ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ!!

Πολλοί φιλοικουμενιστες διακηρύττουν ότι δεν υπάρχει λόγος να διαφωνούμε με την παναίρεσιν του Οικουμενισμού διότι δεν έχει υπάρξει ακόμα κοινόν ποτήριον μεταξύ πατριάρχου και πάπα και έτσι είναι ζήλος και φανατισμός ού κατ επίγνωση. Και μάλιστα χρησιμοποιούν ως επιχείρημα ότι << εάν υπάρξει κοινόν ποτήριον τότε θα αντιδράσουμε και εμείς>>. Έχουν δίκιο όμως οι ανωτέρω αδελφοί μας;
Ο Άγιος Νικόδημος εις το θαυμάσιον έργον του «Περί της συνεχούς θείας Μεταλήψεως γράφει τα κάτωθι λίαν αρμόδια εις την περίπτωσιν μας. << Ο χρόνος δεν θέλει με φθάσει εις το να απαριθμώ μύρια παραδείγματα τόσων και τόσων αγίων ούτινος κακοπάθησαν και αποθανόν δια τους εκκλησιαστικούς θεσμούς και Κανόνας>> (σελ. 108 εκ. 1962-). 'Εν άλλοις λόγους, δια πάντα κανόνα , ο οποίος καταπατείται, δια πάντα εκκλησιαστικόν θεσμόν όστις αποτελεί παράδοσιν της αγίας Ορθοδοξίας και αθετείται, επιβάλλετε ο πιστός να αντιδράση και να χύση εισέτι και αυτό το α ί μα του προκειμένου να φέρει εμπόδιον εις το έργον των καινοτομούντων. Θα ήτο αληθής μωρία να αναμένον οι πιστοί όπως απολεσθούν τα μυστήρια πρώτον εκ της καινοτομούσης 'Εκκλησίας (πως θα το επληροφορούντο;) και κατόπίν ν' αντιδράσουν κάι χωρίσουν τας ευθύνας των.
Tα σχετικά παραδείγματα, (ός λέγει ανωτέρω ό άγιος είναι αναρίθμητα και ούδεν έτερον διατρανούν και κηρύττουν ειμή την γενικήν ύποχρέωσιν των πιστών όπως αντιδρούν καιρίως και αμέσως κατά πάσης προσβολής ίερού κανόνος ή παραδόσεως όποθενδήποτε προερχομένης. 'Αναφέρομεν μερικά εκ της 'Εκκλησιαστικής ίστορίας.

α) Δια τους ιερούς κανόνας οίτινες κατεπατήθησαν επι άγίου Χρυσοστόμου, οί φίλoι αυτού «Ίωαννίται» επίσκοποι μετα πλήθους πιστών, αντέδρασαν μεγάλως και μέχρι σχίσματος δια την απόφασιν της αδίκου εξορίας του μεγάλου πατρός.

β) Δια τον ανωτέρω λόγον η 'Εκκλησία της Ρώμης το 407 διέκοψε τας σχέσεις της μετα τών 'Εκκλησιών Αλεξανδρείας, 'Αντιοχείας και Κων)πόλεως. Οί ίστορικοι το χαρακτηρίζουν ώς το πρώτον σχίσμα μεταξυ 'Ανατολής και Δύσεως καΙ τούτο δια την άδικον και μόνον εξορίαν ένας Πατριάρχου( !)

γ) Τον Η' αιώνα ο άγιος Θεόδωρος ό Στουδίτης δημιουργεί αληθες σχίσμα όμού μετα κλήρου και λαού προκειμένου ν' αντιδράση εις τον παράνομον Δ' γάμον τού ,αυτοκράτορος Κωνσταντίνου τού ΣΤ'.

δ) Τον Θ' αιωνα έχουμεν το σχίσμα μεταξυ των Πατριαρχων, Ιγνατίου καΙ Φωτίου, ακριβως δια την αντικανονικήν άνοδον τού δευτέρου εις τον Πατριαρχικόν θρόνον, ασχέτως αν τούτο απετέλει την βουλήν καΙ επιθυμίαν τού διοικούντος τότε τα του Κράτους πανισχύρου Βάρδα. Κατα τους ίστορικούς, και πάλιν, το ανωτέρω σχίσμα διήρκεσεν υπερ τα 30 έτη.

ε), Τέλη τού Θ' αιωνος εχομεν πάλιν νέον σχίσμα μεταξυ των οπαδών των Πατριαρχών Νικολάου και τού αντικανονικού διαδόχου του Ευθυμίου, ακρι6ώς δια τον δ΄ γάμον τού αυτοκράτορος Λέοντος τού Σοφού, ώς δηλαδη και έπι άγίου Θεοδώρου.

στ) Τον ΙΓ' αιωνα εξ αιτίας της ενωτικής συνόδου της Λυών (1275) αντιδρά ό λαος και μέγα μέρος του κλήρου της Κων-λεως. Τα βίαια μέτρα τού αυτοκράτορος Μιχαηλ Η' , και του ένωτικού Πατριάρχου 'Ιωάννου Βέκκου εις ουδέν 'ίσχυσαν. ΤΟ "Άγιον 'Όρος εις την εν λόγω περίοδον προσέφερεν ύπερ τους πεντήκοντα μάρτυρας αρνηθέντας να ύποκύψουν εις τας αποφάσεις της ανωτέρω συνόδου.

ζ) Τα αυτα συμβαίνουν και μάλιστα εις μεγαλυτέραν κλίμακα επι τίϊ ψευδενώσει της Φλωρεντίας (1438-9). Ούτε εις την ανωτέρω περίπτωσιν, ούτε ενταύθα έχομεν μαρτυρίας στι ο λαός η ο κλήρος ανέμενε σπως απωλεσθούν τα μυστήρια εκ των φιλενωτικών καΙ κατόπιν ν' αντιδράσουν. Ούδεις ίστορικός αναφέρει δτι εκηρύχθη παρά τινός τοιαύτη διδαχή!

η) Τον ΙΓ' αιώνα έχομεν επίσης το εις πολύ ολίγους γνωστόν σχίσμα τών Άρσενιατών (1250-1372) ακριβὠς εξ αιτίας μιάς αντικανονικής ανόδου εις τον Πατριαρχικον θρόνον της Κων-λεως τού 'Εφέσου Νικηφόρου.

θ) Τέλος, προ διακοσίων περίπου ετών (1754-1809) εν Aγίω' Όρει λαμβάνει χώραν το περιώνυμον Κολλυβάδικον κίνημα με πλήρη εκκλησιαστικήν διακοπήν τών δύο αντιμαχομένων παρατάξεων.

Έρωτώμεν· υπάρχει πλέον άντιπαραδοσιακόν κήρυγμα της άνωτέρω διδαχης; Έαν οι πιστοί έπρεπε ν' άγωνίζωνται (δηλαδή μόνον όταν έρθη το κοινόν ποτήριον η αθέτησις των ιερών κανόνων) όταν έχη πλέον χαθή η χάρις εκ τών Έκκλησιών τών , ερωτώμεν· δεν θα ήσαν οι πλέον χλιαροί και δειλοί χριστιανοί, εφ' δσον επέτρεψαν να φθάση η Έκκλησία των εις μίαν τοιαύτην άθλιεστάτην κατάστασιν; Δεν θα έπρεπε κατα τον ίερόν Χρυσόστομον ν' άντιδράσουν εφ' όσον. ήτο μικρά εισέτι η καινοτομία και το κακόν νηπιάζον και εν τή άναπτύξει του, δυνάμενον κατά τον ψαλμωδόν «να εδαφισθή» επι την πέτραν της ομολογουμένης άντιδράσεώς των;

'Εν τοιαύτη περιπτώσει, αλλοίμονον εις την 'Εκκλησίαν ήτις θα έχη τοιούτους πιστούς οί οποίοι αληθώς εις ουδέν θα διαφέρουν με τους στρατιώτας εκείνους οί οποίοι φυλάσσοντες την πσλιορκουμένην πόλιν των, αφήνουν ν' ανέβουν εις τα τείχη και να εισέλθουν δια της πύλης της οι εχθροί και τ ό τ ε μόνον λαμβάνουν τα όπλα προς αντιμετώπισίν των! Ποίος δεν διακρίνει το ΕΝΟΧΟΝ ΚΑΙ ΜΑΤΑΙΟΝ μιάς τοιαύτης αντιδράσεως;