ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (9ο ΜΕΡΟΣ)

Σήμερον, και ο πλέον αδαής μελετητής των ιστορικών γεγονότων της εποχής εκείνης, μετά βεβαιότητος αποφαίνεται ότι, κατα την περίοδον αυτήν υπήρξεν ωργανωμένη εκστρατεία πασών των σκοτεινών δυνάμεων, προς καθολικήν διάβρωσιν της Ορθοδοξίας.
Η ορθόδοξος Ρωσσία το έτος 1917 παρεδόθη εις τας χείρας των κομμουνιστών. Το μέχρι τότε ορθόδοξον Πατριαρχείον της Κων/πόλεως περιήλθεν εις χείρας του οικουμενιστού τοποτηρητού Μητροπολιτού Προύσης Δωροθέου (1918-1922). Εις δέ τα ορθόδοξα βαλκανικά κράτη ωργίαζεν ο προσηλυτισμός της προσδέσεώς των εις το άρμα της «μεγάλης» Ρωσσίας.
Εις την ορθόδοξον Ελλάδα ο Μελέτιος Μεταξάκης ομού μετά του Αρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου και του καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Αθηνών Αμίλκα Αλιβιζάτου, περιώδευε Αμερικήν και Ευρώπην, διαλεγόμενος «ανεπισήμως» περί ενώσεως μετά «επισκοπιανών, προτεσταντών» και πάσης φύσεως αιρετικών (Β. Σταυρίδου - Ορθοδοξία και Αγγλικανισμός κατά τον κ΄ αιώνα, σελ. 13).
Ο Προύσης Δωρόθεος τοποτηρητής του Οικουμενικού θρόνου, πατήρ της αιρετικής εγκυκλίου του 1920, επεσκέφθη επισήμως την δύσιν. Ούτος μετά την υπογραφήν της οικουμενιστικής εγκυκλίου επεσκέφθη τον «αρχιεπίσκοπον» Ράνταλ Δάβιδσον εν Αγγλία ίνα εκφράση και δια ζώσης τα αισθήματα της Εκκλησίας αυτού προς την «εκκλησίαν» της Αγγλίας, και ίνα τύχη μεγάλων τιμών και βασιλικών δεξιώσεων υπο των εκεί μασόνων, όπως και εγένετο. Και καθ΄ήν στιγμήν προσέφερεν εις τον αιρετικόν «αρχιεπίσκοπον» του αγγλικανισμού «το εγκόλπιον του Πατριάρχου Ιωακείμ Γ΄» (!!!), απέψυξεν πρηνής γενόμενος αιφνιδίως κατα την διάρκειαν της επισκέψεως εκείνης! (Σταυρίδου - Ορθοδοξία και Αγγλικανισμός κατά τον Κ΄ αιώνα, σελ. 16).

Αναζωπύρωσιν της αγάπης και της φιλίας, μεταξύ των διαφόρων ανα τον Κόσμον χριστιανικών «Εκκλησιών», επηγγέλθησαν της εγκυκλίου οι πάτρωνες· όμως σκοπόν απόκρυφον είχον

α) Την διαίρεσιν των Ορθοδόξων χριστιανών
β) Την καλλιέργειαν αμβλυωπίας προς το Ορθόδοξον δόγμα
γ) Το «περιμάντρωμα» των «ορθοδόξων» εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών.

Με το πρόσχημα της «αγάπης», ήν οι καιροί και οι περιστάσεις επιτάσσουν, επρότεινον ένδεκα βήματα, δι΄ών επραγματοποιείτο πλήρως ο απόκρυφος αυτών σκοπός.

Διαίρεσις των ορθοδόξων Εκκλησιών

Την διαίρεσιν της ηνωμένης Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας επέφερεν το πρώτον προταθέν βήμα «Η παραδοχή ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν των μεγάλων Χριστιανικών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών». Ο κύριος υποκινητής της εγκυκλίου Μελέτιος Μεταξάκης εις τον εναρκτήριον λόγον του εις το «Πανορθόδοξον» συνέδριον ετόνισεν, «ότι ήλθεν η ώρα της εκ νέου αποκαταστάσεως της ενότητος των χριστιανών, τουλάχιστον εν τω σημείω τούτω» ήτοι, τω ημερολογιακώ (Πρακτικά και Αποφάσεις του εν λόγω συνεδρίου, σελ. 14). Τονίζων ταύτα εγνώριζεν, ότι η Ανατολική Ορθόδοξος Εκκλησία δεν θα απεδέχετο την καινοτομίαν και ούτω θα εσχίζετο εις παλαιοημερολογίτας και νεοημερολογίτας

(Κατὰ τὴν συνεδρίαν τῆς Ι. Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου (τῆς 10 Ἰανουαρίου 1919), ὁ Βιζύης (κατόπιν Μαρωνείας) Ἄνθιμος, ὑπέβαλεν πρότασιν «περὶ ἀναθεωρήσεως καὶ μελέτης τοῦ ζητήματος τοῦ Ἡμερολογίου». Ἡ Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, λαβοῦσα ὑπ’ ὄψιν τὴν πρότασιν ταύτην, διώρισεν Ἐπιτροπήν, ἡ ὁποία ὑπέβαλε τὴν σχετικὴν αὐτῆς «Ἔκθεσιν» τὴν 1 Σεπτεμβρίου καὶ περιλαμβάνονται καὶ ταῦτα:

«Ἀποδοχὴν τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου προτείνει ὁ Μητροπολίτης Σελευκείας, φρονῶν ὅτι ἡ χρησιμοποίησις αὐτοῦ καὶ ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας εἰς οὐδένα κανονικὸν λόγον προσκρούει, ἀποτελεῖ δὲ μάλιστα τὸ πρῶτον βῆμα πρὸς τὴν ποθητὴν Κοινωνίαν τῶν Ἐκκλησιῶν…Φόβος σκανδαλισμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων ἐκ τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερεολογίου δὲν ὑφίσταται πλέον, κατ’ αὐτόν. Πρὸς τὴν τοιαύτην ἀντίληψιν διαφωνεῖ ὁ Μητροπολ. Πρ. Καισαρείας, φρονῶν ὅτι τὸ πλεῖστον τῶν Ἑλληνορθοδόξων Χριστιανῶν θέλει θορυβηθῆ καὶ σκανδαλισθῆ ἐκ τῆς γενησομένης τυχὸν ἀμέσου ἀντικαταστάσεως τοῦ Ἰουλιακοῦ διὰ τοῦ Γρηγοριακοῦ Ἡμερολογίου καὶ ὅτι τοῦ θορύβου τούτου καὶ σκανδαλισμοῦ ἐπωφελούμενοι οἱ καθολικοὶ ἱεραπόστολοι θέλουσι κατενέγκει βαρὺ πλῆγμα κατὰ τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας, τοσούτω μᾶλλον ὅσω τὸ Ἰουλιακὸν ἡμερολόγιον στενώτατα συνδέεται πρὸς τὸ ἑορτολόγιον τὸ ἐκφραζων ζωηρῶς τὸν θρησκευτικὸν βίον τῶν χριστιανῶν, κηρύσσεται ὑπερ τῆς ἀπαρεκκλίτου τηρήσεως τοῦ νῦν ἐν χρήσει παρ’ ἡμῶν Ἰουλιακοῦ ἡμερολογίου».).

Αυτόν τον ενδιέφερε η «παγχριστιανική ενότης», δεν τον απασχολούσε η διάσπασις της ενότητος των ορθοδόξων. Όμως η προσπάθειά του απέτυχε και η ορισθείσα ημερομηνία αναπροσαρμογής του ημερολογίου κατεφρονήθη υπ΄ όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Ότι δεν κατάφερε ο Μελέτιος Μεταξάκης, το επέτυχεν ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος. Εν γνώσει του, διήρεσιν και - έσχισεν - την Ανατολικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν εις δύο· εις τους αποδεχομένους τον νεωτερισμόν και εις τους απορρίπτοντας αυτόν. Σημαντικόν να αναφέρωμεν ότι «Οὖτος, ὡς ἱστορικός, ἐπανειλημμένως ἔγραφεν εἰς τὰ βιβλία του περὶ τῆς κατακρίσεως καὶ καταδίκης τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ τῶν φράγκων ὑπὸ τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν. Καὶ ὡς ἀρχιμανδρίτης μὲ ζῆλον καὶ κατ’ ἐπανάληψιν ἐκάκιζε δριμέως καὶ κατεδίκαζε τὴν παράνομον καὶ αὐθαίρετον μεταρρύθμισιν τοῦ Πάπα, χαρακτηρίζων αὐτὴν ὡς «μίαν τῶν καινοτομιῶν τοῦ Πάπα, παγκόσμιον σκάνδαλον» κλπ. Ἀπεφαίνετο δὲ ἐν ἐπισήμοις ἐκθέσεσιν, ὅτι «δὲν ἠδύνατο ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία νὰ μεταρρυθμίση τὸ ἡμερολόγιον χωρὶς νὰ καταστῆ σχισματικὴ ἀπέναντι τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν». Ἐνῶ δὲ ταῦτα ἐκήρυσσε καὶ ἐβεβαίωνεν, ὅταν τοῦ ἔταξαν ἐξουσίαν καὶ, ἀντὶ τοῦ μητροπολίτου ἀνεπέτασαν ἐνώπιόν του τὸ ὀφφίκιον τοῦ ἀρχιεπισκόπου, μητροπολιτῶν δὲ τῶν λοιπῶν Ἑλλαδιτῶν ἐπισκόπων, ὡσὰν τὸν Ἰωάννην Βέκκον, μετέστη εἰς τὰ ἀντίθετα φρονήματα, ὅ,τι προηγουμένως ἔπτυε καὶ ἐκεραυνοβόλει, τώρα ἠσπάζετο καὶ περιεποιεῖτο».

Εγνώριζον ότι οι Ορθόδοξοι θα διασπαστούν εις δυο μερίδες και τούτος ήτο ο σκοπός τους!

Καλλιέργειαν Αμβλυωπίας εις τους ορθοδόξους προς καθορισμόν των ορθοδόξων δογμάτων

Αμβλυωπίαν εις τας τάξεις των ορθοδόξων επέφεραν μικρόν προς μικρόν, τα ακόλουθα 10 προταθέντα μέτρα της βλασφήμου εγκυκλίου

1) «Η ανταλλαγή αδελφικών γραμμάτων κατα τας μεγάλας εορτάς και εν άλλαις περιστάσεσιν».

2) «Η οικειοτέρα συσχέτισις των αντιπροσώπων των διαφόρων Εκκλησιών».

3) «Η επικοινωνία των Θεολογικών Σχολών και των θεολόγων και η ανταλλαγή των εν εκάστη Εκκλησία εκδιδομένων εντύπων».

4) «Η αποστολή νέων χάριν σπουδών απο της μίας εις τας Σχολάς της άλλης Εκκλησίας».

5) «Η συγκρότησις παγχριστιανικών συνεδρίων».

6) «Η... απαθής εξέτασις των δογματικών διαφορών».

7) «Ο αμοιβαίος σεβασμός των ηθών και εθίμων των διαφόρων Εκκλησιών».

8) «Η αμοιβαία παροχή ναών και κοιμητηρίων εις τας άλλας ομολογίας».

9) «Ο διακανονισμός των μικτών γάμων».

10)«Η αμοιβαία υποστήριξις των Εκκλησιών εις τα έργα της θρησκευτικότητος, της φιλανθρωπίας».

Η πολυχρόνιος εφαρμογή των ανωτέρω μέτρων, πάντοτε με το πνεύμα και την τακτικήν του Οικουμενισμού, εμείωσεν το ενδιαφέρον των ηχμαλωτισμένων ορθοδόξων περί της ορθής πίστεως και εκαλλιέργησεν κλίμα και πνεύμα θρησκευτικής αδιαφορίας. Ο ανύποπτος συναγελασμός των ορθοδόξων μετά των αιρετικών, αί συμπροσευχαί και η μυστηριακή κοινωνία μετ΄ αυτών, δια του μακροχρονίου εθισμού κατηδάφισαν τα διαχωριστικά όρια τα οποία εχάραξαν οι Άγιοι Πατέρες ημών και έταξαν να φυλάττωμεν αμετακίνητα. Προ τοιαύτης αποδυναμώσεως των ατόμων και των Εκκλησιών, άτομα και Εκκλησίαι περιεμανδρώθησαν εις το «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών».

Δια το «περιμάντρωμα των Ορθοδόξων εις το Π.Σ.Ε.» θα συνεχίσουμε εις άλλα άρθρα μας όταν ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ αναλύσωμεν τα γεγονότα της εποχής 1920 και μετά.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