από τη Βασούλα
άγγελός μου στο χαρτί ήταν μια καρδιά. Από το κέντρο της καρδιάς σχεδίασε ένα τριαντάφυλλο, σα να φύτρωσε από την καρδιά. Ύστερα, ήρεμα και πάντα προς μεγάλη μου έκπληξη, μου αυτοσυστήθηκε ως ο φύλακας άγγελός μου Δανιήλ. Έμεινα έκπληκτη αλλά συγχρόνως γέμισα χαρά. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη που σχεδόν πετούσα μέσα στο σπίτι, τα πόδια μου μόλις άγγιζαν το πάτωμα και επαναλάμβανα δυνατά: «Eίμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος στη γη και κατά πάσα πιθανότητα ο μόνος που μπορεί να επικοινωνεί έτσι με τον άγγελό του!».!"
Την επόμενη μέρα, ο άγγελός μου ξαναήρθε. Πέρασα ατέλειωτες χαρούμενες ώρες επικοινωνώντας μαζί του. Την άλλη μέρα πάλι ξαναήρθε, αλλά αυτή τη φορά, προς μεγάλη μου έκπληξη, έφερε μαζί του ένα πλήθος από αγγέλους. Ένιωσα σα να άνοιξαν οι πύλες του ουρανού, γιατί μπορούσα εύκολα να αισθανθώ αυτή τη μεγάλη κίνηση αγγέλων από ψηλά. Όλοι έμοιαζαν συγκινημένοι και ευτυχισμένοι, όπως όταν κάποιος περιμένει να του συμβεί κάτι θαυμάσιο. Από τον τρόπο που χαίρονταν, κατάλαβα ότι στον ουρανό είχαν γιορτή και πανηγύριζαν. Ύστερα οι άγγελοι, όλοι μαζί, έψαλαν με μια φωνή τούτα τα λόγια: «Ένα ευτυχές γεγονός πρόκειται να συμβεί!» Ήξερα ότι όποιο κι αν ήταν το γεγονός αυτό, με αφορούσε άμεσα αλλά, παρά την προσπάθειά μου να το μαντέψω, δεν μπορούσα να βρω τι ήταν. Αυτή η χορωδία έψαλλε όλη τη μέρα τα ίδια λόγια με ολιγόλεπτα μόνο διαλείμματα σιγής ανάμεσα. Κάθε φορά που άνοιγαν οι ουρανοί, οι άγγελοι επαναλάμβαναν το ίδιο άσμα.
Τα πρώτα λόγια που πρόφερε ο άγγελός μου σχετικά με το Θεό ήταν: «Ο Θεός είναι κοντά σου και σε αγαπά». Θα πρέπει να πλήγωσα πολύ τον Κύριο εκείνο το λεπτό γιατί τα λόγια του δεν είχαν καμιά απολύτως επίδραση πάνω μου. Όταν ο άγγελός μου πρόφερε αυτά τα λόγια για το Θεό, θυμάμαι ότι σκέφτηκα πως ήταν φυσικό να μιλάει έτσι ένας άγγελος, αφού οι άγγελοι ζουν κοντά στο Θεό. Δεν απάντησα και ο άγγελός μου δεν πρόσθεσε τίποτε περισσότερο..
Λίγες μέρες αργότερα, ο άγγελός μου άλλαξε ξαφνικά στάση απέναντί μου και παρατήρησα πόσο έγινε σοβαρός. Με πολύ σοβαρή φωνή μου ζήτησε να διαβάσω τον Λόγο. Προσποιήθηκα πως δεν ήξερα τι σήμαινε ο Λόγος και τον ρώτησα τι εννοούσε. Ο άγγελός μου έγινε ακόμη πιο σοβαρός και μου είπε ότι ήξερα πολύ καλά τι εννοούσε, ωστόσο μου είπε ότι είναι η Αγία Γραφή. Είχα έτοιμη την απάντηση και του είπα ότι δεν είχα στο σπίτι. Μου είπε ότι το ήξερε και μου ζήτησε να πάω να φέρω μια Αγία Γραφή. Προσπάθησα πάλι να ξεφύγω λέγοντάς του ότι μου ζητούσε κάτι αδύνατο, γιατί στη Μουσουλμανική χώρα που ζούσα τότε (το Μπανγκλαντές), τα βιβλιοπωλεία δεν πουλούσαν Αγία Γραφή. Μου είπε τότε να πάω αμέσως στην αμερικανική σχολή που φοιτούσε ο γιος μου και να πάρω μια από τη βιβλιοθήκη. Σκεπτόμουν αν θα έπρεπε να πάω ή να μείνω σπίτι και να αρνηθώ. Το άλλο πράγμα που με απασχολούσε ήταν το πώς θα αντιδρούσαν σε όλα αυτά ο σύζυγός μου και οι φίλοι μου. Δεν μπορούσα απλά να φανταστώ τον εαυτό μου να στέκει μπροστά τους με μια Αγία Γραφή! Ήδη σκεπτόμουν σε ποιο μέρος του σπιτιού θα την έκρυβα, αν βέβαια την έφερνα στο σπίτι. Αλλά ξαναβλέποντας το σοβαρό ύφος στο πρόσωπο του αγγέλου μου, αποφάσισα να τον υπακούσω. Πήγα λοιπόν με το αυτοκίνητο στο σχολείο και είδα αρκετές Βίβλους στα ράφια. Διάλεξα μία και την πήρα σπίτι. Την άνοιξα για να διαβάσω όπως μου το ζήτησε ο άγγελός μου και τα μάτια μου έπεσαν στους Ψαλμούς: διάβασα, αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω ούτε λέξη. Αυτό ήταν σημάδι από το Θεό για να μου δείξει πόσο τυφλή ήμουν.
Ο Εξαγνισμός
Ο άγγελός μου ξαναήρθε πάντα πολύ σοβαρός και με έψεξε για ορισμένες πράξεις που είχα κάνει στη διάρκεια της ζωής μου και που είχαν πάρα πολύ δυσαρεστήσει το Θεό. Ύστερα με έψεξε για το ό,τι είχα περιφρονήσει τα δώρα του Θεού, δώρα που Εκείνος μου είχε δώσει αλλά που εγώ δεν είχα καθόλου εκτιμήσει. Συγχρόνως άρχισε να μου υπενθυμίζει και να μου δείχνει τις αμαρτίες που δεν είχα ποτέ μου εξομολογηθεί. Μου τις έδειχνε σαν σε οθόνη. Μου θύμιζε το γεγονός και πόσο προσβλητικό ήταν για το Θεό. Αλλά οι πιο αυστηρές παρατηρήσεις που δέχτηκα ήταν για την απόρριψη των δώρων του Θεού. Ο άγγελός μου είπε ότι ήταν μεγάλη προσβολή προς το Θεό η άρνηση και περιφρόνηση των δώρων Του. Με έκανε να δω τις αμαρτίες μου με τα μάτια του Θεού, όπως τις βλέπει ο Θεός και όχι όπως τις βλέπουμε εμείς. Ήταν τόσο τερατώδεις που ένιωσα απέχθεια για τον εαυτό μου ενώ έκλαιγα πικρά. Η κατάσταση στην οποία υποβλήθηκα, όπως κατάλαβα αργότερα, ήταν χάρη από το Θεό για να μπορέσω να μετανοήσω ειλικρινά. Μου έδειξε τις αμαρτίες μου τόσο καθαρά και μου αποκάλυψε τα μύχια της ψυχής μου τόσο φανερά, που ένιωσα σα να με είχαν αναποδογυρίσει τα μέσα έξω. Συνειδητοποίησα ξαφνικά πώς πρέπει να ένιωσαν ο Αδάμ και η Εύα μετά την αμαρτία, όταν ο Θεός τους πλησίασε μέσα στο φως Του και τους αντίκρισε. Η ψυχή μου ξεσκεπάστηκε και ήρθε στο φως, την ένιωσα γυμνή, αηδιαστική και άσχημη. Το μόνο που μπορούσα να πω στον άγγελό μου ανάμεσα στους λυγμούς μου ήταν ότι δεν μου άξιζε ένας καθώς πρέπει θάνατος και ότι, σ’ αυτή την τόσο άθλια κατάσταση που ήμουν, μου άξιζε να πεθάνω και να με κόψουν κομματάκια και να με πετάξουν στις ύαινες.
Αυτός ο εξαγνισμός κράτησε περίπου μια εβδομάδα. Έμοιαζε με φωτιά, μια εξαγνιστική φωτιά που καθάρισε το εσωτερικό της ψυχής μου και ήταν μια πολύ οδυνηρή εμπειρία.
Διδασκαλία του Πάτερ Ημών
Μετά την εμπειρία αυτή που με άφησε συντετριμμένη, ο Θεός, ο Αιώνιος Πατέρας μας, μου αποκάλυψε την ύπαρξή Του. Δεν Τον είδα με τα μάτια της ψυχής μου όπως έβλεπα τον άγγελό μου, αλλά ήξερα ότι ήταν Εκείνος και Τον άκουγα. Θυμάμαι ότι αντέδρασα κάπως έτσι «α, είναι ο Θεός, και μπορεί να μας βοηθήσει τώρα». Γι’ αυτό με ρώτησε: «Πιστεύεις αλήθεια ότι μπορώ να σας βοηθήσω;» και του απάντησα «Ναι!». Ύστερα θυμάμαι ότι είπα, πηγαίνοντας στο παράθυρο: «Κοίτα! κοίτα πώς έγινε ο κόσμος!». Ήθελα να του δείξω πώς κατάντησε ο κόσμος. Ο Θεός δεν το σχολίασε αλλά μου ζήτησε να Του πω το Πάτερ Ημών. Του είπα το Πάτερ Ημών ενώ ήταν μαζί μου και άκουγε και όταν τελείωσα, μου είπε ότι δεν έμεινε ευχαριστημένος από τον τρόπο που το είπα, γιατί προσευχήθηκα πολύ γρήγορα. Το επανέλαβα λοιπόν αλλά πιο αργά. Πάλι μου είπε ότι δεν ήταν ευχαριστημένος γιατί κουνιόμουν. Μου ζήτησε να το πω ξανά. Επανέλαβα την προσευχή και στο τέλος ο Θεός είπε πάλι πως δεν έμεινε ικανοποιημένος. Προσευχήθηκα πολλές φορές αλλά κάθε φορά έλεγε ότι δεν ήταν ευχαριστημένος. Άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως με έβαζε να προσευχηθώ μέσα σε μια μέρα όλα τα Πάτερ Ημών που δεν είχα πει όλα αυτά τα χρόνια! Είχα αρχίσει το πρωί και τώρα είχε βραδιάσει. Ξαφνικά, έδειξε ευχαριστημένος γιατί, σε κάθε πρόταση που έλεγα, έλεγε «Ωραία», με ευχαρίστηση. Θα προσπαθήσω να δώσω ένα παράδειγμα για να εξηγήσω τι ακριβώς συνέβη:
Αν σας επισκεπτόταν μια μέρα κάποιος συγγενής που τον βλέπατε για πρώτη φορά επειδή ζούσε σε άλλη χώρα, στην αρχή μπορεί να νιώθατε μια απόσταση και να ήσασταν τυπικοί μαζί του. Όσο όμως θα περνούσε η ώρα στο διάστημα αυτής της μέρας, θα νιώθατε να έρχεστε πιο κοντά απ’ ό,τι στην αρχή κι έτσι, προς το τέλος της μέρας, θα παρατηρούσατε να αναπτύσσεται μέσα σας μια συμπάθεια γι’ αυτόν που δεν υπήρχε πριν.
Έτσι έγινε και στην πρώτη μου συνάντηση με το Θεό. Όταν προσευχόμουν στο Θεό το Πάτερ Ημών, στην αρχή ήμουν απόμακρη αλλά η επίσκεψή Του, που κράτησε όλη μέρα, με άλλαξε γιατί όταν έλεγα την προσευχή, απολάμβανα την παρουσία Του και τα λόγια που έλεγα αποκτούσαν κάποια σημασία. Ήταν τόσο πατρικός, πολύ στοργικός και πολύ ζεστός. Ο τόνος της φωνής Του με έκανε να αισθάνομαι τόσο άνετα που κάποια στιγμή, αντί να απαντήσω «Ναι, Κύριε», είπα ασυναίσθητα «Ναι, μπαμπά». Αργότερα, ζήτησα συγγνώμη από το Θεό που Τον αποκάλεσα «μπαμπά», αλλά μου είπε ότι δέχτηκε αυτή τη λέξη σαν στολίδι. Φαινόταν τόσο πολύ ευχαριστημένος. Κατάλαβα τελικά με τον τρόπο αυτό ότι ο Θεός έχει αισθήματα και ότι ήθελε να πω αυτή την προσευχή ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ.
Ο Εξαγνισμός Μου Συνεχίζεται
Αφού πέρασαν λίγες μέρες, ο άγγελός μου ξαφνικά μου ζήτησε να πάω να βρω έναν ιερέα και να του δείξω τα μηνύματα. Έκανα ακριβώς όπως μου είπε, αλλά απογοητεύτηκα πολύ. Είχα μεγάλες προσδοκίες, αλλά αυτό που δέχτηκα ήταν ένα χαστούκι. Ο ιερέας νόμισε ότι περνούσα μια ψυχολογική κρίση και πίστεψε ότι ήμουν στα πρόθυρα της σχιζοφρένιας. Ήθελε να εξετάσει τα δυο μου χέρια. Πήρε τα χέρια μου και τα κοίταξε. Ήξερα τι σκεφτόταν. Έψαχνε να βρει ίχνη κάποιας ανωμαλίας στα χέρια μου, όπως συμβαίνει με ορισμένες ψυχικές ασθένειες. Πίστεψε ότι ο Θεός του είχε φορτώσει αυτό τον βαρύ σταυρό, δηλαδή εμένα. Με λυπήθηκε και μου είπε να πηγαίνω να τον βλέπω όποτε θέλω. Τον επισκεπτόμουν κάθε δυο ή τρεις μέρες. Δεν μου άρεσε να πηγαίνω σ’ αυτόν γιατί με έβλεπε σαν ψυχασθενή στο πρώτο στάδιο. Αυτό συνεχίστηκε για τρεις ή τέσσερις μήνες. Η μόνη αιτία που συνέχιζα να τον επισκέπτομαι ήταν ότι ήθελα να του αποδείξω ότι δεν ήμουν ψυχασθενής. Τελικά, ύστερα από αρκετό καιρό, κατάλαβε ότι ήμουν υγιής. Μια μέρα μάλιστα είπε ότι αυτό που είχα μπορούσε να είναι ένα χάρισμα από το Θεό.
Ο φύλακας άγγελός μου στο μεταξύ με οδηγούσε προς το Θεό κι ένα από τα πρώτα του μαθήματα ήταν πάνω στη διάκριση. Αυτά τα μαθήματα πάνω στη διάκριση εξόργιζαν το διάβολο ακόμη περισσότερο γιατί σήμαιναν ότι, ακόμη κι αν εμφανιζόταν σαν άγγελος φωτός, εγώ θα καταλάβαινα τη διαφορά.
Ο άγγελος μου είπε ότι θα με πλησίαζε ο Χριστός και ότι η δική του αποστολή πλησίαζε στο τέλος της. Λυπήθηκα όταν άκουσα αυτά τα νέα. Δεν ήθελα να με αφήσει ο άγγελός μου. Προσπάθησε να με πείσει εξηγώντας μου ότι ήταν μόνο ένας υπηρέτης του Θεού και ότι τώρα θα έπρεπε να στραφώ στο Θεό. Προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι η αποστολή του ήταν να με φέρει κοντά στο Θεό και να με παραδώσει στα χέρια Του, αλλά αυτό δεν με εμπόδιζε να υποφέρω ακόμη πιο πολύ. Δεν μπορούσα να αντέξω τη σκέψη ότι, από τη μια μέρα στην άλλη, θα έπαυα να επικοινωνώ με τον άγγελό μου.
Όπως μου το προείπε ο άγγελός μου Δανιήλ, μια μέρα ήρθε στη θέση του ο Χριστός. Όταν μου αποκαλύφθηκε, με ρώτησε: «ποιο σπίτι είναι σπουδαιότερο, το σπίτι σου ή το σπίτι Μου;» Του απάντησα, «το σπίτι Σου». Ένιωσα ότι η απάντησή μου Τον ευχαρίστησε, Εκείνος με ευλόγησε και έφυγε.
Πάλι, στη θέση του αγγέλου μου ήρθε ο Κύριος και μου είπε: «Εγώ είμαι» κι όταν με είδε να διστάζω, είπε καθαρά, «Εγώ είμαι, ο Θεός». Αλλά εγώ, αντί να χαρώ, ήμουν δυστυχισμένη. Μου έλειπε τρομερά ο άγγελός μου. Τον αγαπούσα πάρα πολύ και μόνο η σκέψη ότι δεν θα ξαναρχόταν, γιατί τη θέση του θα έπαιρνε ο Θεός, με ενοχλούσε. Εδώ θα ήθελα να αναφέρω τι μου είπε ο Θεός σχετικά με την αγάπη που έτρεφα για τον άγγελό μου. Είπε ότι κανείς δεν αγάπησε τον άγγελό του όσο εγώ και ότι ήλπιζε κάποτε να μου πει αυτά τα λόγια: "Κανείς δεν Με αγάπησε στην εποχή σου όσο εσύ»."
Τώρα, ο άγγελός μου έμεινε στο περιθώριο. Ο Θεός με ρώτησε «Με αγαπάς;» κι εγώ απάντησα, ναι. Δεν με έψεξε που δεν Τον αγαπούσα αρκετά, αλλά αντίθετα είπε πολύ μαλακά «Αγάπα Με περισσότερο».
Την επόμενη φορά που ο Κύριος μου φανερώθηκε, μου είπε: «ζωογόνησε τον Οίκο Μου» και πάλι «ανακαίνισε τον Οίκο Μου». Δεν θυμάμαι αν απάντησα, αλλά ήξερα ότι αυτό που μου ζητούσε ήταν αδύνατο.
Τις επόμενες μέρες, με επισκεπτόταν πότε ο άγγελός μου και πότε ο Χριστός, μερικές φορές και οι δυο. Ο άγγελός μου με νουθετούσε, μου ζητούσε να κάνω ειρήνη με το Θεό. Όταν μου το ζήτησε, ξαφνιάστηκα πολύ και του είπα ότι δεν έκανα πόλεμο με το Θεό, πώς θα μπορούσα να κάνω ειρήνη μαζί Του;
Ο Θεός μου ζήτησε πάλι να Τον αγαπήσω. Μου ζήτησε να γίνω πιο οικεία μαζί Του, όπως ήμουν με τον άγγελό μου, δηλαδή να Του μιλώ ελεύθερα, αλλά εγώ δεν μπορούσα. Δεν τον ένιωθα ακόμη σαν φίλο αλλά σαν ξένο. Ο άγγελος μου υπενθύμισε ότι ήταν μόνο υπηρέτης του Θεού και ότι έπρεπε να αγαπώ το Θεό και να Τον δοξάζω. Όσο περισσότερο με έσπρωχνε προς το Θεό, τόσο με κυρίευε ο φόβος ότι θα με αφήσει. Μου έλεγε να εγκαταλειφθώ στο Θεό αλλά εγώ δεν το έκανα.
Ο Σατανάς στο μεταξύ δεν είχε εγκαταλείψει τον αγώνα, ήλπιζε ακόμη ότι θα με βρει σε στιγμή αδυναμίας. Ο Θεός μου επέτρεψε μια ή δυο φορές να ακούσω μια συνομιλία ανάμεσα στο Χριστό και το Σατανά. Ο Σατανάς Του ζητούσε την άδεια να με πειράξει. Έλεγε στο Χριστό: «Θα δούμε τη Βασούλα σου... η αγαπητή σου Βασούλα δεν θα σου μείνει πιστή, θα πέσει και για τα καλά τούτη τη φορά, θα σου το αποδείξω την ώρα της δοκιμασίας της». Και έτσι δόθηκε άδεια στο Σατανά να με βάλει σε κάθε είδους πειρασμούς, απίστευτους πειρασμούς! Κάθε φορά που καταλάβαινα ότι επρόκειτο για πειρασμό και τον ξεπερνούσα, έβαζε μπροστά μου ακόμη μεγαλύτερο. Πειρασμούς που αν υπέκυπτα, η ψυχή μου θα πήγαινε κατευθείαν στην κόλαση. Ύστερα, ξανάρχισε τις επιθέσεις του. Έκαψε με καυτό λάδι το μεσαίο μου δάχτυλο, εκεί που ακουμπώ το μολύβι για να γράψω. Αμέσως βγήκε φουσκάλα και χρειάστηκε να το δέσω με επίδεσμο για να μπορώ να κρατώ το μολύβι και να γράφω. Ο διάβολος προσπαθούσε ξανά και με κάθε τρόπο να σταματήσει την επικοινωνία μου με το Θεό και με το γράψιμο. Έγραφα πονώντας πολύ. Μόλις έκλεινε η πληγή, επαναλαμβανόταν το ίδιο ξανά και ξανά, έτσι έγραφα επί εβδομάδες, αλλά υποφέροντας συγχρόνως.
Όταν πήγα με την οικογένειά μου για διακοπές στην Ταϊλάνδη, επισκεφθήκαμε με βάρκα ένα νησί. Στην επιστροφή, καθώς μπαίναμε στο λιμάνι, η βάρκα κουνήθηκε και έχασα την ισορροπία μου. Για να μην πέσω αρπάχτηκα από το πρώτο πράγμα που βρέθηκε μπροστά μου και ήταν η εξάτμιση της μηχανής που ζεματούσε. Έκαψα ολόκληρη την παλάμη του δεξιού μου χεριού. Η πρώτη σκέψη μου ήταν: «πώς θα γράψω;». Το χέρι μου πρήστηκε, κοκκίνισε και πονούσε πολύ. Απείχαμε μισή ώρα από το ξενοδοχείο αλλά μέχρι να φτάσουμε, το πρήξιμο και ο πόνος είχαν εξαφανιστεί. Δεν υπήρχε σημάδι εγκαύματος. Ο Κύριος μου είπε αργότερα ότι δεν είχε επιτρέψει στο Σατανά να το παρατραβήξει, γι’ αυτό θεράπευσε το χέρι μου. Ο διάβολος δοκίμασε κι άλλο τρόπο για να με εμποδίσει να γράψω. Φανερώθηκε στο γιο μου, που τότε ήταν δέκα χρονών, στο όνειρό του. Παρουσιάστηκε σαν γέρος και του είπε, καθισμένος κοντά στο κρεβάτι του «Το καλό που σου θέλω, πες της μάνας σου να πάψει να γράφει κι αν δεν ακούσει, θα σου κάνω το ίδιο που της είχα κάνει όταν ήταν μικρή. Θα έρθω όταν θα είσαι ξαπλωμένος, θα σου τραβήξω το κεφάλι προς τα πίσω και θα σε πνίξω».
Αυτό ήταν κάτι που μου συνέβη όταν ήμουν περίπου έξη ετών. Μια νύχτα, είχα δει μπροστά μου ενώ ήμουν ξαπλωμένη, πάνω από το λαιμό μου δυο φοβερά άσχημα γέρικα χέρια. Αμέσως μετά, ένιωσα κάτι να μου τραβάει το κεφάλι προς τα πίσω, εκθέτοντας το λαιμό μου. Μετά, τίποτε. Αυτό όμως με άφησε έντρομη.
Ο Σατανάς με κυνηγούσε από τα παιδικά μου χρόνια. Κάθε νύχτα σχεδόν, όταν ήμουν περίπου έξη ετών, εμφανιζόταν στα όνειρά μου σαν μεγάλος μαύρος σκύλος για να με τρομάξει. Ήταν πάντα το ίδιο όνειρο. Περπατούσα μέσα σε ένα σκοτεινό διάδρομο και στο βάθος ήταν αυτός ο σκύλος που γρύλιζε, έτοιμος να μου ορμήσει και να με κάνει κομμάτια, κι εγώ έτρεχα τρομαγμένη.
Όταν ήμουν περίπου δέκα ετών, είδα στο όνειρό μου τον Ιησού. Ήταν στο βάθος ενός διαδρόμου. Είδα μόνο την εικόνα Του. Φαινόταν ως τη μέση. Μου χαμογελούσε κι έλεγε, « Έλα, έλα σε Μένα ». Ξαφνικά, σα να με άρπαξε ένα άγνωστο ρεύμα που με έφερνε όλο και πιο κοντά Του. Φοβήθηκα αυτό το άγνωστο ρεύμα και ο Ιησούς, βλέποντας το φόβο μου, μου χαμογέλασε. Το ρεύμα με παρέσυρε προς το μέρος Του, ώσπου το πρόσωπό μου κόλλησε στο δικό Του πρόσωπο.
Όταν ήμουν πάλι δώδεκα ετών περίπου, είχα άλλη μια μυστική εμπειρία. Ήταν ο πνευματικός γάμος μου με τον Ιησού. Πάλι σε όνειρο, ήμουν ντυμένη νύφη και γαμπρός ήταν ο Ιησούς. Ήξερα ότι βρισκόταν εκεί, μόνο που δεν μπορούσα να τον δω. Ο κόσμος που παρευρισκόταν μας υποδεχόταν κρατώντας κλαδιά από βάγια. Υποτίθεται ότι βαδίζαμε προς τη γαμήλια τελετή. Αφού τελείωσε ο γάμος, μπήκα σε ένα δωμάτιο. Εκεί ήταν η Παναγία με την Μαγδαληνή και άλλες δυο άγιες γυναίκες. Η Παναγία ήταν χαρούμενη και ήρθε να με αγκαλιάσει. Άρχισε αμέσως να τακτοποιεί το φόρεμά μου και τα μαλλιά μου και κατάλαβα ότι ήθελε να είμαι ευπαρουσίαστη για τον Υιό Της.
Ο Ιερέας Καταδικάζει τα Μηνύματα
Συνέχιζα να πηγαίνω τακτικά στο σπουδαστήριο και να συναντώ τον ιερέα. Μια μέρα μου ζήτησε να δει αυτό το φαινόμενο, την ώρα που επικοινωνούσα με τον ουρανό και, όταν άρχισε η επικοινωνία, ήρθε κοντά μου και μου έπιασε το χέρι για να δει αν θα μπορούσε να με σταματήσει. Ένιωσε αμέσως το χέρι του να το διαπερνά κάτι σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Δεν μου είπε τίποτε αλλά αργότερα, καθώς το μούδιασμα συνεχιζόταν όλο το απόγευμα, πήγε και είπε σε έναν άλλο ιερέα τι του συνέβη. Ο άλλος ιερέας ήξερε για μένα. Όταν του διηγήθηκε το γεγονός, το χαρακτήρισε μάλλον δαιμονικό παρά θεϊκό και ζήτησε να με δει.
Ράντισε με αγιασμό το δωμάτιό του, την καρέκλα που θα καθόμουν, το γραφείο, το χαρτί και το μολύβι που θα μου έδινε. Πήγα εκεί και μου ζήτησε να καλέσω «αυτό» με το οποίο επικοινωνούσα και να «του» ζητήσω να γράψει «Δόξα Πατρί και Υιώ και Αγίω Πνεύματι». Προσευχήθηκα και ζήτησα από το Θεό να το γράψει Εκείνος για μένα. Το έγραψε αλλά με τόση δύναμη που το μολύβι έσπασε και χρειάστηκε να αποτελειώσω με στυλό. Ο ιερέας έγινε έξαλλος και φοβήθηκε πολύ. Άρχισε να μου μιλάει για το σατανισμό, το κακό, τη μαγεία και τα δαιμονικά πνεύματα και ότι το πνεύμα με το οποίο επικοινωνούσα δεν ήταν θείο, αλλά ένα πνεύμα άλαλο. Μου γέμισε το κεφάλι με τρόμο. Όταν σηκώθηκα να φύγω, μου είπε να μην ξαναπάω στο σπουδαστήριο ούτε στην εκκλησία, εκτός και αν σταματούσα το γράψιμο, τουλάχιστον για λίγο καιρό. Και ότι έπρεπε να αφήσω ήσυχο και τον άλλο ιερέα. Μου έδωσε τρεις προσευχές να τις λέω καθημερινά (στον Αρχάγγελο Μιχαήλ, στην Αειπάρθενο Μαρία κι ένα εννιαήμερο στην Ιερή Καρδιά του Ιησού). Μου έδωσε επίσης στο χέρι ένα ροδάριο.
Καταρρακωμένη, πήγα στον πρώτο ιερέα που ήταν τουλάχιστον πιο φιλικός και του διηγήθηκα τι συνέβη. Του είπα ότι δεν θα μπορούσα πια να τον επισκέπτομαι. Χαμήλωσε το βλέμμα, έγειρε από τη μια πλευρά το κεφάλι και δεν απάντησε. Με αυτό κατάλαβα ότι συμφωνούσε. Είδα ξεκάθαρα ότι αν σταματούσα τις επισκέψεις, θα τον ξαλάφρωνα από ένα μεγάλο σταυρό. Ήξερα ότι ήμουν ανεπιθύμητη, σηκώθηκα λοιπόν και του φώναξα: «Δεν θα με ξαναδείτε εδώ, τουλάχιστον ωσότου νιώσω πως είμαι ευπρόσδεκτη!». Κι έτσι έφυγα, νομίζοντας ότι αφήνω πίσω μου για πάντα την Εκκλησία..
IΓύρισα σπίτι και έκλαψα ωσότου στέρεψαν τα δάκρυά μου. Ο άγγελός μου ήρθε να με παρηγορήσει, χαϊδεύοντάς μου το μέτωπο. Παραπονέθηκα στο Θεό: «Είμαι σαστισμένη και η ψυχή μου είναι αφάνταστα θλιμμένη. Δεν ξέρω τίποτε πια, λες ότι είσαι Εσύ και η καρδιά μου αισθάνεται και γνωρίζει ότι είσαι Εσύ, αλλά αυτός μου λέει ότι είναι ο διάβολος. Αν είσαι Εσύ, θέλω αυτός ο ιερέας μια μέρα να πει και να παραδεχθεί ότι οι επικοινωνίες μου είναι από το Θεό, και τότε θα πιστέψω!». Ο Θεός είπε μόνο «θα τον λυγίσω... »
Ο άγγελος ήταν πολύ τρυφερός μαζί μου. Περιποιήθηκε με πολλή λεπτότητα τα ψυχικά μου τραύματα. Κάθε μέρα έλεγα τις προσευχές και έκανα ό,τι μου είχε πει ο ιερέας. Σταμάτησα να χρησιμοποιώ το χάρισμα που μου είχε δώσει ο Θεός και απέφευγα το γράψιμο. Επειδή ζούσα σε μουσουλμανική χώρα, αγόρασα ένα Κοράνι για να το μελετήσω και να το συγκρίνω με την Αγία Γραφή. Μια μέρα, καθώς κρατούσα σημειώσεις, αιφνιδιάστηκα από την παρουσία του Ουράνιου Πατέρα μας. Και μόνον η παρουσία Του με γέμισε ανεξήγητη χαρά κι Εκείνος μου είπε: «Εγώ ο Θεός, σε αγαπώ, κόρη Μου, να το θυμάσαι πάντα αυτό. Γιαχβέ είναι το Όνομά Μου».
Και καθώς κρατούσα το μολύβι, χρησιμοποίησε το χέρι μου για να το γράψει στο σημειωματάριό μου. Λίγο αργότερα, ήρθε κοντά μου και είπε, χρησιμοποιώντας το χέρι μου: «Εγώ, ο Θεός, σε αγαπώ. Βασούλα, πάντα να το θυμάσαι αυτό. Εγώ σε οδηγώ. Γιαχβέ είναι το Όνομά Μου». Ήταν τόσο συγκινητικό που ξέσπασα σε δάκρυα. Ήμουν σαν φυλακισμένη, μου απαγόρευαν να μιλήσω στον Πατέρα μου, μου απαγόρευαν κάθε είδους επικοινωνία με τον ουρανό, μου απαγόρευαν να χρησιμοποιώ το χάρισμα που ο Θεός ο ίδιος μου είχε δώσει και μου απαγόρευαν τον τρόπο με τον οποίο μπορούσα να πλησιάσω τον ουράνιο Πατέρα μου. Και με όλες αυτές τις απαγορεύσεις, ποιος έρχεται να με επισκεφθεί στη «φυλακή»; Εκείνος που με αγαπάει πιο πολύ! Ο πιο στοργικός Πατέρας, Εκείνος που κρατάει στην παλάμη Του ολόκληρο το σύμπαν, για να μου δείξει τη στοργή και την αγάπη Του.
Θέλεις να Με Υπηρετήσεις;
Το επόμενο πράγμα που παρατήρησα ήταν ότι ο Ιησούς έπαιρνε όλο και περισσότερο τη θέση του αγγέλου μου. Ερχόταν σαν Ιερή Καρδιά. Μια μέρα με ξάφνιασε με την ερώτησή Του, αν ήθελα να Τον υπηρετήσω (σε αυτή την αποστολή). Ο φόβος με κυρίευσε και δίστασα. Δεν άφησα αυτή τη φράση να γραφτεί μαζί με τα άλλα γραπτά. Φοβήθηκα ότι θα μου ζητούσε να εγκαταλείψω το σπίτι μου για να μπω σε μοναστήρι και να γίνω καλόγρια. Δεν ήμουν έτοιμη και άλλωστε δεν το επιθυμούσα. Η δυσπιστία μου Τον απογοήτευσε και ένιωσα τη λύπη Του, αφού ήταν τόσο εμφανής στον τόνο της φωνής Του όταν είπε αυτά τα λόγια: «Μπορώ να κατοικήσω μέσα σου παρά την τρομερή σου αδυναμία». Ήμουν πολύ δυστυχισμένη γιατί Τον είχα απογοητεύσει. Από την άλλη πλευρά, φοβόμουν το άγνωστο. Αυτά είναι ακριβώς τα λόγια:
...«Αν Με υπηρετούσες, θα φανέρωνα μέσα σου μόνο πάθος». Επανέλαβα, «πάθος...» χωρίς να καταλαβαίνω κι Εκείνος είπε, «ναι, πάθος. Θέλεις να... » Σήκωσα το χέρι μου για να μην το γράψω αλλά άκουσα όλη τη φράση.
Όλη η νύχτα πέρασε με τη σκέψη αυτή. Τότε αποφάσισα να βυθιστώ στο άγνωστο και να παραδοθώ στο θέλημά Του. Γύρισα κοντά Του με την ερώτησή Του. Τον ρώτησα, «Θέλεις να Σε υπηρετήσω;»
Αμέσως ένιωσα τη χαρά Του κι Εκείνος μου είπε:
«Ναι το θέλω πάρα πολύ, Βασούλα. Έλα, θα σου δείξω πώς και πού μπορείς να Με υπηρετήσεις... Εργάσου και υπηρέτησέ Με όπως κάνεις τώρα, μείνε όπως είσαι. Χρειάζομαι υπηρέτες ικανούς να Με υπηρετήσουν εκεί που υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη αγάπης. Εργάσου ωστόσο σκληρά, γιατί εκεί που βρίσκεσαι, ζεις ανάμεσα στο κακό, στους άπιστους. Βρίσκεσαι στα άθλια βάθη της αμαρτίας. Θα υπηρετήσεις το Θεό σου εκεί που κυριαρχεί το σκοτάδι. Δεν θα έχεις ανάπαυση. Θα Με υπηρετήσεις εκεί που καθετί καλό παραμορφώνεται σε κακό. Ναι, υπηρέτησέ Με ανάμεσα στην αθλιότητα, ανάμεσα στην αδικία και την ανομία του κόσμου. Υπηρέτησέ Με ανάμεσα στους ασεβείς, ανάμεσα σε αυτούς που Με χλευάζουν, ανάμεσα σε αυτούς που Μου τρυπούν την Καρδιά. Υπηρέτησέ Με ανάμεσα σε αυτούς που Με μαστιγώνουν, που Με καταδικάζουν. Υπηρέτησέ Με ανάμεσα σε αυτούς που Με ξανασταυρώνουν και Με φτύνουν. Ω! Βασούλα, πόσο υποφέρω! Έλα να Με παρηγορήσεις!...Αγωνίσου και υπόφερε μαζί Μου, μοιράσου τον Σταυρό Μου...» ( 24 Μαίου 1987).
Οι θεϊκές διδασκαλίες συνεχίστηκαν και οι επικοινωνίες ήταν καθημερινές και, μέχρι σήμερα που γράφω, συνεχίζονται, γιατί μου είπε ότι το χάρισμά Του θα παραμείνει μαζί μου ως την τελευταία μέρα μου πάνω στη γη.
ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΣΧΟΛΙΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΑΝΕΣ ΤΗΣ ΒΑΣΟΥΛΑΣ Η ΟΠΟΙΑ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΕ ΒΟΥΔΙΣΤΕΣ, ΒΟΥΝΤΟΥ, ΓΚΟΥΡΟΥ ΚΛΠ. ΑΣ ΣΧΟΛΙΑΣΕΤΕ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ!!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου