Η ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ» (Α΄ ΜΕΡΟΣ)

«Οἱ ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν πίστεων συναντῶνται σήμερα γιά νά συζητήσουν τήν δυνατότητα εὑρέσεως μιᾶς βάσεως τέτοιας παγκοσμιότητος καί ἀλήθειας πάνω στήν ὁποία νά μποροῦν νά ἑνωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί στήν ὁποία νά μπορεῖ νά βασισθεῖ ἡ ἐρχόμενη παγκόσμια θρησκεία» (Ἀλ. Μπέϊλυ, Ἀπό τή Βηθλεέμ στόν Γολγοθᾶ, ἔνθ. ἀνωτ., σσ. 12-13.). (Σ.Σ. Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ)!!!


«Αἱ Ἐκκλησίαι τῆς Δύσεως ἐπίσης, χρειάζονται καί αὐταί ν’ ἀντιληφθοῦν ὅτι, κατά βάσιν, δέν ὑπάρχει εἰμή μία καί μόνη Ἐκκλησία, πλήν δέν εἶναι ἀνάγκη ἡ μία αὐτή Ἐκκλησία νά εἶναι ὁ ὀρθόδοξος Χριστιανικός θεσμός· ὁ Θεός ἐργάζεται κατά τρόπους πολλούς, διά πολλῶν πίστεων καί διά πολλῶν θρησκευμάτων· διά τῆς ἑνώσεώς των θ’ ἀποκαλυφθῇ ἡ πληρότης τῆς ἀληθείας (Ἀλίκη Μπέϊλυ). (Σ.Σ. ΟΡΙΣΤΕ Η ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ!!!)


Ἡ «Νέα Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου» εἶναι γέννημα καί θρέμμα τῆς Θεοσοφικῆς Σχολῆς τῆς ἀποκρυφίστριας Ἕλενας Πέτροβνας Μπλαβάτσκυ. Τόν ὅρο αὐτό μέ –τήν σημερινή του ἔννοια- χρησιμοποιεῖ καί ἡ «σχισματική » θεοσοφίστρια- ἀποκρυφίστρια Ἀλίκη Μπέϊλυ (Beiley), ἤδη ἀπό τό 1920. Τά «μηνύματα », πού ὅπως ὑποστηρίζει, ἐλάμβανε ἡ Μπέϊλυ δῆθεν ἀπό ἕνα Δάσκαλο, ὀνομαζόμενο «ὁ Θιβετιανός » (μαθητής κατά τήν θεοσοφική διδασκαλία τοῦ Dywal Khul), τά κατέγραψε σέ μιά σειρά βιβλίων της, μεταξύ τῶν ὁποίων εἶναι καί τό βιβλίο μέ τόν τίτλο «Ἡ ἐπανεμφάνισις τοῦ Χριστοῦ ». Στά «μηνύματα » αὐτά συμπεριλαμβάνεται καί ἡ ἐντολή γιά τήν ἀνάγκη ἐγκαθίδρυσης μιᾶς «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας», πού νά συνάδει καί νά ἐναρμονίζεται μέ τίς δοξασίες καί τά «πιστεύματα » τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου ». Αὐτή ἡ «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία » θά συνοδεύει τήν «ἐπανεμφάνιση τοῦ Χριστοῦ τῆς Νέας Ἐποχῆς » καί κατά συνέπεια θά ἀσκεῖται ἀπό τούς “πιστούς” του, ἀντικαθιστώντας κάθε ἄλλη
θρησκεία καί λατρεία πού ἀσκεῖται σήμερα.

Ὁ «Χριστός» τῆς
«Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»

Προτοῦ ὅμως προχωρήσουμε, γιά νά δοῦμε ποιά θά εἶναι, κατά τήν Μπέϊλυ, αὐτή ἡ «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία», πρέπει, νά ἐπισημάνουμε ὅτι ὁ θεοσοφικός «Χριστός» τῆς Μπέϊλυ -ὁ «Χριστός» τῆς «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»- οὐδεμία σχέση ἔχει μέ τόν Ἀληθινό Χριστό, τόν Ἰησοῦ Χριστό τῶν Εὐαγγελίων. Ὁ «Χριστός» τῆς Μπέϊλυ εἶναι μιά καθαρά νεοεποχίτικη- ἀποκρυφιστική ἐκδοχή τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὁ «Ὑδροχοϊκός Χριστός». Ὁ «Χριστός» δέν εἶναι πλέον πρόσωπο, ἀλλά μία κατάσταση, ἡ «χριστική κατάστασις ἤ συνείδησις». Στό πιό πάνω βιβλίο της γράφει:
«Ὑπάρχει μιά διαρκῶς μεγεθυνομένη καί ἀναπτυσσομένη πίστη ὅτι, ἐντός μας ὑπάρχει ὁ Χριστός, ὅπως ὑπῆρχε καί ἐντός τοῦ Διδασκάλου Ἰησοῦ καί ἡ πίστις αὐτή θά μεταβάλη τά πράγματα τοῦ κόσμου, καί ὁλόκληρη τήν στάση τῆς ἀνθρωπότητος ἀπέναντι τῆς ζωῆς» (Ἀλ. Μπέϊλυ Ἡ ἐπανεμφάνισις τοῦ Χριστοῦ, σ. 39). Καί σέ ἄλλο βιβλίο της γίνεται πιό σαφής:
«Ἡ ἰδέα ἑνός προσωπικοῦ Χριστοῦ πρέπει νά ἐκλείψει καί νά ἀντικατασταθεῖ ἀπό τόν Χριστό σάν ζωή καί ἐλπίδα γιά ὅλους μας» (Τῆς ἰδίας, Ἀπό τήν Βηθλεέμ στόν Γολγοθᾶ, σ. 316.). Στήν ἴδια γραμμή βρίσκεται, βεβαίως, καί ἡ «προκάτοχος» τῆς Μπέϊλυ στήν Θεοσοφία Ἕλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ. Καί γι’ αὐτήν, ὁ «Χριστός» εἶναι ὁ «κοσμικός Χριστός» καί βρίσκεται μέσα σέ κάθε ἄνθρωπο. «Ὁ Χριστός», λέει ἡ Μπλαβάτσκυ, «-ὁ ἀληθινός ἐσωτερικός ΣΩΤΗΡ– δέν εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλά ἡ ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ μέσα σέ κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξη» (Ἕλ. Μπλαβάτσκυ, Ὁ ἐσωτερικός χαρακτήρας τῶν Εὐαγγελίων, σελ. 12).«Ὁ ὅρος “Χριστός” ἤ “χριστική κατάσταση”», συνεχίζει, «ἦταν πάντοτε συνώνυμος μέ τόν ὅρο “Μαχατμική κατάσταση”, δηλαδή ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τή θεία ἀρχή μέσα του. Ὅπως λέει ὁ Παῦλος (Ἐφεσ. 3,17): “κατοικῆσαι τόν Χριστόν διά τῆς πίστεως ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν”. Πού σημαίνει, “ὥστε νά βρεῖτε τόν Χριστό μέσα στόν ἐσωτερικό σας ἄνθρωπο μέσῳ τῆς γνώσεως καί ὄχι μέσῳ τῆς πίστεως”» (Αὐτόθι σ. 30. Μέ τίς θεοσοφικές θέσεις ταυτίζονται καί οἱ Ροδόσταυροι: «Πρῶτα ἀπ’ ὅλα», γράφουν, «πρέπει νά ἐπανέλθουμε σ’ἕνα παλιό θέμα καί νά δηλώσουμε ξανά ὅτι ὁ Χριστός δέν εἶναι ἕνας Ἱεροφάντης μεγαλοπρεποῦς ἀναστήματος πού διαμένει κάπου ἔξω ἀπό τό χονδροειδῆ ὑλικό κόσμο. Κατά πρῶτο λόγο εἶναι ἕνα ἀπρόσωπο, ἀπεριόριστο Ὄν πού ἐκδηλώνεται σάν Φῶς, Δύναμη, Ἰσχυρό πεδίο Ἀκτινοβολίας», Rijckenbrgh J.V., Ὁ ἐρχόμενος νέος ἄνθρωπος, σ. 30).
Ἡ «χριστική» αὐτή κατάσταση καταλαμβάνεται κατά καιρούς ἀπό «Παγκόσμιους Ἀβατάρες» ἤ «Σωτῆρες», ἕνας ἀπό τούς ὁποίους ὑπῆρξε καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός, κατά τήν «Ἐποχή τῶν Ἰχθύων». Σήμερα ὅμως ἄλλος εἶναι ὁ «ζῶν Χριστός», τόν ὁποῖον ἀποδέχεται καί κηρύττει ἡ «Νέα Ἐποχή». Γράφει ἡ Μπέϊλυἐν προκειμένῳ:
«Ὅ,τι πρέπει νά μᾶς ἀπασχολήσῃ εἶναι ὁ ζῶν, ὁ ἐν δράσει, ὁ σκεπτόμενος Χριστός καί νά ἐνθυμούμεθα πάντοτε ὅτι ἡ ἱστορία τοῦ Εὐαγγελίου εἶναι αἰωνίως ἀληθής καί ὅτι χρειάζεται μόνον νά ἑρμηνευθῇ ἐκ νέου, ὑπό τό φῶς τῆς θέσεώς της εἰς τήν μακράν διαδοχήν τῶν θείων ἀποκαλύψεων. Μέρος αὐτῆς τῆς συνεχείας ἀποτελεῖ ἡ πρό δύο χιλιάδων ἐτῶν ἀποστολή Του ἐπί τῆς γῆς καί δέν ἀποτελεῖ ἱστορίαν χωριστήν, ἄσχετον μέ τό παρελθόν, πού ὑπογραμμίζει ἁπλῶς μίαν 33ετῆ περίοδον, χωρίς νά παρέχῃ καμμίαν σαφῆ ἐλπίδα διά τό μέλλον» (Ἀλ. Μπέϊλυ, Ἡ ἐπανεμφάνισις τοῦ Χριστοῦ, ἔνθ. ἀνωτ., σσ. 69-70).
Τελικά, ὁ νεοεποχίτικος «Χριστός» τῆς Μπέϊλυ εἶναι ἕνας «Παγκόσμιος Ἐκπαιδευτής καί αἱ Ἐκκλησίαι εἶναι ἁπλῶς μία ἀπό τάς ὁδούς διδασκαλίας τάς ὁποίας θά χρησιμοποιήση»(Αὐτόθι, σ. 20.) «Ὑπό ἔποψιν θρησκείας μπορεῖ νά εἶναι Χριστιανός ἤ Βουδδιστής ἤ καί νά μήν ἔχη καμμίαν ἀπολύτως θρησκείαν». Πάντως, ἡ ἔλευσή του «ἀποτελεῖ ἕνα πνευματικόν συμβάν, πού ἔρχεται πρός ἡμᾶς διά νά ἐπιφέρῃ μεγάλας μεταβολάς ἤ μεγάλας ἐπανορθώσεις, διά νά ἐγκαινιάσῃ ἕνα νέον πολιτισμόν». Αὐτός ὁ θά εἶναι ὁ νέος «Χριστός»«Ἀβατάρ», πού ἔρχεται γιά νά ἐγκαθιδρύσει τήν «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία», στήν ὁποία θά συγχωνευθοῦν ὅλες οἱ θρησκεῖες. «Ὁ Χριστός δέν ἔχει θρησκευτικούς φραγμούς εἰς τήν συνείδησίν Του. Δέν Τόν ἐνδιαφέρει ποίαν πίστιν ἀκολουθεῖ ὁ ἄνθρωπος». Καί τοῦτο διότι μέχρι τώρα καί «ἐπί δύο χιλιάδες ἔτη ὑπῆρξεν ὁ ὑπέρτατος Ἀρχηγός τῆς Ἀοράτου Ἐκκλησίας, τῆς Πνευματικῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία ἀπαρτίζεται ἀπό μαθητάς ἐξ ὅλων τῶν θρησκειῶν» (Αὐτόθι, σ. 65.). Αὐτός ὁ «Χριστός » εἶναι ὁ «Ἀναμενόμενος» τῆς «Νέας Ἐποχῆς», πού ταυτίζεται μέ τόν Μαϊτρέγια, τόν Βοδδισάττβα ἤ τόν Ἰμάμ Μαχντί. Ὁ «Χριστός» πού θά ἔλθει, λέει, «δέν θά εἶναι ὅπως ὁ Χριστός πού (κατά τό φαινόμενον) μᾶς ἐγκατέλειψε. Δέν θά εἶναι ὁ “ἄνθρωπος τῶν θλίψεων”, δέν θά εἶναι μιά σιωπηλή, στοχαστική φυσιογνωμία· θά εἶναι ὁ Κῆρυξ λόγων πνευματικῶν, πού δέν θά ἔχουν ἀνάγκην ἑρμηνείας καί οὔτε θά τούς δοθῇ ἐσφαλμένη ἐρμηνεία, διότι Ἐκεῖνος θά εἶναι παρών διά νά ὑποδεικνύη τήν ἀληθῆ ἔννοιαν... Ἐπί δύο χιλιάδες ἔτη ὑπῆρξεν ὁ ὑπέρτατος Ἀρχηγός τῆς Ἀοράτου Ἐκκλησίας, τῆς Πνευματικῆς Ἱεραρχίας, ἡ ὁποία ἀπαρτίζεται ἀπό μαθητάς ἐξ ὅλων τῶν θρησκειῶν. Ἀναγνωρίζει καί ἀγαπᾶ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι μέν Χριστιανοί, ἀλλ’ οἱ ὁποῖοι διατηροῦν τήν πίστιν των πρός τούς ἱδρυτάς τῆς θρησκείας των, τόν Βούδδαν, τόν Μωάμεθ καί ἄλλους» (Αὐτόθι.). Αὐτός λοιπόν ὁ «Χριστός» ἔρχεται γιά νά ἐγκαθιδρύσει τήν «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία».

Τά χαρακτηριστικά
τῆς «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας

Ποιά ὅμως θά εἶναι τά κύρια χαρακτηριστικά αὐτῆς τῆς «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας» καί ποιοί οἱ τρόποι τῆς ἐπικράτησής της; Ἐδῶ θά περιοριστοῦμε μόνο στά ὅσα γράφει ἡ Ἀλ. Μπέϊλυ
στό πιό πάνω βιβλίο της (ὑπάρχουν βέβαια καί πλῆθος ἄλλων παρομοίων κειμένων ἐκφραστῶν τῆς «Νέας Ἐποχῆς»). Πρωτίστως, πρέπει νά ποῦμε ὅτι γιά τήν «Νέα Ἐποχή», γενικῶς, ἡ δισχιλιετής ἐποχή τοῦ Χριστιανισμοῦ θεωρεῖται ὡς ἐποχή περιορισμοῦ, στενότητας, κυριαρχίας τῶν ἐντολῶν, καταπίεσης, πολέμων, δίωξης τῶν ἐλεύθερα σκεπτομένων ἀνθρώπων καί καταστροφῆς τῆς φύσης. Μέ τήν «Νέα Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου» εἰσερχόμαστε στήν ἐποχή τοῦ φωτός, τῆς ἁρμονίας, τῆς δικαιοσύνης, «τῆς ἀδελφότητος, τῆς συναδελφότητος, τῆς παγκοσμίου συνεργασίας καί μιᾶς εἰρήνης, ἡ ὁποία νά βασίζεται εἰς ὀρθάς μεταξύ τῶν ἀνθρώπων σχέσεις». Ὅλη αὐτή ἡ «ἰδανική» κατάσταση θά ἐπιτευχθεῖ μέ τήν ἐγκαθίδρυση τῆς «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας», ἡ ὁποία θά ἔχει τά χαρακτηριστικά τά ἀπαραίτητα γιά τήν δημιουργία μιᾶς «νέας συνείδησης». Ὁ «Χριστός», μαζί μέ τήν «Πνευματική Ἱεραρχία», τῆς ὁποίας ἡγεῖται, δέν θά καταστρέψουν «ὅλα ὅσα ἡ ἀνθρωπότης ἔχει θεωρήσει μέχρι τοῦδε ὡς “ἀναγκαῖα διά τήν σωτηρίαν”.
Ὅταν θά ἐμφανισθῇ καί πάλιν ὁ Χριστός, τά ἐπουσιώδη ἀσφαλῶς θά ἐκλείψουν θά παραμείνουν ἐκεῖνα πού θεμελιώνουν τήν πίστιν, ἐπί τῶν ὁποίων θά κατορθώσῃ Αὐτός νά ἀνεγείρῃ τήν νέαν ἐκείνην παγκόσμιον θρησκείαν, πού ὅλοι οἱ ἄνθρωποι
ἀναμένουν».
Ὡς «ἐπουσιώδη», ἡ Μπέϊλυ θεωρεῖ καί χαρακτηρίζει, βεβαίως, τά οὐσιώση χαρακτηριστικά κάθε θρησκείας καί ἰδιαζόντως τοῦ Χριστιανισμοῦ, στήν κατάργηση τῶν ὁποίων στοχεύει. Ἀπό
τήν ἄλλη πλευρά, ὡς «ἐκεῖνα πού θεμελιώνουν τήν πίστιν» οὐσιαστικά ἐννοεῖ τό συγκρητιστικό ἀποτέλεσμα τῆς συγχώνευσης διαφόρων θρησκευτικῶν «πίστεων» καί «παραδόσεων», πού συμφωνοῦν μέ τίς ἀποκρυφιστικές δοξασίες τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Κατά τήν Μπέϊλυ, ὅπως καί γιά κάθε θεοσοφική καί ἀποκρυφιστική ὁμάδα, ὅλες οἱ θρησκεῖες καί οἱ «παραδόσεις» εἶναι ἴδιες. Εἶναι «ἀτραποί», διαφορετικά μονοπάτια, πού ξεκινοῦν ἀπό τήν ἴδια
«πηγή» καί καταλήγουν στό ἴδιο ἀποτέλεσμα. Γράφει χαρακτηριστικά ἡ Μπέϊλυ:
«Αἱ Ἐκκλησίαι τῆς Δύσεως ἐπίσης, χρειάζονται καί αὐταί ν’ ἀντιληφθοῦν ὅτι, κατά βάσιν, δέν ὑπάρχει εἰμή μία καί μόνη Ἐκκλησία, πλήν δέν εἶναι ἀνάγκη ἡ μία αὐτή Ἐκκλησία νά εἶναι ὁ ὀρθόδοξος Χριστιανικός θεσμός· ὁ Θεός ἐργάζεται κατά τρόπους πολλούς, διά πολλῶν πίστεων καί διά πολλῶν θρησκευμάτων· διά τῆς ἑνώσεώς των θ’ ἀποκαλυφθῇ ἡ πληρότης τῆς ἀληθείας. Αὐτός εἶναι ἕνας ἀπό τούς λόγους πού ἐπιβάλλουν τήν ἐξάλειψιν τῶν ἐπουσιωδῶν διδασκαλιῶν καί, μέ τήν ὑπογράμμισιν ἐκείνων πού ἐνισχύουν τήν ἑνότητά των, θ’ἀποκαλυφθῆ ἡ πληρότης τῆς ἀληθείας. Αὐτό ἀκριβῶς θά κάμῃ ἡ νέα παγκόσμιος θρησκεία καί ἡ ἐπιτέλεσις αὐτοῦ τοῦ ἔργου θά προχωρήσῃ γρήγορα μέ τήν ἐπανεμφάνισιν τοῦ Χριστοῦ» (Αὐτόθι, σ. 170).
Καί σέ ἄλλο βιβλίο της ἡ Μπέϊλυ ἐπαναλαμβάνει:
«Οἱ ἐκπρόσωποι ὅλων τῶν πίστεων συναντῶνται σήμερα γιά νά συζητήσουν τήν δυνατότητα εὑρέσεως μιᾶς βάσεως τέτοιας παγκοσμιότητος καί ἀλήθειας πάνω στήν ὁποία νά μποροῦν νά ἑνωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί στήν ὁποία νά μπορεῖ νά βασισθεῖ ἡ ἐρχόμενη παγκόσμια θρησκεία» (Ἀλ. Μπέϊλυ, Ἀπό τή Βηθλεέμ στόν Γολγοθᾶ, ἔνθ. ἀνωτ., σσ. 12-13).
Συνοψίζοντας τίς θέσεις τῆς Μπέϊλυ, ὁ π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, γράφει:
«Πίσω λοιπόν, ἀπό κάθε θρησκεία, χριστιανική, βουδιστική, μωαμεθανική, ροδοσταυρική, θεοσοφική, ἀποκρυφιστική, κρύβεται ἡ ἴδια “Πηγή” καί ἡ ἴδια “Σοφία”. Ἡ καθεμιά ἀπό αὐτές ἀποτελεῖ ξεχωριστό δρόμο, πού προσαρμόζεται στήν ἰδιοσυγκρασία τοῦ καθενός. Γι’ αὐτό, καί οἱ “ἐρευνητές τῆς ἀλήθειας”, καθώς προχωροῦν, “ἐξαλείφουν ὅ,τι εἶναι ἐπουσιῶδες”, καταλήγουν σέ “ἕνα ἐσώτερο σῶμα ἀληθειῶν, πού εἶναι τό ἴδιο σέ κάθε θρησκεία”. Αὐτό ἡ κίνηση τό ἀποκαλεῖ “ἀποκρυφισμό” καί “ἐπιστήμη ἐκείνου πού εἶναι κρυμμένο καί καλυμμένο”»(π. Ἀντ. Ἀλεβιζοπούλου, Ὁ Ἀποκρυφισμός στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, τ. ΣΤ΄, σ. 151).
Ἡ Μπέϊλυ καταγράφει στό βιβλίο της καί πῶς ὀραματίζεται τήν «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία»: «Ὁραματιζόμεθα ὡσαύτως μίαν νέαν καί ζωτικήν παγκόσμιον θρησκείαν, μίαν πίστιν καθολικήν ἡ ὁποία θά ἔχῃ τάς ρίζας της εἰς τό παρελθόν, ἀλλά θ’ ἀποσαφηνίζῃ τήν ἀνατέλλουσαν νέαν ὡραιότητα καί τήν ἐπερχομένην ζωτικήν ἀποκάλυψιν» (Ἀλ. Μπέϊλυ, Ἡ ἐπανεμφάνισις τοῦ Χριστοῦ, ἔνθ. ἀνωτ., σ. 160.).
Κατά τήν Μπέϊλυ, ἤδη ἀπό τίς μέρες της (πέθανε τό ἔτος 1949) ἡ σημερινή ἀνθρωπότητα ἔχει κατάλληλα προετοιμασθεῖ, ὥστε νά ἀποδεχθεῖ αὐτή τήν «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία»: «Βραδέως σήμερον, ἡ ἰδέα μιᾶς παγκοσμίου θρησκείας καί ἡ ἀνάγκη τῆς ἐμφανίσεώς της, γίνεται εὑρέως ἐπιθυμητή καί ἐργασία συντελεῖται διά τήν πραγματοποίησίν της. Ἡ συγχώνευσις τῶν πίστεων ἀποτελεῖ τώρα ἔδαφος συζητήσεων. Τῆς νέας παγκοσμίου θρησκείας τά βάθρα θά τά καθορίσουν ὅσοι ἐργάζονται εἰς τόν τομέα τῆς θρησκείας. Αὐτό εἶναι τό ἔργον στοργικῆς συνθέσεως καί θά ὑπογραμμίζη τήν ἑνότητα καί τήν συναδελφότητα τοῦ πνεύματος. Ἡ ὁμάς αὐτή ἐργατῶν, εἶναι, ὑπό ὡρισμένην ἔννοιαν ἀγωγός τῆς δραστηριότητος τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Παγκοσμίου Ἐκπαιδευτοῦ. Τήν ἐξέδραν τῆς νέας παγκοσμίου θρησκείας θά τήν κατασκευάσουν πολλαί ὁμάδες, αἱ ὁποῖαι ἐργάζονται ὑπό τάς ἐμπνεύσεις τοῦ Χριστοῦ» (Αὐτόθι,σ. 169) (Σ.Σ. ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΝ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ);;;

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