ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ

Ο θεολογικός Διάλογος Ορθοδόξων – Παπικών
του Ομότιμου Καθηγητού κυρίου Ιωάννου Κορναράκη
Πρωτοδημοσιευόμενο


Ο μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης Ζηζιούλας παρεχώρησε το Σάββατο 17 Οκτωβρίου, παρελθόντος μηνός συνέντευξη στον Α. Βικέτο και στην εφημερίδα «Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ», σχετικώς με τα θέματα και τα διαδραματισθέντα γεγονότα του διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών στην Κύπρο.

Στη δεύτερη παράγραφο του κειμένου της συνεντεύξεώς του ο κ. Ζηζιούλας διαμαρτύρεται διότι κάποιοι που αντιδρούν στους διαλόγους με τους Παπικούς επικρίνουν αυτή την προσπάθεια. Όπως δήλωσε,

«το να μας επικρίνουν μόνο και μόνο γιατί μετέχομε στο διάλογο, είναι τουλάχιστον άδικο.

Οσοι δεν θέλουν το διάλογο, αντιτίθενται ουσιαστικά στην κοινή βούλησι των Ορθοδόξων Εκκλησιών και συνεπώς κακώς επιτίθενται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο ή σε μας που εκτελούμε με κόπο, το δυσχερέστατο και συχνά άχαρο έργο που μας ανέθεσαν οι Εκκλησίες».

Εν τούτοις όσοι επικρίνουν τους διαλόγους Ορθοδόξων και Παπικών, δεν το κάνουν αυτό γιατί δεν τους αρέσει ο διάλογος ως μέθοδος επικοινωνίας με τους Παπικούς. Τους επικρίνουν για το περιεχόμενο και το ουσιαστικό έργο των διαλόγων, οι οποίοι αποβαίνουν εις βάρος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Το ουσιαστικό αποτέλεσμα όλων των διαλόγων με τους Παπικούς, από το παρελθόν μέχρι σήμερα, στιγματίζεται αρνητικά από τον παραλογισμό που κυριαρχεί στους εγκεφάλους των ορθοδόξων συνοργανωτών των διαλόγων αυτών.

Οι διάλογοι αυτοί μεθοδεύουν επίμονα και αλαζονικά την υποταγή της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο παπικό πρωτείο. Με τους εξής τρόπους ή ισχυρισμούς.


1.Με το ψευδές επιχείρημα ότι προϋπόθεση της λειτουργίας του παπικού πρωτείου θα είναι η συνοδικότητα των επισκόπων.

Στην πιο πάνω συνέντευξή του ο Περγάμου, καθησυχάζοντας τους αγιορείτες πατέρες, οι οποίοι απαιτούν ως προϋπόθεση των αποφάσεων της Εκκλησίας τη συνοδικότητα, βεβαιώνει ότι «ακριβώς τη συνοδικότητα θεωρούμε και εμείς ως προϋπόθεσι του πρωτείου.

Αυτή τη θέσι υποστηρίξαμε οι ορθόδοξοι στη Ραβέννα και έγινε αποδεκτή…συμφωνήθηκε ότι το πρωτείο σε οποιοδήποτε επίπεδο και αν ασκείται, δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς συνοδικότητα…και αυτό έγινε αποδεκτό στη Ραβέννα, παρά το ότι δεν συνάδει με την έννοια του μοναρχικού (!!!) πρωτείου».

Η αναφορά στη συνοδικότητα στο διάλογο της Ραβέννας χρησιμοποιήθηκε ως δούρειος ίππος, ως παγίδα καθησυχάσεως των ανησυχούντων (εκτός του διαλόγου) ορθοδόξων.

Αλλά στο θέμα της συνοδικότητας συμφώνησαν οι σύνεδροι της Ραβέννας, δεν ερωτήθηκε όμως και ο Πάπας, ο οποίος, από τον τρίτο και εξής αιώνα μέχρι σήμερα διατηρεί άσβεστη τη φλόγα της αυτοσυνειδησίας της εξουσίας του, με πρώτη ύλη την επιμονή του στο αλάθητό του.

Ενας αλάθητος πάπας δεν θα δεχθεί ποτέ να εγκρίνει αποφάσεις που έλαβαν κατώτεροί του.

Εξάλλου, στο θέμα του είδους του πρωτείου του Πάπα, αποκαλύφθηκαν και οι πραγματικές θέσεις του κ. Ζηζιούλα, με την επισήμανσή του, ότι δεν συμβιβάζεται η έννοια της συνοδικότητας με την έννοια του μοναρχικού πρωτείου!

Αρα το παπικό πρωτείο μόνο μοναρχικό μπορεί να είναι και τίποτε άλλο!


2.Σαφές δείγμα του μοναρχικού πρωτείου του Πάπα. To άτυπο κείμενο των «απαντήσεων».

Τον Ιούνιο του 2007 κυκλοφορήθηκε, προ του διαλόγου της Ραβέννας, άτυπο κείμενο με την υπογραφή του Πάπα, με τίτλο «Απαντήσεις και ερωτήσεις που αφορούν όψεις γύρω από την διδασκαλία της Εκκλησίας».

Το κείμενο αυτό κωδικοποιεί τις αρχές του πνεύματος του διαλόγου της Ραβέννας και όσων διαλόγων θα ακολουθήσουν, εις το εξής.

Το εν λόγω κείμενο αξιώνει ότι:


Α. Η μόνη αληθινή Εκκλησία, η οποία διατηρεί τα γνήσια στοιχεία, τα οποία καθώρισε ο Χριστός διά την Εκκλησία, είναι η Καθολική Εκκλησία, αυτή είναι η πραγματική και ορατή Εκκλησία εντός της Ιστορίας…Η Καθολική Εκκλησία είναι η μία και μοναδική Εκκλησία (υπογρ. δική μας).


Β. «Η Καθολική Εκκλησία» υφίσταται στην Εκκλησία εκείνη, η οποία διοικείται υπό του διαδόχου του Πέτρου και των Επισκόπων, οι οποίοι ευρίσκονται εις κοινωνία μαζί του.


Γ. Η «καθολική Εκκλησία» έχει την εκκλησιολογική αποκλειστικότητα της εκκλησιαστικής αξιολογήσεως όλων των άλλων «Εκκλησιών» οι Επίσκοποι των οποίων δεν ευρίσκονται εις κοινωνία μετά του διαδόχου του Πέτρου και επομένως οι Εκκλησίες αυτές έχουν εκκλησιολογικό έλλειμμα.

Εξ’ αφορμής του κειμένου αυτού των «απαντήσεων», η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, είχε αποστείλει έγγραφο, με ημερομηνία 8/10/07, στον συμπρόεδρο της Μικτής Επιτροπής του διαλόγου με τους παπικούς, Σεβ. Περγάμου κ. Ζηζιούλα, συνιστώντας του να ζητήσει διευκρινήσεις, κατά το διάλογο αυτό, από την παπική πλευρά για τις εκκλησιολογικές θέσεις και ιδέες του κειμένου «των απαντήσεων» οποίες προβληματίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία..


3. Στην ίδια συνέντευξη ο Σεβ. Περγάμου κ. Ιωάννης δηλώνει ότι το πρωτείο είναι το πρωτεύον θέμα, το οποίο πρέπει πρώτα να συζητηθεί και συμπληρώνει «καμμία πρόθεση δεν υπάρχει να μη συζητηθούν τα άλλα δογματικά θέματα, όπως το filioque κ.λ.π.». και όμως, τα άλλα δογματικά θέματα, οι πολλές δηλαδή αιρέσεις του παπισμού, δεν θα χρειασθεί να συζητηθούν, αν υποτεθεί ότι οι Ορθόδοξοι θα δεχθούν το πρωτείο του πάπα με την κυριαρχική έννοια «των απαντήσεων».

Εφόσον αναγνώριση του πρωτείου του πάπα και αποδοχή της κοινωνίας με τον πάπα, συνεπάγεται και αποδοχή της μιάς πίστεως και της διδασκαλίας του παπισμού («εν υπακοή στην αυθεντία του διαδόχου του Πέτρου» πργρ.14, σελ. 4-5 του κειμένου της Ραββένας).


4. Στην παργρ.45 του κειμένου της Ραβέννας αποφασίστηκε να μελετηθή στους επομένους διαλόγους (Κύπρου-Βιέννης) ο ρόλος του επισκόπου της Ρώμης επί τη βάσει των διδαχών της Α΄ και Β΄ Βατικάνειας συνόδου. Σημειωθείτο, ότι η Β΄ρωμαιοκαθολική σύνοδος το εν λόγω θέμα το μελέτησε αποκλειστικώς με βάση την κυριαρχική εξουσία του πρωτείου.


Ποιο είναι λοιπόν το παράλογο του διαλόγου μας με τον Πάπα;

Ενώ εμείς οι Ορθόδοξοι πιστεύομεν εις την Μίαν Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν του Χριστού, στην Εκκλησία της οικουμενικής πατερικής Παραδόσεως, των Οικουμενικών Συνόδων της Εκκλησίας, δεχόμαστε - μάλλον συρόμαστε - από την παπική πλευρά στο διάλογο για την έννοια του πρωτείου του Πάπα, με τους όρους που επιβάλλει ο ίδιος ο Πάπας, γυμνή τη κεφαλή!

Αντί να συζητήσουμε πρώτα για την οικουμενική εγκυρότητα της αλήθειας της Ορθοδοξίας, σε σχέση με τις πολλές αιρέσεις του παπισμού, οι οποίες μαρτυρούν για το δικό του εκκλησιολογικό έλλειμμα και του δείχνουν την ανάγκη της επιστροφής στην Ορθοδοξία της αληθινής Εκκλησίας!!!

Αν’ αυτού σπεύδει ο πάπας και χαρακτηρίζει την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ανατολής ως Εκκλησία με εκκλησιολογικό έλλειμμα, επειδή δεν εξελίχθηκε όπως ο παπισμός με τις αιρέσεις του (ομιλία του στο Regensburg)!

Αν όλα τα παραπάνω δεν συνιστούν το Θέατρο του παραλόγου, τι σημαίνουν; Ας απαντήσουν οι ορθόδοξοι με εκκλησιολογικό έλλειμμα, οι οποίοι με αλληλοασπασμούς και φιλιά αγάπης ζητούν την ένωσι, με την «αδελφή Εκκλησία»!


Θεοχαρίτωτη Ορθοδοξία! «Ιδού οι μακρύνοντες εαυτούς από σού απολούνται».(Ψαλμ. 72,27).


(Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνός Δεκεμβρίου 2009)