ΕΚΡΙΖΩΣΙΣ

Ποία η δέουσα στάσις του Χριστιανού πρός τάς αιρέσεις;
Εκείνη, την οποίαν ώρισεν ο Κύριος, δηλαδή η εκρίζωσις. <<Πάσα φυτεία, ήν ούκ εφύτευσεν ο Πατήρ μου ο ουράνιος, εκριζωθήσεται>>, είπε (Ματθ. ιε΄ 13). Την θείαν ταύτην εντολήν ετήρησαν πάντες οι Άγιοι, ως π.χ. ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, όστις, πολεμών κατά των ανομοίων, έλεγε <<παρακαλέσωμεν τον Θεόν πέμψαι του Πνεύματος ημίν την Χάριν, ίνα, ανέμου σφοδρότερον παντός προσβαλούσα, πρόριζον ανασπάση (εκριζώση) την αίρεσιν, το πλέον ημίν επικουφίζουσα του πόνου>> (PG. 48, 719). Ο δέ Μ. Βασίλειος, προτρέπων εις γεναίον πόλεμον εναντίον της αιρετικής πλάνης, τονίζει, ότι ούτος επιβάλλεται να είναι ίσος πρός την καταφοράν των αιρετικών. Διότι <<ει μή τον ίσον ημείς αγώνα υπέρ των Εκκλησιών αναλάβοιμεν, οπόσον έχουσιν οι αντικείμενοι (αιρετικοί) τή υγιαινούση διδασκαλία, εις καθαίρεσιν αυτών και παντελή αφανισμόν, ουδέν το κωλύον οίχεσθαι (να αφανισθή) μέν παρασυρείσαν υπό των εχθρών την αλήθειαν... (PG. 33, 421).

Αντιθέτως πρός ταύτα, οι οικουμενισταί ρίπτουν το κακόν σύνθημα, μη μάχου, και προτρέπων τους ορθοδόξους εις <<αδράνειαν των προβάτων>> (!) (<<Αθωνικοί Διάλογοι>>, Ιούνιος - Αύγουστος 1976, σ. 15). <<Τοιαύτη γάρ ή του Διαβόλου μεθοδεία· τον δειλόν εκπλήσσει, τον ανδρείον μαλάσσει>>, ως λέγει ο Μ. Βασίλειος (PG. 31, 501).