ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Λέγει φιλοκαινοτόμον πνεύμα. Εφ΄ όσον τα Μυστήρια των Οικουμενιστών καινοτόμων είναι ισχυρά, καλώς εμμένομεν και δεν αποτειχιζόμεθα εκ των ομολογούντων Οικουμενισμόν καινοτόμων!
Τούτο όμως είναι ασεβές. Διότι δεν σώζει τον Χριστιανόν μόνον η θεία Χάρις, αλλά «η Χάρις και η αλήθεια» (Ιωάν. α΄ 17), κατά το δόγμα του Κυρίου, «ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται, ο δέ απιστήσας κατακριθήσεται» (Μάρκ. ιστ΄ 16). Κατακριθήσεται δέ, όχι μόνον ο κληθείς εις το άγιον Βάπτισμα και αρνηθείς την σωτήριον κλήσιν όλως, αλλά και ο βαπτισθείς μέν, πεσών δέ μετά τούτο εις απιστίαν αιρέσεως αμετανοήτως. Διότι, ενω το Μυστήριον του Βαπτίσματος εστί φώς, η αίρεσις είναι «σκότος εξώτερον» (Δαλματίου, Μ 4, 1257). Τα άγια Μυστήρια, λέγει ο ιερός Κανών, «τοίς επιμένουσιν εν τη αιρέσει μεγάλην της καταδίκης την τιμωρίαν πορίζουσιν». Ούτω γίνεται γίνεται εν αυτοίς το «εν τη αληθεία πρός την αιώνιον ζωήν» «φωτεινότερον» «εν τη πλάνη σκοτεινότερον και πλέον καταδεδικασμένον» (ΝΖ΄ Κανόνος Συνόδου Καρθαγένης). Διό αί Οικουμενικαί Σύνοδοι απαγγέλουσι τον φρικτόν αναθεματισμόν «τοίς κοινωνούσιν εν γνώσει» τοίς καινοτόμοις «ανάθεμα» (Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 13, 128).
Υπό το ανάθεμα, λοιπόν, των Οικουμενικών Συνόδων της Εκκλησίας κείνται οι «εν γνώσει» κοινωνούντες των Μυστηρίων των υπό κρίσιν καινοτόμων, καίτοι ταύτα είναι εισέτι ισχυρά. Ως γάρ «παν το εν αγνοία καθαρισθήσεται» (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1653), ούτω το «εν γνώσει» «κατακριθήσεται» (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1653).
Απορούντες όμως λέγουσιν. Εαν οι κηρύσσοντες αίρεσιν «δημοσία», «γυμνή τη κεφαλή» και «επ΄ εκκλησίας», έχωσι προ εκκλησιαστικής αυτών κρίσεως Μυστήρια ισχυρά, ίνα τι ο ιερός Κανών αποκαλεί τούτους ψευδεπισκόπους και ψευδοδιδασκάλους (ΙΕ΄ Κανόνος της ΑΒ΄ Συνόδου);
Διότι αιρετίζοντες κείνται υπό κρίσιν ως ψευδεπίσκοποι και ψευδοδιδάσκαλοι. Ψευδεπίσκοποι μεν, καθ΄ ότι, Επισκόπου θέσιν έχοντες, δεν ορθοτομούσι τον λόγο της θείας αληθείας, αλλά καινοτομούσι το ψεύδος. Ψευδοδιδάσκαλοι δέ, επειδή, εν θέσει εκκλησιαστικού διδασκάλου όντες, δεν διδάσκουσιν Ορθοδοξίαν, αλλά ψευδοδοξίαν. Διό και εκβάλλονται απο τας θέσεις του Επισκόπου και του διδασκάλου δια κανονικής εκκλησιαστικής κρίσεως, ήτοι «συνοδικής διαγνώσεως», δηλαδή «εντελούς διαγνώσεως» (Βαλσάμωνος, Σ.Κ. 2, 695), ήγουν τελεσιδίκου. Διό ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας τον πεπτωκότα εις αίρεσιν Νεστόριον Κωνσταντινουπόλεως ονομάζει πρό τελεσιδίκου αυτού κρίσεως «συλλειτουργόν» (Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Μ. 4, 1068), ενω τον χαρακτηρίζει λύκον εν τη ποίμνη του Θεού ( Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Μ. 4, 1096). Δηλαδή, δια μεν το αιρετικόν αυτού κήρυγμα τον λέγει λύκον, δια δέ την εκκλησιαστική θέσιν, ήν εισέτι κατέχει, τον αποκαλεί συλλειτουργόν, επομένως και λειτουργόν Μυστηρίων. Διό και Νεστόριος εχαρακτηρίσθη και «κακόν θηρίον» πρό της υπ΄ αυτού κηρύξεως της αιρέσεως. Και όχι μόνον τούτο, αλλά και προ του επιδημήσαι» αυτόν «εν Κωνσταντινουπόλει». Δηλαδή, ο Νεστόριος ωνομάσθη προ της ενθρονίσεως του εις τον επισκοπικόν θρόνον Κωνσταντινουπόλεως, ουχί απλώς ψευδεπίσκοπος και ψευδοδιδάσκαλος, αλλά θηρίον κακόν. Και τούτο κατόπιν θείας αποκαλύψεως, ως μαρτυρεί αυτή αύτη η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος. Διότι γράφει αύτη προς τον πρωτοστατήσαντα εις την ορθόδοξον ένστασιν εν Κωνσταντινουπόλει άγιον Δαλμάτιον λέγουσα, «ότι και προ του επιδημήσαι Νεστόριον εν Κωνσταντινουπόλει, απεκάλυψέ σοι τα εν τη καρδία αυτού ο Θεός, και ότι πάσι τοίς ερχομένοις εν τω κελίω σου έλεγες· προσέχετε εαυτούς, αδελφοί, ότι κακόν θηρίον επεδήμησεν εν τη πόλει ταύτη και πολλούς έχει βλάψαι τη διδασκαλία αυτού» (Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 4, 1260).
Προσέχωμεν, λοιπόν, οι Ορθόδοξοι «τη αναγνώσει» των αγίων Πατέρων, «μη ποτέ παραρρύωμεν» (Εβρ. β΄ 1).