ΑΠΑΝΤΗΣΗ - ΕΚΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ π. ΕΥΘΥΜΙΟ ΤΡΙΚΑΜΗΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΑΔΕΛΦΟΥΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

Σεβαστέ και αγαπητέ μου πατέρα Ευθύμιε, χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε!

Δεν έχω την ευλογία να σας γνωρίζω προσωπικώς, αλλά μόνο μέσα από τους αγώνες σας και τα κείμενά σας. Αν και τυγχάνω μειωμένης αντίληψης και πνευματικώς σε προνηπιακή ηλικία, τολμώ να σας απασχολήσω διά της παρούσης εκκλήσεως, αφορμής δοθείσης του παρακάτω εισαγωγικού σημειώματος, σε κείμενο απαντήσεως σας προς τον μοναχό Ιωσήφ, και το οποίο αναρτήθηκε στο ιστολόγιο "ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ": 

Η ΠΑΤΡΙΚΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΚΑΛΕΙ ΣΕ ΕΝΟΤΗΤΑ ΟΣΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ἑνωτικὸ κείμενο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ

«Μή τοίνυν τοῦτο προβάλλου, ἀλλ’ ἐκεῖνό μοι δεῖξον, ὅτι οὕτως ἐκέλευσε ποιεῖν ὁ Χριστός. Ἐγώ γάρ τοὐναντίον δείκνυμι, ὅτι οὐ μόνον οὐκ ἐκέλευσε παρατηρεῖν ἡμέρας, ἀλλά καί ἀπέλυσεν ἡμᾶς τῆς ἀνάγκης ταύτης. Ἄκουσον γοῦν τί φησιν ὁ Παῦλος... Ἡμέρας παρατηρεῖσθε καί μῆνας καί καιρούς καί ἐνιαυτούς. Φοβοῦμαι ὑμᾶς, μήπως εἰκῆ κεκοπίακα εἰς ὑμᾶς. Καί πάλιν, Ὁσάκις ἂν ἐσθίητε τόν ἄρτον τοῦτον, καί τό ποτήριον τοῦτο πίνητε, τόν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε. Ὁσάκις δέ εἰπών, κύριον ἐποίησε τόν προσιόντα, πάσης ἡμερῶν παρατηρήσεως ἀπαλλάξας αὐτόν» (Ἁγ. Ἰωάννου Χρυσοστόμου)

Μᾶς ἐστάλη ἕνα νέο, σημαντικότατο καὶ ἀποκαλυπτικὸ κείμενο-ἀπάντηση τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ στὸν μοναχὸ Ἰωσήφ.

Εἶναι ἕνα κείμενο, ποὺ θὰ ἀνακουφίσει ὅσους πιστοὺς τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου ἔχουν ἐγκλωβισθεῖ στὶς στεγανὲς παρατάξεις τους, ζητοῦν νὰ ξεφύγουν, καὶ ἐπιθυμοῦν μὲ εἰλικρίνεια ἕνα κοινὸ ἀγῶνα ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διότι, ἂν δοῦν μὲ ταπείνωση τὰ κείμενα ποὺ παραθέτει ὁ π. Εὐθύμιος, θὰ καταλάβουν ὅτι, ἐνῶ ὁ ἀγῶνας τους ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ αἰῶνα μας εἶναι θεάρεστος, ἐνῶ ἡ προτροπή-παράκλησή τους γιὰ ἕνωση τῶν ἀντι-οικουμενιστικῶν δυνάμεων νόμιμος καὶ ἐπιθυμητή, ὑπάρχει ἕνα ἀγκάθι ποὺ τινάζει στὸν ἀέρα αὐτὴν τὴν ἀπαίτηση τῶν καιρῶν, γιὰ κοινὴ δράση ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἀποδεικνύει λειψὴ τὴν εἰλικρίνειά τους.

Ποιό εἶναι αὐτὸ τὸ ἀγκάθι; Ἡ ἀπαίτησή τους νὰ θέτουν ὡς θέμα σωτηρίας τὸ Ἡμερολόγιο. Νὰ δογματοποιοῦν τὸ Ἡμερολόγιο.

Αὐτή, ὅμως, τὴν ἀπαίτηση ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τοῦ ὁποίου τὴν ἱερὰ μνήμη ἑορτάζουμε, ἔχει ἀπορρίψει ἤδη ἀπὸ τὴν 4ο αἰῶνα! Δὲν θεωρεῖ, δηλαδή, ὁ ἱ. Χρυσόστομος, (ἀλλὰ καὶ ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ὁ ἅγ. Κύριλλος καὶ ἄλλοι Πατέρες), ὅτι ἡ ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου ἔχει σχέση μὲ τὸ Δόγμα, καὶ ἄρα δὲν δικαιολογεῖται ἐξ αὐτοῦ μόνο ἡ ἀποτείχιση, πόσο μᾶλλον ἡ δημιουργία νέας Συνόδου-Ἐκκλησίας.

Ἔτσι: συμφωνοῦμε μαζί τους στὸ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεση· συμφωνοῦμε ὅτι πρέπει κατὰ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς· συμφωνοῦμε ὅτι πρέπει νὰ γίνεται ἀγῶνας ἐναντίον τῆς αἱρέσεως.

Ἀλλά, δὲν συμφωνοῦμε ὅτι χρειάζεται νὰ ἐνταχθοῦμε στὶς παρατάξεις τῶν Παλαιοημερολογιτῶν γιὰ νὰ κάνουμε αὐτὸν τὸν ἀγῶνα. Δὲν συμφωνοῦμε ὅτι ἀποτειχιζόμενοι ἀπὸ τὸν Οἰκουμενισμό, πρέπει νὰ ἐντειχισθοῦμε σὲ κάποια παράταξη. Δὲν συμφωνοῦμε, δηλαδή, ὅτι κάποια ἀπὸ τὶς παρατάξεις ἀποτελεῖ «τὴν μοναδικὴ» Ἐκκλησία! (Καὶ ὅλες θεωροῦν –καθεμιὰ γιὰ τὸν ἑαυτό της– ὅτι εἶναι ἡ Ἐκκλησία!!!).

Δεδομένου ὅτι οἱ ἡγέτες τῶν παρατάξεων εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ ταπεινωθοῦν, καὶ νὰ ἀφήσουν τὴν ἐξουσία καὶ τοὺς θρόνους τους, εἶναι σίγουρο ὅτι μὲ «ἀκρωτηριασμὸ» τῶν ἱερῶν κειμένων (σὰν αὐτὸ ποὺ κάνει στὸ κρινόμενο κείμενο ὁ π. Ἰωσήφ), δὲν θὰ ἀκούσουν τὴν φωνὴ τοῦ π. Εὐθύμιου γιὰ ἕνα κοινὸ ἀγῶνα ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων χωρὶς παραταξιακὲς ταμπέλες. Ὁπότε, ὁ λόγος τοῦ π. Εὐθυμίου ἀπευθύνεται σ’ ἐκείνους, ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ ἀπεγκλωβιστοῦν ἀπὸ τὶς παρατάξεις καὶ νὰ συνεχίσουν τὸν ἀγῶνα (μαζὶ μὲ ὅσους ἄγνωστους στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ γνωστοὺς στὸ Θεό), ἀγωνίζονται ἐναντίον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, χωρὶς τὴ φιλοδοξία νὰ «χριστοῦν» Ἐπίσκοποι καὶ Ἀρχιεπίσκοποι.

Αμέσως μετά παρατίθεται (σε συνέχειες, εμείς τη διαβάσαμε ολόκληρη, αφού μας εστάλη από ευγενέστατο αδελφό) η απάντηση σας προς τον π. Ιωσήφ, της οποίας το κυρίως νόημα συνοψίζεται στο παραπάνω εισαγωγικό σημείωμα.

Πατέρα Ευθύμιε, στις επιστολές, -τουλάχιστον στις λεγόμενες «Ανοικτές» που κυκλοφορούν - είθισται ο αποστολέας να «περιποιείται» τον παραλήπτη, είτε υποδεικνύοντας του κάποιο παράπτωμα, είτε ανασκευάζοντας κάποιο επιχείρημα του, είτε απαντώντας σε κάποιο δημοσίευμα του, είτε γενικώς ασχολούμενος με περισσό ζήλο για την διόρθωση του κατ’ αυτόν λάθους του παραλήπτου.

Η παρούσα επιστολή δεν είναι τέτοιου είδους. Τα δικά μου αμαρτήματα που χρήζουν διορθώσεως, δεν μου επιτρέπουν να κάνω τον σοφό διδάσκαλο σε άλλους, και κυρίως προς την υμετέρα αγωνιστική προσωπικότητα της Ορθοδοξίας. Έτσι ο χαρακτήρας αυτής της επιστολής, ή καλύτερα εκκλήσεως θα έλεγα, είναι η παρουσίαση κάποιων προβληματισμών, τους οποίους θέλω να καταθέσω, για να σας κάνω κοινωνούς αυτών και να ακούσω τη δική σας θέση και άποψη επί αυτών.

Έτσι δεν θα αναλύσω την απάντησή σας προς τον π. Ιωσήφ, γραμμή προς γραμμή, ούτε θα αναλωθώ σε αναιρέσεις επί αναιρέσεων αφού συμφωνώ απολύτως προς τα εξής, τα οποία γράφετε σχετικώς με την λύπη σας για το γεγονός ότι:

"ὅταν εἴμεθα ἀναγκασμένοι νά πολεμοῦμε ὄχι τήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία μᾶς κατατρώγει, ἀλλά τίς μεταξύ μας διαφορές καί ἀντιπαραθέσεις, ὁ ἀγῶνας αὐτός ὁ ὁποῖος ὑποθάλπεται κατά τό πλεῖστον ἀπό τόν διάβολο, δίδει χαρά στούς Οἰκουμενιστές καί ἐπιχειρήματα, ἐμᾶς δέ μᾶς ἀποδυναμώνει εἰς τρόπον ὥστε νά θεωροῦμε νίκη τήν ἐπικράτησι τῆς ἰδικῆς μας ἀπόψεως καί ὄχι τήν καταστολή τῆς αἱρέσεως".

Ακριβώς εκεί στοχεύουν οι σκέψεις που θα παραθέσω, στην ενίσχυση δηλαδή του αγώνος κατά της αιρέσεως του Οικουμενισμού και όχι στην επικράτηση της προσωπικής μου απόψεως.

Συγκεκριμένα, και εισερχόμενος ευθύς αμέσως στο κυρίως θέμα της παρούσης, καταθέτω τους προβληματισμούς και τις σκέψεις μου για το "αγκάθι" το οποίο αποτελεί σημείο αντιλεγόμενο μεταξύ υμών και ημών. Και όταν λέω "ημών" οφείλω να ξεκαθαρίσω ποιους εκπροσωπώ ως συγγραφέας της επιστολής και του παρόντος ιστολογίου.

Αν και συγγράφω μόνος μου το κείμενο αυτό, εκφράζω παράλληλα και άλλους πατέρες και αδελφούς, οι οποίοι είτε ανήκουν στο Παλαιό Ημερολόγιο χωρίς να είναι ενταγμένοι σε καμμία "παράταξη", είτε κοινωνούν οικονομικώς και για πολύ σοβαρούς λόγους με κάποιες από αυτές, οι οποίες όμως έχουν Αποστολική Διαδοχή (διότι δυστυχώς υπάρχουν και απατεώνες καθηρημένοι ή αχειροτόνητοι που παριστάνουν τους "παλαιοημερολογίτες").

Σε αυτό το σημείο επιτρέψτε μου όμως να κάνω μια σημαντικότατη παρένθεση για να σας αναλύσω τους πολύ σοβαρούς λόγους που κάποιοι από εμάς είναι κοινωνικοί με ορισμένες από τις Συνόδους του Παλαιού και συνάμα να σας θέσω τον πρώτο μου προβληματισμό. Σκεφτείτε έναν οικογενειάρχη με μικρά παιδιά, ο οποίος ζει φερειπείν στην Λάρισα. Γνώστης των εκκλησιαστικών πραγμάτων είναι Αποτειχισμένος από τους Οικουμενιστές και τους κοινωνούντες με αυτούς. Θέλει όμως να πηγαίνει στην εκκλησία για να βαπτίσει τα παιδιά του, για να ακούνε τα λόγια της εκκλησίας, να μάθουνε την τάξη, ίσως και τη βυζαντινή μουσική, να κατηχηθούν, να κάνουν μια αγρυπνία και κυρίως να κοινωνήσουν. Που θα πάνε αγαπητέ μου π. Ευθύμιε; Στις εκκλησίες του νέου έχουν κοινωνία με τους Οικουμενιστές. Εσείς δεν μπορείτε να τους εξυπηρετήσετε διότι δεν λειτουργείτε, αποδεχόμενος (;) την αντικανονική καθαίρεση σας. Που θα πάει αυτός ο χριστιανός με τα παιδάκια του; Ιδού γιατί πολλοί αναγκάζονται να εξυπηρετούνται σε εκκλησίες του Παλαιού Ημερολογίου, διότι εκεί έστω και με τους Επισκόπους τους διεσπασμένους σε "παρατάξεις", έστω και με την εκκλησιολογική παρεκτροπή τους, έστω και με τα λάθη τους, δεν έχουν όμως κοινωνία με την αίρεση.

Ας έρθουμε όμως στο "αγκάθι", που αναφέρουν οι εν Χριστώ αδελφοί της "Πατερικής Παραδόσεως". Γράφουν πως το αγκάθι στην μεταξύ των αντιοικουμενιστών συνεργασία, είναι η απαίτηση των Παλαιοημερολογιτών να θέτουν ως θέμα σωτηρίας το Ημερολόγιο. Και όμως αυτό δεν είναι αληθές, τουλάχιστον όσον αφορά εμάς και σίγουρα ως προς τον τρόπο που διατυπώνεται. Εμείς, σεβαστέ μου πάτερ, δεν μπορούμε να αποφανθούμε ποιος από αυτούς που ακολουθούν είτε το νέο, είτε το παλαιό, θα σωθεί και ποιος όχι, διότι το έργο της σωτηρίας είναι έργο του Κυρίου μας. Εμείς το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι πως μπορεί να υπάρχει - και υπάρχει έστω και σε μικρό βαθμό- κοινή αντιοικουμενιστική δράση, αλλά δεν θα μπορέσουμε να έχουμε μυστηριακή κοινωνία, αν δεν ακολουθούμε το ίδιο ημερολόγιο.

Εμείς, δηλαδή, π. Ευθύμιε, σχετικώς με τα γραφόμενά σας πως:

"κατά τήν θεολογία τῶν Παλαιοημερολογιτῶν, προκειμένου νά ἀνήκη κάποιος εἰς τήν Ἐκκλησία δέν εἶναι ἀρκετή ἡ ἀποτείχισις ἀπό τούς Οἰκουμενιστές, οὔτε ἀκόμη καί τό νά ἀκολουθῆς τό Παλαιό Ἡμερολόγιο, ἀλλά χρειάζεται ἐπιπροσθέτως καί νά ἐνταχθῆς στήν παράταξι τήν ὁποία ὁ καθένας θεωρεῖ μοναδική Ἐκκλησία", έχουμε να παρατηρήσουμε πως τα παραπάνω δεν είναι θεολογία των Παλαιοημερολογιτών, αλλά των "παραταξιακών" Παλαιοημερολογιτών. Για εμάς είναι αρκετό το να αποτειχισθεί κανείς από τους Οικουμενιστές, αλλά και το να ακολουθήσει το Παλαιό Ημερολόγιο, χωρίς απαραίτητα να ενταχθεί σε κάποια Σύνοδο του Παλαιού (όπως δηλαδή έχουν κάνει για παράδειγμα ο π. Χρυσόστομος Σπετσών, ο π. Σταύρος, ο π. Γεώργιος).

Γιατί όμως είναι σημαντικό το ζήτημα (το "αγκάθι" κατ' άλλους) του Παλαιού Ημερολογίου; Αγαπητέ μου πάτερ, φυσικά και δεν είναι οι 13 ημέρες το πρόβλημα. Και φυσικά ούτε είναι θέμα παρατηρήσεως χρόνων και καιρών.

Αν δούμε το ζήτημα μόνο ημερολογιακώς, σίγουρα θα καταλήξουμε στα συμπεράσματα, που γράφετε. Αν το έβλεπαν και οι καινοτόμοι μεταρρυθμιστές μόνο ημερολογιακώς το ζήτημα αυτό, δεν θα αντικαθιστούσαν ένα επιστημονικώς εσφαλμένο ημερολόγιο (Ιουλιανό) με ένα επίσης επιστημονικώς λανθασμένο (το διορθωμένο Ιουλιανό το οποίο συμπίπτει με το Γρηγοριανό). Θα έβρισκαν κάποιο άλλο ακριβέστερο, από τα πολλά της εποχής που κυκλοφορούσαν και είχαν κατατεθεί στην "Κοινωνία των Εθνών", και θα το εφάρμοζαν.

Όμως ο σκοπός της αλλαγής του ημερολογίου υπήρξε ο ταυτόχρονος εορτασμός των μεγάλων χριστιανικών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών κατά την αιρετική Εγκύκλιο του 1920 και το ψευδορθόδοξο Συνέδριο του 1923. Τότε, οι ορθόδοξοι πιστοί, οι οποίοι δεν είχαν ακόμη κατεγνώση την νεοφανή αίρεση του Οικουμενισμού, είδαν στην ημερολογιακή αλλαγή μια άλλη παλαιά αίρεση, αυτήν που από τον ΙΣΤ΄ αιώνα, προσπαθούσε να επιβάλλει την ημερολογιακή μεταρρύθμιση στους Ορθοδόξους. Την αίρεση του παπισμού και γι' αυτό καλώς αποτειχίστηκαν! Είχαν άδικο; Ή ήταν μόνο το ημερολόγιο; Υπήρξε την εποχή εκείνη η αρχή των νεωτεριστικών ανέμων, που έφεραν την αλλαγή ημερολογίου, και μελετούσαν και την αλλαγή του πασχαλίου, την κατάργηση της νηστείας, την αποβολή του ράσου, τον γάμο των επισκόπων και άλλα. Τον παπισμό με τους νεωτερισμούς τους είδαν αυτοί οι άνθρωποι. Και γι' αυτό έκραζαν "φραγγέψαμεν"!

Σήμερα ξέρουμε πως δεν ήταν απλά ο παπισμός πίσω από αυτήν την επίθεση στην Εκκλησία του Χριστού, αλλά ο Οικουμενισμός, το νέο αυτό θηρίο, που περιλαμβάνει όλες τις αιρέσεις. Και είναι βέβαιο πως στη νέα αυτή παγκόσμια θρησκεία, με το κοινό ημερολόγιο, και σύντομα και κοινό Πασχάλιο (το οποίο ήδη θα είχε γίνει αν δεν υπήρχε το "παλαιοημερολογιτικόν ζήτημα"), ο Πάπας θα βρίσκεται εις "τύπον Αντιχρίστου".

Για εμάς λοιπόν Αγώνας ενάντια στην αίρεση του Οικουμενισμού και επιστροφή στο Παλαιό Ημερολόγιο, είναι αλληλένδετα. Χωρίς το πρώτο έχουμε ημερολατρεία (θα τους σώσει άραγε τους Σέρβους ή τους Ρώσους Οικουμενιστές το παλαιό ημερολόγιο;), χωρίς το δεύτερο, δεν αντιμετωπίζουμε ολοκληρωμένα την Παναίρεση. Υπό αυτό το πρίσμα (και όχι ημερολατρικά) το έβλεπε και ο Ιερός Νικόδημος, όταν πολεμώντας την λατινική αίρεση, έγραφε πως "ευαρεστείτε ο Θεός εις την τάξιν του ιδικού μας πασχαλίου, και απλώς ειπείν, του καλανταρίου του δικού μας" και όταν ανέφερε το θαύμα με την ζύμη που έκανε εκείνη η Λατίνα, για τη μνήμη του Προφήτου Ηλιού με το νέο ημερολόγιο, και η οποία ζύμη έγινε πέτρα.

Ποτέ λοιπόν ημερολατρικά και τυπικά δεν βλέπουμε το Παλαιό Ημερολόγιο, αλλά μέσα στα πλαίσια της Ορθοδόξου Παρακαταθήκης, της απέχθειας κάθε καινοτομίας, και του αντιαιρετικού Αγώνος, απαραίτητου στις ημέρες μας, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη εποχή.

Στο χέρι που απλώνετε πάτερ Ευθύμιε και υπόλοιποι εν Χριστώ αδελφοί, εμείς υψώνουμε προς συνάντηση το δικό μας, κάνοντας θερμή έκκληση να παραβλέψετε τις τυχόν ακραίες θέσεις που εκφράζονται από ορισμένους παλαιοημερολογίτες, και να ξαναδείτε το ημερολογιακό όχι ως δεκατριμεριτισμό, αλλά όπως πραγματικά είναι, συνδεδεμένο με την παναίρεση των εσχάτων χρόνων, η οποία χτυπά την Ορθόδοξο Εκκλησιολογία, όπως διατυπώνεται μέσα από το Θ΄ άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως: (Πιστεύω) "Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν".

Είθε στο στάδιο της ομολογίας, του συνειδησιακού αγώνος και του επερχόμενου μαρτυρίου, να δώσει ο Θεός να είμεθα συναθλητές και συνοδοιπόροι, να μας φωτίσει, να δει το αίμα που στάζει η καρδιά μας, τον πόθο έστω και για ένα ορθόδοξο θυσιαστήριο, που επιθυμούμε να αφήσουμε στα παιδιά μας και να μας ελεήσει.

Πρεσβείαις της Παναχράντου Μητρός Του, των Αγίων Πατέρων Μαξίμου του Ομολογητού, Θεοδώρου του Στουδίτου, Μεγάλου Φωτίου, Μάρκου του Ευγενικού και πάντων των Αγίων. Αμήν

Ασπάζομαι το χέρι σας π. Ευθύμιε και ελπίζω να με συγχωρέσετε για την αδολεσχία μου.

Νικόλαος

(τα πλήρη στοιχεία μου στη διάθεσή σας)

ΠΗΓΗ ''ΚΡΥΦΟ ΣΧΟΛΕΙΟ''