Αυτές τις αρετές οφείλουμε να ενδυθούμε κι εμείς προκειμένου να αντιμετωπίσουμε οχι μόνον τον κίνδυνο της επικράτησης του παπισμού που αντιμετώπισαν οι άγιοι πατέρες τότε, αλλά ακόμα έναν κίνδυνο ακόμα χειρότερο που παρουσιάζεται σήμερα, τον κίνδυνο της επικράτησης της παναιρέσεως του Οικουμενισμού.
Άς έλθουμε τώρα στο παράδειγμα των 26 οσιομαρτύρων.
Με την ψευδοσύνοδο που συνεκάλεσε ο πάπας Ουρβανός στήν Λυών το 1274, έγινε η πρώτη σοβαρή απόπειρα ένωσης η για να είμαστε ακριβέστεροι, υποδούλωσης των ορθοδόξων στούς αμετανόητους, για τις αιρέσεις τους Λατίνους.
Στήν πονηρή αυτή σύνοδο, συμμετείχαν δυστυχώς και εκπρόσωποι της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας με αρχηγό τον πρώην Πατριάρχη Γερμανό Γ΄, λόγω άρνησης του κανονικού Πατριάρχου Ιωσήφ (και του ευσεβούς ποίμνιού του να συμμετάσχει σε αυτήν.
Η Αυτοκρατορική πρεσβεία που επίσης συμμετείχε ενεχείρησε στήν ψευδοσύνοδο χωρίς κανένα θεολογικό διάλογο γραπτή ομολογία πίστεως έκ μέρους του Αζυμίτου και λατινόφρονα Μιχαήλ Η΄ τού Παλαιολόγου βάσει της οποίας η Ανατολική Εκκλησία δέχονταν το παπικό πρωτείο, την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και έκ του Υιού καθώς και το καθαρτήριον πύρ.
Μετά την ψευδοσύνοδο της Λυών ο αυτοκράτορας έθεσε σε εφαρμογή τις αποφάσεις της. Αντικατέστησε τον ανθενωτικό Πατριάρχη Ιωσήφ με τον Λατινόφρονα Ιωάννην Βέκκον, διέταξε να εγγραφεί το όνομα του πάπα στα δίπτυχα της Εκκλησίας και κήρυξε επίσημα την ένωση των <<εκκλησιών>> στίς 16 Ιανουαρίου 1275.
Οι μοναχοί λοιπόν του Αγίου Όρους, αρχικά απέστειλαν δύο επιστολές (μία στόν αυτοκράτορα και μία στη Σύνοδο του Πατριάρχου Ιωάννη Βέκκου) μέσα απο τις οποίες τούς συμβούλευαν και ταυτόχρονα τούς ήλεγχαν για την πολιτική της ενώσεως των δύο Εκκλησιών.
Όταν ο Αυτοκράτορας και ο Πατριάρχης Βέκκος παρέλαβαν τις επιστολές, έγιναν έξω φρενών και λαβόντες στρατό ήρθαν στο Άγιον Όρος. Εκεί άρχισαν να φονεύουν να πνίγουν και να απαγχονίζουν οποιονδήποτε μοναχό τολμούσε να τούς ελέγξει και να αντιταχθεί στα φιλενωτικά τους σχέδια.
Πρώτον πάντων εφόνευσαν τον Πρώτον του Αγίου Όρους, π. Κοσμά ο οποίος βρισκόταν στήν Σκήτη των Καρυών. Οι φιλενωτικοί αφού αρχικά του έκοψαν με τσεκούρι τα δύο πόδια του σεβασμίου Ιερομονάχου, στη συνέχεια έκοψαν και την τιμίαν του κεφαλή. Κατόπιν πάνω σε ένα μάρμαρο αποκεφάλισαν και άλλους πατέρες με το ίδιο φονικό όργανο.
Αφού ανεχώρησαν απο τις Καρυές κατευθύνθηκαν πρός την Ιερά Μονή Ζωγράφου προκειμένου να υποτάξουν όσους μοναχούς κοινοβίαζαν εκεί.
Ομως η Κυρία Θεοτόκος δεν άφησε απροειδοποίητους τούς δούλους της. Λίγο έξω απο τη Μονή, ασκήτευε μέσα σε μια σπηλιά ένας πολύ ενάρετος γέροντας που ονομαζόταν Κοσμάς. Αυτός νήστευε και αγρυπνούσε τακτικά ενώ είχε την ευλογημένη συνήθεια να λέει πολλές την ημέρα τον Αρχαγγελικό ύμνο, δηλαδή τούς Χαιρετισμούς της Παναγίας.
Η συνοδία των λατινοφρόνων πλησίαζε στήν Ιερά Μονή... ο μοναχός Κοσμάς κατά την συνηθειά του, έλεγε γονατιστός τούς Χαιρετισμούς της Θεοτόκου μέσα στήν σπηλιά. όταν δε έφθασε στόν στίχο <<Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε>> τότε απάντησε η Παναγία από την εικόνα της <<Χαίρε και σύ Γέρων του Θεού>>!
Ο γέροντας τρόμαξε <<Μή φοβού>>! συνέχισε η φωνή έκ της εικόνος <<αλλ΄ απελθών ταχέως είς την Μονήν, ανάγγειλον τοίς Αδελφοίς και τώ Καθηγουμένω ότι οι εχθροί Εμού και του Υιού Μου επλησίασαν. Όστις ούν υπάρχει ασθενής τώ Πνεύματι έν υπομονή κρυβήτω, έως τού παρελθήναι πειρασμόν, οί δέ στεφάνων μαρτυρικών εφιέμενοι παραμενέτωσαν έν τη Μονή άπελθε ούν ταχέως>>.
Μόλις ο Γέροντας έφθασε στήν είσοδο της Μονής είδε παράδοξο πράγμα και εξέστη. Είδε την εικόνα της Θεομήτορος, μπροστά στην οποία συνήθιζε να διαβάζει τούς Χαιρετισμούς στο κελλί του, να είναι τοποθετημένη στήν πύλη της Μονής!
Αφού την προσκύνησε μέχρι εδάφους, την πήρε στα χέρια του και με εαυτή πήγε στόν ηγούμενο και του είπε καταλεπτώς την υπόθεση.
Αφού άκουσε απο τον γέροντα αυτά ο ηγούμενος της Μονής Θωμάς, μαζί με τούς Πατέρας Βαρσανούφιο, Κύριλλο, Μιχαήλ, ....κ.α.δεν εγκατέλειψαν τον τόπο της ασκήσεως και μετανοίας τους, αλλά παρέμειναν και εμαρτύρησαν!
Ανέβηκαν λοιπόν στόν πύργο του Μοναστηριού έτοιμοι για το μαρτύριον και απο εκεί ήλεγξαν τον Λατινόφρονα Πατριάρχη. <<Δέν υποτασσόμεθα στήν αίρεση>>, είπαν με μια φωνή, αλλά <<δέν αναχωρούμε από την μετανοιά μας>>.
Οι Άγιοι 26 Οσιομάρτυρες κατά την αντίληψη του Λατινόφρονος Πατριάρχου Ιωάννου Βέκκου, καθώς επίσης και των σημερινών Οικουμενιστών φαίνονται <<επαναστάτες>> και <<απείθαρχοι>>. Σέ πείσμα τους όμως έγραψαν μια χρυσή σελίδα στή Αγιορειτική Ιστορία και η Εκκλησία τούς κατάταξε στήν χορεία των Αγίων.
Οι 26 Οσιομάρτυρες δεν άνοιξαν τις πόρτες του Μοναστηριού στούς Λατινόφρονες και τον Βέκκο. Τούς ζητήθηκε να συλλειτουργήσουν με τον Πατριάρχη Βέκκο και να αναγνωρίσουν τον Πάπα ως κεφαλή όλης της Εκκλησίας και αυτοί απο τον Πύργο επάνω απάντησαν ότι κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός και όχι ο Πάπας <<Ευκολώτερα εμείς αποφασίζουμε να πεθάνουμε πρά να υποχωρήσουμε στα θέματα της Ορθοδόξου Πίστεως και να αναγνωρίζουμε τον αιρετικό πάπα της Ρώμης ως κεφαλήν της Εκκλησίας, ώστε να μολυνθεί αυτός ο τόπος απο την δική σας βία και τυραννία, δεν σας ανοίγουμε τις πόρτες του Μοναστηριού! Φύγετε απ΄ εδώ!>>. Ο ι δέ Λατινόφρονες μαζί με τούς Λατίνους απάντησαν με οργή <<Πρέπει λοιπόν να πεθάνετε...>>
Τότε αφού συγκέντρωσαν πολλά φρύγανα και ξύλα τα έβαλαν γύρω απο τον πύργο, άναψαν μεγάλη φωτιά και τούς κατέκαυσαν την 22α Σεπτεμβρίου του έτους 1274.
Οι 26 Οσιομάρτυρες παρέδωσαν τίς ψυχές τους στόν Δεσπότη Χριστό, ομολογήσαντες μόνον Αυτόν ως κεφαλή της Εκκλησίας και όχι τον Πάπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου