Ο ΣΕΒ. ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ ΤΟΝ ΝΕΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ ΤΟΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ

Συμμετεῖχεν εἰς παπικὴν ἐκδήλωσιν, εἰς τὴν ὁποίαν παρουσιάσθη ἡ παπικὴ μελέτη: «Σύνοψη τῆς κοινωνικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας». Ἀνεγνώρισε τὴν παπικὴν «ἐκκλησίαν» ὡς κανονικὴν Ἐκκλησίαν και διεκήρυξεν ὅτι τὸ κείμενον τῆς μελέτης δύναται νὰ ἀποτελέση τὴν βάσιν συζητήσεως μεταξὺ τῶν χριστιανικῶν «ἐκκλησιῶν», διὰ τὴν κοινὴν τοποθέτησίν των ἔναντι τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων. Εἰς τὴν ἐκδήλωσιν συμμετεῖχε καὶ ὁ Μητροπολίτης Ἀξώμης· εἰς ἀνάλογον ἐκδήλωσιν τοῦ παπισμοῦ εἰς τὴν Σῦρον εἶχε λάβει μέρος καὶ ὁ οἰκεῖος Μητροπολίτης, ὡς ἀναγράφει ἡ ἐφημερὶς τῆς ἐν Ἑλλάδι Οὐνίας «Καθολική». Ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κερκύρας ἀπέστειλεν ἐκπρόσωπον εἰς τὴν συμπροσευχήν, τὴν ὁποίαν ὠργάνωσε διὰ τὴν ἑνότητα τῶν «ἐκκλησιῶν», ὁ τοπικὸς «ἀρχιεπίσκοπος» τῶν παπικῶν, ἂν καὶ τοῦτο ἀπαγορεύεται ὑπὸ τῶν Ἱερῶν Κανόνων.

ΜΟΝΟΝ ὡς ἀμνήστευσιν τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ καὶ τῶν σκανδάλων παιδεραστίας, τὰ ὁποῖα συνετάραξαν τὸ Βατικανὸν (καὶ συνεχίζουν νὰ τὸ συνταράσσουν) ἀποτελεῖ ἡ συμμετοχὴ Σεβασμιωτάτων (κατὰ τὰ ἄλλα)Μητροπολιτῶν τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας εἰς παπικὰς ἐκδηλώσεις ἐν Ἑλλάδι, εἰς τὰς ὁποίας ὁ παπισμὸς παρουσιάζει πλατφόρμας, διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων ὑπὸ τῶν χριστιανικῶν «ἐκκλησιῶν». Ὁ Παπισμός, εἰς μίαν φάσιν κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ θεολογικὸς διάλογος ὡδηγήθη εἰς Βατερλὼ διὰ τοὺς οἰκουμενιστὰς ἐξ αἰτίας τῆς ἀδιαλλαξίας τοῦ Βατικανοῦ ὡς πρὸς τὸ πρωτεῖον τοῦ Πάπα ἀλλὰ καὶ ἐξ αἰτίας τῶν διαφορετικῶν ἀπόψεων τῶν Ὀρθοδόξων περὶ τῆς Συνοδικότητος τῆς Ἐκκλησίας, ἐφεῦρε τὴν Οἰκουμενικὴν χάρταν τῶν χριστιανικῶν «ἐκκλησιῶν» διὰ νὰ σύρη τοὺς Ὀρθοδόξους εἰς νέους διαλόγους καὶ συμπορεύσεις. Κατὰ τὴν Β´ Βατικανικὴν Σύνοδον ἀνεκάλυψαν τὴν «διπλωματίαν τῆς ἀγάπης», ἡ ὁποία συγκινεῖ τὸν ἁπλὸν πιστὸν λαὸν καὶ παρασύρει τοὺς κατέχοντας τὰ δόγματα εἰς θεολογικοὺς διαλόγους, συμφώνως μὲ τοὺς ὅρους καὶ τὰς προϋποθέσεις τοῦ παπισμοῦ. Ἡ διπλωματία τῆς ἀγάπης ἔχει ἀποτύχει ἐξ αἰτίας τῶν ἀντιοικουμενιστικῶν καὶ ἀντιπαπικῶν δυνάμεων, αἱ ὁποῖαι ὑποχρεώνουν Πατριάρχας, Ἐπισκόπους, Κληρικούς, Καθηγουμένους Ἱερῶν Μονῶν, καθηγητὰς θεολογίας, ποὺ εἶναι φιλοπαπικοὶ νὰ ἀνακαλοῦν θέσεις ἢ νὰ ἀναδιπλώνωνται ἀπὸ τὸν φόβον τῆς κατηγορίας ὅτι ἀποστατοῦν ἐκ τῆς Πίστεως ἢ τὴν προδίδουν ἀνοικτῶς.
Τὸ νέο ἐφεύρημα τοῦ παπισμοῦ εἶναι ἡ χάρτα τοῦ παπισμοῦ διὰ τὸν ἄνθρωπον καὶ τὴν κοινωνίαν, μὲ τὸ ὁποῖον φιλοδοξεῖ νὰ συμπαρασύρη τοὺς Ὀρθοδόξους εἰς τοὺς σχεδιασμούς του. Ἢδη δύο Μητροπολῖται τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μὲ ἰδιαιτέρους δεσμοὺς μὲ τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, τὸ ὁποῖον πρωταγωνιστεῖ εἰς τὴν ἀποστασίαν ἐκ τῆς Πίστεως καὶ προφανῶς μὲ τὴν εὐλογίαν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, ἀνέλαβον νὰ «νομιμοποιήσουν» τὸ νέον ἐφεύρεμα τοῦ παπισμοῦ. Πρόκειται διὰ τοὺς Σεβ. Μητροπολίτας Σύρου κ. Δωρόθεον καὶ Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομον. Ὁ πρῶτος συμμετεῖχεν εἰς σχετικὴν ἐκδήλωσιν, τὴν ὁποίαν ὠργάνωσεν ἡ Παπικὴ «Ἐκκλησία» εἰς τὴν Μητρόπολίν του. Ἡ ἐφημερὶς τῶν Οὐνιτῶν «Καθολικὴ» παρουσίασε φωτογραφίας ἀπὸ τὴν ἐκδήλωσιν μὲ τὸν Σύρου νὰ παρακολουθῆ τὰς ὁμιλίας τῶν παπικῶν. Μεταξὺ δὲ τῶν ὁμιλητῶν ἦτο καὶ ὁ «Ἀρχιεπίσκοπος» τῶν παπικῶν κ. Μανώλης Φραγκίσκος, μετὰ τοῦ ὁποίου ὁ Σύρου ἔκανε κοινὰς ἐπισκέψεις εἰς φιλανθρωπικὰ ἱδρύματα κατὰ τὴν περίοδον τῶν Χριστουγέννων καὶ τοῦ νέου ἔτους. ( Ἔχομεν δηλαδὴ κοινὴν ποιμαντικὴν ἐκ μέρους τοῦ Σεβ. Μητροπ. Σύρου καὶ ἐκ μέρους τοῦ Παπικοῦ «Ἀρχιεπισκόπου»). Ἡ ἐφημερὶς «Καθολικὴ» τῆς Οὐνίας δὲν περιέχει θέσεις τοῦ Σύρου ἐπὶ τοῦ νέου ἐφευρήματος τοῦ παπισμοῦ. Ὁ δεύτερος συμμετεῖχεν εἰς εἰδικὴν ἐκδήλωσιν τῶν παπικῶν, ὡς τοῦτο προκύπτει ἀπὸ ἐπίσημον ἀνακοινωθὲν τῶν παπικῶν.

