ΓΕΝΝΗΘΗΤΩ ΛΟΙΠΟΝ ΑΛΗΘΗΣ ΕΝΩΣΙΣ

«Αντί να ζητούν να ενωθούμε, αδέρφια μου, με τους παπικούς, ας ενωθούμε εμείς οι ορθόδοξοι μεταξύ μας. Να ενωθούμε εμείς μεταξύ μας, και τότε ασφαλώς θα έχουμε ανάμεσά μας το Χριστό. Να ενωθούμε εδω στην Ελλάδα νεοημερολογίται και παλαιοημερολογίται. Να ενωθούμε όλα τα σωματεία, όλες οι οργανώσεις, όλοι οι ιεροκήρυκες...» (ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ Ν. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ ''ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ'' ΣΕΛ. 37)

«Αυτή τη φορά ο Πάπας είναι δυνατός παίκτης…. Λέγει · Η τώρα ή ποτέ. Αν δεν τους κερδίσω, τουλάχιστον να τους διαιρέσω· να τους κάνω κομμάτια και να φαγωθούν μεταξύ τους…. Αυτό θα είναι η επιτυχία μου» (ΕΝΘ. ΑΝΩΤ. ΣΕΛ. 18)

«Η αποστασία» (2 Θεσσαλ. β΄3) ήδη ήλθεν. Η «εν ομονοία» πονηρία των «συγχυθέντων» «εθνών» (Σοφ. Σολομ. ι΄ 5) συντελείται. Δια δέ της οικουμενιστικής παναιρέσεως, η δαιμονική αύτη ενότης παρρησιάζεται ως δήθεν ενότης Θεού, προς απώλειαν πολλών.
Επιβάλλεται όπως οι ενιστάμενοι κατα της παναιρέσεως του Οικουμενισμού ενωθώσιν, ως απαιτεί «η πίστις δι΄ αγάπης ενεργουμένη» (Γαλάτ. ε΄ 6).
Διήρηνται δέ ούτοι καθ΄ ότι, «την αυτήν πίστιν έχοντες», διαφωνούσι «τη γνώμη» (Χρυσοστόμου, PG. 61, 23) ως προς τον τρόπον της ενστάσεως. Τούτο επιτείνει ίσως ή διεκδίκησις «λογισμών» τινων «ιδίων» «εξ αυθεντίας», ως και η προτίμησις του «μάλλον άρχειν» «ή άρχεσθαι υπό του Κυρίου» (Μ. Βασιλείου, ΒΕΠΕΣ, 53, 14). Ταύτα συντελούσι, προφανώς, όπως μη είναι «συνημμένοι κατα την αγάπην» (Χρυσοστόμου, PG. 61, 23), ως επιβάλλει ο αγών της πίστεως.
Δέον όπως η δυνάμει ενότης της πίστεως γίνη και ενεργεία, όπερ δυνατόν. Διότι, υπαρχούσης «της κατα την πίστιν συμφωνίας», «ουδέν έτερον εστι το εμποδίζον» προς ένωσιν (Μ. Βασιλείου, PG. 32, 701). Αύτη η τάξις της Ορθοδοξίας. Παν σοβαρόν και άλυτον νυν «έτερον» της πίστεως ζήτημα αντιμετωπίζεται δια μελλοντικής Συνόδου ενότητος (των ενιστάμενων κατα του Οικουμενισμού). Και αυταί αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, αι συγκληθήσαι «προς ένωσιν της Εκκλησίας και ομόνοιαν» (Πρακτικών Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 12, 1118), πάντοτε προέταξαν την ενότητα της πίστεως και κατόπιν εξήτασαν έτερα πράγματα (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 31, 260).
Επιβάλλεται, λοιπόν, η πορεία προς γενικήν Σύνοδον ενότητος. Οδός δέ προς ταύτην εστίν η εν ορθοδόξω πίστει αγάπη, συννενόησις, αλληλοαναγνώρισις, συνεργασία και ενοποίησις «εν οίς μηδέν βλάπτομεν τας ψυχάς» (Μ. Βασιλείου, ΒΕΠΕΣ, 55, 142). Παυσάτω, λοιπόν η αδελφομαχία και επικρατησάτω η εν πίστει συμφωνία.