουν, μή συμβή τούτο, νά... συγχωρούν είς «όλους αίώνας» τόν κηρύσσοντα αίρεσιν πρόεδρον νά ξεπουλά τήν 'Ορθοδοξίαν «είς τιμήν ευκαιρίας»... έως ότου εύρεθή κανείς να τόν δικάση!!!... Όποία κωμικότης. Πολύ δέ μάλλον, τραγικότης!
Είναι, λέγει ό Βρυέννιος, «μία συγκατάβασις» προς καιρόν, ή οικονομία! Καί «Καλόν μοι δοκεί τό τω κρημνιζομένω χείρα διδόναι, εί έστι μή συναπολέσθαι αυτώ κινδυνεύοντι... Καί μυρίοι άκαίρως σπουδάσαντες σώσαι πολλάκις ετέρους, εαυτούς προσαπώλεσαν» («ΤΑ ΕΥΡΕΘΕΝΤΑ» Βρυεννίου τόμ. Β', σελ. 21). Διότι, κατά τόν θείον Χρυσόστομον: «Οίκονομητέον γάρ ένθα μή παρανομητέον». Επειδή, έναντι αιρετικών, δέν νοείται οικονομία... εσαεί!! Ώς λέγει καί ό Θεοφύλακτος Βουλγαρίας: «Ό κατ' οίκονομίαν ποιών τι ούχ ώς απλώς καλόν τούτο ποιεί, άλλ'ώς προς καιρόν χρειώδες» (ερμ. εις τό Ε', 11 τής προς Γαλατάς). Καί ό Άγιος Νικόδημος βεβαιώνει (Έ Πηδάλ. Σχολ. ΜΖ' 'Αποστ. Καν.): «Ή οικονομία γάρ έχει μέτρα καί όρια, καί δέν είναι παντοτεινή καί αόριστος»! Δέν επιτρέπεται νά φθείρωμεν, διά τής «οικονομίας» τήν Πίστιν μας, προσλαμβάνοντες τήν κακοδοξίαν τών άλλων!! Όρίζει ό Θεολόγος Γρηγόριος: «'Ικανώς οικονομήσωμεν, μήτε τό αλλότριον προσλαμβάνοντες, καί τό ημέτερον φθείροντες, ό κακών όντως εστίν οικονόμων» («Έγκώμιον προς 'Αθανάσιον»)!
Οί "Αγιοι Πατέρες, ώς άριστοι ιατροί, ποιμένες, κυβερνήται και χειραγωγοί, όταν τό άνεπίστροφον τού παραπλανηθέντος έπληροφορούντο, διά φιλανθρωπίαν προς τους πιττούς, τήν άκρίβειαν τών Ιερών Κανόνων προέκρινον καί τήν προς καιρόν οίκονομίαν κατέπαυον, ίνα μή ίδωσι τόν ιατρόν νοσοποιόν, τόν ποιμένα λύκον, τόν κυβερνήτην καταποντιστήν και τόν χειραγωγόν κατακρημνιστήν.
Τό πανάρχαιον αυτό έθος, λελογισμένως καί ακινδύνως έπιλεχθέν έκάλυψεν πολλά εν τή Εκκλησία συμβάντα. Ημείς θά έξετάσωμεν ενταύθα τήν οίκονομίαν τής κοινωνίας καί τού μνημόσυνου τού όλισθήσαντος προέδρου είς αίρεσιν.
Εικόνα πλήρη τής λειτουργίας τού παναρχαίου αυτού έθους (τής προσκαίρου οίκονομίας τής κοινωνίας καί τού μνημόσυνου), παρέχει ή πτώσις τού Νεστορίου καί ή λελογισμένη καί ακίνδυνος προς καιρόν οικονομία τών Αγίων Κυρίλλου καί Κελεστίνου. Γράφει ό Άγιος Κύριλλος: «Τί ούν έκώλυε καί ημάς ταίς εκείνου φωναίς χρησαμένους γράψαι τάναντία, καί ειπείν, εί τις ού λέγει Θεοτόκον τήν Μαρίαν, ανάθεμα; άλλ' ού πεποίηκα τούτο δι' αυτόν τέως» καί παρακατιών «(ήδυνάμην) γράμματι φανερόν αύτω κατάστήσαι, ότι ταύτα λέγοντι καί φρονούντι, κοινωνείν ού δυνάμεθα· τούτο μέν ού πεποίηκα, λογισάμενος ότι χρή τοις όλισθήσασι χείρα διδόναι».
