Ὁ Πάπας τῆς Μεσσηνίας

Ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος Σαββᾶτος, ἐπίκουρος Καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν εἶναι θερμότατος ἐκπρόσωπος τῆς φοβερωτέρας αἱρέσεως, ποὺ ἔπληξέν ποτε τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ γράφων εἶχεν ἰδίαν ἐμπειρίαν διὰ τὰ «ὀρθόδοξα φρονήματα» τοῦ κ. Σαββάτου. Συγκεκριμένως, εἰς τὴν ἡμερίδα τοῦ Τομέως Δογματικῆς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. μὲ θέμα: «Ὁ Θεολογικὸς Διάλογος Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν», ὁ κ. Σαββᾶτος ἠκούσθη νὰ λέγῃ εἰς τὸν κ. Μαρτζέλον: «Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει τί λέγει ὁ Μάρκος ὁ Εὐγενικός», ὁπότε ἀντέδρασα ἐρωτῶντας δημοσίως τὸν κ. Σαββᾶτον, ἐὰν εἶναι ὄντως ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἀκολούθως, ἠρώτησα τὸν κ. Μαρτζέλον ἐὰν ἀναγνωρίζει τὸν ἅγιον Μάρκον τὸν Εὐγενικὸν ὡς ἅγιον. Ἐξερχόμενος δὲ ὁ κ. Σαββᾶτος τῆς αἰθούσης ἠρνήθη νὰ πάρῃ τὸ προσφερθὲν ὑπ’ ἐμοῦ εἰς αὐτὸν βιβλίον τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου, Οὐρανοῦ Κρίσις. Τὸ βιβλίον ἀναφέρεται εἰς τὸ «φρικτὸν θαῦμα τοῦ θαυματουργοῦ Σπυρίδωνος κατὰ τῶν παρανόμων παπιστῶν» εἰς τὴν Κέρκυραν (11-12 Νοεμβρίου 1718) ὅπου ὁ Ἅγιος ἀνετίναξε τὴν ἀκρόπολιν τῆς νήσου καὶ «ἐννεακόσιαι ψυχαὶ παπικῶν, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, ἀπώλετο» (Οὐρανοῦ Κρίσις, Ἔκδοσις Ὀρθοδόξου Κέντρου Πατερικῶν Μελετῶν «Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, Μεθώνη –Πιερίας, 2008, σελ.28).

Εἶναι ἐξ ἄλλου τοῖς πᾶσι γνωστὸν ὅτι ὁ κ. Σαββᾶτος συνδέεται στενῶς μὲ τὸν παπικὸν ἱερέα Ροζάριον ὑπεύθυνον τοῦ Ἰνστιτούτου Οἰκουμενικῆς Θεολογίας τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ Μπάρι εἰς Ἀθήνας, ὅπου καὶ διδάσκει «θεολογίαν». Ταξίδευσε δὲ μὲ τὸν ψευδοϊερέα Ροζάριον ἀκόμη καὶ εἰς τὰ Μῦρα τῆς Λυκίας. Γνωσταὶ δὲ εἶναι αἱ σχέσεις τοῦ κ. Σαββάτου μὲ τὸν ὁμόφρονά του οὐνίτην «ἐπίσκοπον» Ἀθηνῶν κ. Δημήτριον Σαλάχαν. Πρὸ διετίας, μάλιστα, ὁ κ. Σαββᾶτος, ἐπ’ εὐκαιρίᾳ θεολογικοῦ συνεδρίου μεταξὺ «ὀρθοδόξων» καὶ παπικῶν θεολόγων μὲ θέμα τὸν Ἱερὸν Χρυσόστομον, ἐλειτούργησεν εἰς τὴν Παναγίαν τῆς Τήνου ὅπου συμπροσευχήθησαν μαζί του καὶ παπικοὶ κληρικοὶ καὶ λαϊκοί. Ὤφειλεν ὁ κ. Σαββᾶτος, ὡς καθηγητὴς θεολογίας εἰς τὸν Τομέα μάλιστα τῶν Πατερικῶν Σπουδῶν, νὰ γνωρίζῃ τὸν α’ κανόνα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου ποὺ ἀναφέρει: «οἱ δὲ τῆς Ἐκκλησίας ἀποστάντες, οὐκ ἔτι ἔσχον τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφ’ ἑαυτούς. ἐπέλιπε γὰρ ἡ μετάδοσις τῷ διακοπῆναι τὴν ἀκολουθίαν… οἱ δὲ ἀπορραγέντες, λαϊκοὶ γενόμενοι, οὔτε τοῦ βαπτίζειν, οὔτε τοῦ χειροτονεῖν εἶχον ἐξουσίαν, οὔτε ἠδύνατο χάριν Πνεύματος Ἁγίου ἑτέροις παρέχειν, ἧς αὐτοὶ ἐκπεπτώκασι» (Πηδάλιον, Ἔκδοσις Ἀστήρ, Ἀθῆναι, 1970,σελ. 587). Ἑπομένως, συναγελαζόμενος καὶ συμπροσευχόμενος μὲ παπικοὺς καὶ οὐνίτας «κληρικοὺς» παραβαίνει τοὺς θείους καὶ Ἱεροὺς Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ γίνεται ἐσκεμμένως ἐπίορκος ἀφοῦ ἔδωσεν φρικτοὺς ὅρκους κατὰ τὴν εἰς ἀρχιερέα χειροτονίαν του ὅτι θὰ τοὺς τηρῇ. Οὕτως, ὡς ἐπίορκος καὶ ἀσεβής πρέπει πάραυτα νὰ καθαιρεθῇ ἀπὸ τὸ ἐπισκοπικόν του ἀξίωμα καὶ νὰ ἐπανέλθῃ, ὡς καὶ ὁ πρῴην Ἀττικῆς, εἰς τὴν τάξιν τῶν μοναχῶν.

Ὄντας δεινὸς καὶ ἐν γνώσει του, παραβάτης τῶν Ἱερῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν ἔχει κανένα δικαίωμα νὰ ἐπικαλεῖται τοὺς κανόνας ποὺ παραβαίνει καὶ νὰ τιμωρῇ τὰς μοναχὰς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τῶν Ἁγίων Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης Καλαμάτας μὲ τὸ ἐπιτίμιον τῆς ἀκοινωνησίας!!! (http:/www.romfea.gr – 31/10/2009). Κατηγορεῖ ὁ παραβάτης τῶν Ἱερῶν Κανόνων τὰς ἁπλᾶς νύμφας τοῦ Χριστοῦ ὅτι «κατ’ ἐπανάληψιν ὑπέδειξαν ἐμπράκτως ἀνυπακοὴν πρὸς τὰ κελεύσματα τῆς Ἐκκλησίας», βεβαίως Ἐκκλησίαν, ὡς καὶ ὁ συμπαθέστατος εἰς αὐτὸν πάπας καθηγητής Ράτσιγκερ, θεωρεῖ τὸν ἑαυτόν του!!! Ὁ καταπατητὴς τῶν θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων δὲν δύναται νὰ δίνῃ μαθήματα ὑπακοῆς εἰς κανόνας, τοὺς ὁποίους ὁ ἴδιος ἔχει ἤδη παραβιάσει.

Διέπραξεν ὅμως μέγα σφάλμαν ἢ καλλίτερον «ἔγκλημα», διότι τὰ ἔβαλεν ἐναντίον τῶν ἁγίων Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης ἀπαγορεύοντας παπικῷ τῷ τρόπῳ νὰ τελοῦνται λειτουργεῖαι εἰς τὴν ἱεράν τους Μονήν. Δὲν γνωρίζομεν ἐὰν οἱ ἀλλόπιστοι Ἀγαρηνοὶ ἐπέβαλαν τοιαύτην ἀπαγόρευσιν κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς πικρᾶς δουλείας τοῦ Γένους ἡμῶν.

Ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς, διὰ τὸν ὁποῖον τόσον ὑποτιμητικῶς ὡμίλησεν ὁ κ. Σαββᾶτος, τιμῶντας τὸν Ἅγιον καὶ Ἰσαπόστολον Κωνσταντῖνος καὶ τὴν μητέρα του Ἑλένην ἔγραψεν περὶ τῷ 1430μ.Χ. δύο προσόμοια ἐκ τῶν ὁποίων δημοσιεύομεν τὸ πρῶτον:

«Ὁ τὴν οἰκουμένην ἅπασαν ἐπιστρέψας ἐκ τῆς πολυθέου πλάνης εἰς τὴν ἀληθινὴν θεογνωσίαν, Κωνσταντῖνος ὁ μέγας βασιλεύς, καταλαμβάνει τὰ οὐράνια, νικητὴς τροπαιοῦχος κατὰ δαιμόνων ὀλεθρίων καὶ τυράννων ἀλιτηρίων, ὑπὸ τοῦ παμβασιλέως Θεοῦ στεφόμενος σκῆπτρον νικοποιὸν ἐπιφερόμενος τὸν σταυρόν, οὗ τὸ σύνθημα λαβὼν οὐρανόθεν διὰ τῆς μακαρίας μητρὸς Ἑλένης ἐκ τῶν τῆς γῆς λαγόνων, ὡς θησαυρὸν κεκρυμμένον αὐτὸν ἀνήγαγε. τοῦτον καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ εὐφημοῦντες αἰτούμεθα πρεσβεύειν Χριστῷ τῷ Θεῷ ὑπὲρ εἰρήνης τοῦ κόσμου καὶ σωτηρίας τῶν πιστῶν καῖ τῶν ὀρθοδόξων βασιλέων καὶ τῶν διαδόχων αὐτῶν». (Διακόνου Γεωργίου τοῦ Εὐγενικοῦ, Ἀκολουθία ψαλλομένη εἰς τὸν Ἅγιον Σπυρίδωνα, Ἐκδότης Ἑλληνικὴ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὴ Ἀδελφότης «Μέγας Ἀθανάσιος», Λονδῖνον 1984, Παράρτημα, σσ.34-35).

Τὸν Ὀκτώβριον τοῦ 2009 ὁ Μητροπολίτης Χρυσόστομος Σαββᾶτος «τιμῶντας» καὶ αὐτὸς τοὺς Ἁγίους Ἰσαποστόλους Κωνσταντῖνον καὶ Ἑλένην, ἀπαγορεύει νὰ λειτουργεῖται τὸ μοναστήριον των.
Θερμή μας παράκλησις εἰς τὸν Ἅγιον Αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνον εἶναι νὰ ἐκβάλῃ ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὅλους τοὺς «τυράννους καὶ ἀλιτηρίους» ποὺ ὡς βρυχόμενοι λέοντες προσπαθοῦν νὰ τὴν κατασπαράξουν.

Ὁ κ. Σαββᾶτος ἔχει πλέον νὰ λογοδοτήσῃ εἰς τὸν Ἅγιον Κωνσταντῖνον διὰ τὴν συγκεκριμένην πρᾶξιν του. Ἔχει ὡστόσο χρόνο μεταμελείας καὶ ἐπανορθώσεως. Ὀψόμεθα!

(ΟΡΘ. ΠΑΤΕΡΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ)