ΘΛΙΒΕΡΟΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ (2ο ΜΕΡΟΣ)

Μια τέτοια τακτική και νοοτροπία βασιλεύει δυστυχώς απο χρόνια τώρα και στο Άγιον Όρος! Όλοι αυτοί που θα μπορούσαν με την μόρφωσί τους, ή ακόμη για την φήμη τους ως «μυστικών και νηπτικών πατέρων» να σαλπίσουν ενα πνευματικό συναγερμό, ώστε να καταλάβουν τα πρόβατα τον κίνδυνο, αυτοί αναπαύονται στην έκδοσι πατερικών κειμένων και την.... νοερά προσευχή τους, αδιαφορώντας τελείως για το τι γίνεται γύρω τους, για το ποιούς μνημονεύουν, και το τι λένε σχετικώς οι ιεροί Κανόνες, για όσους κρατούν μια τέτοια στάση σε καιρό αιρέσεως όπως ο δικός μας. Καλή και η προσευχή (ποιός το αρνείται;) αλλά μαζί μ΄ αυτή γιατί όχι και η καλή ομολογία, η σφραγίς αυτή των μαρτύρων, το αψευδές σημείον της πρός τον Θεόν ειλικρινούς αγάπης; Αν κρατούσαν την ίδια στάσι στον καιρό τους και ο Μ. Αθανάσιος, ο άγιος Μάξιμος και Θεόδωρος ο Στουδίτης, οι λαμπροί αυτοί ομολογηταί, ή ακόμη και οι επί Βέκκου μαρτυρήσαντες Αγιορείται πατέρες, σήμερα θα είχαμε εμείς Ορθοδοξία ή καν Άγιον Όρος; Και το θλιβερώτερο στην περίπτωση αυτή είναι ότι, αναφορικώς πρός την προδοσία κρατούν θέσιν θεατού και μόνον, και μάλιστα θεατού βυθυσμένου στον κόσμο του, κόσμο.... υψηλής θεολογίας ή ιεράς μυσταγωγίας και... γνόφου, (πράγμα τόσο ελκυστικό για τον επισκέπτη του Άθωνα) ενω υπάρχουν δυο χαρακτηριστικές περιπτώσεις στις οποίες μεταβάλλουν τελείως την ανωτέρω διαγωγή τους! Πρώτον μεν, όταν τους θίξη κανείς για προσωπικό τους σφάλμα, και δεύτερον, όταν τους πή ότι δεν πάνε καλά οι ορθόδοξοι ποιμένες. Για την πρώτη περίπτωση είναι ικανοί να συγγράψουν ολόκληρον πραγματείαν προκειμένου ν΄ αποδείξουν την αθωότητά τους και να συντρίψουν τον άδικον κατήγορον· για δέ την δευτέρα έχουν πάντοτε έτοιμη και σαφή την απάντηση «Με την Εκκλησία, αδελφοί, όχι σχίσματα. Και άλλοτε γίνονται αυτά, αλλά δεν έφευγαν οι πιστοί απο τους επισκόπους τους», και ας λένε οι άγιοι και οι ιεροί Κανόνες τα ακριβώς αντίθετα, προτρέποντες κλήρον και ευσεβή λαόν για παρόμοιες σαν την σημερινή περιπτώσεις, να φεύγουν αμέσως μακρυά απο τον ποιμένα που θα κακοδοξούσε, γενόμενος ούτω λύκος αντί καλού τσοπάνου. Έτσι αληθεύει στην περίπτωσί τους ο λόγος του αγίου Μαξίμου του ομολογητού, που τόσο ωραία περιγράφει την διαγωγή τους «Άλλ΄ ούν τον λόγον του Θεού ουδείς οφείλει νοθεύειν δια την ιδίαν αμέλειαν, αλλ΄ ομολογώ μεν την εαυτού ασθένειαν, μη αποκρύπτειν δέ την του Θεού αλήθειαν, ίνα μη υπόδικοι γενόμενοι μετά της των εντολών παραβάσεως και της του λόγου του Θεού παρεξηγήσεως».
Αλλά μήπως, σκέφθηκα για μια στιγμή, δεν γνωρίζουν την διδασκαλία των Πατέρων και τον τόσο συνεπή βίο τους, ώστε να πάψουν να υποκρίνονται με τις ποικίλες αμαρτωλές οικονομίες; Μέχρι προχθές ζηλωταί πιστοί δεν τους τα υπενθύμισαν και τους υπενθυμίζουν σε διαμαρτυρίες και μελέτες τους, με κάθε σαφήνεια και λεπτομέρεια, ώστε να μην υπάρχη πλέον περιθώριο προφασισμού αγνοίας; Αλλά ποιός ακούει; Η Εκκλησία τους έκανε επισκόπους για να διδάσκουν και φυλάττουν τον λόγο της Αληθείας Της ακέραιον και ανόθευτον, κρατώντας συγχρόνως τα πρόβατά Της μακρυά απο τα λειβάδια των αιρετικών, και όχι να τα εγκαταλείπουν απροστάτευτα μέχρι το στόμα του λύκου με την πρόφασι ότι μόλις θα τα καταπιή τότε θα δείξουν την ποιμενική τους ικανότητα! Πότε θ΄ αντιληφθούν ότι ένα ΟΧΙ στην αίρεσι αξίζει πολύ περισσότερο απο κάθε προσευχή και ιεραποστολική δράσι, και ότι γι΄ αυτό το ΟΧΙ έχουν ταχθή απο την Εκκλησία «εις τόπον Χριστού» και των Αποστόλων του;
Εκείνη όμως την στιγμή το καντήλι τρεμόσβυσε ζητώντας ασφαλώς λάδι. Σηκώθηκα να φέρω το λαδικό, ενω μια ευχή ψιθύρισαν άθελα τα χείλη μου. Κύριε, φώτισε τους ποιμένας της Εκκλησίας Σου, για ν΄ αντιληφθούν την φοβερή ευθύνη τους, αλλά και τους Αγιορείτας αδελφούς μας, όσοι μέχρι σήμερα δεν έδωσαν το παρόν εις το ωραίον μέτωπον της ομολογίας, ώστε ν' αναδειχθούν και πάλι εξ΄ αυτών νέοι στρατιώται της Αληθείας Σου, πρός δόξαν της Ορθοδοξίας και σωτηρία του λαού Σου. Αμήν.

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΝ ''ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ'' ΑΡ. ΦΥΛ. 3-4