Μετά τινα αναμονήν, ό "Αγιος Κελεστίνος προς Νεστόριον έγραφεν: «Έάν μή περί Χριστού τού Θεού ημών κήρύξης, άπερ καί ή Ρωμαίων, καί ή 'Αλεξανδρέων, καί πάσα ή Καθολική Εκκλησία κατέχει, ώς καί ή αγία ή κατά τήν μεγάλην Κων/πολιν Εκκλησία έως σού κάλλιστα κατέσχε· καί ταύτην τήν άπιστον καινότητα, ήτις επιχειρεί χωρίζειν άπερ συνάπτει ή αγία Γραφή ΕΝΤΟΣ ΔΕΚΑΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ άριθμουμένης άπό τής ημέρας ταύτης τής ύπομνήσεως, φανερά καί εγγράφω ομολογία αθέτησης άπό πάσης κοινωνίας καθολικής Εκκλησίας έκβέβλησαι». «Πρακτ. Οίκουμ. Συν.» "Εκδ. Άγ. "Ορους, σελ. 542).
Ωσαύτως, άναγινώσκομεν εν τη Συνοδική Επιστολή τής εν Κων/πόλει Συνόδου, προς τόν Αλεξανδρείας Γεώργιον κατά Άετίου, ένεκα τής αθεμίτου αυτού βλασφημίας, τά εξής άξια μνείας:
«Προσκαρτερούμεν δέ, έάν άρα άκούσωσι, έάν άρα συνώσι καί ένδώσιν· ώς έπί πολλώ χρόνω προσκαρτερήσαντες ήμείς ούκ έδυσωπούμεν αυτούς άκολουθείν ταίς περί του προειρημένου ανδρός άποφάσεσι, τόν Κανόνα τής Εκκλησίας τιμιώτερον ηγούμενοι τής φιλίας τών ανδρών, ώρίσαμεν κατ' αυτών άκοινωνησίαν, χρόνον είς τούτο δίδοντες αύτοίς μήνας όλους έξ προς επιστροφήν και μετάνοιαν, και προς έπιθυμίαν ενώσεως καί συμφωνίας τών προς τήν σύνοδον... ει δέ έπιμένοιεν άμεταμέλητα τολμώντες, διά φιλανθρωπίαν ανθρώπων καί τών της Εκκλησίας ήττον (σ.σ. = όλιγώτερον) φροντίσαντες, τότε άλλοτρίους (σ.σ. = ξένους) αυτούς ηγούμεθα (σ.σ. = πιστεύομεν, φρονούμεν) τής Επισκοπικής αξίας (σ.σ. = αξιώματος)... ίνα ή εύθεσμος Εκκλησία τήν προσήκουσαν τάξιν λαβούσα, συμφωνή προς εαυτήν, τών πανταχόθεν Επισκόπων τόν σύνδεσμον τής αγάπης φυλαττόντων, διά τού λέγει τά αυτά, κατηρτισμένους τω αύτώ νοΐ καί τή αυτή γνώμη». (Αυτόθι ώς άνω, σελ. 35).
Οί σημερινοί «νεοπατέρες» διαπιστώνουν μέν καί διακηρύττουν, ότι ό ιατρός κατέστη νοσοποιός, ό ποιμήν λύκος, ό κυβερνήτης καταποντιστής, καί ό χειραγωγός κατακρημνιστής(!!) (ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ σελ. 17-47), αλλά διά φιλίαν, ή δόξαν, ή δι' άλλο τι άνθρώπινον πάθος, τό οποίον εκείνοι καλώς γνωρίζουν, αδιαφορούν, παραμερίζουν τήν προς τους ανθρώπους φιλανθρωπίαν καί τήν τήρησιν τών Ιερών Κανόνων, καί προτιμούν τήν παροχήν... ενισχύσεως προς τόν πρόεδρον τόν είς τόν βόρβορον τού οικουμενισμού κυλιόμενον, εν γνώσει τής ούτω κατακρημνίσεως εκατομμυρίων ψυχών(!!!) είτε δι' εθισμού, είτε διά κηρυγμάτων, είτε δι' οιουδήποτε άλλου τρόπου!! Διακηρύττουσιν ότι οί πιστοί, κλήρος καί λαός, πρέπει νά άνέχωνται... «άχρι καιρού» (σ.σ. = ... είς τόν αίώνα τόν άπαντα!!...) τόν αίρετικόν πρόεδρον, μέ τό επιχείρημα... «ίσως άποβιώση»!!... Εί δέ, λέγουν, μή συμβή τούτο, νά... συγχωρούν είς «όλους αίώνας» τόν κηρύσσοντα αίρεσιν πρόεδρον νά ξεπουλά τήν 'Ορθοδοξίαν «είς τιμήν ευκαιρίας»... έως ότου εύρεθή κανείς να τόν δικάση!!!... Όποία κωμικότης. Πολύ δέ μάλλον, τραγικότης!
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου