NΕΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ ΚΑΙ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΜΟΣ

Οι νεοπαγανιστές παρουσιάζονται ως δήθεν λάτρεις του αρχαιοελληνικού πολιτισμού. Μονοπωλούν την ιδιότητα του μόνου γνησίου φορέα του Ελληνικού πολιτισμού και το χειρότερο από όλα την ιδιότητα του γνησίου Έλληνα. Οι νεοπαγανιστές όσο και αν προσπαθούν να αποδείξουν πως είναι αγνοί λάτρεις του Ελληνισμού δεν μπορούν να γίνουν πιστευτοί. Οι νεοπαγανιστές κινούνται όχι από ειλικρινή αγάπη για τον Ελληνισμό, αλλά από φανατική προσήλωση στην ειδωλολατρία.(π. Γεώργιος Μεταλληνός).

Πρώτη επιδίωξη των "αρχαιολατρών" είναι να συνειδητοποιήσουν οι Έλληνες ότι βρίσκονται σε "κατάσταση ομηρίας" από την "εβραϊκή αίρεση" του Χριστιανισμού, ο οποίος κατ’ αυτούς δεν έχει κανένα σημείο επαφής με τον Ελληνισμό, αντίθετα είναι ο νεκροθάφτης αυτού και του πολιτισμού του! Ας αποτελέσει, εύχονται, η αποτίναξη του εβραϊκού ζυγού στον πολιτισμό το πρώτο βήμα για την συνειδησιακή μετάλλαξη των συμπατριωτών μας και την οικοδόμηση ενός Κράτους αυθεντικά Ελληνικού (περ. Απολλώνειον Φως, όπ.π., σελ. 36). Για να ογκωθεί μάλιστα, η εναντίον του Χριστιανισμού κατηγορία, μιλούν για <<εβραιοχριστιανισμό>>, αποκαλύπτοντας έτσι και τον αντιεβραϊσμό τους. Λησμονούν όμως, η μάλλον αγνοούν, και είναι προκλητική η αγνοιά τους σε θέματα Χριστιανικά, ότι τόσο ο Χριστός (Κατά Ιωάννη), οσο και ο Απ. Παύλος είναι απόλυτα κριτικοί απέναντι στον εβραϊκό φαρισαϊσμό (κατ’ ουσίαν σιωνισμό). Αλλά αυτό δεν έχει σημασία για τους αρχαιολάτρες.

Επιχειρούν να αποδείξουν και να κάνουν γνωστή την υποτιθέμενη διαστροφή της ιστορίας, η οποία αποκρύπτει, όπως ισχυρίζονται τους "φοβερούς διωγμούς" δεκαέξι αιώνων κατά του Ελληνισμού! Επιτίθενται με λύσσα εναντίον του εθνικού μας ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου.

Ο μεγάλος αυτός ιστορικός του Γένους μας, έγραψε το εξής σημαντικό για την κατάρρευση της αρχαίας ειδωλολατρίας: << Ἐντός τῆς σεσαθρωμένης παλαιᾶς κοινωνίας διεμορφώθη κοινωνία ἐρρωμενεστέρα, ἡ χριστιανική. Ἡ πτώση τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ὡς εἰδωλολατρικῆς θρησκείας, δέν ἦταν ἀποτέλεσμα τῶν αὐτοκρατορικῶν μέτρων. Οἱ ναοί κατέπιπτον καί ἡ πίστις ἐμαραίνετο καί ἐν γένει τό ἀρχαίον θρήσκευμα ἐφθείρετο, ἀλλ’ ἐφθείρετο ἡρεμα ὡς ἐξ ὀργανικοῦ θανατηφόρου νοσήματος μᾶλλον, ἤ διά πληγῶν ἔξωθεν καταφερομένων>> (Παπαρρηγοπούλου Κων. Ιστορία του Ελλ. Έθνους, τομ. 8, σελ. 204). Η σύγχρονη αρχαιολογία βεβαιώνει πως οι εθνικοί ναοί κατέρρευσαν κατά κύριο λόγο, όχι βίαια, από χέρι ανθρώπινο, αλλά από την εγκατάλειψη! Αντίθετα όσοι σώθηκαν είναι αποτέλεσμα της φροντίδας των χριστιανών (π.χ. Παρθενώνας, Θησείο, κ.λπ.)! Η μεταφορά <<ειδωλολατρικών>>μνημείων στη νέα πρωτεύουσα (Κωνσταντινούπολη – Νέα Ρώμη) για την διακόσμησή της ναι μεν εμποδίζει τη συνέχεια των τοπικών λατρειών, αλλά τα αναδεικνύει ακόμη περισσότερο στην ίδια την χριστιανική αργότερα πρωτεύουσα. Εν τούτοις ο Μ. Κωνσταντίνος <<επεδίωξε συνειδητά να εξασφαλίσει για την πόλη του τη συνδρομή όλων των θείων δυνάμεων>>. Έτσι, εκτός από χριστιανικούς ναούς (Αγία Ειρήνη, Αγίοι Απόστολοι) αφιέρωσε και δυο ναούς σε εθνικές θεότητες, τη Ρέα και τη Τύχη. Τις παρατηρούμενες καταστροφές αποδίδουν οι αρχαιολόγοι στους σεισμούς, τις βαρβαρικές επιδρομές(4^ος-6^ος αι.) και την εγκατάλειψη. Τα αρχαία μνημεία των Δελφών και Αθηνών έμειναν απείραχτα από χριστιανούς. Η μετατροπή τους σε χριστιανικές εκκλησίες δείχνει περίτρανα τη συνείδηση της ιστορικής συνέχειας. Αυτό που "ξεχνάνε" είναι ότι αυτό που απερρίφθη χριστιανικά είναι η θρησκεία των ειδώλων και όχι η Ελληνικότητα ως ζήτησις αληθείας η η Ελληνική παιδεία, για την οποία ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος είπε το περίφημο εκείνο: <<Οὔκουν ἀτιμαστέον τὴν παίδευσιν, ἐπειδὴ οὕτω δοκεῖ τισιν>> (Ἐπιτάφιος εις τον Μ.Βασίλειο, κεφ. ΙΑ). Όσο και αν διατείνονται οι αρχαιολάτρες ότι θέλουν να αναστήσουν τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, οι ηγέτες τους ψεύδονται και οι οπαδοί τους τρέφονται με αυταπάτες. Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός και ιδιαίτερα η θρησκεία των προγόνων μας δεν είχε τίποτε το στατικό και μόνιμο. Άλλος ήταν ο Αθηναϊκός πολιτισμός, άλλος ο σπαρτιατικός, άλλος ο ιωνικός..... Διαφορετική ήταν η βίωση στην Σπάρτη, άλλη στην Ήπειρο, άλλη στην Κρήτη….. Σημαντικές θεότητες μιας πόλης ήταν άγνωστες σε άλλες.

Για όλα μιλάνε οι αρχαιολάτρες εκτός από τον πολιτισμό ποιάς πόλης και ποιάς χρονικής περιόδου θέλουν να αναβιώσουν. Επίσης δε μας λένε ποια μορφή της θρησκείας, ποιάς πόλης και ποιάς εποχής θέλουν να αναστήσουν. Όταν λένε <<πατρώα θρησκεία>> τι εννοούν; Τη θρησκεία των Ακαρνανών η των Δολόπων η των Αγραίων για παράδειγμα; Δεν είναι προγονοί μας αυτοί; Η ηλιολατρεία του Ιουλιανού και των ομοίων του στα πρώτα βυζαντινά χρόνια δεν ήταν και αυτή πατρώα θρησκεία; Ο νεοπλατωνισμός, ο οποίος θέλησε να αναγεννήσει και να μεταλλάξει προς το πνευματικότερο τη θρησκεία δεν υπήρξε επίσης των προγόνων μας;

Αυτά βλέποντας οι σοφοί της αρχαιότητας απέρριψαν επιδεικτικά την αρχαιοελληνική θρησκεία. Όλα σχεδόν τα μεγάλα πνεύματα ασκήσαν κριτική και αρνήθηκαν την ειδωλολατρία. Πρώτος ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος (570-480 π.Χ.) τόλμησε να αρνηθεί την κρατούσα ειδωλολατρική πίστη της εποχής του και να διακηρύξει επίσημα: <<Εἷς Θεός, ἐν τε θεοῖσι καί ανθρώποισι μέγιστος οὔτε δέμας θνητοῖσι ὅμοιος οὐδέ νόημα>> (Ξενοφ.Ἀπ., 11).

Ο Ηράκλειτος (540-480 π.Χ.) συνέλαβε την έννοια του ενός Θεού υποστηρίζοντας πως << Ἕν πάντα… ἐκ πάντων ἕν καί ἐξ ἑνός πάντα (Β΄ 50, 10, 88, 58).

Καθιέρωσε την πνευματική έννοια του λόγου ως την υπέρτατη αιτία των πάντων(Α΄16), στηλίτευσε τον ανόητο ανθρωπομορφισμό <<Κι όταν πάλι προσεύχονται στα αγάλματα, είναι σαν να μιλούν στα ντουβάρια, έχοντας πλήρη άγνοια της πραγματικής φύσεως των θεών και των ηρώων>> (Ηρακλείτου περί φύσεως, Απ.5 ). Ο Εμπεδοκλής (493-433 π.Χ.) καταδίκασε έντονα τον ανθρωπομορφισμό της αρχαιοελληνικής θρησκείας και όρισε ότι το θείον είναι πνεύμα (Β΄ 134).΄

Ο Παρμενίδης (5^ος αιών π.Χ.) αρνήθηκε μετά βδελυγμίας τις απαράδεκτες αντιλήψεις της εποχής του για το θείον. Το θείον είναι <<ἀτεμές>> και <<ἀκίνητον>> (Β΄ 23, 24, 26).

Ο Αναξαγόρας (490-427 π.Χ.) απεφάνθη ότι ο ήλιος και τα άστρα δεν είναι θεοί, όπως πρέσβευε η ειδωλολατρική θρησκεία.

Ο Μητρόδωρος (5^ος αιών π.Χ.) μαθητής του Αναξαγόρα, διεκήρυξε πως <<οι θεοί δεν είναι εκείνο που νόμιζαν όσοι τους έχτιζαν ναούς και προσκυνούσαν>> (Ρ. Decharme,<<Ελληνική Μυθολογία>> τόμ. Α΄, σελ.286).

Ο Ευριπίδης (480-406 π.Χ.) χαρακτήρισε τις γελοίες για τους θεούς διηγήσεις <<ἀοιδῶν δυστήνους λόγους>> (Ευρ., Ηρακλ. Μαιν.1346) και υποστήριξε πως <<εἴ οἱ θεοί εἰσί κακοί οὐκ εἰσί θεοί>> (Ευρ., Βαλλεροφ. 23).με αποτέλεσμα να γίνει στόχος φανατικού ειδωλολατρικού όχλου και να καταφύγει στην Μακεδονία!

Ο Σωκράτης (469-399 π.Χ.) υπήρξε σαφώς μονοθεϊστής. Στους μαθητές του δίδασκε διαφορετική θρησκευτική πίστη, γι’ αυτό καταδικάστηκε σε θάνατο ως <<ἕτερα καινά δαιμόνια εἰσφέρων>>.

Ο Πλάτων μιλά για "ένα δημιουργό του σύμπαντος" (Πλάτων, <<Τίμαιος>>, 29d-30a). Και πλήθος ακόμη αρχαίων σοφών.

Ο Αισχύλος μας παράστησε πολύ καθαρά καί πολύ δραστήρια την απελπισία του αρχαίου ανθρώπου, το μονόδρομο προς την δικαιοσύνη της εκδίκησης, την ουτοπία κάθε μετάνοιας η συγγνώμης: <<ποιο λύτρο υπάρχει για το αίμα που χύθηκε στη γή;>> (Αισχ. Χοηφ. 48). Ο Αισχύλος σ’ αυτή την περίοδο της Ιστορίας η μάλλον Προϊστορίας του ανθρωπίνου γένους τοποθετεί το άλλο συγκλονιστικό του δράμα τον <<Προμηθέα δεσμώτη>>. Το οποίο δράμα μας δίνει την εκπληκτική πληροφορία και την λύση για τα δεινά των ανθρώπων στους στίχους 1026-1028 (Σ’ αυτά τα βασανά σου τέρμα κανένα μην περιμένεις πρίν να φανεί και να θελήσει κάποιος απ τους θεούς να πάρει τα βασανά σου επάνω του και να πάει στον σκοτεινό Άδη στα σκοτεινιασμένα βάθη του Ταρτάρου).