Εἰς τό ἔγκριτον θεολογικόν περιοδικόν «Ο ΣΩΤΗΡ» ἐδημοσιεύθησαν προσφάτως δύο σπουδαῖα ἄρθρα, τά ὁποῖα ἔχουν ὡς ἑξῆς:
Α´
Ἔγινε πολὺς λόγος γιὰ τὸ κεί-
μενο τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως».
Ἕνα κείμενο ὁμολογιακὸ κατὰ
τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ ἐξέφρα-
ζε τὴν ἀνησυχία τοῦ λαοῦ τοῦ
Θεοῦ καὶ τὸ ὁποῖο ὑπέγραψαν
ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, ἱερομόναχοι, μο-
ναχοὶ καὶ λαϊκοὶ καθηγητὲς Πανε-
πιστημίων, θεολόγοι κ.ἄ. Τὸ κείμε-
νο αὐτό, τὸ ὁποῖο ὑπέγραψαν πε-
ρίπου 10.000 ἄνθρωποι, δημιούρ-
γησε ἀντιδράσεις θετικὲς καὶ
ἀρνητικές. Ἐγράφησαν ἐπιστολές,
συντάχθηκαν κείμενα, δόθηκαν
ἀπαντήσεις, ἀ πευ θύνθηκαν ἐκ -
κλήσεις πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο
Ἀθηνῶν καὶ τοὺς Ἱεράρχες τῆς
Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.
Ὅμως τὸ θετικότερο ἀποτέλε-
σμα αὐτῶν τῶν ἀντιδράσεων ἦταν
τὸ ὅτι ἐξ ἀφορμῆς ὅλου αὐτοῦ τοῦ
θορύβου καὶ μιᾶς ἐπιστολῆς τοῦ
Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου πρὸς
τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν, ἀσχο-
λήθηκε μὲ τὸ κείμενο ἡ Ἱερὰ Σύ-
νοδος τῆς Ἱεραρχίας (Ι.Σ.Ι.) τῆς
Ἑλλαδικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλη-
σίας, ποὺ συνῆλθε τὸν περασμένο
Ὀκτώβριο (2009). Δὲν ἀσχολήθη-
κε δὲ ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν «Ὁμο-
λογία Πίστεως», ἀλλὰ συζήτησε
γενικότερα τὸ θέμα τοῦ διαλόγου
Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν. Τὸ σχε-
τικὸ ἀνακοινωθὲν τῆς 19ης Ὀκτω-
βρίου 2009 ποὺ ἐξέδωσε ἡ Ι.Σ.Ι. πε-
ριέχει ἱκανὰ θετικὰ στοιχεῖα, τὰ
ὁποῖα καὶ ἐπισημαίνουμε:
1. «Ὑπῆρξε», γράφει τὸ ἀνακοι-
νωθέν, «εὐρύτατος διάλογος,
στὸν ὁποῖον ἔλαβαν μέρος πολλοὶ
Ἀρ χιερεῖς, οἱ ὁποῖοι ὁμίλησαν μὲ
αἴ σθημα εὐθύνης καὶ γνώσεως γιὰ
τὰ μεγάλα θέματα». Αὐτὸς ὁ εὐ -
ρύτατος διάλογος, ἡ ἐλεύθερη
συζήτηση καὶ οἱ τοποθετήσεις ἐπι-
μέρους Ἱεραρχῶν μὲ αἴσθημα
εὐθύνης ἀναπαύουν τὸν λαὸ τοῦ
Θεοῦ.
2. «Διεπιστώθη», σημειώνει τὸ
ἀνακοινωθέν, «ἡ ἀνάγκη πληρε-
στέρας ἐνημερώσεως τῆς Ι.Σ.Ι.
στὰ σημαντικὰ αὐτὰ ζητήματα».
Τὸ ὅτι μέχρι σήμερα δὲν γινόταν
πλήρης ἐνημέρωση –πολλοὶ
ἱεράρχες εἶπαν ὅτι δὲν ἔχουν
ἀσχοληθεῖ ἰδιαιτέρως μὲ τὸ κείμε-
νο τῆς Ραβέννας, τὸ ὁποῖο δὲν
τοὺς κοινοποιήθηκε– εἶναι κάτι
πολὺ περισσότερο ἀπὸ σοβαρὴ πα-
ράλειψη. Εἶναι ὅμως ἐλπιδοφόρο
τοῦτο: «Δηλώθηκε ὅτι ἐφεξῆς ἡ
Ἱεραρχία θὰ λαμ βάνει γνώση
ὅλων τῶν φάσεων τῶν Διαλόγων,
διαφορετικὰ κανένα κείμενο δὲν
δεσμεύει τὴν Ἐκ κλησία. Ἄλλωστε
αὐτὸ συνιστᾶ τὸ Συνοδικὸ Πολί-
τευμα τῆς Ἐκκλησίας». Αὐτὴ ἡ δή-
λωση εἶναι πολὺ σημαντικὴ καὶ ὁ
πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ τὴν κατα-
γράφει.
3. «Ὁ Διάλογος», κατὰ τὸ ἀνα-
κοινωθέν, «πρέπει νὰ συνεχισθεῖ,
μέσα ὅμως στὰ ὀρθόδοξα ἐκκλη-
σιολογικὰ καὶ κανονικὰ πλαίσια».
Τὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι κατεξοχὴν
σπουδαῖο καὶ δὲν ἀφήνει στοὺς
ἐκπροσώπους τῶν Ὀρθοδόξων πε-
ριθώρια αὐτοσχεδιασμῶν, αὐ θαι-
ρέτων πρωτοβουλιῶν καὶ προσω-
πικῶν τοποθετήσεων. Ὅλοι δὲ
γνω ρίζουμε ποιὰ εἶναι αὐτὰ τὰ
πλαί σια καὶ δὲν χρειάζεται νὰ τὰ
ἀναλύσουμε ἐδῶ. Ἐπισημαίνουμε
μόνο τὶς ἀπαράδεκτες θέσεις κα-
θηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς
τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου
Θεσσαλονίκης ὅτι «πρέπει νὰ ὑπερ-
βοῦμε τοὺς Πατέρες γιὰ νὰ προ-
χωρήσουμε στὴν ἕνωση μὲ τοὺς
Ρωμαιοκαθολικοὺς» καὶ ὅτι «μόνη
διαφορά μας» μὲ τοὺς Παπικοὺς
«εἶναι τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα»! Αὐτὰ
ἀκούστηκαν δημόσια στὴν αἴθου-
σα τελετῶν τοῦ ΑΠΘ, στὴν «ἐπι-
στημονικὴ ἡμερίδα» τῆς 20-5-2009.
Αὐτὲς εἶναι ἀπόψεις ἀντίθετες
πρὸς «τὰ ὀρθόδοξα ἐκκλησιολο-
γικὰ καὶ κανονικὰ πλαίσια».
4. Τὸ πιὸ πάνω σημεῖο διευκρινί-
ζεται σαφέστερα στὴν παράγραφο
3 τοῦ ἀνακοινωθέντος τῆς Ι.Σ.Ι., ἡ
ὁποία (παράγραφος) μᾶς βεβαι-
ώνει ὅτι: «Οἱ ἐκπρόσωποι τῆς
Ἐκκλησίας μας στὸν συγκεκριμέ-
νο διάλογο (Ὀρθοδόξων καὶ Πα-
πικῶν) ἔχουν σαφῆ γνῶσιν τῆς
Ὀρθοδόξου Θεολογίας, τῆς Ἐκ -
κλησιολογίας καὶ τῆς Ἐκκλησια-
στικῆς Παραδόσεως καὶ προσφέ-
ρουν τὶς γνώσεις καὶ τὶς δυνάμεις
τους πρὸς τὸν σκοπὸ ʻτῆς τῶν
πάντων ἑνώσεωςʼ, ʻἐν ἀληθείᾳʼ
καὶ μέσα στὰ ἀπαραίτητα θεολο-
γικὰ πλαίσια καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν
Πανορθοδόξων Συνδιασκέψεων».
Ἐπισημαίνουμε τὸ «ἐν ἀλη-
θείᾳ». Μᾶς παραπέμπει στὸν λόγο
τοῦ Εὐαγγελιστοῦ τῆς ἀγάπης
«οὓς ἐγὼ ἀγαπῶ ἐν ἀληθείᾳ» (Β΄
Ἰω. 1 καὶ Γ΄ Ἰω. 1). Τὸ ἐπισημαίνου-
με, διότι πολὺ ταλαιπωρηθήκαμε
μὲ τήν... ἀγαπολογία. Δηλαδὴ τὴν
πρόταξη τῆς ἀγάπης καὶ τὸν ὑπο-
βιβασμὸ ἢ καὶ παραγνώριση τῆς
ἀληθείας τοῦ δόγματος. Ἡ ἀγάπη
στὴν ὁποία μᾶς καλεῖ ὁ Ἀπόστο-
λος, διέπεται ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ
εἶναι χαρακτηριστικὴ ἐκείνου ποὺ
πορεύεται καὶ ἐμπνέεται ἀπὸ τὴ
σωστικὴ ἀλήθεια τῆς Μιᾶς, Ἁγίας,
Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκ -
κλησίας, δηλ. τῆς Ὀρθοδοξίας.
Τὴν ἀλήθεια ποὺ ἀποβλέπει στὴ
σωτηρία τοῦ πλησίον, ἐν προκει-
μένῳ τοῦ αἱρετικοῦ.
5. Εἶναι πολὺ σημαντικὴ ἡ θέση
τῆς Ι.Σ.Ι. ὅτι «τὸ κείμενο τῆς Ρα-
βέννας καὶ τὸ κείμενο» ποὺ ἐπρό-
κειτο «νὰ συζητηθεῖ στὴν Κύπρο
τελοῦν ὑπὸ τὸν ὅρον τῆς ἀνα-
φορᾶς καὶ ἐγκρίσεώς τους ἀπὸ τὶς
κατὰ τόπους Αὐτοκέφαλες Ἐκ -
κλησίες, ἑπομένως καὶ ἀπὸ τὴν
Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος συνο-
δικῶς διασκεπτομένης. Αὐτό», το-
νίζει τὸ ἀνακοινωθέν, «πρακτικῶς
σημαίνει ὅτι δὲν θὰ ὑπάρξουν τε-
τελεσμένα γεγονότα, χωρὶς Συνο-
δικὴ Ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας. Οἱ
Ἱεράρχες», ὑπογραμμίζεται στὴ
συνέχεια, «εἶ ναι φύλακες τῆς
Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ὅπως
ὁμολόγησαν κατὰ τὴν εἰς Ἐπίσκο-
πον χειροτονία τους».
Ὥστε καμία ἀπόφαση τῆς «Διε-
θνοῦς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τοῦ
Θεολογικοῦ Διαλόγου» (ΔΜΕ) με-
ταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου καὶ τῆς Πα-
πικῆς «ἐκκλησίας» δὲν μπορεῖ νὰ
θεωρηθεῖ ἐπίσημο κείμενο, ἂν δὲν
ἐπισφραγισθεῖ ἀπὸ Συνοδικὴ Ἀπό-
φαση τῆς Ι.Σ.Ι. ὅπως καὶ ἀπὸ τὶς
ἄλλες Συνόδους τῶν κατὰ τόπους
Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Αὐτὸ ἀκ -
ριβῶς ἐννοούσαμε, ὅταν γράφαμε
σὲ προηγούμενο ἄρθρο (βλ. «Ὁ
Σωτήρ», τόμ. 1986, σελ. 390) ὅτι τὰ
διαφημιζόμενα κοινὰ κείμενα τῆς
ΔΜΕ ἀπὸ τὸ 1980 μέχρι τὸ κείμε-
νο τῆς Ραβέννας τοῦ 2007 δὲν
ἔχουν γίνει πλήρως ἀποδεκτὰ ἀπὸ
τὸ σύνολο τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκ -
κλησιῶν. Γιὰ νὰ γίνει ἕνα κείμενο
ὁποιασδήποτε Ἐπιτροπῆς Διαχρι-
στιανικοῦ Διαλόγου ἐπίσημα ἀπο-
δεκτὸ πρέπει νὰ περάσει καὶ νὰ
συζητηθεῖ «ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς
Ἑλλάδος συνοδικῶς διασκεπτο-
μένης» καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς ἄλλες
Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες.
6. Τὸ ἀνακοινωθὲν τῆς Ι.Σ.Ι. ἀνα-
φέρει ἀκόμη ὅτι στοὺς ἐκπροσώ-
πους τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας
δόθηκε σαφὴς ἐντολὴ τί πρέπει νὰ
περιλαμβάνει τὸ ὁποιοδήποτε κεί-
μενο ποὺ τυχὸν θὰ συνταχθεῖ
στὴν Κύπρο. Ἀλλʼ ὅπως ἔγινε γνω-
στό, ἡ ΔΜΕ τοῦ Διαλόγου δὲν κα-
τέληξε σὲ ὁριστικὸ κείμενο, τὸ δὲ
θέμα τοῦ «πρωτείου» τοῦ Πάπα θὰ
συζητηθεῖ, ὅπως ἀνακοινώθηκε,
καὶ πάλι στὴ Βιέννη (Αὐστρίας) τὸν
Σεπτέμβριο τοῦ 2010. Καὶ τότε βέ-
βαια ἡ ἑλλαδικὴ ἀντιπροσωπεία
δὲν μπορεῖ νὰ παραβλέψει τὶς σα-
φεῖς ἐντολὲς ποὺ πῆρε ἢ θὰ πάρει.
7. Ὅλα αὐτά, ὅπως σημειώσαμε
καὶ στὴν ἀρχή, ἀποτελοῦν σημαν-
τικὲς καὶ σταθερὲς θέσεις τῆς
Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς
Ἑλλάδος. Ἀπὸ αὐτῆς τῆς πλευρᾶς
ἡ κίνηση ὅσων ὑπέγραψαν τὸ κεί-
μενο τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως»,
ὄχι βέβαια γιὰ νὰ διχάσουν τὸν
λαὸ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν
ἐνημερώσουν καὶ νὰ τὸν κρατή-
σουν σὲ ἐγρήγορση, ἔφερε ἀγα -
θὸν ἀποτέλεσμα. Ἡ δὲ Ἱεραρχία
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ τὸ
νὰ συζητήσει εὐρύτατα τὸ θέμα
«μὲ αἴσθημα εὐθύνης καὶ γνώσε-
ως» ἔδειξε ὅτι ἀφουγκράζεται τὴν
φωνὴ τοῦ ποιμνίου της καὶ ἀνα-
λαμβάνει ἄμεσα ὑπεύθυνη στάση.
Ἤ, ὅπως τονίζεται στὸ ἀνακοινω-
θέν, «παρακολουθεῖ καὶ θὰ συνε-
χίσει νὰ παρακο-λουθεῖ ἐπαγρυ-
πνοῦσα τὸ θέμα τῶν διαλόγων τῆς
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τοὺς
Ἑτεροδόξους. Παρακαλεῖ δὲ τοὺς
πιστοὺς νὰ ἐμπιστεύονται στοὺς
Ποιμένες τους».
Β´
Ἡ «Ὁμολογία Πίστεως» θεωρή-
θηκε κείμενο «ὡς ἐκ περισσοῦ»,
δηλαδὴ κείμενο ποὺ δὲν ἦταν
ἀπαραίτητο, διότι, ὅπως λέγεται
στὸ ἀνακοινωθὲν τῆς Ι.Σ.Ι., «ἔχουν
γνῶσιν οἱ φύλακες». Ἀλλʼ ὁ λαὸς
τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μένει ἀνενη-
μέρωτος καὶ ἀπληροφόρητος λό -
γῳ τῆς τηρουμένης σιωπῆς γύρω
ἀπὸ τὰ κατὰ καιροὺς πορίσματα
τῶν διαχριστιανικῶν διαλόγων,
εἶναι πο λὺ φυσικὸ νὰ ἀνησυχεῖ.
Εἶναι πο λὺ φυσικὸ νὰ δημιουρ-
γοῦνται στὴν ψυχή του ὑποψίες,
φόβοι, ἀμ φι βολίες.
Αὐτὰ δὲ ἐπιτείνονται ὅταν ἀ -
κούει ἀπὸ στόματα ὁρισμένων ποι-
μένων του ἢ καθηγητῶν ὀρθοδό-
ξων Θεολογικῶν Σχολῶν ὅτι ὁ Πα-
πισμὸς δὲν εἶναι αἵρεση ἀλλὰ σχί-
σμα! Ἀλλὰ καὶ ὁ πλέον ἀθεολόγη-
τος ἐννοεῖ μιὰ προφανὴ ἀλήθεια.
Ἕνα σχίσμα παρατεινόμενον ἐπὶ
χίλια καὶ πλέον χρόνια ὁδήγησε
τὸν Παπισμὸ σὲ ἀλλεπάλληλες
πλά νες, σὲ ἐκκοσμίκευση καὶ πλῆ -
θος καινοτομιῶν, ὥστε κατήντησε
ὄχι ἁπλῶς αἵρεση ἀλλὰ φοβερὴ
αἵρεση. Τὸ πρωτεῖον ἐξουσίας καὶ
τὸ ἀλάθητο τῶν Παπῶν, ἡ ἐμμονή
του στὴν κτιστὴ θεία χάρη, ἡ σο-
βαρὴ νόθευση τοῦ Συμβόλου τῆς
Πίστεως μὲ τὸ Filioque, ἡ δημιουρ-
γία καὶ ἀποδοχὴ τῆς ἐπάρατης
Οὐνίας, ὁ ἄμετρος κληρικαλισμός,
ἡ ὑποτίμηση τοῦ λαϊκοῦ στοιχείου,
ἡ ὀρ γά νωση τοῦ Παπισμοῦ σὲ κο-
σμικὸ κράτος κ.ἄ. εἶναι στοιχεῖα
σαφῶς αἱρετικά, ξένα πρὸς τὴν
Ἀποστολικὴ καὶ Πατερικὴ διδα-
σκαλία καὶ παράδοση. Μόνον ὅσοι
μυωπάζουν δὲν θέλουν νὰ παρα-
δεχθοῦν ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι ὁλο-
φάνερη, ἀναμφισβήτητη, τραν-
ταχτὴ αἵρεση.
Κανεὶς Ὀρθόδοξος ὁ ὁποῖος
διαπνέεται ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν
πλανώμενο, δὲν ἀρνεῖται ὅτι πρέ-
πει νὰ γίνει διάλογος. Διάλογος
ὅμως ἀληθείας, πρὸς ἐπιστροφὴν
τοῦ πλανωμένου αἱρετικοῦ. Κα-
νεὶς δὲν ἀρνεῖται ἐπίσης ὅτι ἕνας
τέτοιος διάλογος δὲν εἶναι εὔκο-
λος, ὅτι ἀπαιτεῖ κόπο, ἐπιμονὴ καὶ
χρόνο. Ἀλλʼ ὁ διάλογος δὲν πρέπει
νὰ διαιωνίζεται, καὶ μάλιστα ὅταν
ἡ αἵρεση δὲν εἶναι ἁπλῶς ἀνυπο-
χώρητη, ἀλλὰ καὶ τὸ δηλώνει ἐπί-
σημα καὶ προκλητικά, ἀφοῦ ἔφθα-
σε ὁ Παπισμὸς νὰ πεῖ ὅτι ἡ Ὀρθο-
δοξία εἶναι ἐλλειμματική!... Ἡ θεό-
πνευστη ἀποστολικὴ συμβουλὴ
πρὸς τὸν ἐπίσκοπο τῆς Κρήτης Τί-
το εἶναι σαφής: «Αἱρετικὸν ἄνθρω-
πον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νου-
θεσίαν παραιτοῦ»· γνώριζε ὅτι
ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος ἔχει δια-
στραφεῖ καὶ ἁμαρτάνει καὶ γιὰ τὴν
ἁμαρτία του αὐτὴ ἐλέγχεται καὶ
κατακρίνεται ἀπὸ τὴ συνείδησή
του καὶ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του
(Τίτ. γ΄ 10-11). Νὰ γίνεται λοιπὸν
διάλογος, ἀλλʼ ὄχι ἐπʼ ἄπειρον καὶ
μάλιστα μὲ ἐκεῖνον ποὺ δηλώνει
ἐπίσημα τὴν ἀδιαλλαξία του. Ἡ
ἐπιμονὴ καὶ ὁ ἑωσφορισμὸς τῆς
ἄλλης πλευρᾶς, ἡ ὁποία βρίσκεται
καταφανῶς στὴν αἵρεση, δίνουν
σὲ μᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους τὸ δι-
καίωμα καὶ μᾶς δημιουργοῦν τὴν
ὑποχρέωση νὰ περιφρουροῦμε
τὴν καθαρότητα τῆς ἀμωμήτου
Πίστεώς μας. Δὲν μποροῦμε νὰ
διαλεγόμεθα μὲ ὑποχωρητικότητα
στὴν ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἄλλωστε ἡ ἀλήθεια δὲν συζη-
τεῖται· ἡ ἀλήθεια ὁμολογεῖται.
Πονοῦμε τὴν αἱρετικὴ Δύση.
Τὴν πονοῦμε πολὺ περισσότερο,
διότι ἐπὶ χίλια καὶ πλέον τώρα χρό-
νια πορεύεται χωρὶς Ἀνατολή! Γιʼ
αὐτὸ καὶ συνεχῶς ἐκτρέπεται. Καὶ
θὰ συνεχίζει νὰ ἐκτρέπεται, διότι
ἀρ νεῖται νὰ δεχθεῖ τὸν σωτήριο
ἔλεγχο καὶ τὴν κατάκριση τῆς συ-
νειδήσεώς της. Ἡ αἱρετικὴ Δύση,
Παπισμὸς καὶ Προτεσταντισμοί,
«περιέρχεται», γιὰ νὰ θυμηθοῦμε
τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, «πικρὸν κα-
τήγορον περιφέρουσα τὸ συνει-
δός, αὐτοκατάκριτος οὖσα»1· πε-
ριφέρεται φορτωμένη τὸν ἄγριο
κατήγορο, τὴ συνείδηση, διότι
αὐτοκατακρίνεται.
Καὶ κάτι ἄλλο. Ἡ Δύση, ὅπως
δείχνουν δυστυχῶς τὰ γεγονότα,
θέλει τὸν διάλογο μὲ σκοπὸ νὰ
ἐπεκτείνει παντοῦ τὴν Οὐνία,
χωρὶς ὁ Πάπας νὰ ἀρνεῖται τίποτε
ἀπὸ τὶς αἱρέσεις του καὶ προ-
παντὸς τὴ φρι κτὴ ἐκκλησιολογικὴ
αἵρεση τοῦ πρωτείου ἐξουσίας καὶ
τοῦ ἀλαθήτου. Διότι θεωρεῖ τὸν
ἑαυτό του γενικὸ ἀντιπρόσωπο καὶ
τοποτηρητὴ τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ,
καὶ ἑπομένως ὅλοι πρέπει νὰ πέ-
σουν νὰ τὸν προσκυνήσουν.
