«ΠANTAXOY ΔΕ ΦΥΛΑΚΤΕΟΝ ΗΜΙΝ, ΜΗ, ΠΡΟΦΑΣΕΙ ΜΙΑΣ ΕΝΤΟΛΗΣ ΕΤΕΡΑΝ ΦΑΝΩΜΕΝ ΚΑΤΑΛΥΟΝΤΕΣ»

Πολλοί κληρικοί στις ημέρες μας με βίον ενάρετον και αξιόλογον δράσιν, ενω αναγνωρίζουν ότι η εκκλησία δεν πορεύεται καλώς, συνεχώς εναγκαλιζομένη την αίρεσιν και αδελφούς θεωρούσα τους αιρετικούς εν τούτοις παραμένουν «εντός» της εκκλησίας, ως λέγουν, διότι μακράν αυτής πιστεύουν ότι δεν θα μπορέσουν να προσφέρουν καμία διακονία στον λαόν του Θεού.
Εν πρώτοις «εντός» της Εκκλησίας δεν είναι ο κοινωνών με επισκόπους και ιερείς, αλλά ο εν αληθεία Ορθοδοξίας πορευόμενος. «Οι της αληθείας της Εκκλησίας εισί», γράφει ο μέγας Γρηγόριος ο Παλαμάς. Συνεπώς όταν μια εκκλησία κοινωνεί με την κακοδοξίαν που είναι το ψεύδος, ο κληρικός και ο πιστός που θέλει να παραμείνει μακράν της αιρέσεως, πρέπει να διακόψη την μετ΄ αυτής κοινωνίαν. Αυτό προστάσσουν οι ιεροί Κανόνες και η σεβασμία της Ορθοδοξίας παράδοσιν. Ο αγ. Μάρκος ο Ευγενικός, συνοψίζει ως εξής τα λεχθέντα «Άπαντες οι της Εκκλησίας διδάσκαλοι, πάσαι αί Σύνοδοι, πάσαι αί θείαι Γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσι και της αυτών κοινωνίας διίστασθαι» (P.G. 160, 1905C).
Αν τους ερωτήσεις τους κληρικούς αυτούς τι περισσότερον θέλουν να δούν (ώστε να διακόψουν κοινωνίαν), απ΄ ότι έχει γίνει μέχρι σήμερα στις οικουμενικές συναντήσεις και προδοτικές κοινές αποφάσεις μεταξύ ορθοδόξων και παπικών και μονοφυσιτών, θα δείτε ότι δεν έχουν τι να απαντήσουν. ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ. Το συλλείτουργο (μετά του Κοινού Ποτηρίου) που απομένει είναι δευτερεύον μπροστά στις ΚΟΙΝΕΣ ομολογίες πίστεως που έχουν υπογράψει και διακηρύξει ότι ΔΕΝ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ καθόλου Ανατολικοί και Δυτικοί και ότι και οι δύο μαζί αποτελούν την Εκκλησίαν του Χριστού! Το να συνεχίζουν κατόπιν αυτών να κοινωνούν με τους οικουμενιστάς επισκόπους και ιερείς που ενεργούν τα ανωτέρω, αλλά και τους λοιπούς που με σιγή τα αποδέχονται, συνιστά προδοσίαν της αληθείας και απώλειαν του ποιμνίου των. Ο άγιος Θεόδωρος είναι σαφέστατος εν προκειμένω «Ουδ΄ άν όλα τα χρήματα του κόσμου παρέξει τις και κοινωνών είη τη αιρέσει, φίλος Θεού ου καθίσταται, αλλ΄ εχθρός» (1205 Α). Ακούς τι λέει ο Άγιος; Καμμία ελεημοσύνη δεν σώζει, εφ΄ όσον κοινωνείς με την αίρεσιν! Συνεπώς ότι και όσο κοινωνικόν έργον να κάνη κανείς εφ΄ όσον συνεχίζει συγχρόνως να κοινωνή με την αίρεσιν, το μόνο που κατορθώνη είναι να οδηγή το ποίμνιόν του στον πνευματικόν θάνατον! Μην απορείτε. Στον πιστόν πάντοτε «μετράει» το παράδειγμα, ο βίος. Εφόσον ο ποιμένας του μνημονεύει του επισκόπου του, ο οποίος επίσκοπος αποδέχεται σιωπηρώς, ή πολύ χειρότερον, επικροτεί με λόγον ή έργον την αίρεσιν, το ποίμνιον ειρηνεύει, διότι πιστεύει ότι όλα πηγαίνουν καλά. Έτσι η διαγωγή του ιερέως αυτού γίνεται αιτία δύο κακών· αφ΄ ενός μεν να συμμαχή πρός την αντικανονικήν πορείαν του επισκόπου του και αφ΄ ετέρου να διατηρή εαυτόν και το ποίμνιό του εντός της κακοδοξούσης εκκλησίας!
«Πανταχού δε φυλακτέον ημίν», γράφει ο Μ. Βασίλειος, «μη, προφάσει μιας εντολής, ετέραν φανώμεν καταλύοντες» (ΒΕΠΕΣ, 53, 163). Ο Θεός δεν θέλει ελεημοσύνην απο κλοπιμαία χρήματα, ούτε πραότητα που γίνεται αιτία να προοδεύη το κακόν. Έτσι και εδω. Η διακονία των ανωτέρω κληρικών είναι σαν την θυσίαν του Κάιν εφ΄ όσον κοινωνούν με την κακοδοξίαν. Οι ομολογηταί της πίστεως τότε εδοξάσθησαν και το κήρυγμά τους διέτρεξε την οικουμένην, όταν εδάρησαν και εφυλακίσθησαν. Δεν ενήργησαν με υπολογισμούς. Μόλις συνειδητοποιούσαν την κακοδοξίαν, διέκοπτον την μετ΄ αυτής κοινωνίαν. Το έπραττον αυτό μετά χαράς και δεν εσκέπτοντο τι θα γίνη το ποίμνιό των ή το ωραίο Μοναστήρι τους που είχαν κάνει με θυσίες και κόπους πολλούς.
Έχει μεγάλη σημασία εν προκειμένω ή πρόθεσις του ανθρώπου, το κίνητρον δηλαδή το εσωτερικόν κάθε μας ενέργειας. Πρέπει να είναι καθαρόν, άδολον, ειλικρινές. «Και ο Κάιν δώρα προσέφερε», μας λέγει ο άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης, «και τα δώρα του ήσαν τα πρώτα που γεννήθηκαν στο ποίμνιό του. Αλλά ο Θεός προσέχων στην κακή του γνώμην και υστεροβουλίαν δεν τα εδέχθη» (P.G. 78, 325). Πως είναι δυνατόν να προσβλέπη ο Θεός ευαρέστως σε μια διακονία που γίνεται αιτία να μεγαλύνεται η αίρεσις και οι πιστοί να πέφτουν ως πτηνά στην παγίδα της εξ΄ αιτίας του ποιμένος των;
Δια τούτο δεν μπορούμε να επικροτήσουμε την διαγωγήν τοιούτων ποιμένων. Και τούτο, διότι η διακονία του ποιμένος πρέπει να έχη την ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ που απαιτεί ο Θεός. Να κηρύσση έργω και λόγω τον ορθόν βίον και το αληθές δόγμα. Εαν εις ενα απο τα δύο αποτύχη, το αποτέλεσμα θα είναι ο πνευματικός θάνατος του ποιμνίου του.
Ίσως αντείπη κάποιος ότι δεν βλέπει να κηρύττουν κανένα στρεβλόν δόγμα οι επίσκοποι. Συμφωνούμε, ότι δια τον μη έχοντα θεολογικές γνώσεις δεν είναι εύκολον να αντιληφθή την αίρεσιν. Υπάρχει όμως και το θέμα της κοινωνίας με «εκκλησίες» διεφθαρμένων δογμάτων, οπότε εύκολα φαίνεται η πτώσις των κοινωνούντων με αυτές. Διότι, όταν εγκωμιάζουν τον παπισμόν, με τις δεκάδες των κακοδοξιών, οι δήθεν ορθόδοξοι επίσκοποι, και εν συνεχεία συμπροσεύχονται μετ΄ αυτού, οι δε ιερείς των τους ακολουθούν αδιαμαρτύρητα και ο λαός ακολουθεί τους ιερείς, αυτό δεν αποτελεί προδοσίαν της αληθείας;
Γράφει σχετικώς ο άγιος Θεόδωρος «Όσοι δια ΠΡΩΤΗΝ ΦΟΡΑΝ ανεκαλύφθησαν ότι εκοινώνησαν με την αίρεσιν, εαν μεν είναι ιερωμένοι, απεφασίσθη να σταματήσουν να λειτουργούν... Διότι πως θα φανή η διαφορά των προδοσάντων την αλήθειαν και μη; των αγωνισθέντων γενναίως και των μη επιθυμούντων ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ ΠΑΘΟΥΝ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ;» (1636 D).
Οι αρετές γίνονται κακίες, όταν διακονούν την αίρεσιν. Υπάρχουν αρκετοί που ξέρουν να λέγουν ωραία και αληθινά πράγματα για την ζωή της προσευχής και της ασκήσεως, αλλά όταν τους ρωτήση κανείς για ζητήματα πίστεως τότε λέγουν, ότι τα θέματα αυτά δεν κάνουν καλό στην πνευματική ζωή και ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει να ασχολούνται με αυτά. Σα να μπορούσε να υπάρξει χάρις Θεού χωρίς ορθόδοξο φρόνημα. Αυτοί κάνουν το μεγαλύτερο κακό στις απλές και καλοπροαίρετες ψυχές, τις οποίες πείθουν να κλείσουν τα μάτια και να ακολουθούν χωρίς πολλές ερωτήσεις. Αυτοί, δυστυχώς, είναι οι πιο αποτελεσματικοί σύμμαχοι του Οικουμενισμού. Η φοβερή αυτή αίρεση δεν θα μπορούσε να ποτέ να πιάση ρίζες χωρίς αυτούς, γιατί αυτοί αφοπλίζουν αυτούς ακριβώς που θα μπορούσαν να είναι οι πιο ζωντανοί μαχηταί της Ορθοδοξίας.
Συνεπώς, θα πρέπει πολλοί να εννοήσουν, ότι εν καιρώ αιρέσεως, το μόνο που έχει σημασία μαζί με τον ορθό βίον είναι η ορθή πίστις και η μη κοινωνία μετά της αιρέσεως.