Τὸ ρεπορτὰζ

Συμφώνως δὲ μὲ τὸ Ἐκκλησιαστικὸν Πρακτορεῖον Εἰδήσεων «amean», ὑπὸ ἡμερομηνίαν 1ην Φεβρουαρίου: «Ὑπὲρ τῆς δημιουργίας μιᾶς Οἰκουμενικῆς Χάρτας τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν γιὰ τὸν Ἄνθρωπο καὶ τὴν Κοινωνία τάχθηκε ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος πρότεινε τὴν ἔναρξη ἑνὸς νέου οἰκουμενικοῦ διαλόγου μεταξὺ τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, παράλληλα μὲ τὸν διεξαγόμενο Θεολογικό, ποὺ ὡς στόχο θὰ ἔχει τὴν ἀπὸ κοινοῦ ἀντιμετώπιση τῶν προκλήσεων τῆς σύγχρονης ἐποχῆς καὶ τῶν προβλημάτων, ποὺ ἀντιμετωπίζουν οἱ χριστιανοὶ στὴν Εὐρώπη καὶ τὸν Κόσμο. Σὲ ὁμιλία του, κατὰ τὴν παρουσίαση τῆς ἑλληνικῆς ἔκδοσης τῆς μελέτης τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴ Δικαιοσύνη καὶ τὴν Εἰρήνη, “Σύνοψη τῆς Κοινωνικῆς Διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας”, ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας ὑποστήριξε ὅτι τὸ κείμενο αὐτὸ μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει τὴ βάση συζήτησης μεταξὺ τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν γιὰ τὴν κοινὴ τοποθέτησή τους ἔναντι τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων.

Καὶ ὁ Σεβ. Ἀξώμης

Ἡ “Σύνοψη” παρουσιάστηκε σὲ εἰδικὴ ἐκδήλωση μὲ τὴν παρουσία Ἱεραρχῶν, κληρικῶν, μοναζουσῶν, καθηγητῶν πανεπιστημίου καὶ πλήθους κόσμου. Βασικοὶ ὁμιλητὲς ἦταν ὁ Καρδινάλιος Ρενάτο Ραφαέλε Μαρτίνο, ὁ ὁποῖος προήδρευε τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴ
Δικαιοσύνη καὶ τὴν Εἰρήνη, ὅταν ἐκπονήθηκε ἡ “Σύνοψη”, ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος καὶ ὁ Πολιτικὸς Ἐπιστήμονας Γιῶργος Διέλλας, μέλος σχετικῆς ἐπιτροπῆς τῆς Ἱεραρχίας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἀνάμεσα στοὺς παριστάμενους ἦταν ὁ Μητροπολίτης Ἀξώμης Πέτρος, ὁ Ἐπίσκοπος Σύρου Φραγκίσκος, Πρόεδρος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τῶν ἐν Ἀθήναις Καθολικῶν Νικόλαος. “Τὸ βιβλίο αὐτὸ εἶναι ἔργο τοῦ Κεντρικοῦ Συμβουλίου τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὰ κοινωνικὰ θέματα. Δημοσιεύθηκε ὅταν πρόεδρος αὐτοῦ τοῦ Συμβουλίου ἦταν ὁ παραβρισκόμενος ἀνάμεσά μας, ἐκλαμπρότατος Καρδινάλιος Ρενάτο Μαρτίνο. Ὑπὸ τὴν προεδρία του ἐργάστηκε μιὰ ὁμάδα καθηγητῶν, κοινωνιολόγων καὶ οἰκονομολόγων, διεθνοῦς κύρους, οἱ ὁποῖοι στηριζόμενοι στὴν πίστη τους στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ ἀναζητοῦν μὲ βάση τὶς ἀρχὲς τοῦ Εὐαγγελίου τὴν λύση τῶν θεμάτων, ποὺ ρυθμίζουν τὴν πορεία τῆς ἀνθρωπότητας”, ἀνέφερε ὁ Ρ/Καθολικὸς Ἐπίσκοπος Σύρου Φραγκίσκος, ὁ ὁποῖος ἔθεσε ὑπὸ τὴν αἰγίδα του τὴν ἑλληνικὴ ἔκδοση τῆς “Σύνοψης”. “Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος θέλησε τὴ μετάφραση καὶ τὴν ἔκδοση αὐτοῦ τοῦ ἔργου, γιὰ νὰ ὠφεληθεῖ καὶ ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία, διότι ἀγγίζει προβλήματα, ποὺ εἶναι θεμελιώδη γιὰ τὸ μέλλον τῶν λαῶν καὶ τῶν παγκοσμίων θεσμῶν καὶ ἑπομένως ἀφορᾶ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα. Δυστυχῶς ἡ ἔλλειψη ἐξισορρόπησης τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, τοπικά, ἐθνικά, διεθνῆ, δὲν ἔχει ἐκλείψει. Ὑπάρχουν ἀνισορροπίες μεταξὺ πόρων καὶ φτωχῶν λαῶν. Μεταξὺ τεχνολογίας καὶ ἠθικῆς. Ἡ προσπάθεια συντονισμοῦ τῶν πρωτοβουλιῶν μεταξὺ τῶν διαφόρων κρατῶν, γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων, παρὰ τὴν καλὴ θέληση, συχνὰ εἶναι ἀνεπαρκής, διότι αὐτὴ ἡ προσπάθεια σχεδὸν πάντοτε προσανατολίζεται περισσότερο στὴν ἀναζήτηση ἰσορροπιῶν ἐξουσίας παρὰ ἰσορροπιῶν ἀλληλεγγύης. Καὶ ἔτσι παραμένουν πάντοτε περιθώρια γιὰ νέες ἀνισότητες, ποὺ δημιουργοῦν νέα προβλήματα. Παραμένει πάντοτε ὁ κίνδυνος γιὰ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρωπότητα νὰ ἐπικρατοῦν οἱ οἰκονομικοὶ καὶ χρηματοδοτικοὶ φορεῖς καὶ νὰ ἐπιβάλουν μιὰ πολιτικὴ ξένη πρὸς τὶς παγκόσμιες καὶ χριστιανικὲς ἀξίες σὲ βάρος τοῦ παγκόσμιου κοινωνικοῦ ὀφέλους”, τόνισε ὁ ἐπίσκοπος Φραγκίσκος.

Ὁ Καρδινάλιος Μαρτίνο

Ἀκολούθησε ἡ παρουσίαση τοῦ ἔργου ἀπὸ τὸν Καρδινάλιο Μαρτίνο, ὁ ὁποῖος εἶχε τὴν ἐποπτεία τῆς ἐκπόνησης τῆς “Σύνοψης” τὴν περίοδο, ποὺ ἦταν πρόεδρος τοῦ Ποντιφικοῦ Συμβουλίου γιὰ τὴ Δικαιοσύνη καὶ τὴν Εἰρήνη. “Ἐνῶ σᾶς παρουσιάζω τὴν Σύνοψη σήμερα, οἱ εὐγνώμονες σκέψεις μου στρέφονται στὸν ἀγαπημένο δοῦλο τοῦ Θεοῦ Πάπα Ἰωάννη Παῦλο Β´, ὁ ὁποῖος σφόδρα ὑποστήριξε τὴν ἔκδοση τῆς Σύνοψης, καὶ τὸν Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ´, ὁ ὁποῖος στὴν πρώτη Ἐγκύκλιο ῾Deus Caritas est᾽ ἀναφέρεται στὴ Σύνοψη ὡς τὸ πιὸ αὐθεντικὸ ἐργαλεῖο ἀναφορᾶς, γιὰ νὰ ἐμπνευστεῖ τὸ ἔργο, γιὰ τὴν ἵδρυση δίκαιας κοινωνικῆς δομῆς. Ἡ Σύνοψη ἐπίσης τοποθετεῖ τὴν κοινωνικὴ διδασκαλία στὴν καρδιὰ τῆς ἀποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία, ποὺ ὑπάρχει στὸν κόσμο καὶ γιὰ τὸν κόσμο, παρότι δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸν κόσμο, δὲν μπορεῖ νὰ παραμελεῖ τὴν ἀποστολή της, νὰ ἀποπνεέι χριστιανικὴ ζωὴ στὸν κόσμο. Ὅταν ἡ Ἐκκλησία ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν προαγωγὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν ὑποστηρίζει τοὺς κανόνες γιὰ μιὰ νέα πραγματικότητα εἰρήνης καὶ δικαιοσύνης, ὅταν συνεργάζεται μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καλῆς θέλησης γιὰ τὴ δημιουργία πιὸ ἀνθρώπινων σχέσεων καὶ θεσμῶν, διδάσκει τὸ δρόμο ποὺ ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἀκολουθήσει σʼ αὐτὸ τὸν κόσμο γιὰ νὰ εἰσέλθει στὸ βασίλειο τοῦ Θεοῦ”, τόνισε ὁ Καρδινάλιος Μαρτίνος καὶ πρόσθεσε: “Ἡ διδασκαλία της ἑπομένως ἁπλώνεται σʼ ὁλόκληρη τὴν ἠθικὴ δομὴ καὶ προπαντὸς στὴ δικαιοσύνη, ἡ ὁποία πρέπει νὰ καθορίζει τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις. Αὐτὸ εἶναι μέρος τῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου. Τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σύνοψη τοποθετεῖ τὴν κοινωνικὴ διδασκαλία μαζὶ μὲ τὴν κατάλληλη ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας σημαίνει, ἀφενός, ὅτι ἡ κοινωνικὴ διδασκαλία δὲν πρέπει νὰ θεωρεῖται σὰν προσθήκη, σὰν κάτι τὸ τυχαῖο στὴ Χριστιανικὴ ζωή. Ἀφετέρου, εἶναι μιὰ βοήθεια στὸ νὰ κατανοήσουμε πὼς αὐτὴ ἡ διδασκαλία ἀνήκει στὴν κοινωνία ὡς ἀντικείμενό της”.
Σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς ὁμιλίας του ὁ Καρδινάλιος Μαρτίνο τόνισε: “Ἡ σύνδεση ἀνάμεσα στὴν Κοινωνικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἐλεημοσύνη εἶναι πολὺ βαθειά. Ἡ κοινωνικὴ διδασκαλία εἶναι στὴν ὑπηρεσία ἀτόμων, ποὺ γνωρίζουν καὶ ἀγαποῦν τὸ ἐπάγγελμά τους καὶ ἔχει γιὰ ἔπαθλο τὴν φροντίδα καὶ τὴν ὑπευθυνότητα τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ὁ Χριστὸς ὁ ἴδιος ἐμπιστεύθηκε στὴν Ἐκκλησία”.

Ὁ Σεβ. Μεσσηνίας

Ὁ Σεβ. Μεσσηνίας προσέγγισε θεολογικὰ κάποια σημεῖα τῆς “Σύνοψης” καὶ ὑπογράμμισε τὴν ἀνάγκη ἔναρξης ἑ νὸς διαλόγου μεταξὺ τῶν χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων, ποὺ ἀντιμετωπίζουν ὅλοι οἱ χριστιανοί. “Τὸ κείμενο αὐτὸ ἀποτελεῖ μιὰ πρόκληση γιὰ τὶς ὑπόλοιπες χριστιανικὲς Ἐκκλησίες, γιὰ νὰ ξεκινήσει ἕνας νέος οἰκουμενικὸς διάλογος. Ἕνας διάλογος, ποὺ χωρὶς νὰ παραθεωρεῖ τὸ ἔργο, ποὺ ἐπιτελεῖ ὁ Θεολογικὸς διάλογος καὶ ποὺ εἴκοσι καὶ πλέον χρόνια πραγματοποιεῖται, θὰ ἀποτελέσει – αὐτὸς ὁ νέος Οἰκουμενισμός, μιὰ κοινὴ προσπάθεια τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, κυρίως μέσα στὴν Εὐρώπη, γιὰ νὰ μπορέσουν ὅλες μαζὶ νὰ δώσουν τὸ μήνυμα στὸ σύγχρονο εὐρωπαῖο ἄνθρωπο ὅτι δὲν εἶναι μόνος του, ὅτι δίπλα του ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ, ὅτι μπορεῖ νὰ τὸν βοηθήσει καὶ νὰ τοῦ δώσει ἕνα μήνυμα ἐλπίδας καὶ κουράγιο, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ξεπεράσει ὅλα αὐτὰ τὰ προβλήματα, τὰ ὁποῖα θίγονται μέσα στὸ κείμενο αὐτό. Καὶ μπορεῖ νὰ εἶναι προβλήματα, ποὺ ἀπασχόλησαν στὸ παρελθὸν τὶς Ἐκκλησίες, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει μιὰ ἑνιαία, μιὰ Οἰκουμενικὴ Χάρτα τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν γιὰ τὸν Ἄνθρωπο καὶ τὴν Κοινωνία. Τὰ θέματα εἶναι προκλητικά, οἱ θέσεις, οἱ ὁποῖες διατυπώνονται πολλὲς φορὲς μέσα
(σ.σ. ἐννοεῖ στὸ βιβλίο) ἐξ ἀφορμῆς αὐτῶν τῶν θεμάτων, μποροῦν νὰ ἀποτελέσουν τὴ βάση πρὸς συζήτηση, ὅλων τῶν χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν”, ἐπισήμανε ὁ Μητροπολίτης Χρυσόστομος.
“Νομίζω ὅτι ἤδη ἔχει ξεκινήσει μιὰ τέτοια ἄτυπη προσπάθεια ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς Εὐρώπης, τῆς Συνόδου τῶν Ἐπισκόπων τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας στὸν χῶρο τῆς Εὐρώπης μὲ δύο ἄτυπες συναντήσεις, ποὺ πραγματοποιήθηκαν στὴ Βουδαπέστη καὶ στὴ Ρώμη καὶ ποὺ ἔχουν ὡς σκοπὸ νὰ ἐξετάσουν ἀπὸ κοινοῦ καὶ νὰ καταθέσουν προτάσεις πρὸς τὶς Ἐκκλησίες, γιὰ τὴν ἐπίλυση καίριων κοινωνικῶν προβλημάτων. Τὸ πρῶτο θέμα, τὸ ὁποῖο ἐπεξεργάστηκαν, εἶναι τὸ θέμα τῆς οἰκογένειας καὶ τὸ δεύτερο θέμα, τὸ ὁποῖο ἐπεξεργάστηκαν οἱ Ἐκκλησίες αὐ τὲς στὸ καλοκαίρι στὴ Ρόδο, εἶχε τὸ θέμα ῾Οἱ σχέσεις Ἐκκλησίας καὶ Κράτους μέσα στὸν χῶρο τῆς Εὐρώπης᾽”, σημείωσε ὁ Μητροπολίτης Μεσσηνίας, καθηγητὴς στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Ἀθήνας, καὶ κατέληξε: “Θὰ πρέπει λοιπὸν ἡ σύνοψη αὐτὴ τῆς Κοινωνικῆς Διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας νὰ ἀποτελέσει τὴν ἀπαρχὴ ἀλλὰ καὶ τὴν βάση πάνω, στὴν ὁποία θὰ μπορέσουν οἱ χριστιανικὲς ἐκκλησίες νὰ βροῦν τὸν βηματισμό τους. Νὰ βροῦν τὸν σύγχρονο καὶ συγχρονισμένο βηματισμό τους, γιὰ νὰ δώσουν στὸν ἄνθρωπο τοῦ 21ου αἰώνα αὐτό, ποὺ κανεὶς ἄλλος δὲν μπορεῖ νὰ δώσει. Ὁποιασδήποτε μορφῆς κοινωνικὰ συστήματα σήμερα πολιτικοποιοῦνται. Ὁποιοιδήποτε θεσμοὶ σήμερα ἀλλοιώνονται καὶ παραμορφώνονται. Ὁ μόνος φορέας, ὁ ὁποῖος θὰ μπορέσει νὰ μείνει ἀκέραιος καὶ ἀναλλοίωτος, θὰ εἶναι οἱ Χριστιανικὲς Ἐκκλησίες”.

Περὶ οἰκουμενικῶν

προκλήσεων

Τὶς δυνατότητες διαχριστιανικῆς συνεργασίας, στὸ πλαίσιο καὶ τῶν ἐπισημάνσεων τῆς “Σύνοψης”, σημείωσε καὶ ὁ Πολιτικὸς Ἐπιστήμων Γιῶργος Διέλλας. “Ἡ Σύνοψη τῆς Κοινωνικῆς Διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας περιλαμβάνει μιὰ σειρὰ ἀπὸ συγκεκριμένες οἰκουμενικὲς προκλήσεις. Προκλήσεις δηλαδὴ ποὺ ἀφοροῦν τὴν συνάντηση τῶν Χριστιανῶν μεταξύ τους. Εἶναι ἕνα πεδίο προνοιακῆς διαχριστιανικῆς συνεργασίας κατὰ τὴν ἄποψή μου. Δὲν περιέχει δογματικὲς διαφορές, ὁ πάσχων ἄνθρωπος καὶ ἡ περίθαλψη αὐτοῦ. Ἄρα ἡ Κοινωνικὴ Διδασκαλία εἶναι μιὰ πρώτης τάξεως εὐκαιρία, γιὰ μιὰ συνάντηση χριστιανῶν κυρίως στὴν Πατρίδα μας, ποὺ οἱ δύο Ἐκκλησίες, Ὀρθόδοξη καὶ Καθολική, δὲν βρίσκονται μακριά. Ἡ Κοινωνικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας εἰσάγει κατὰ τὴν ἄποψή μου μιὰ νέα ἐπαναστατικὴ διάσταση, ποὺ ἀφορᾶ τὴ δυνατότητα προσωπικῆς παρέμβασης τῶν Χριστιανῶν στὰ δημόσια πράγματα”, ὑπογράμμισε ὁ κ. Διέλλας».

Ἡ νομιμοποίησις

τοῦ παπισμοῦ

Ὁ Μεσσηνίας μὲ τὴν ὁμιλίαν του: 1ον) νομιμοποιεῖ τὸ νέον ἐφεύρημα τοῦ παπισμοῦ, τὸ ὁποῖον θὰ ὑπηρετήσουν οἱ Ὀρθόδοξοι οἰκουμενισταὶ Ἀρχιερεῖς. 2ον) Ἀναγνωρίζει τὸν παπισμὸν ὡς κανονικὴν Ἐκκλησίαν καὶ διαμηνύει ὅτι θὰ δουλέψουν ἀπὸ κοινοῦ αἱ δύο «Ἐκκλησίαι», διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων. 3ον) Ἀποδέχεται μίαν νέαν οἰκουμενιστικὴν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας μας, διὰ τὴν ἀναζωογόνησιν τῶν σχέσεων μετὰ τοῦ Παπισμοῦ, ὕστερα ἀπὸ τὸ ναυάγιον τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου εἰς τὴν Βιέννην, εἰς τὴν ὁποίαν συμμετεῖχε καὶ ὁ Μεσσηνίας. Πάντα τὰ ἀνωτέρω συντελοῦνται ὑπὸ τοῦ Μεσσηνίας (καὶ τοῦ Σύρου) μὲ τὴν εὐλογίαν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν, ὑπὸ τὴν ἰδιότητα τοῦ προέδρου τῆς ΔΙΣ καὶ δι᾽ αὐτὸ ἄλλωστε δὲν ἀπεδοκιμάσθη ἡ ἐνέργεια τοῦ Μεσσηνίας. Τὸ Βατικανόν, πάντως, «πλασάρει» τὸ νέον ἐφεύρημά του, τὴν χάρταν διὰ τὸν ἄνθρωπον καὶ τὴν Κοινωνίαν εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἑλλάδα, διότι αὐτή ἔχει ἑκατοντάδας χιλιάδας μετανάστας, εἰς τοὺς ὁποίους οἱ παπικοὶ ἐκπρόσωποί του κάνουν ποιμαντικὴν καὶ προσηλυτισμὸν μὲ ἀποτέλεσμα οἱ παπικοὶ ἀπὸ πεντήκοντα χιλιάδας, ποὺ ἦσαν εἰς ὁλόκληρον τὴν Ἑλλάδα νὰ πολλαπλασιασθοῦν καὶ νὰ φθάσουν τοὺς τριακοσίους πεντήκοντα χιλιάδας. Μὲ τὴν ἀποδοχὴν τοῦ «ἐφευρήματος» ἐκ μέρους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἡ Παπικὴ «Ἐκκλησία» μὲ τὴν οἰκονομικὴν βοήθειαν τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ θὰ ἁπλώση τὰ πτερά της εἰς ὁλόκληρον τὴν Ἑλλάδα, χωρὶς νὰ κινδυνεύη νὰ καταγγελθῆ ὑπὸ τῆς ἐπισήμου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ καὶ οἱ ἁπλοὶ πολῖται καὶ οἱ ἀμύητοι πιστοὶ εἰς τὰ σχέδια τοῦ οἰκουμενισμοῦ θὰ ἀναρωτηθοῦν: ποῦ εἶναι τὸ κακόν; Τὸ ὄφελος θὰ εἶναι μεγάλον διὰ τοὺς παπικούς. Ἤδη πολλοὶ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ παρασυρόμενοι ἀπὸ τὸ σχεδὸν «πανομοιότυπον» τελετουργικὸν τῶν μυστηρίων, τὰ ὁποῖα τελεῖ ἡ Οὐνία, προστρέχουν εἰς τοὺς Ἱεροὺς Ναούς της καὶ τελοῦν διὰ παράδειγμα μνημόσυνα. Τὸ γεγονὸς ὅμως δὲν ἀπασχολεῖ, δυστυχῶς, τὴν πλειοψηφίαν τῆς Ἱεραρχίας.

Ὁ Σεβ. Κερκύρας

Ἐκτὸς ὅμως τῶν προαναφερομένων ἔχομεν καὶ μίαν ἄλλην ἐξέλιξιν: Νὰ ὀργανώνουν οἱ παπικοὶ ἑβδομάδας προσευχῆς διὰ τὴν ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν» καὶ νὰ συμμετέχουν εἰς αὐτὰς Ἐπίσκοποι ἢ ἐκπρόσωποι τῶν ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων. Τὰ ἐν Ἑλλάδι παπικὰ ἔντυπα προβάλλουν ὅτι ἐκπρόσωπος τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κερκύρας συμμετεῖχεν εἰς τὴν συμπροσευχήν, τὴν ὁποίαν ὠργάνωσεν ὁ τοπικὸς «Ἀρχιεπίσκοπος» τῶν παπικῶν. Αἱ συμπροσευχαὶ μετὰ τῶν πλανεμένων χριστιανῶν ἀπαγορεύονται ὑπὸ τῶν Ἱερῶν Κανόνων. Ἀλλὰ φαίνεται ὅτι οὐδεὶς εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν σέβεται τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας: Ἀπὸ τὸν οἰκουμενικὸν Πατριάρχην, τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καὶ τοὺς φιλοπαπικοὺς Ἐπισκόπους.

Γ. ΖΕΡΒΟΣ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ ΑΡ. ΦΥΛ.1867