Οἱ Ὀρθόδοξοι ὅμως στὸν διά-
λογο μὲ τοὺς Παπικοὺς καὶ τοὺς
πολυποίκιλους Προτεσταντισμοὺς
πρέ πει νὰ ἔχουμε σταθερὰ κατὰ
νοῦν ὅτι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ
Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, δηλαδὴ ἡ
Ὀρθόδοξος, δὲν εἶναι κράτος μὲ
κοσμικὴ ἐξουσία. Οὔτε σωματεῖο
ποὺ ἀσχολεῖται μὲ κοινωνικὰ ἔργα.
Βεβαίως ἡ Ὀρθοδοξία δὲν πρέπει
νὰ σταματήσει τὸ κοινωνικό της
ἔργο καὶ νὰ παύσει νὰ διακονεῖ
τὸν ἄνθρωπο στὶς ὑλικές του
ἀνάγκες. Ὅμως οἱ Ὀρθόδοξοι
πρέπει νὰ ἔ χου με σαφὴ συνείδηση
ὅτι ἡ Ἐκ κλη σία εἶναι σῶμα Χρι-
στοῦ. Εἶναι ὁ Χριστὸς παρατεινό-
μενος εἰς τοὺς αἰῶνας. Ὅτι ἡ
Ἐκκλησία εἶναι καθίδρυμα σωτη-
ρίας. Ὅτι πρῶτο καὶ κύριο ἔργο
της εἶναι ἡ λύτρωση καὶ ὁ ἁγι -
ασμὸς τῶν ψυχῶν. Βασικὸς στό-
χος της εἶναι ἡ προσπάθεια νὰ
βοηθήσει τὸν ἐκπεσόντα ἄνθρωπο
νὰ μετανοήσει καὶ νὰ γίνει κοι-
νωνὸς τῆς σωστικῆς καὶ ἁγια-
στικῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Νὰ τὸν
βοηθήσει νὰ γίνει μέτοχος τῆς
θείας Χάριτος, ἡ ὁποία «τὰ ἀσθενῆ
θεραπεύει καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀνα-
πληροῖ» καὶ ἐξαγιάζει τὸν ἄνθρω-
πο. Κατὰ τοῦτο οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱε -
ράρχες εἶναι κυρίως καὶ προ-
παντὸς ὄχι οἱ «δεσπότες» ἀλλʼ οἱ
ποιμένες τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
Εἶναι, ὅπως δηλώνει καὶ τὸ ἀνα-
κοινωθὲν τῆς Ι.Σ.Ι. τῆς 19.10.2009,
παράγρ. 4, «οἱ φύλακες τῆς Ὀρθο-
δόξου παραδόσεως». Παράλληλα
ὅμως καὶ ὁ εὐ σεβὴς λαὸς «εἶναι ὁ
ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας,
ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὑτοῦ
αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμο-
ειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὑτοῦ»,
ὅπως πολὺ ὀρθὰ διεμήνυσαν τὸ
1848 οἱ Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες
τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τὸν πάπα Πίο
τὸν Θ΄2.
Καὶ ὁ λαὸς αὐτός, ὁ φύλακας
καὶ ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας
μὲ τὸ Ὀρθόδοξο ἔνστικτό του καὶ
τὶς εὐαισθησίες του στὰ θέματα
τῆς Πίστεως ἔχει χρέος νὰ κρούει
κατὰ καιροὺς τὸν κώδωνα τοῦ κιν-
δύνου μὲ τὰ κείμενά του. Ἀπὸ
αὐτῆς τῆς πλευρᾶς οἱ Ἱεράρχες
μας πρέπει νὰ δοξάζουν τὸν Τρια-
δικὸ Θεὸ διότι ἔχουν τέτοιο συ-
νειδητοποιημένο ποίμνιο. Τὸ ὁ ποῖ -
ο ἀφενὸς μὲν τοὺς βοηθεῖ μὲ τὴν
«Ὁμολογία» του, καὶ ἀφετέρου
προσεύχεται, μάλιστα δὲ κατὰ τὴν
ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας, στὸν
Ἀρχιποιμένα Χρι στὸ νὰ τοὺς ἐνθυ-
μεῖται μεταξὺ τῶν πρώτων εὐμε -
νῶς· νὰ τοὺς χαρίζει στὴν ἁγία του
Ἐκκλησία διάγοντας ἐν εἰρήνῃ,
σώους ἀπὸ κάθε κακό, ἀπολαύον-
τας τιμῆς, ὑγιεῖς, μακρο ημε ρεύ -
οντας, «ὀρθοτομοῦν τας τὸν λό-
γον τῆς ἀληθείας του», δηλαδὴ δι-
δάσκοντας ὀρθῶς τὸν λόγο τῆς
ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ. Ἄλλωστε
αὐτὸ τὸ τελευταῖο ὑποσχέθηκαν
καὶ οἱ ἴδιοι κατὰ τὴν πλέον ἐπίση-
μη καὶ ἱερότατη ὥρα τῆς εἰς ἐπί-
σκοπον χειροτονίας τους μὲ τὴν
ὁμολογία τῆς πίστεως.
Ἐν τιμῇ λοιπόν, ἐν ὑπακοῇ, ἐν
ἀγάπῃ καὶ ἐν σεβασμῷ πρὸς τὴν
Ἱεραρχία μας, ἂς πορευόμεθα
ὅλοι οἱ ὅπου γῆς Ὀρθόδοξοι τὴν
ὁδὸ τοῦ χρέους. Μὲ τὴ βεβαι-
ότητα πώς, ἂν μένουμε ἑδραῖοι
καὶ ἀμετα κί νητοι στὴν «ἅπαξ πα-
ραδοθεῖ σαν πίστιν» σὲ μᾶς τοὺς
Χριστιανούς (Ἰούδα 3), ὁ Θεάν-
θρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς
θὰ αὐξήσει τὸν ἀριθμὸ τῶν ἤδη
προσ ερχομένων Παπικῶν καὶ
Προ τεσταντῶν στὴ θεοπαράδοτη
ἀλήθεια τῆς Ὀρ θοδοξίας. Καὶ Ἐ -
κεῖ νος ὁ Ὁποῖος ἵδρυσε τὴν Ἐκ -
κλησία, θὰ ἐνεργήσει διὰ τοῦ Πα-
ρακλήτου Πνεύματος, τὸ Ὁποῖον
«ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς
Ἐκκλησίας», τὸ θαῦμα «τῆς τῶν
πάντων ἑνώσεως» πρὸς αἰωνίαν
καταισχύνην τοῦ παγκάκου Δια-
βόλου καὶ μεγάλην χαρὰν τῶν ἐν
οὐρανοῖς ἁγίων ἀγ γέλων καὶ
ὅλης τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλη-
σίας.
Σημειώσεις
1. ΙΩ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Ὁμ. Α΄
Εἰς τὸν πτωχὸν Λάζαρον καὶ τὸν
πλούσιον, PG 48, 979.
2. IΩ. Ν. ΚΑΡΜΙΡΗ, Τὰ Δογμα-
τικὰ καὶ Συμβολικὰ Μνημεῖα τῆς
Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας,
τόμ. Β΄, 1968, σελ. 920 [1000], Graz,
Austria.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου