«Ὁ Πάπας εἶναι τοποτηρητὴς τοῦ Θεοῦ καὶ ὅποιος ἀρνεῖται αὐτὸ τὸ γεγονὸς εἶναι ψεύτης. Ὁ Πάπας εἶναι ἀντικαταστάτης τοῦ Θεοῦ πάνω στοὺς καλοὺς καὶ τοὺς κακοὺς
ἀγγέλους. Ὅ,τι τελεῖται μὲ τὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα, τελεῖται μὲ τὴν ἐξουσία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Πάπας εἶναι πιὸ ὑψηλὰ ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο».
ἀγγέλους. Ὅ,τι τελεῖται μὲ τὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα, τελεῖται μὲ τὴν ἐξουσία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Πάπας εἶναι πιὸ ὑψηλὰ ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο».
ΕΝΑ συγκλονιστικὸν κείμενον μὲ τὰς φρικτὰς καὶ βλασφήμους ἀποφάσεις τῆς «Πρώτης Βατικανικῆς Συνόδου», αἱ ὁποῖαι ἐλήφθησαν ἐπὶ Πάπα Ρώμης Πίου Θ´ κατὰ τὸ ἔτος 1870 ἐδημοσιεύθη εἰς τὸ περιοδικὸν «Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ» τῆς ἀντιοικουμενιστικῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου. Τὸ κείμενον ἀποτελεῖ μετάφρασιν ἀπὸ τὸ Ρωσικὸν πρωτότυπον βιβλίον «Ὁ Παπισμὸς καὶ οἱ ἀγῶνες του κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας». Τὸ κείμενον (καταγράμμα ἀπόσπασμα ἐκ τοῦ βιβλίου) ἔχει ὡς ἀκολούθως:
«Ὁ Πάπας (τῆς Ρώμης) εἶναι θεῖος ἄνθρωπος καὶ ἀνθρώπινος Θεός. Γι᾽ αὐτὸ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὸν δικάσει ἢ νὰ τὸν κρίνει. Ὁ Πάπας κέκτηται θεία ἐξουσία, ἡ δὲ ἐξουσία του εἶναι ἀπεριόριστη (ἀπόλυτη). Γιὰ τὸν Πάπα εἶναι δυνατὰ πάνω στὴ γῆ τὰ ἴδια ἀκριβῶς, ποὺ εἶναι δυνατὰ γιὰ τὸν Θεὸ στοὺς οὐρανούς. Ὅ,τι ἔχει κάνει ὁ Πάπας εἶναι τὸ ἴδιο σὰν νὰ τὰ ἔκανε ὁ Θεός. Τὶς ἐντολές του πρέπει νὰ τὶς ἐκτελοῦμε σὰν ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ὁ Πάπας μέσα στὸν κόσμο εἶναι τὸ ἴδιο πράγμα, ποὺ εἶναι ὁ Θεὸς μέσα στὸν κόσμο ἢ ἡ ψυχὴ μέσα στὸ σῶμα. Ἡ ἐξουσία τοῦ Πάπα εἶναι ὑψηλότερη ἀπὸ κάθε δημιουργημένη ἐξουσία, γιατί ἡ ἐξουσία του κατὰ κάποιο τρόπο ἐκτείνεται στὰ οὐράνια, τὰ γήινα καὶ τὰ καταχθόνια (πράγματα), γιὰ νὰ δικαιωθοῦν σ᾽ αὐτὸν οἱ λόγοι τῆς Γραφῆς: “Πάντα ὑπέταξας ὑπὸ τοὺς πόδας σου” (πρβλ. Α´ Κορ. ιε´, 27· Ἐφ. α´, 22).
Στὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα καὶ στὸ θέλημά του ἔχουν παραδοθεῖ τὰ πάντα καὶ κανεὶς καὶ τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ ἀντισταθεῖ ἢ ἐναντιωθεῖ. Ἂν ὁ Πάπας παρέσυρε μαζί του μέσα στὴν κόλαση ἑκατομμύρια ἀνθρώπων, τότε κανείς τους δὲν θἆχε τὸ δικαίωμα νὰ τὸν ρωτήσει: “Ἅγιε πάτερ, γιατί τὸ κάνεις αὐτό;”. Ὁ Πάπας εἶναι ἀλάθητος, ὅπως ὁ Θεὸς καὶ ἔχει τὴ δύναμη νὰ κάνει κάθε τί, ποὺ ὁ Θεὸς κάνει.
Ἡ βουλὴ (τὸ θέλημα) τοῦ Θεοῦ, κατὰ συνέπεια δὲ καὶ τοῦ Πάπα, ὁ ὅποιος εἶναι τοποτηρητὴς τοῦ Θεοῦ, ἔχει τὴν ἀνώτατη ἐξουσία παν- τοῦ. Ὁ Πάπας φέρει δύο ξίφη στὴ ζώνη, ἐξουσιάζει δηλαδὴ τὰ πνευματικὰ καὶ τὰ ἐγκόσμια, τοὺς Πατριάρχες καὶ τοὺς Ἐπισκόπους, τοὺς αὐτοκράτορες καὶ τοὺς βασιλιάδες. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στὸν κόσμο εἶναι ὑπήκοοί του. Ἐκεῖνος εἶναι τὰ πάντα, εἶναι πιὸ ψηλὰ ἀπὸ κάθε τί καὶ ἔχει μέσα του τὰ πάντα. Ὅ,τι ἐκεῖνος (ὁ Πάπας) ἐπαινεῖ ἢ ἀποδοκιμάζει, ὅλοι πρέπει νὰ τὸ ἐπαινοῦν ἢ νὰ τὸ ἀποδοκιμάζουν.
Ὁ Πάπας δύναται νὰ μεταβάλει τὴ φύση τῶν πραγμάτων, νὰ κάνει ὁ,τιδήποτε ἐκ τοῦ μηδενός. Ἔχει (ὁ Πάπας) τὴν ἱκανότητα ἀπὸ τὸ ψεῦδος νὰ δημιουργήσει ἀλήθεια, δύναται (ἐνεργώντας – σ.μ.) ἐνάντια στὴν ἀλήθεια, δίχως τὴν ἀλήθεια καὶ παρὰ τὴν ἀλήθεια (στὸ πεῖσμα τῆς ἀλήθειας – σ.μ.) νὰ πράξει κάθε τί, ποὺ τοῦ εἶναι ἀρεστό. Δύναται νὰ ἔχει ἀντιρρήσεις ἔναντι τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν ἐντολῶν, ποὺ οἱ Ἀπόστολοι μετέδωσαν. Ἔχει τὸ δικαίωμα καὶ τὴν ἐξουσία νὰ διορθώνει κάθε τί, τὸ ὁποῖο θεωρεῖ ἀναγκαῖο, μέσα στὴν Καινὴ Διαθήκη, δύναται νὰ μεταβάλλει τὰ ἴδια τὰ μυστήρια, ποὺ ἔχουν ὁριστεῖ καὶ θεσπιστεῖ ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἔχει τέτοια δύναμη στοὺς οὐρανούς, ποὺ δύναται νὰ ἀναδεικνύει σὲ Ἁγίους ὅποιους ἀπὸ τοὺς ἀποθανόντες θελήσει, ἀκόμη καὶ ἐνάντια σ᾽ ὅλες τὶς ἔξωθεν πεποιθήσεις καὶ παρὰ τὶς ἀπόψεις ὅλων τῶν Καρδιναλίων καὶ Ἐπισκόπων, ποὺ θὰ διενοοῦντο νὰ ἐναντιωθοῦν σ᾽ αὐτό.
Ὁ Πάπας ἔχει ἐξουσία πάνω στὸ Καθαρτήριο (πῦρ) καὶ τὴν κόλαση. Εἶναι ὁ Δεσπότης τῆς Οἰκουμένης. Μὲ τὴν ἀπεριόριστη ἐξουσία του ἐνεργεῖ τὰ πάντα μόνο κατὰ τὴ βούλησή του καὶ ἔχει τὴ δύναμη νὰ πράττει ἀκόμη περισσότερα τῶν ὅσων ἐμεῖς ἢ ἐκεῖνος γνωρίζουμε. Τὸ νὰ ἀμφιβάλλει κανεὶς γιὰ τὴ δύναμή του ἀποτελεῖ ἱεροσυλία. Ἡ δύναμη καὶ ἐξουσία του εἶναι ἀνώτερη καὶ εὐρύτερη ἀπὸ τὴ δύναμη καὶ ἐξουσία ὅλων τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Ἀγγέλων. Κανεὶς δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα, ἔστω καὶ μὲ τὴ σκέψη, νὰ διαμαρτυρηθεῖ ἐνάντια σὲ ἀπόφαση ἡ κρίση του.
Ἡ ἐξουσία τοῦ Πάπα δὲν ἔχει μέτρο οὔτε ὅρια. Ὅποιος ἀρνεῖται τὴν ἀνώτατη ἐξουσία καὶ ἡγεμονία τοῦ Πάπα ἁμαρτάνει ἐνάντια στὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, διαιρεῖ τὸν Χριστὸ καὶ εἶναι αἱρετικός. Μονάχα στὸν Πάπα δόθηκε ἡ ἐξουσία νὰ ἀφαιρεῖ ὁ,τηδήποτε ἀπὸ ὁποιονδήποτε καὶ νὰ τὸ δίνει σὲ ἄλλον. Ὁ Πάπας ἔχει ἐξουσία νὰ ἀφαιρεῖ καὶ νὰ διαμοιράζει αὐτοκρατορίες, βασίλεια, πριγκηπάτα καὶ κάθε λογῆς περιουσία.
Τὴν ἐξουσία του ὁ Πάπας τὴ λαμβάνει ἀπευθείας ἀπὸ τὸν Θεό, οἱ δὲ αὐτοκράτορες καὶ οἱ βασιλιάδες ἀπὸ τὸν Πάπα.
Ὁ Πάπας εἶναι τοποτηρητὴς τοῦ Θεοῦ καὶ ὅποιος ἀρνεῖται αὐτὸ τὸ γεγονός, εἶναι ψεύτης. Ὁ Πάπας εἶναι ἀντικαταστάτης τοῦ Θεοῦ πάνω στοὺς καλοὺς καὶ τοὺς κακοὺς Ἀγγέλους· ὅ,τι τελεῖται μὲ τὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα, τελεῖται μὲ τὴν ἐξουσία τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος δὲν ὑπακούει καὶ δὲν ὑποτάσσεται στὸν Πάπα, δὲν ὑπακούει καὶ δὲν ὑποτάσσεται στὸν Θεό. Κάθε τί ποὺ κάνει ὁ Πάπας εἶναι ἀρεστὸ στὸν Θεό.
Τὸν Πάπα δὲν μπορεῖ νὰ τὸν κρίνει κανείς, ἐπειδὴ ἔχει λεχθεῖ ὅτι:
“Ὁ πνευματικὸς ἀνακρίνει μὲν πάντα, αὐτὸς δὲ ὑπ᾽ οὐδενὸς ἀνακρίνεται”. Ἡ δύναμη καὶ ἡ ἐξουσία του ἐκτείνεται ἴσαμε τὰ πνευματικά, τὰ γήϊνα καὶ τὰ καταχθόνια. Ὁ Πάπας εἶναι ὁμοίωση τοῦ Χριστοῦ, στὸ σῶμα του δέ, ζεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Ὁ Πάπας εἶναι κύριος πάντων, βασιλιὰς καὶ αἰτία πάσης αἰτίας. Ὁ Πάπας εἶναι νυμφίος καὶ κεφαλὴ τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Πάπας δὲν μπορεῖ νὰ πλανᾶται ἢ νὰ κάνει λάθος, εἶναι παντοδύναμος καὶ μέσα του ἐνυπάρχει ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς δυνάμεως καὶ ἐξουσίας. Εἶναι ὁ Πάπας πιὸ ψηλὰ ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, γιατί σύμφωνα μὲ τὴν κλήση του στέκει στὸ ἴδιο ἐπίπεδο μὲ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο. Γι᾽ αὐτὸ τὸν λόγο μπορεῖ νὰ διαφωνεῖ μὲ τὶς ἐπιστολὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καὶ νὰ δίνει ἐντολὲς ἀντίθετες μὲ τὶς ἐπιστολὲς ἐκείνου. Τὸ νὰ κατηγορεῖ ἢ νὰ καταγγέλλει κάποιος τὸν Πάπα εἶναι τὸ ἴδιο ὅπως τὸ ν᾽ ἁμαρτάνει ἐνάντια στὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, εἶναι δὲ κάτι ποὺ δὲν συγχωρεῖται οὔτε σ᾽ αὐτὸν οὔτε στὸν μέλλοντα αἰῶνα. Τὸ τριπλὸ στέμμα (ἡ τιάρα – σ.μ.) τοῦ Πάπα σημαίνει τὸ τρισσὸ τῆς ἐξουσίας του: Πάνω στοὺς Ἀγγέλους στοὺς οὐρανούς, πάνω στοὺς ἀνθρώπους στὴ γῆ καὶ πάνω στοὺς δαίμονες στὴν κόλαση. Ὁ Θεὸς
παραχώρησε στὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα ὅλους τοὺς νόμους, ἄλλα ὁ ἴδιος ὁ Πάπας εἶναι πιὸ ψηλὰ ἀπ᾽ ὅλους τοὺς νόμους. Ἂν ὁ Παπας ἀπεφθέγγετο ἀπόφαση ἐνάντια στὴν κρίση τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ διορθωθεῖ καὶ νὰ μεταβληθεῖ. Ὁ Πάπας εἶναι τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας καὶ ἀνταύγειά της. Ὁ Πάπας εἶναι τὸ πᾶν ἐπὶ πάντων καὶ τὰ πάντα δύναται…».
(Σ. Νόσωφ, “Ὁ παπισμὸς καὶ οἱ ἀγῶνες του κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας”, μετάφρασι ἀπὸ τὸ ρωσικὸ πρωτότυπο ὑπό Χαραλάμπους Ἰ. Ἀσσιώτη, θεολόγου, ἐκδόσεις “Κύπρος, ἡ Ἁγία Νῆσος – Αἰγιαλοῦσα Καρπασίας” 1997, σ.σ. 23–27. Γιὰ ὅσους ἐπιθυμοῦν νὰ ἀποκτήσουν αὐτὸ τὸ ἀξιόλογο βιβλίο, τοῦτο διατίθεται καὶ ἀπὸ τὸ βιβλιοπωλεῖο “Τὸ Φῶς” τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου)».
Μὲ τοὺς Παπικοὺς ὑβριστὰς τοῦ Θεοῦ συνομιλεῖ διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν» τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ὁλόκληρος ἡ Ἑλληνόφων Ὀρθοδοξία καὶ ἕν σημαντικὸν τμῆμα τῆς Σλαβικῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Παπισμὸς ἀναγνωρίζεται ὡς κανονικὴ «Ἐκκλησία» καὶ ὁ Πάπας ὡς κανονικὸς Ἐπίσκοπος Ἐκκλησίας, ἐνῶ μέχρι πρὸ ὀλίγων ἐτῶν ἐπολεμᾶτο ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων ὡς αἵρεσις, ἐκ τῆς ὁποίας πηγάζουν ὅλαι αἱ αἱρέσεις καὶ τὰ κινήματα τῆς ἀθεΐας. Κάποιαι δυνάμεις ἐντὸς τῆς Ὀρθοδοξίας νοθεύουν τὴν Πίστιν καὶ ἐξισώνουν τὴν Ἀλήθειαν μὲ τὸ ψεῦδος, τὸ φῶς μὲ τὸ σκότος, τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία σώζει, μὲ τὴν «Ἐκκλησίαν», ἡ ὁποία διαστρεβλώνει τὸν Εὐαγγελικὸν λόγον.
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΡ. ΦΥΛ. 1881
«Ὁ Πάπας (τῆς Ρώμης) εἶναι θεῖος ἄνθρωπος καὶ ἀνθρώπινος Θεός. Γι᾽ αὐτὸ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὸν δικάσει ἢ νὰ τὸν κρίνει. Ὁ Πάπας κέκτηται θεία ἐξουσία, ἡ δὲ ἐξουσία του εἶναι ἀπεριόριστη (ἀπόλυτη). Γιὰ τὸν Πάπα εἶναι δυνατὰ πάνω στὴ γῆ τὰ ἴδια ἀκριβῶς, ποὺ εἶναι δυνατὰ γιὰ τὸν Θεὸ στοὺς οὐρανούς. Ὅ,τι ἔχει κάνει ὁ Πάπας εἶναι τὸ ἴδιο σὰν νὰ τὰ ἔκανε ὁ Θεός. Τὶς ἐντολές του πρέπει νὰ τὶς ἐκτελοῦμε σὰν ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Ὁ Πάπας μέσα στὸν κόσμο εἶναι τὸ ἴδιο πράγμα, ποὺ εἶναι ὁ Θεὸς μέσα στὸν κόσμο ἢ ἡ ψυχὴ μέσα στὸ σῶμα. Ἡ ἐξουσία τοῦ Πάπα εἶναι ὑψηλότερη ἀπὸ κάθε δημιουργημένη ἐξουσία, γιατί ἡ ἐξουσία του κατὰ κάποιο τρόπο ἐκτείνεται στὰ οὐράνια, τὰ γήινα καὶ τὰ καταχθόνια (πράγματα), γιὰ νὰ δικαιωθοῦν σ᾽ αὐτὸν οἱ λόγοι τῆς Γραφῆς: “Πάντα ὑπέταξας ὑπὸ τοὺς πόδας σου” (πρβλ. Α´ Κορ. ιε´, 27· Ἐφ. α´, 22).
Στὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα καὶ στὸ θέλημά του ἔχουν παραδοθεῖ τὰ πάντα καὶ κανεὶς καὶ τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ τοῦ ἀντισταθεῖ ἢ ἐναντιωθεῖ. Ἂν ὁ Πάπας παρέσυρε μαζί του μέσα στὴν κόλαση ἑκατομμύρια ἀνθρώπων, τότε κανείς τους δὲν θἆχε τὸ δικαίωμα νὰ τὸν ρωτήσει: “Ἅγιε πάτερ, γιατί τὸ κάνεις αὐτό;”. Ὁ Πάπας εἶναι ἀλάθητος, ὅπως ὁ Θεὸς καὶ ἔχει τὴ δύναμη νὰ κάνει κάθε τί, ποὺ ὁ Θεὸς κάνει.
Ἡ βουλὴ (τὸ θέλημα) τοῦ Θεοῦ, κατὰ συνέπεια δὲ καὶ τοῦ Πάπα, ὁ ὅποιος εἶναι τοποτηρητὴς τοῦ Θεοῦ, ἔχει τὴν ἀνώτατη ἐξουσία παν- τοῦ. Ὁ Πάπας φέρει δύο ξίφη στὴ ζώνη, ἐξουσιάζει δηλαδὴ τὰ πνευματικὰ καὶ τὰ ἐγκόσμια, τοὺς Πατριάρχες καὶ τοὺς Ἐπισκόπους, τοὺς αὐτοκράτορες καὶ τοὺς βασιλιάδες. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στὸν κόσμο εἶναι ὑπήκοοί του. Ἐκεῖνος εἶναι τὰ πάντα, εἶναι πιὸ ψηλὰ ἀπὸ κάθε τί καὶ ἔχει μέσα του τὰ πάντα. Ὅ,τι ἐκεῖνος (ὁ Πάπας) ἐπαινεῖ ἢ ἀποδοκιμάζει, ὅλοι πρέπει νὰ τὸ ἐπαινοῦν ἢ νὰ τὸ ἀποδοκιμάζουν.
Ὁ Πάπας δύναται νὰ μεταβάλει τὴ φύση τῶν πραγμάτων, νὰ κάνει ὁ,τιδήποτε ἐκ τοῦ μηδενός. Ἔχει (ὁ Πάπας) τὴν ἱκανότητα ἀπὸ τὸ ψεῦδος νὰ δημιουργήσει ἀλήθεια, δύναται (ἐνεργώντας – σ.μ.) ἐνάντια στὴν ἀλήθεια, δίχως τὴν ἀλήθεια καὶ παρὰ τὴν ἀλήθεια (στὸ πεῖσμα τῆς ἀλήθειας – σ.μ.) νὰ πράξει κάθε τί, ποὺ τοῦ εἶναι ἀρεστό. Δύναται νὰ ἔχει ἀντιρρήσεις ἔναντι τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν ἐντολῶν, ποὺ οἱ Ἀπόστολοι μετέδωσαν. Ἔχει τὸ δικαίωμα καὶ τὴν ἐξουσία νὰ διορθώνει κάθε τί, τὸ ὁποῖο θεωρεῖ ἀναγκαῖο, μέσα στὴν Καινὴ Διαθήκη, δύναται νὰ μεταβάλλει τὰ ἴδια τὰ μυστήρια, ποὺ ἔχουν ὁριστεῖ καὶ θεσπιστεῖ ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ἔχει τέτοια δύναμη στοὺς οὐρανούς, ποὺ δύναται νὰ ἀναδεικνύει σὲ Ἁγίους ὅποιους ἀπὸ τοὺς ἀποθανόντες θελήσει, ἀκόμη καὶ ἐνάντια σ᾽ ὅλες τὶς ἔξωθεν πεποιθήσεις καὶ παρὰ τὶς ἀπόψεις ὅλων τῶν Καρδιναλίων καὶ Ἐπισκόπων, ποὺ θὰ διενοοῦντο νὰ ἐναντιωθοῦν σ᾽ αὐτό.
Ὁ Πάπας ἔχει ἐξουσία πάνω στὸ Καθαρτήριο (πῦρ) καὶ τὴν κόλαση. Εἶναι ὁ Δεσπότης τῆς Οἰκουμένης. Μὲ τὴν ἀπεριόριστη ἐξουσία του ἐνεργεῖ τὰ πάντα μόνο κατὰ τὴ βούλησή του καὶ ἔχει τὴ δύναμη νὰ πράττει ἀκόμη περισσότερα τῶν ὅσων ἐμεῖς ἢ ἐκεῖνος γνωρίζουμε. Τὸ νὰ ἀμφιβάλλει κανεὶς γιὰ τὴ δύναμή του ἀποτελεῖ ἱεροσυλία. Ἡ δύναμη καὶ ἐξουσία του εἶναι ἀνώτερη καὶ εὐρύτερη ἀπὸ τὴ δύναμη καὶ ἐξουσία ὅλων τῶν Ἁγίων καὶ τῶν Ἀγγέλων. Κανεὶς δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα, ἔστω καὶ μὲ τὴ σκέψη, νὰ διαμαρτυρηθεῖ ἐνάντια σὲ ἀπόφαση ἡ κρίση του.
Ἡ ἐξουσία τοῦ Πάπα δὲν ἔχει μέτρο οὔτε ὅρια. Ὅποιος ἀρνεῖται τὴν ἀνώτατη ἐξουσία καὶ ἡγεμονία τοῦ Πάπα ἁμαρτάνει ἐνάντια στὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, διαιρεῖ τὸν Χριστὸ καὶ εἶναι αἱρετικός. Μονάχα στὸν Πάπα δόθηκε ἡ ἐξουσία νὰ ἀφαιρεῖ ὁ,τηδήποτε ἀπὸ ὁποιονδήποτε καὶ νὰ τὸ δίνει σὲ ἄλλον. Ὁ Πάπας ἔχει ἐξουσία νὰ ἀφαιρεῖ καὶ νὰ διαμοιράζει αὐτοκρατορίες, βασίλεια, πριγκηπάτα καὶ κάθε λογῆς περιουσία.
Τὴν ἐξουσία του ὁ Πάπας τὴ λαμβάνει ἀπευθείας ἀπὸ τὸν Θεό, οἱ δὲ αὐτοκράτορες καὶ οἱ βασιλιάδες ἀπὸ τὸν Πάπα.
Ὁ Πάπας εἶναι τοποτηρητὴς τοῦ Θεοῦ καὶ ὅποιος ἀρνεῖται αὐτὸ τὸ γεγονός, εἶναι ψεύτης. Ὁ Πάπας εἶναι ἀντικαταστάτης τοῦ Θεοῦ πάνω στοὺς καλοὺς καὶ τοὺς κακοὺς Ἀγγέλους· ὅ,τι τελεῖται μὲ τὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα, τελεῖται μὲ τὴν ἐξουσία τοῦ Θεοῦ. Ὅποιος δὲν ὑπακούει καὶ δὲν ὑποτάσσεται στὸν Πάπα, δὲν ὑπακούει καὶ δὲν ὑποτάσσεται στὸν Θεό. Κάθε τί ποὺ κάνει ὁ Πάπας εἶναι ἀρεστὸ στὸν Θεό.
Τὸν Πάπα δὲν μπορεῖ νὰ τὸν κρίνει κανείς, ἐπειδὴ ἔχει λεχθεῖ ὅτι:
“Ὁ πνευματικὸς ἀνακρίνει μὲν πάντα, αὐτὸς δὲ ὑπ᾽ οὐδενὸς ἀνακρίνεται”. Ἡ δύναμη καὶ ἡ ἐξουσία του ἐκτείνεται ἴσαμε τὰ πνευματικά, τὰ γήϊνα καὶ τὰ καταχθόνια. Ὁ Πάπας εἶναι ὁμοίωση τοῦ Χριστοῦ, στὸ σῶμα του δέ, ζεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
Ὁ Πάπας εἶναι κύριος πάντων, βασιλιὰς καὶ αἰτία πάσης αἰτίας. Ὁ Πάπας εἶναι νυμφίος καὶ κεφαλὴ τῆς Οἰκουμενικῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Πάπας δὲν μπορεῖ νὰ πλανᾶται ἢ νὰ κάνει λάθος, εἶναι παντοδύναμος καὶ μέσα του ἐνυπάρχει ὅλο τὸ πλήρωμα τῆς δυνάμεως καὶ ἐξουσίας. Εἶναι ὁ Πάπας πιὸ ψηλὰ ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο, γιατί σύμφωνα μὲ τὴν κλήση του στέκει στὸ ἴδιο ἐπίπεδο μὲ τὸν Ἀπόστολο Πέτρο. Γι᾽ αὐτὸ τὸν λόγο μπορεῖ νὰ διαφωνεῖ μὲ τὶς ἐπιστολὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καὶ νὰ δίνει ἐντολὲς ἀντίθετες μὲ τὶς ἐπιστολὲς ἐκείνου. Τὸ νὰ κατηγορεῖ ἢ νὰ καταγγέλλει κάποιος τὸν Πάπα εἶναι τὸ ἴδιο ὅπως τὸ ν᾽ ἁμαρτάνει ἐνάντια στὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, εἶναι δὲ κάτι ποὺ δὲν συγχωρεῖται οὔτε σ᾽ αὐτὸν οὔτε στὸν μέλλοντα αἰῶνα. Τὸ τριπλὸ στέμμα (ἡ τιάρα – σ.μ.) τοῦ Πάπα σημαίνει τὸ τρισσὸ τῆς ἐξουσίας του: Πάνω στοὺς Ἀγγέλους στοὺς οὐρανούς, πάνω στοὺς ἀνθρώπους στὴ γῆ καὶ πάνω στοὺς δαίμονες στὴν κόλαση. Ὁ Θεὸς
παραχώρησε στὴν ἐξουσία τοῦ Πάπα ὅλους τοὺς νόμους, ἄλλα ὁ ἴδιος ὁ Πάπας εἶναι πιὸ ψηλὰ ἀπ᾽ ὅλους τοὺς νόμους. Ἂν ὁ Παπας ἀπεφθέγγετο ἀπόφαση ἐνάντια στὴν κρίση τοῦ Θεοῦ, τότε ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ διορθωθεῖ καὶ νὰ μεταβληθεῖ. Ὁ Πάπας εἶναι τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας καὶ ἀνταύγειά της. Ὁ Πάπας εἶναι τὸ πᾶν ἐπὶ πάντων καὶ τὰ πάντα δύναται…».
(Σ. Νόσωφ, “Ὁ παπισμὸς καὶ οἱ ἀγῶνες του κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας”, μετάφρασι ἀπὸ τὸ ρωσικὸ πρωτότυπο ὑπό Χαραλάμπους Ἰ. Ἀσσιώτη, θεολόγου, ἐκδόσεις “Κύπρος, ἡ Ἁγία Νῆσος – Αἰγιαλοῦσα Καρπασίας” 1997, σ.σ. 23–27. Γιὰ ὅσους ἐπιθυμοῦν νὰ ἀποκτήσουν αὐτὸ τὸ ἀξιόλογο βιβλίο, τοῦτο διατίθεται καὶ ἀπὸ τὸ βιβλιοπωλεῖο “Τὸ Φῶς” τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κύπρου)».
Σημείωσις «Ο.Τ.»
Μὲ τοὺς Παπικοὺς ὑβριστὰς τοῦ Θεοῦ συνομιλεῖ διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν» τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ὁλόκληρος ἡ Ἑλληνόφων Ὀρθοδοξία καὶ ἕν σημαντικὸν τμῆμα τῆς Σλαβικῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Παπισμὸς ἀναγνωρίζεται ὡς κανονικὴ «Ἐκκλησία» καὶ ὁ Πάπας ὡς κανονικὸς Ἐπίσκοπος Ἐκκλησίας, ἐνῶ μέχρι πρὸ ὀλίγων ἐτῶν ἐπολεμᾶτο ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων ὡς αἵρεσις, ἐκ τῆς ὁποίας πηγάζουν ὅλαι αἱ αἱρέσεις καὶ τὰ κινήματα τῆς ἀθεΐας. Κάποιαι δυνάμεις ἐντὸς τῆς Ὀρθοδοξίας νοθεύουν τὴν Πίστιν καὶ ἐξισώνουν τὴν Ἀλήθειαν μὲ τὸ ψεῦδος, τὸ φῶς μὲ τὸ σκότος, τὴν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία σώζει, μὲ τὴν «Ἐκκλησίαν», ἡ ὁποία διαστρεβλώνει τὸν Εὐαγγελικὸν λόγον.
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΡ. ΦΥΛ. 1881
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου