''ΕΝΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΟΜΟΝΟΙΑΣ ΟΝΟΜΑ'' (ΠΡΟΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΥΣ)

Αυτό που χαρακτηρίζει σήμερα τους Ορθοδόξους που πονούν για την αίρεση του Οικουμενισμού αλλά παραμένουν σε κοινωνία μαζί της, είναι η νοοτροπία ότι ο καθένας μπορεί να ζήσει την Ορθοδοξία μόνος του. Λένε μερικοί «Δεν μ΄ ενδιαφέρει ποιόν μνημονεύει ο παπάς ή ο επίσκοπός μου, ούτε τι παραδέχεται αυτός που προσεύχεται δίπλα μου στην Εκκλησία. Αυτοί θα δώσουν λόγο για τον εαυτό τους. Εγω πάντως είμαι Ορθόδοξος». Αυτή η περιχαράκωση στον ατομικό Χριστιανισμό είναι βέβαια άρνηση της Εκκλησίας, αλλά αυτό δύσκολα γίνεται αντιληπτό γιατί πρακτικά συνεχίζεται η εξωτερική «εκκλησιαστική ζωή». Το φαινόμενο έχει την αρχή του στην ατομικιστική μόνωση που μαστίζει τον χωρίς Θεό άνθρωπο της εποχής μας, και εξατμίζει την ίδια την ουσία της Ορθοδοξίας.
Πιστεύουν ότι μπορούν να ζήσουν την κατά Χριστόν ζωή μόνοι τους! Η κατά Χριστόν ζωή όμως, είναι κοινωνία προσώπων. Πηγαίνουν στην Εκκλησιαστική σύναξη και αρκούνται στα τελούμενα, χωρίς να αισθάνωνται την ανάγκη της πνευματικής κοινωνίας με τους αδελφούς και πατέρες που έχουν γύρω τους. Τις περισσότερες φορές γνωρίζουν ότι αυτοί που προσεύχονται κάτω απ΄ τον ίδιο τρούλο, μπροστά στο ίδιο τέμπλο, είναι στο όνομα μόνον Ορθόδοξοι και έχουν στην πραγματικότητα λατινίζουσα δυτικόπληκτη νοοτροπία και αντιπατερικό πνεύμα, ή προτεσταντίζουσα τάση και νεωτεριστικό φρόνημα, όμως αυτό τους είναι αδιάφορο, γιατί έχουν χάσει την βιωματική γνώση ότι, Ορθοδοξία, πρίν απ΄ όλα, είναι κοινωνία ψυχών μέσα στην αλήθεια και στην αγάπη. Και παρατηρείται το απίστευτο φαινόμενο άνθρωποι, που μάχονται με γενναίο λόγο και καθαρό τους ιθύνοντες για την αίρεση του Οικουμενισμού, να παραμένουν ατάραχοι στην Εκκλησία την ώρα που ο επίσκοπος μνημονεύει αυτούς τους ίδιους τους Οικουμενιστές, σα να κάνει κάτι που δεν αφορά αυτούς.
Οι σημερινοί Ορθόδοξοι έχουν χάσει την αίσθηση της εκκλησιαστικής συνοχής και αρμονίας, την αλήθεια ότι «η Εκκλησία ενώσεως εστί και συμφωνίας και ομονοίας όνομα» όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ότι Εκκλησία σημαίνει σύναξη ομονοούντων προσώπων, που είναι εσωτερικά ενωμένα μεταξύ τους εξ΄ αιτίας της κοινής πίστης και της κοινής ομολογίας, και όχι επιφανειακή κοινής υποταγής σε κάποια εκκλησιαστική εξουσία, με υποβόσκουσα την εσωτερική διάσπαση, την διαφωνία και την ατομικιστική προαίρεση. Εκκλησιάζονται με ήσυχη συνείδηση σε μια «Εκκλησία» που γνωρίζουν και αναγνωρίζουν ότι έχει χάσει και συνοχή και συμφωνία και ομόνοια, και δεν αναλογίζονται τι είδους Εκκλησία είναι αυτή, και αν πραγματικά μπορεί να ονομάζεται έτσι. Αρκούνται στην επίφαση που δίνουν τα φαινόμενα, «οι τοίχοι» και ο «ο όροφος» του ναού, «οι ποιμένες» και «αρχιποιμένες» τα άμφια και η υμνωδία, οι εικόνες και η διοικητική συγκρότηση και οργάνωση, και κλείνουν τα μάτια στην απουσία της αληθείας και της συμφωνίας.
Όμως οι Πατέρες δεν μας δίδαξαν τέτοια εκκλησιολογία διάσπασης, σύγχυσης και ψεύδους. «Εκκλησία», λέγει ο Χρυσόστομος «ου τοίχος και όροφος, αλλά πίστις και βίος» (PG. 52, 495). «Οι της του Χριστού Εκκλησίας» λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «της αληθείας είσι· και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας είσι» (Συγγρ. Β΄, 627). Εκκλησία είναι σύναξη ψυχών και σωμάτων δεμένων μεταξύ τους με την αλήθεια και την αγάπη, δηλαδή τον Χριστό. Χωρίς αλήθεια και αγάπη και ομόνοια και συμφωνία η σύναξη είναι χωρίς Χριστό, και επομένως δεν είναι Εκκλησία.
Οι Ορθόδοξοι αυτοί, παρ΄ όλη την ειλικρίνεια και την καλή τους διάθεση, δεν καταλαβαίνουν ότι με τον εκκλησιασμό τους πραγματοποιούν και βιώνουν τον Οικουμενισμό. Γιατί αυτό είναι Οικουμενισμός η συμβίωση και συνύπαρξη διαφορετικών και αντιθέτων πίστεων και ομολογιών.
Επειδή δεν μπορούμε να είμαστε Χριστιανοί σαν άτομα, αλλά μόνον σαν Εκκλησία, σημασία καίρια έχει όχι μόνο η δική μας πίστη να είναι αληθινή αλλά και αυτή των αδελφών και των πατέρων μας, διότι στην Εκκλησία υπάρχει μια πίστη, η αληθινή, και συμφωνία όλων στην Ορθοδοξία και ομόνοια.