Οι παρασυναγωγοί όμως Επίσκοποι Βρεσθένης και Κυκλάδων, Ματθαίος Καρπαθάκης και Γερμανός Βαρυκόπουλος, εν γνώσει των Κανόνων τούτων, μη αρκεσθέντες εις την διακοπήν της Εκκλησιαστικής επικοινωνίας μετά της καινοτόμου Ιεραρχίας της Ελλάδος, εκήρυξον ου μόνον τους καινοτόμους Ιεράρχας Σχισματικούς άνευ ουδεμίας δίκης και απολογίας, αλλά και την όλην Εκκλησίαν της Ελλάδος Σχισματικήν, σφετερισθέντες οι δείλαιο, ουδέν ήττον, ουδέν έλαττον δικαίωμα Οικουμενικής ή Τοπικής Συνόδου. Εις δέ την άρνησιν ημών να ακολουθήσωμεν τούτους εις την ολισθηράν και επικίνδυνον ταύτην κατωφέρειαν την ανατρέπουσαν Κανονικούς θεσμούς, αιωνοβίους και βασικούς και εις τας ματαίας προσπαθείας ημών, όπως αποτρέψωμεν αυτούς απο τον αβυσσαλέον και ψυχόλεθρον τούτον κρημνόν, προέβησαν ούτοι και εις την κήρυξιν ημών ως Σχισματικών, χωρίς να έλθωσι προηγουμένως εις ουδεμίαν συννενόησιν μεθ΄ ημών αρνηθέντες και πάσαν πρόσκλησιν ημών προς διαφωτισμόν. Και πρός διαπίστωσιν του απιστεύτου τούτου παραλογισμού των, παραθέτομεν αυτολέξει την απάντησιν τούτων εις την πρόσκλησιν ημών προς σύσκεψιν.
«ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΟΧ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣΑθήναι 27 Ιανουαρίου 1942
Προς τον Σεβασμιώτατον Αρχιεπίσκοπον Φλωρίνης
Κον ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΝ
Ενταύθα
Σεβασμιώτατε,
Προ ημερών, και όταν ελάβωμεν πρόσκλησίν σας, όπως έλθωμεν και συσκεφθώμεν κατά την 15/28 Ιανουαρίου 1942 περί σοβαρών ζητημάτων του ιερού ημών αγώνος εις τα υμέτερα Γραφεία Χαλκοκονδύλη 7, ενταύθα σας απεστείλαμεν επιστολήν δια του κυρίου Σταυριανού, εις ήν σας εγνωρίζομεν ότι δια να έλθωμεν εις επαφήν μεθ΄ ημών και του Αγίου Δημητριάδος, πρέπει πρώτον να αρθούν οι λόγοι του διχασμού οι πνευματικοί, οίτινες μας ηνάγκασαν να σας αποκηρύξωμεν. Επειδή ως πληροφορούμεθα επιθυμείτε την ένωσιν καθώς τουλάχιστον δηλώνετε προφορικώς ενώπιον του λαού, δια τούτο δηλούμεν σαφέστατα δια της επιστολής μας ταύτης, ότι περιττεύουν αί συνεδριάσεις και συσκέψεις όταν δεχθήτε τα κάτωθι ζητήματα πίστεως, τα οποία προυκάλεσαν και τον διχασμόν ημών και ότι απο της στιγμής ταύτης είμεθα πλέον ηνωμένοι και δυνάμεθα τότε πλέον να συνερχώμεθα και να συνεδριάζωμεν.
1) Ότι η Εκκλησία της Ελλάδος δια της παραδοχής του Παπικού Εορτολογίου κατέστη Σχισματική.
2) Τα Μυστήριά της είναι άκυρα.
3) Το μύρον της δεν έχει την αγιαστικήν χάριν και
4) Τα παιδία των κακοδόξων ερχόμενα εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν πρέπει να αναμυρώνωνται.
Αφού δέ ταύτα κοινοποιήσετε εις την κακόδοξον Εκκλησίαν δια δικαστικού κλητήρος, του οποίου το επιδοτήριον μας επιδείξητε, επίσης δέ δια του αυτού τρόπου αναιρέσητε και τα προς το Υπουργείον Θρησκευμάτων έγγραφα Σας, και διακηρύξετε όλα ταύτα επ΄ Εκκλησίας, τότε λέγομεν η ένωσις ημών αυτομάτως επέρχεται άνευ συνεδριάσεων και λογοτριβών, θα αναμένωμεν δέ γραπτήν απάντησίν Σας επί των ερωτημάτων μας τούτων επί 8 ημέρας απο σήμερον.
Προ ημερών, και όταν ελάβωμεν πρόσκλησίν σας, όπως έλθωμεν και συσκεφθώμεν κατά την 15/28 Ιανουαρίου 1942 περί σοβαρών ζητημάτων του ιερού ημών αγώνος εις τα υμέτερα Γραφεία Χαλκοκονδύλη 7, ενταύθα σας απεστείλαμεν επιστολήν δια του κυρίου Σταυριανού, εις ήν σας εγνωρίζομεν ότι δια να έλθωμεν εις επαφήν μεθ΄ ημών και του Αγίου Δημητριάδος, πρέπει πρώτον να αρθούν οι λόγοι του διχασμού οι πνευματικοί, οίτινες μας ηνάγκασαν να σας αποκηρύξωμεν. Επειδή ως πληροφορούμεθα επιθυμείτε την ένωσιν καθώς τουλάχιστον δηλώνετε προφορικώς ενώπιον του λαού, δια τούτο δηλούμεν σαφέστατα δια της επιστολής μας ταύτης, ότι περιττεύουν αί συνεδριάσεις και συσκέψεις όταν δεχθήτε τα κάτωθι ζητήματα πίστεως, τα οποία προυκάλεσαν και τον διχασμόν ημών και ότι απο της στιγμής ταύτης είμεθα πλέον ηνωμένοι και δυνάμεθα τότε πλέον να συνερχώμεθα και να συνεδριάζωμεν.
1) Ότι η Εκκλησία της Ελλάδος δια της παραδοχής του Παπικού Εορτολογίου κατέστη Σχισματική.
2) Τα Μυστήριά της είναι άκυρα.
3) Το μύρον της δεν έχει την αγιαστικήν χάριν και
4) Τα παιδία των κακοδόξων ερχόμενα εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν πρέπει να αναμυρώνωνται.
Αφού δέ ταύτα κοινοποιήσετε εις την κακόδοξον Εκκλησίαν δια δικαστικού κλητήρος, του οποίου το επιδοτήριον μας επιδείξητε, επίσης δέ δια του αυτού τρόπου αναιρέσητε και τα προς το Υπουργείον Θρησκευμάτων έγγραφα Σας, και διακηρύξετε όλα ταύτα επ΄ Εκκλησίας, τότε λέγομεν η ένωσις ημών αυτομάτως επέρχεται άνευ συνεδριάσεων και λογοτριβών, θα αναμένωμεν δέ γραπτήν απάντησίν Σας επί των ερωτημάτων μας τούτων επί 8 ημέρας απο σήμερον.
Μετά αδελφικών ασπασμών.
Ο ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ
Ο ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ»
Ο ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΣ
Ο ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ»
Εκ του εγγράφου τούτου κατάφωροι γίνονται οι γράψαντες, ου μόνον ως οφλισκάνοντες τελείαν άγνοιαν Κανονικού Δικαίου και του πνεύματος των θείων και ιερών Κανόνων δι΄ ων καθορίζονται σαφώς και κατοχυρούνται τα δίκαια της Εκκλησίας, των Διοικούντων ταύτην Ιεραρχών και άπαντος του ορθοδόξου χριστεπωνύμου πληρώματος, αλλά και ως ασεβούντες προς αυτήν την θείαν χάριν, την ενυπάρχουσαν εις την έννοιαν των θείων Μυστηρίων, δι΄ ων αγιάζονται οι πιστοί, των ιερέων χρησιμευόντων, ουχί ως ποιητικών αιτίων της αγιαστικής Χάριτος, αλλά ως μέσον μεταδόσεως ταύτης εις τους πιστούς. Όθεν εφ΄ όσον την θείαν Χάριν την δια των Αγίων Μυστηρίων μεταδιδομένην εις τους πιστούς παρέχει, ουχί μια μερίς κληρικών η λαικών αλλ΄ η θεία υπόστασις και έννοια της Εκκλησίας, οίκοθεν εννοείται ότι ασεβούν και ιεροσυλούν ου μόνον προς αυτήν την θείαν υπόστασιν της Εκκλησίας, αλλά και προς την ιερότητα των Μυστηρίων, τα άτομα εκείνα άτινα αφαιρούν απο μεν της Εκκλησίας το θείον και αναφαίρετον δικαίωμα και κύρος Αυτής, απο δέ των Μυστηρίων την αγιαστικήν δύναμιν και ψυχοσωτήριον χάριν δια μιάς παντόλμου μονοκονδυλιάς. Ότι δέ οι παρασυνάγωγοι ούτοι Επίσκοποι ουκ οίδασι τι λέγουσι, και περί τίνων διαβεβαιούνται απόδειξις είναι ότι, ουδέ ούτοι εφαρμόζουσιν εις εαυτούς τα όσα διδάσκουσι, μη τολμώντες οι τάλαινες να επαναλάβωσι τα Μυστήρια δια τους προσερχομένους εκ του Παπικού εορτολογίου εις το ορθόδοξον, δεχόμενοι ούτω εις τους κόλπους αυτών αβαπτίστους, αστεφανώτους και εν γένει ανιέρους και αμυρώτους κατά την γνώμην και την αντίληψιν αυτών.
Ο παραλογισμός και το ακαταλόγιστον της τοιαύτης αυτών γνώμης και διδασκαλίας γίνεται μάλλον καταφανής και εξώφθαλμος, εαν λάβωμεν υπ΄ όψιν, ότι ούτοι περιορίζονται μόνον εις την αναμύρωσιν των βρεφών των όλως αναιτίων εις την καινοτομίαν του νέου εορτολογίου και απαλάττουσι τους Γονείς τους αιτίους της τοιαύτης ποινής προσερχομένους άνευ αναμυρώσεως εις την ορθοδοξίαν αυτών.... Τοιαύτην γνώμην ακυρώσεως Μυστηρίων και επαναλήψεως τούτων δεν δικαιούνται να έχωσι και αποφαίνωνται, ου μόνον μεμονωμένα άτομα Επισκόπων, μηδεμίαν αρμοδιότητα και μηδέν κύρος εχόντων προς τούτο, αλλ΄ ακόμη και μια επι μέρους ορθόδοξος Εκκλησία δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρή την εγκυρότητα των Μυστηρίων άνευ της γνώμης της όλης Εκκλησίας, ής και μόνον αποκλειστικό δικαίωμα είναι να αφαιρή απο τους κληρικούς τους περιπίπτοντας εις αίρεσιν και μη μετανοούντας και αποτύοντας αυτήν, το δικαίωμα του εγκύρως και ανυσίμως τελείν τα Μυστήρια, διότι όστις δεν έχει την δύναμιν να δίδη μια θείαν δωρεάν, δεν έχει συνεπώς το δικαίωμα να αφαιρή ταύτην. Δι' ο και τους νοσφιζομένους το ιερόν τούτον δικαίωμα κατατάσσουν οι Κανόνες εις την τάξιν των ιεροσύλων. «Επίσκοπον εις Πρεσβυτέρου βαθμόν φέρων ιεροσυλία εστίν» (29 της Δης Οικ. Συνόδου). Και αν οι Κανόνες θεωρούν ιεροσυλίαν τον υποβιβασμόν του Μυστηρίου της Ιερωσύνης, πόσω μάλλον θεωρούνται ιερόσυλοι οι τολμώντες άνευ ουδεμίας αρμοδιότητος και Εκκλησιαστικού κύρους να κηρύττωσιν άκυρα τα Μυστήρια μιας ανεγνωρισμένης Εκκλησίας έστω και υποδίκου απέναντι της όλης Εκκλησίας, δια την αυθαίρετον εισαγωγήν μιας καινοτομίας; Ιδού ο λόγος δι΄ ον ημείς απέχομεν να αποφανθώμεν περί κύρους Μυστηρίων, ομολογούντες ότι προς τούτο ουδεμίαν αρμοδιότητα και δικαίωμα έχομεν υπό των θείων και ιερών Κανόνων και συναισθανόμενοι την μηδαμινότητα και την αμαρτωλόν ημών κατάστασιν απέναντι της ιερότητος και της αγιαστικής χάριτος και δυνάμεως των θείων και ιερών Μυστηρίων, επαφίομεν τούτο εις την γνώμην και την κρίσιν της όλης Εκκλησίας, ής αποκλειστικόν δικαίωμα είναι ως φθάντες είπομεν η προίκισις μιας Εκκλησίας δια της Χάριτος των Μυστηρίων της μεταδιδομένης δια των λειτουργών Αυτής και η επίσχεσις της Χάριτος ταύτης εκ μέρους Αυτής αποσχιζούσης δια λόγους Κανονικούς και μετά δίκην και απολογίαν καθαιρούσης τους Κληρικούς της Αρχιερείς τε και Ιερείς Αυτής....
Ούτω και απο Κανονικής απόψεως ισχύει το βασικόν νομικόν αξίωμα και απόφθεγμα «ουδείς δικάζεται αναπολόγητος». Όθεν ίνα κηρύξωμεν και ημείς τους καινοτομήσαντας Αρχιερείς Σχισματικούς και εν ενεργεία, όπως έπραξαν αυθαιρέτως και αντικανονικώς οι Παρασυνάγωγοι Επίσκοποι, έδει να δικάσωμεν αυτούς, αλλ΄ ίνα δικάσωμεν έδει να έχωμεν πάντα τα Κανονικά στοιχεία, τα απαιτούμενα προς συγκρότησιν Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου, όπερ δε δύναται να συγκροτήση παρά μια Εκκλησία, ανεγνωρισμένη υφ΄ όλων των επι μέρους Ορθοδόξων Εκκλησιών, ως Αυτοκέφαλος έχουσα το δικαίωμα να δικάζη εγκύρως τους, είτε εις την πίστιν είτε εις την ηθικήν αμαρτάνοντας Κληρικούς της. Αλλ΄ ημείς οι παλαιοημερολογίται δεν αποτελούμεν ιδιαιτέραν και ανεξάρτητον Ορθόδοξον Εκκλησίαν εν Ελλάδι, διότι ουδεμία Εκκλησία μας ανεγνώρισεν ως τοιαύτην, αλλ΄ είμεθα εντός της ανεγνωρισμένης Αυτοκεφάλου Ελληνικής Εκκλησίας, ως μια φρουρά, ήτις φρουρεί τον θεσμόν του ορθοδόξου εορτολογίου, ον ηθέτησεν ως μη ώφειλεν η πλειοψηφία της Ιεραρχίας και ημείς ως αποτελούντες την φαεινήν και αλύμαντον πλευράν της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, συνεχίζομεν την ιστορίαν Αυτής υπό την ορθόδοξον έννοιαν.
Την εσφαλμένην και αντικανονικήν ταύτην ιδέαν ότι ημείς αποτελούμεν ιδιαιτέραν Εκκλησίαν, έρριψεν εις το μέσον και εισηγήθη και εις την Πολιτείαν ο εκλιπών Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος σκοπίμως και κακοβούλως, όπως παραστήση ημάς εις τα όμματα της Πολιτείας και της Ελληνικής κοινωνίας ως επαναστάτας και ως κινήσαντας πτέρναν κατά της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας και την κοινήν περιφρόνησιν της κοινωνίας.... Κατά ταύτα ημείς οι παλαιοημερολογίται, όσω και αν παρουσιαζώμεθα κατά το φαινόμενον και την εξωτερικήν εκδήλωσιν της πίστεως ως έχοντες ιδίους ευκτηρίους οίκους και ιδίους λειτουργούς, ουχ΄ ήττον όμως, καίτοι διατελούμεν εν πνευματική ακοινωνησία προς την καινοτομήσασα Ιεραρχίαν, άτε εχόμενοι στερρώς των θείων Κανόνων και των σεπτών παραδόσεων, αποτελούμεν εν τη Κανονικότητι, ουχ΄ ιδιαιτέραν Εκκλησίαν εκείνης, μεθ΄ ης διεκόψαμεν δια λόγους Κανονικούς την Εκκλησιαστικήν επικοινωνίαν, αλλά την ανύστακτον φρουράν, ως έφθην ειπών, την αγρύπνως φρυκταρούσαν επι των αδαμαντίνων επάλξεων της μιας Αυτοκεφάλου Ελληνικής Εκκλησίας, εν ονόματι της οποία συνεχίζομεν την ιστορίαν αυτής υπο την αλύμαντον και ορθόδοξον αρχικήν έννοιαν. Οι αλλοίαν γνώμην περί τούτου έχοντες Παρασυνάγωγοι Επίσκοποι, περιπίπτουσιν εις την αίρεσιν του Προτεσταντισμού και τελούντες τα Μυστήρια εν ονόματι ανυπάρκτου Εκκλησίας, κάλλιον ειπείν της ατομικής των Εκκλησίας, στερούνται πάσης Χάριτος, ής ταμειούχος τυγχάνει πάσα ανεγνωρισμένη Ορθόδοξος Εκκλησία.
Διότι ας μας είπωσιν ούτοι εις ποίαν Εκκλησίαν ανήκουσιν, αφού εκήρυξαν και εν ενεργεία Σχισματικην. νοσφισάμενοι παντόλμιον δικαίωμα Συνόδου ως άλλοι Πάπαι της Ανατολής, την Αυτοκέφαλον Εκκλησίαν της Ελλάδος, εν ονόματι της οποίας έτυχον παρ΄ ημών του Επισκοπικού βαθμού τη επιφοιτήσει του Παναγίου και τελεταρχικού Πνεύματος;
Γνωστού δέ όντος ότι ουδεμία των επί μέρους Ορθοδόξων Εκκλησιών των ισταμένων επί του εδάφους του Πατρίου και ορθοδόξου Εορτολογίου ανεγνώρισεν αυτούς, ως αποτελούντας Αυτοκέφαλον και ανεξάρτητον Εκκλησίαν, οίκοθεν εννοείται ότι ούτοι δεν ανήκουσιν εις ορθόδοξον Εκκλησίαν, ανεγνωρισμένην αλλ΄ εις Εκκλησίαν των οπαδών των και συνεπώς δεν δύνανται να έχωσι ιδιότητα ορθόδοξον αλλά Προτεσταντικήν, διότι αντλούν το κύρος και την χάριν των Εκκλησιαστικών πράξεών των, ουχί απο την προσωπικότητα αυτών και των οπαδών των, ως φρονούσιν και πιστεύουσιν οι Προτεστάνται οι υποκαταστήσαντες την θείαν έννοιαν και υπόστασιν της Εκκλησίας δια της προσωπικής και ατομικής των ιδιότητος και αυθεντίας.....
Ο παραλογισμός και το ακαταλόγιστον της τοιαύτης αυτών γνώμης και διδασκαλίας γίνεται μάλλον καταφανής και εξώφθαλμος, εαν λάβωμεν υπ΄ όψιν, ότι ούτοι περιορίζονται μόνον εις την αναμύρωσιν των βρεφών των όλως αναιτίων εις την καινοτομίαν του νέου εορτολογίου και απαλάττουσι τους Γονείς τους αιτίους της τοιαύτης ποινής προσερχομένους άνευ αναμυρώσεως εις την ορθοδοξίαν αυτών.... Τοιαύτην γνώμην ακυρώσεως Μυστηρίων και επαναλήψεως τούτων δεν δικαιούνται να έχωσι και αποφαίνωνται, ου μόνον μεμονωμένα άτομα Επισκόπων, μηδεμίαν αρμοδιότητα και μηδέν κύρος εχόντων προς τούτο, αλλ΄ ακόμη και μια επι μέρους ορθόδοξος Εκκλησία δεν έχει το δικαίωμα να αφαιρή την εγκυρότητα των Μυστηρίων άνευ της γνώμης της όλης Εκκλησίας, ής και μόνον αποκλειστικό δικαίωμα είναι να αφαιρή απο τους κληρικούς τους περιπίπτοντας εις αίρεσιν και μη μετανοούντας και αποτύοντας αυτήν, το δικαίωμα του εγκύρως και ανυσίμως τελείν τα Μυστήρια, διότι όστις δεν έχει την δύναμιν να δίδη μια θείαν δωρεάν, δεν έχει συνεπώς το δικαίωμα να αφαιρή ταύτην. Δι' ο και τους νοσφιζομένους το ιερόν τούτον δικαίωμα κατατάσσουν οι Κανόνες εις την τάξιν των ιεροσύλων. «Επίσκοπον εις Πρεσβυτέρου βαθμόν φέρων ιεροσυλία εστίν» (29 της Δης Οικ. Συνόδου). Και αν οι Κανόνες θεωρούν ιεροσυλίαν τον υποβιβασμόν του Μυστηρίου της Ιερωσύνης, πόσω μάλλον θεωρούνται ιερόσυλοι οι τολμώντες άνευ ουδεμίας αρμοδιότητος και Εκκλησιαστικού κύρους να κηρύττωσιν άκυρα τα Μυστήρια μιας ανεγνωρισμένης Εκκλησίας έστω και υποδίκου απέναντι της όλης Εκκλησίας, δια την αυθαίρετον εισαγωγήν μιας καινοτομίας; Ιδού ο λόγος δι΄ ον ημείς απέχομεν να αποφανθώμεν περί κύρους Μυστηρίων, ομολογούντες ότι προς τούτο ουδεμίαν αρμοδιότητα και δικαίωμα έχομεν υπό των θείων και ιερών Κανόνων και συναισθανόμενοι την μηδαμινότητα και την αμαρτωλόν ημών κατάστασιν απέναντι της ιερότητος και της αγιαστικής χάριτος και δυνάμεως των θείων και ιερών Μυστηρίων, επαφίομεν τούτο εις την γνώμην και την κρίσιν της όλης Εκκλησίας, ής αποκλειστικόν δικαίωμα είναι ως φθάντες είπομεν η προίκισις μιας Εκκλησίας δια της Χάριτος των Μυστηρίων της μεταδιδομένης δια των λειτουργών Αυτής και η επίσχεσις της Χάριτος ταύτης εκ μέρους Αυτής αποσχιζούσης δια λόγους Κανονικούς και μετά δίκην και απολογίαν καθαιρούσης τους Κληρικούς της Αρχιερείς τε και Ιερείς Αυτής....
Ούτω και απο Κανονικής απόψεως ισχύει το βασικόν νομικόν αξίωμα και απόφθεγμα «ουδείς δικάζεται αναπολόγητος». Όθεν ίνα κηρύξωμεν και ημείς τους καινοτομήσαντας Αρχιερείς Σχισματικούς και εν ενεργεία, όπως έπραξαν αυθαιρέτως και αντικανονικώς οι Παρασυνάγωγοι Επίσκοποι, έδει να δικάσωμεν αυτούς, αλλ΄ ίνα δικάσωμεν έδει να έχωμεν πάντα τα Κανονικά στοιχεία, τα απαιτούμενα προς συγκρότησιν Εκκλησιαστικού Δικαστηρίου, όπερ δε δύναται να συγκροτήση παρά μια Εκκλησία, ανεγνωρισμένη υφ΄ όλων των επι μέρους Ορθοδόξων Εκκλησιών, ως Αυτοκέφαλος έχουσα το δικαίωμα να δικάζη εγκύρως τους, είτε εις την πίστιν είτε εις την ηθικήν αμαρτάνοντας Κληρικούς της. Αλλ΄ ημείς οι παλαιοημερολογίται δεν αποτελούμεν ιδιαιτέραν και ανεξάρτητον Ορθόδοξον Εκκλησίαν εν Ελλάδι, διότι ουδεμία Εκκλησία μας ανεγνώρισεν ως τοιαύτην, αλλ΄ είμεθα εντός της ανεγνωρισμένης Αυτοκεφάλου Ελληνικής Εκκλησίας, ως μια φρουρά, ήτις φρουρεί τον θεσμόν του ορθοδόξου εορτολογίου, ον ηθέτησεν ως μη ώφειλεν η πλειοψηφία της Ιεραρχίας και ημείς ως αποτελούντες την φαεινήν και αλύμαντον πλευράν της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος, συνεχίζομεν την ιστορίαν Αυτής υπό την ορθόδοξον έννοιαν.
Την εσφαλμένην και αντικανονικήν ταύτην ιδέαν ότι ημείς αποτελούμεν ιδιαιτέραν Εκκλησίαν, έρριψεν εις το μέσον και εισηγήθη και εις την Πολιτείαν ο εκλιπών Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος σκοπίμως και κακοβούλως, όπως παραστήση ημάς εις τα όμματα της Πολιτείας και της Ελληνικής κοινωνίας ως επαναστάτας και ως κινήσαντας πτέρναν κατά της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας και την κοινήν περιφρόνησιν της κοινωνίας.... Κατά ταύτα ημείς οι παλαιοημερολογίται, όσω και αν παρουσιαζώμεθα κατά το φαινόμενον και την εξωτερικήν εκδήλωσιν της πίστεως ως έχοντες ιδίους ευκτηρίους οίκους και ιδίους λειτουργούς, ουχ΄ ήττον όμως, καίτοι διατελούμεν εν πνευματική ακοινωνησία προς την καινοτομήσασα Ιεραρχίαν, άτε εχόμενοι στερρώς των θείων Κανόνων και των σεπτών παραδόσεων, αποτελούμεν εν τη Κανονικότητι, ουχ΄ ιδιαιτέραν Εκκλησίαν εκείνης, μεθ΄ ης διεκόψαμεν δια λόγους Κανονικούς την Εκκλησιαστικήν επικοινωνίαν, αλλά την ανύστακτον φρουράν, ως έφθην ειπών, την αγρύπνως φρυκταρούσαν επι των αδαμαντίνων επάλξεων της μιας Αυτοκεφάλου Ελληνικής Εκκλησίας, εν ονόματι της οποία συνεχίζομεν την ιστορίαν αυτής υπο την αλύμαντον και ορθόδοξον αρχικήν έννοιαν. Οι αλλοίαν γνώμην περί τούτου έχοντες Παρασυνάγωγοι Επίσκοποι, περιπίπτουσιν εις την αίρεσιν του Προτεσταντισμού και τελούντες τα Μυστήρια εν ονόματι ανυπάρκτου Εκκλησίας, κάλλιον ειπείν της ατομικής των Εκκλησίας, στερούνται πάσης Χάριτος, ής ταμειούχος τυγχάνει πάσα ανεγνωρισμένη Ορθόδοξος Εκκλησία.
Διότι ας μας είπωσιν ούτοι εις ποίαν Εκκλησίαν ανήκουσιν, αφού εκήρυξαν και εν ενεργεία Σχισματικην. νοσφισάμενοι παντόλμιον δικαίωμα Συνόδου ως άλλοι Πάπαι της Ανατολής, την Αυτοκέφαλον Εκκλησίαν της Ελλάδος, εν ονόματι της οποίας έτυχον παρ΄ ημών του Επισκοπικού βαθμού τη επιφοιτήσει του Παναγίου και τελεταρχικού Πνεύματος;
Γνωστού δέ όντος ότι ουδεμία των επί μέρους Ορθοδόξων Εκκλησιών των ισταμένων επί του εδάφους του Πατρίου και ορθοδόξου Εορτολογίου ανεγνώρισεν αυτούς, ως αποτελούντας Αυτοκέφαλον και ανεξάρτητον Εκκλησίαν, οίκοθεν εννοείται ότι ούτοι δεν ανήκουσιν εις ορθόδοξον Εκκλησίαν, ανεγνωρισμένην αλλ΄ εις Εκκλησίαν των οπαδών των και συνεπώς δεν δύνανται να έχωσι ιδιότητα ορθόδοξον αλλά Προτεσταντικήν, διότι αντλούν το κύρος και την χάριν των Εκκλησιαστικών πράξεών των, ουχί απο την προσωπικότητα αυτών και των οπαδών των, ως φρονούσιν και πιστεύουσιν οι Προτεστάνται οι υποκαταστήσαντες την θείαν έννοιαν και υπόστασιν της Εκκλησίας δια της προσωπικής και ατομικής των ιδιότητος και αυθεντίας.....
Αθήναι 1 Ιουνίου 1944
Ο Π. Φλωρίνης Χρυσόστομος
Ο Π. Φλωρίνης Χρυσόστομος
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου