ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΙΝΑΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΣ

Ώς γνωστόν, παν σχίσμα χωρίζει της 'Εκκλησίας και άποστερεί τον δημιουργόν του ως επίσης καΙ τους ακολούθους αυτού τών χαρίτων και δωρεών αυτης. 'Ανεξαρτήτως εαν ή αιτία της δημιουργίας του τυγχάνει διοικητικης η δογματικης φύσεως, κατόπιν δικαίας συνοδικης άποφάσεως εκκοπη τού εναντιουμένου εις την καθολικην διδαχην της 'Eκκλησίας πιστoύ, καθιστά τούτον αυτομάτως εκτος αυτης με τας σχετικας βαρυτάτας συνεπείας («Καθόσον δε αίρετικοί και σχισματικοί εν τη προς την 'Εκκλησίαν σχέσει συμπίπτουσι και άποκλείονται άμφότεροι εξ ίσου ά,π' αύτης, καΙ καi καθόσον το σχίσμα είναι η άφετηρία ώς τα πολλα εΙς έτεροδιδασκαλίας, είναι πρoφανείς η μ η δ ι ά κ ρ ι σ ι ς άμφοτέρων εν τη πράξει ...» Χ. 'Ανδρούτσου, Δογματ., σ. 276 εκδ. 6' 1956).
Συμφωνούντες λοιπόν, εις το οτι δικαίως και καλώς άντέδρασεν μεν ριζικώς ό Λαος τού Κυρίου δια ως προς τον επιδοθέντα την γενομένην καινοτομίαν (του ημερολογιου), διαφωνούμεν ριζικώς ως προς τον επιδοθέντα χαρακτηρισμό τών άποδεχθέντων την ανωτέρω πράξιν, τους οποίους ύμείς θεωρείτε ενεργεία και de facto σχισματικούς. Ο ανωτέρω αδόκιμος λογισμός, σάς οδηγεί καΙ εις το ετι χείρον τούτου -το οποίον ομως αποτελεί αναγκαίαν συνέπειαν της πρώτης ύμών εκδοχης-εις το να διακηρύξητε δηλαδη' την απώλειαν της θείας Χάριτος εκ πάσης Νεοημερολογιτικης 'Εκκλησίας.
Ότι τούτο θα εγίνετο μόνον κατόπιν συνοδικης καταδίκης τών καινοτομησασών εκκλησιών: διατρανοί η θεμελιώδης αρχη τού Κανονικού Δικαίου, καθ' ην, πάσαν παράβασιν Ιερού κανόνος η ίερας τινος παραδόσεως διεκδικεί , ο ζών επίσκοπος της επαρχίας η ή τοπικη αυτης σύνοδος, εν προκειμένω δε ή πανορθόδοξος τοιαύτη, λόγω ακριβώς της φύσεως τού παραπτώματος η μάλλον εγκλήματος. 'Άνευ τοιαύτης αποφάσεως, αί καινοτομήσασαι 'Eκκλησίαι θεωρούνται ΔΥΝΑΜΕΙ μόνον, σχισματικαί, ητοι ύπόδικοι εις μέλλουσαν να συνέλθη πανορθόδοξον σύνοδον. Ο ίερος Νικόδημος είναι επ' αυτού σαφεστατος. «Πρέπει να ηξεύρωμεν, δτι τα επιτίμια οπού διορίζουν οί Κανόνες, ηγουν το καθαιρείσθω, το αφοριζέσθω και τό, ανάθεμα εστω, αυτα κατα την γραμματικην τέχνην είναι γ' προσώπου προστακτικού μη παρόντος, εις το οποίον δια να μεταδοθη ή προσταγη αυτη, εξ ανάγκης χρειάζεται να είναι β' πρόσωπον παρόν. Το εξηγώ καλλιώτερα. Οί Κανόνες προστάζουσι την σύνοδον τών ζώντων επισκόπων να καθαίρουν ταυς ίερείς, η να αφοορίζουν,η να αναθεματίζουν τους λαίκούς, δπου παραβαίνουν τους Κανόνας. Όμως αν ή σύνοδος δεν ενεργήση εμπράκτως την καθαίρεσιν τών ίερέων, η τον αφορισμόν, η αναθεματισμον τών λαίκών, οί ίερείς αυτοι και οί λαικοί, ούτε καθηρημένοι είναι ενεργεία, ουτε αφωρισμένοι η αναθεματισμένοι, ύπόδικοι όμως εδώ μεν εις την καθαίρεσιν και αφορισμόν, η αναθεματισμόν, εκεί δε εις την θείαν δίκην.
Καθώς και όταν ενας βασιλευς προστάξη τον δούλον του να δείρη εναν άλλον οπού τού εσφαλεν, έαv ο προσταχθείς δούλος δεν ένεργήση τού βασιλέως την προσταγήν, άδαρτος έμεινεν εκείνος όπού έσφαλεν εις τον βασιλέα, ύπόδικος δμως εις τον δαρμόν. ΌΘΕΝ ΣΦΑΛΛΟΥΣΙ ΜΕΓΑΛΩΣ εκείνοι οί ανόητοι οπού λέγουσιν, ότι εις τους παρόντας καιρούς όλοι οί παρά κανόνας χειροτονηθέντες ιερωμένοι, ειναι ενεργεία καθηρημένοι. Ιεροκατήγορος γλώσσα είναι εκείνη όπού ανοήτως τα τοιαύτα λόγια φλυαρεί, μη νοούσα δτι, ή προσταγή τών Κανόνων, χωρίς την έμπρακτον ενέργειαν τού β' προσώπου, ήτοι της ΣΥΝΟΔΟΥ, είναι ΑΤΕΛΕΣΤΟΣ, αμέσως και προ κρίσεως μη ενεργούσα ΚΑΘ' ΕΑΥΤΗΝ.
Αυτοι οί ίδιοι οί θείοι 'Απόστολοι φανερά έξηγούσι τον έαυτόν τους με τον ΜΣΤ' Κανόνα τους, επειδή δεν λέγουσι πώς ηδη ευθύς ε ν ε ρ γ ε ί α. εύρίσκεται καθηρημένος όποιος επίσκοπος η πρεσβύτερος δεχθή το τών αίρετικών βάπτισμα, αλλα «καθαιρείσθαι προστάζομεν», ηγούv να παρασταθή εις κρίσιν, και αν αποδειχθή πώς τούτο εκαμε, τότε ας γυμνωθη μ ε τ η ν ιδ ι κ ή ν σ α ς α π ό φ α σ ι ν απο την ίερωσύνην, τούτο προστάσσομεν». (Σημείωσις εις τον Γ' Άποστ. Κανόνα).
Ο αρχικός ηγέτης των ΓΟΧ Πρ. Φλωρινης Χρυσόστομος Καβουρίδης απο του 1935 έτος προσχωρήσεώς του εις τον ιερόν αγώνα άχρι της τελευτής του, το προσωπικόν του πιστεύω συνεκεφαλαιούτο εις την πρότασιν:
«Μακράν των καινοτόμων νεοημερολογιτών, άχρι τελικής δίκης και καταδίκης του σχίσματος ύπο Πανορθοδόξου Συνόδου».
Ακόμη έγραφε
<<Την 'Εκκλησίαν τού Χριστού ίδρυσαν επι της γης οί θείοι Απόστολοι εφοδιάσαντες και οπλίσαντες Αυτήν με την δύναμιν του Θεού και την χάριν του Παναγίου Πνεύματος, την μεταδιδομένην εις τους πιστους δια τών Aγίων Μυστηρίων. Συνεπώς μόνον ουτοι δικαιούνται να συστήσουν η να καταργήσουν ητοι να κηρύξουν αιρετικήν, η σχηματικήν μιαν εκκλησίαν εκτρεπομενην της Ορθοδόξου πίστεως και να καταστήσωσιν άκυρον, ήτοι ανενέργητον την χάριν τού Χριστού και την άγιαστικην δύναμιν και ενέργειαν των Μυστηρίων αυτής. Το δικαίωμα τούτο, ητοι τού ίδρύειν καΙ καταλύειν μίαν 'Εκκλησίαν οι Θείοι 'Απόστολοι μετέδωκαν εις τους μαθητάς αυτών, καΙ ούτοι εις τους διαδόχους των, και ούτω δια τής αλληλoδιαδoχίας το δικαίωμα τούτο περιήλθεν εις την εξουσίαν τής Μιας Aγίας Καθολικής και Αποστολικής 'Εκκλησίας. Κατα την θεμελιώδη ταύτην τής 'Ορθοδόξου Ανατολικης 'Εκκλησίας αρχήν, μία 'Εκκλησία τότε μόνον εχει κύρος καΙ τα μυστήρια αυτής άγιαστικην χάριν και ενέργειαν, σταν αύτη συστηθή η αναγνωρισθή ύπο της καθόλου 'Ορθοδόξου 'Εκκλησίας και τότε μόνον αύτη απόλλυσι το κύρος αυτής και την άγιαστικην δύναμιν καΙ ενέργειαν τα Μυστήρια Αυτής, όταν Αύτη δια μίαν κακοδοξίαν κηρυχθή αίρετικη ή Σχισματικη ύπο της όλης 'Εκκλησίας, ης την εγκυρον γνώμην και τελεσίδικον απόφασιν διερμηνεύει ή Οικουμενική και Πανορθόδοξος Σύνοδος. Τούτων ούτως εχόντων προτεσταντίζει η λατινίζει πάς η πάσα επι μέρους Εκκλησία σταν οικειοποιείται ή σφετερίζεται το δικαίωμα τής πανορθοδόξου συνόδου και προβαίνει δια μίαν αντικανονικην απόφασιν της Δ. Συνόδου μιας εκκλησίας εις την κήρυξιν ταύτης ώς σχισματικης και την ακύρωσιν των μυστηρίων αυτής! Εις την ΠΡοκειμένην περίπτωσιν οί κανόνες δίδουν εις τα άτομα το δικαίωμα μόνον ν' αποκηρύξουν τον πρώτον εξερχόμενον των όρίων των παραδόσεων καΙ να διακόψωσι πασαν εκκλησιαστικήν επικοινωνίαν μετ' αυτού και προ συνοδικής διαγνώμης καΙ να καταγγείλωσιν αυτόν εις πανορθόδοξοιν Σύνοδον, μόνην άρμοδίαν να δικάση και να καταδικάση αυτόν και να κηρύξη αίρετικον η σχισματικόν. Τούτο επράξαμεν και ήμείς στοιχούντες τοίς θείοις και ίεροίς κανόσι και δη τώ 15ώ της ΑΒ' Οικουμενικής. "Αν δε ήμείς απερχόμενοι εις εξορίαν (ονομάσαμεν τον αρχιεπίσκοπον 'Αθηνων σχισματικόν και την Έκκλησίαν τής Έλλάδος σχισματικήν, την λέξιν σχίσμα μετεχειρίσθημεν ο υ χ ι ύπο την εννοιαν ύφ' ην μεταχειρίζεται ταύτην η 'Εκκλησία ϊνα σημάνη την απόσχισιν εκ της 'Ορθοδόξου 'Εκκλησίας και την συνεπεία ταύτης αποξένωσιν της χάριτος τού Χριστού και τών μυστηρίων, αλλ' υπό την έννοιαν δτι ο αρχιεπίσκοπος 'Αθηνών δια της έορτολογικης καινοτομίας απέσχισεν έαυτον και την ακολουθούσαν αυτώ Ιεραρχίαν των λοιπών ορθοδόξων 'Εκκλησιων εις τον έορτασμον των έορτων και την τήρησιν των νηστειών. H απόσχισς αϋτη του Μακαριωτάτου και της ακολουθούσης Αυτώ Iεραρχίας παρέχει εις ημάς το δικαίωμα να διατυπώσωμεν την προσωπικην και όλως ατομικην ημών γνώμην, ότι ο Μακαριώτατος και οι ακολουθούντες αυτώ αρχιερείς ως διασπάσαντες εν επιγνώσει την ένότητα της καθόλου 'Ορθοδόξου 'Εκκλησίας εις τον ταυτόχρονον έορτασμον τών έορτων και την ταυτόχρονον τήρησιν των νηστειων, κατέστησαν δ υ ν ά μ ε ι μόνον ουχι δε και ενεργεία έκπτωτοι της θείας Χάριτος, ως διατελούντες ύπο τας αράς και τα αναθέματα ατινά εξετόξευσαν οι θείοι πατέρες των 7 ΟΙκ. Συνόδων εναντίον τών αθετούντων τας παραδόσεις και των μετακινούντων τα αιώνια όρια άτινα έθηκαν οι πατέρες ημών. 'Αλλ' ο Μακαριώτατος και οι ομόφρονες αυτώ αρχιερείς τότε μόνον θα καταστώσιν και ενεργεία έκπτωτοι της θείας χάριτος και αλλότριοι τού ορθοδόξου πνεύματος των μυστηρίων, όταν ούτοι κηρυχθώσι τοιούτοι και ενεργεία σχισματικοί ύπο πανορθοδόξου Συνόδου, μόνης δικαιουμένης προς τούτο κατα τα θέσμια της Ορθοδόξου 'Ανατολικης 'Εκκλησίας. Τούτου ενεκα και οι θείοι 'Απόστολοι και οι θεοφόροι πατέρες προμηθούμενοι της ψυχικής σωτηρίας των πιστών, των εξ αγνοίας και καλή τη πίστει ακολουθούντων την πλάνην του αρχηγού της 'Εκκλησίας, δεν εξήρτησαν εκ της άποφάσεως του πρώτου, αλλ' εκ της αποφάσεως πανορθοδόξου συνόδου το πνευματικόν συμφέρον των πιστών οίτινες, τότε μόνον καταδικάζονται εις την στέρησιν της Θείας Χάριτος των Μυστηρίων και τον πνευματικόν θάνατον, όταν και μετα την κήρυξιν τού αρχηγού ως αιρετικού η σχισματικού ύπο πανορθοδόξου συνόδου, εξακολουθώσι την μετ' αυτού επικοινωνίαν, δεχόμενοι την ευλογίαν αυτού ως αληθούς και 'Ορθοδόξου ποιμένος (ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡ.ΦΛΩΡΙΝΗΣ Χρυσοστόμου προς τον Θεοφιλέστατον Έπίσκοπον Κυκλάδων κυρον Γερμανόν Βαρυκόπουλοv, είς άπάντησιν της άπο 20ης Όκτωβρίου 1937 Άνοικτης έπιστολης του δευτέρου. 'Εν 'Αθήναις τη 9η Νοεμβρίου 1937). Δια της ανωτέρω επιστολής καταδείκνυται, ότι ο αείμνηστος ποιμενάρχης π. Φλωρίνης είχε κατοχυρώσει την πορείαν τού ίερού αγώνος τής 'Εκκλησίας τών ΓΟΧ Ελλάδος, απο μεν θεωρητικής πλευράς, δια του θεμελιώδους εν προκειμένω «κανονικού» Όρου τού «εν δυνάμει» σχίσματος βάσει τού οποίου δεν δύναται να ύποστηριχθη ή απώλεια τής χάριτος έκ τών μυστηρίων τών καινοτομησάντων, απο δε πρακτικής, δια τής λίαν αψόγου και συνεπεστάτης στάσεως και τακτικής του, ητοι τής μετ' ουδενος νεοημερολογίτου κληρικού εκκλησιαστικής επικοινωνίας αυτού, παρα το γεγονος οτι εδέχετο τους εξ αυτών επιθυμούντας σπως ενταχθώσιν εις τον ύπ' αυτω κλήρον καΙ γενικώς το έκκλησιαστικόν πλήρωμα ανευ αναμυρώσεων, αναβαπτίσεων και αναχειροτονιών η έτέρων «ομολογιών πίστεως», αλλα δια της άπλης δηλώσεως τής διακοπης της κοινωνίας των μετα τών νεοημερολογιτών, όπερ έστι έμπρακτος αποκήρυξις τών καινοτομησάντων. Πότε τα μυστήρια τινός θεωρούνται άκυρα; Όταν αποκηρυχθή παρά της Ορθοδοξίας έν ομονοία. Επί τούτου η Ζ΄ Οικουμενική Σύνοδος, διά του προέδρου ταύτης αγίου Ταρασίου, λέγει <<Εάν δέ συνοδική εκφώνησις γένηται>>, ήτοι συνοδική καταδικαστική απόφασις εναντίον της αιρέσεως, <<και ομόνοια των Εκκλησιών επί ορθοδοξία>> τότε <<ο τολμών απο των βεβήλων αιρετικών >> της αιρέσεως ταύτης <<χειροτονείσθαι>> τη καθαιρέσει υποπεσείται.
Κατάκρισις της αιρέσεως υπό των Εκκλησιών έν ομονοία <<επί ορθοδοξία>>, η καταδίκη αυτής υπό γενικής Συνόδου της Ορθοδοξίας πάλιν εν ομονοία <<επί ορθοδοξία>> καθιστά άκυρα τα μυστήρια ταύτης.
Τα δε μέχρι τελεσίδικης καταδίκης του (του ιερωμένου όπου πέφτει εις αίρεσιν) τελούμενα μυστήρια είναι ισχυρά, καθ ότι αυτός ο Κύριος Ιησούς Χριστός ο Θεός ενεργεί ταύτα, ακόμη και με αναξίους ήτοι <<εί καί αυτοί είεν ανάξιοι, διά το σωθήναι τον λαόν>> (Ιωάν. Χρυσοστόμου, PG. 62, 610).
Αυτό λέγει και η Ζ΄ Αγία Οικουμενική Σύνοδος με τον πρόεδρον της, τον πολύν Άγιον Ταράσιον, μετά από πολύ διεξοδική διερεύνηση του θέματος, προκειμένου περί του θείου Μυστηρίου της Ιερωσύνης και τονίζει τα εξής <<Τι λέγετε περί Ανατολίου (Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως); Ούχι έξαρχος (Πρόεδρος) της Αγίας τετάρτης (Οικουμενικής) Συνόδου εγεγόνει; Και ιδού υπό Διοσκόρου του Δυσεβούς εκεχειροτονήτο, παρόντος και Ευτυχούς (του αιρεσιάρχου). Και ημείς γούν δεχόμεθα τούς από αιρετικών χειροτονηθέντας, ως και Ανατόλιος εδέχθη (εγένετος δεκτός απο την Δ΄ Οικουμενικήν Σύνοδον). Και αύθις αληθώς φωνή Θεού έστιν, οτι ούκ αποθανούνται τέκνα υπέρ πατέρων, άλλ έκαστος τη ιδία αμαρτία αποθανείται και ότι έκ του Θεού η χειροτονία>> (Ζ΄Οικουμενικής Συνόδου, mansi, 12, 1042) τούτων.
Συνεπώς και τα τελούμενα δι αυτών θεία Μυστήρια, εφ όσον κατά τα άλλα τελούνται κανονικώς.
Και αυτά ισχύουν μέχρι της τελεσιδίκου κατακρίσεως και αναθεματισμού της κηρυττομένης αιρέσεως.
Έάν δέ συνοδική εκφώνησις γένηται ήτοι εκδοθή και ανακοινωθή απόφασις Οικουμενικής η Οικουμενικήν ισχύν εχούσης Συνόδου, κατακρίνουσα και αναθεματίζουσα την αίρεσιν και τούς αιρετικούς, τότε δεν έχουν θείαν Χάριν και Θεία Μυστήρια του Χριστού.