ΑΝΤΙΣΥΝΟΔΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ (Δ΄ ΜΕΡΟΣ)

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑΙ ΑΝΤΙΣΥΝΟΔΟΙ

Από του 16ου μ.Χ. αιώνος εντός του παπικού και του προτεσταντικού κόσμου της αιρετικής Δύσεως παρατηρείται ιδιόρρυθμος κίνησις αντισυνόδων, αι οποίαι εις τους προτεστάντες λαμβάνουν την μορφήν μάλλον κοσμικών συνεδρίων. Ούτως εμφανίζονται αι μεγάλαι παπικαί συνόδοι, αίτινες καταλήγουν εις την οικουμενιστικήν σύνοδον του Βατικανού, και τα προτεσταντικά συνέδρια, εκ των οποίων προήλθε το διοικητικόν όργανον της παναιρέσεως του προτεσταντικού Οικουμενισμού, το λεγόμενον «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών».

α) Παπικαί αντισύνοδοι

Τον 16ον μ.Χ. αιώνα κυρίως, ήρχισαν μεγάλαι θρησκευτικαί διαμάχαι εντός του εν αποστασία κειμένου κόσμου της Δύσεως. Κατά το πρώτον ήμισυ του αιώνος τούτου ανεφάνη εν τη Δύσει η αίρεσις της Διαμαρτυρήσεως ή Προτεσταντισμού, όστις επετέθη σφοδρώς ενεντίον της προυπαρχούσης αιρέσεως του Παπισμού (Β.Κ. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία, Αθήναι 1970, σ. 590). Κατόπιν τούτου, οι παπικοί ηδύναντο να αντιδράσουν υγιώς, δια ειλικρινούς αυτοκριτικής, δι΄ αληθούς μετανοίας, και σωτηρίου επιστροφής των εις την Μίαν Αγίαν Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν. Τούτο δυστυχώς δεν εγένετο, αλλά το όλως αντίθετον. Οι οπαδοί του Παπισμού με επί κεφαλής τον αιρεσιάρχην των Πάπα αντέδρασαν πρός την αντίπαλον αίρεσιν ως ανυποχώρητος αίρεσις, και δή σταθεροποιούμενοι περαιτέρω εν αυτή και προάγοντες ταύτην επί χείρω. Τούτο εγένετο κυρίως διά τριών μεγάλων παπικών αντισυνόδων.

Η ΕΝ ΤΡΙΔΕΝΤΩ ΠΑΠΙΚΗ «ΣΥΝΟΔΟΣ»

Πρώτη εκ των αντισυνόδων τούτων είναι η εν Τριδέντω παπική σύνοδος των ετών 1545 - 1563 μ.Χ. Διά της συνόδου ταύτης, ο Παπισμός αντέδρασε κατά της Διαμαρτυρήσεως. Ώρισε την παπικήν διδασκαλίαν εν αντιθέσει πρός την προτεσταντικήν, και ανεκήρυξεν εις δόγματα πολλάς κακοδοξίας (Β.Κ. Στεφανίδου, ενθ΄ ανωτ. σ. 609-611). Εν τη συνόδω συνεζητήθη και «το ζήτημα της σχέσεως του επισκοπικού αξιώματος πρός το παπικόν. Οι επίσκοποι, δηλονότι, έχουσι την εξουσίαν εκ του Χριστού, ή εκ του Πάπα;»! (Β.Κ. Στεφανίδου, ενθ΄ ανωτ. σ. 609-611). Το ζήτημα δεν ελύθη μέν υπό της συνόδου θεωρητικώς, πρακτικώς όμως ίσχυσεν η δευτέρα άποψις! Οι επίσκοποι της συνόδου, ικετεύσαντες τον Πάπαν, όπως επικυρώση τάς αποφάσεις της εν Τριδέντω συνόδου, ανεγνώρισαν «σιωπηρώς τον παπικόν θεσμόν υπέρ τον θεσμόν των Συνόδων» (Σ.Σ. Μπιλάλη Ορθοδοξία και Παπισμός, Αθήναι 1969, τομ. Α΄, σελ. 266).
Καινοτομία της συνόδου υπήρξεν και το ότι «η διαπραγμάτευσις και λύσις των ζητημάτων εγίνετο ιδιαιτέρως υπό επιτρόπων, όπου ελαμβάνοντο υπ΄όψιν αι γνώμαι ολοκλήρων επιτελείων θεολόγων» (Β.Κ. Στεφανίδου, ενθ΄ ανωτ. σ. 610). Τοιουτοτρόπως η σύνοδος διεσπάσθη εις πολλάς υποσυνόδους, όπου επεκράτει η λογικοκρατική επιστημονική διερεύνησις. Η θεία Αποκάλυψις αντικατεστάθη διά του ανθρωπίνου λόγου, όστις αποτελεί την βάσιν της, ως γνωστόν, ορθολογιστικής θεολογίας του Παπισμού (Σ.Σ. Μπιλάλη, ενθ΄ ανωτ. τόμ. Β΄, σελ. 94 - 106).

Η Α΄ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

Δευτέρα μεγάλη αντισύνοδος του Παπισμού είναι η Α΄ εν Βατικανώ σύνοδος, ήτις συνεκλήθη τώ 1870 μ.Χ. υπό του προεδρεύσαντος εις αυτήν Πάπα Πίου του Θ΄. Ο Πάπας προσεκάλεσεν εις την σύνοδον και τους Ορθοδόξους επισκόπους, αλλ΄ ούτοι ηρνήθησαν την πρόσκλησιν ως ώφελον. Και εις την σύνοδον ταύτην εφηρμόσθη το κακόδοξον σύστημα των ειδικών επιτρόπων, αίτινες όμως συνεκροτήθησαν υπό εμπίστων εις τον Πάπαν προσώπων. Αι αποφάσεις των επιτρόπων εγίνοντο δεκταί ή απερρίπτοντο υπό της συνόδου κατά πλειοψηφίαν και άνευ συζητήσεων! (Β.Κ. Στεφανίδου, Εκκλησιαστική Ιστορία, Αθήναι 1970, σ. 652). Ο Πάπας, διά των επιτρόπων του, επέβαλε εις τους επισκόπους τάς θελήσεις του και ούτω μετέτρεπε ταύτας εις δήθεν συνοδικάς αποφάσεις.
Η Α΄ σύνοδος του Βατικανού ανήγαγε το πρωτείον και το αλάθητον του Πάπα εις δόγματα του Παπισμού. Συμφώνως πρός τα κακόδοξα ταύτα δόγματα, η Εκκλησία ταυτίζεται πρός τον Πάπαν, ο δε Πάπας μάλλον υπέρκειται ταύτης, ως η επίγειος κεφαλή της (Β.Κ. Στεφανίδου, ενθ. ανωτ. σ. 653). Ο Παπισμός «έχει ένα και μόνον αυθεντικόν διδάσκαλον της πίστεως, τον Πάπαν Ρὠμης» (Σ.Σ. Μπιλάλη, ενθ. ανωτ. σ. 281-282). «Ο Πάπας αποτελεί μόνο αυτός το στόμα και το όργανον του αλαθήτου της Εκκλησίας και κατά τούτο εκμηδενίζει την Οικουμενικήν Σύνοδον». Ο Παπισμός έχει θεολογίαν κατευθυνόμενην υπό του Πάπα και μή βασιζόμενην εις τους αγίους Πατέρας της Εκκλησίας (Σ.Σ. Μπιλάλη, ενθ. ανωτ. σελ. 282). πατέρες, Απόστολοι, Παράδοσις, Εκκλησία, αλλά και Αυτός ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός αντικατεστάθησαν εν τω Παπισμώ υπό ενός θνητού, του εωσφορικώς επαιρομένου Πάπα.
Απο της εν Τριδέντω συνόδου, μάλιστα δέ απο της παρούσης Α΄ συνόδου του Βατικανού, ο Παπισμός κατ΄ ουσίαν δεν έχει συνόδους, έστω και αιρετικάς. Αι σύνοδοι της Παπωσύνης μετεβλήθησαν εις συλλογικά διοικητικά μέσα τύπου εν πάσι κατευθυνομένων συνεδρίων, διά των οποίων ο Πάπας προβάλλει ανά τον κόσμον επισήμως τάς αποφάσεις του. Αι σύνοδοι του Πάπα αποτελούν το ισχυρότερον αυτού όπλο κατά των αντιπάλων του, μάλιστα των προτεσταντών. Δι΄ αυτού, ισχυροποιεί την ενιαίαν παποκαισαρικήν αυτού αρχήν, καθιερώνει ωρισμένην παπικήν διδαχήν, συνάγει τους παπικούς εις έν ωργανωμένον θρησκευτικοπολιτικόν σύστημα, και αποκρούει τον διαλυτικόν Προτεσταντισμόν.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