ΜΗΝΥΤΗΡΙΟΣ ΑΝΑΦΟΡΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ

ENΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
ΜΗΝΥΤΗΡΙΟΣ ΑΝΑΦΟΡΑ

{Συμφώνως πρός τήν Ἁγίαν Γραφήν, τῶν ἐπινεύσει τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος διατυπωθέντων καί κυρωθέντων ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων Ἀποστολικῶν καί Συνοδικῶν Κανόνων καί τῶν Ἱερῶν της Ἐκκλησίας Παραδόσεων καί τοῦ συνωδᾶ τούτοις θεσπισθέντος Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου }

Ἐκ μέρους των συζύγων Εὐαγγελίας Πουλλᾶ-Μακαρούνα, Δικηγόρου ἐκ Πάφου και Ανδρέα Μιχαήλ Μακαρούνα, Ἐπιχειρηματίου εκ Πάφου, διαμαρτυρομένων καί ὡς ἐκφραζομένη συνείδησις τοῦ λαοῦ (ἄρθρα 3 καί 5 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου)

ΚΑΤΑ

Τῆς Α.Μ. τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Νέας Ιουστινιανής καί πάσης Κύπρου κ.κ.Χρυσοστόμου Β’

Ἅγιοι Συνοδικοί Σύνεδροι,

Μέ θλίψη καρδίας γινόμεθα μάρτυρες τῶν πράξεων καί τῆς συνεχοῦς καί ἄνευ οὐδεμίας συγκρατήσεως καί ἄνευ οὐδενός φραγμοῦ ἤ τροχοπέδης τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ.κΧρυσοστόμου τοῦ Β’ ἐν αἶς ὁδεύει τήν Ἁγίαν, Ὀρθόδοξον καί Ἀποστολική Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου πρός πλήρη ὑποδούλωσιν εἰς τήν Παπικήν Ἐκκλησίαν.

Ὁ τότε Μητροπολίτης Πάφου καί νῦν Ἀρχιεπίσκοπος Νέας Ιουστινιανής καί πάσης Κύπρου ὡς Δούρειος Ἵππος τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί τῶν Ἀγγλικανῶν καί τῶν Μονοφυσιτῶν, παρέδωσε εἰς αὐτᾶς, τάς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς, τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου εὐρισκομένας εἰς Κάτω Πάφον ὡς καί τόν Ἱερόν Ναό τοῦ Ἁγίου Νικολάου εὐρισκομένην εἰς τήν Πόλιν Χρυσοχούς.

Αἵ Πράξεις αὖται ἔλαβον χώραν κατά ἤ περί τό 1987. {Διαδίκτυο, Τhe Latin Catholic Parish of Paphos, (the church of St.Paul’s Pilar)}.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β’ ἐπίσης εἰς ἐπίσημον ἐπίσκεψιν εἰς τό Βατικανόν κατά ἤ περί τήν 12ην Ἰουνίου 2007 (τήν 11ην Ἰουνίου 2007 συνεπλήρωσε τήν Ἱεράν Σύνοδον κατά τό παλαιόν προτοῦ καταργηθεῖ ὑπό τῶν Λατίνων κατά ἤ περί τό 1192 μ.χ) ἀφοῦ πρῶτον προσεκύνησε τόν Πάπα ἀπηύθυνε πρός αὐτόν ὁμιλίαν ἀπόσπασμα τῆς ὁποίας παρατίθεται πρός τοῦτο ὡς ἀκολούθως 16ην τοῦ Ἰουνίου τοῦ 2007.

{Διαδίκτυο htp:// vatican.va/holy father/benedict xvi/speeches/2007/june/documents/hf ben xvi spe 20070616 chrysostomos-ii en.htm, (Visit of his beatitude Chrysostomos II Archbishop of Nea Justiniana and all Cyprus to his Holiness Benedict XVI) καί (ἑρμηνεία εἰς τά Ἑλληνικά, Χριστιανική Σπίθα, φ.655, Ὀκτώβριος 2007, 4)}:

« Ἁγιώτατε, Πάπα τῆς Ἀρχαίας Ρώμης καί ἐπίσκοπέ του ἱστορικοῦ θρόνου τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου.

Ζητᾶμε τήν στήριξη σᾶς διά μέσου του ἀκαταμαχήτου ὅπλου τῆς προσευχῆς – ὅμως καί μέ τήν πατερική σας κραυγή γιά τήν ὑπεράσπιση τῶν ἀναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων τῆς ἀρχαίας καί ἀποστολικῆς ἀδελφικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου αὐτοῦ του τόπου συναντήσεως πολλῶν φυλῶν, θρησκειῶν, γλωσσῶν καί πολιτισμῶν τῆς Μεσογείου καί Μέσης Ἀνατολῆς.

Σᾶς θέλουμε δίπλα μας! Δία μέσου ἠμῶν ὁ ἅγιος ἀπόστολος Βαρνάβας καλεῖ τόν πρεσβύτερο ἀδελφό του, τόν ἅγιο ἀπόστολο Πέτρο, νά κάνη τήν πρώτη ἐπίσκεψή του στήν ταπεινή οἰκία του, καί νά δεχθῆ τήν φιλοξενία της, καί νά αἰσθανθῆ πῶς εἶναι καί δικό του σπίτι καί νά τό εὐλογήση.

Σᾶς περιμένουμε, ἁγιώτατε ὡς ἐπίσκοπό της Ρώμης, ὁ ὁποῖος προεδρεύει ἐν ἀγάπη, στήν Κύπρο, ἕνα νησί τοῦ διαλόγου, τῆς δημοκρατίας, τῆς τιμιότητος, τῆς πίστεως, τοῦ μοναχισμοῦ, μνημείων καί ἔργων τέχνης. Εἴθε νά εὐδοκήσετε νά ἔρθετε σ’ ἐμᾶς γιά νά σᾶς ἀνταποδώσουμε τήν ἀδελφική φιλοξενία πού μᾶς προσφέρατε αὐτές τίς μέρες, πού μείναμε στήν αἰώνια Πόλη σας!

Ἁγιώτατε, διά πρεσβειῶν τῶν ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, προστατῶν τῆς Ἐπισκοπῆς Ρώμης, τοῦ ἀποστόλου Βαρνάβα, ἰδρυτοῦ τῆς ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, καί τῶν ἁγίων ἀποστόλων Κυρίλλου καί Μεθοδίου, προστατῶν τῆς Εὐρώπης , σᾶς ἀποστέλλουμε τίς ἐγκάρδιες εὐχές μας γιά ὑγεία, μακροημέρευση καί φωτισμό τοῦ ἁγίου Πνεύματος πρός ἐπιτυχίαν τῆς ἀποστολῆς σας ὡς κτίστου τῶν γεφυρῶν μεταξύ ἀνθρώπων, θρησκειῶν καί πολιτισμῶν.»

Ἡ προσφώνηση αὐτή ἀποτελεῖ μνημεῖον ἀπιστίας καί βλασφημίας, διότι καλεῖται τό ΖΩΟΠΟΙΟΝ καί ΠΑΝΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ, τό ὁποῖον ὁ Πάπας καί οἱ ὀπαδοί τοῦ βλασφημοῦν ἐδῶ καί 1000 ἔτη, νά φωτίση αὐτόν.

Πῶς ἠδύνατο ὁ «Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Νέας Ἰουστινιανῆς καί πάσης Κύπρου» νά προσφωνήσει τόν Αἱρεσιάρχη Πάπα «ὡς ἐπίσκοπό της Ρώμης, ὁ ὁποῖος προεδρεύει ἐν ἀγάπη, στήν Κύπρο».

Πῶς εἶναι δυνατόν Ὀρθόδοξος Ἱεράρχης νά παρέδωκεν τήν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς «διά νά χρησιμοποιεῖται ὡς τό Λατινικό Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων εἰς τήν Κύπρον τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας» καί ὁ ὁποῖος ἔκτοτε λειτουργεῖ ὡς παπικός ναός, τήν ὥρα κατά τήν ὁποία ὄτε παραχωρήθηκε, ἡ Παπική ἐκκλησία εἰς Πάφον ἀριθμοῦσε 5 μέλη;

Οἱ ἄφρονες δι’ ἠμᾶς ἐνέργειές του τότε Μητροπολίτου Πάφου καί νῦν Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου ὁδήγησαν εἰς τήν σημερινήν θέσιν τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου.

Ἀντί νά προστρέξη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἰς τόν Ἅγιον Σπυρίδωνα καί τούς λοιπούς Ἁγίους καί μάρτυρας τῆς πίστεώς μας διά νά ζητήσει τήν βοήθειαν τῶν, ὅπως ἐκδιώξουν ἀπό τήν νῆσον μας τούς Τούρκους, διά προσευχῶν, θείων λειτουργιῶν, ὁμιλιῶν εἰς τό εὐσεβές πλήρωμα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως εἰς τούς κατά τόπους ἱερούς ναούς, συνάξεις, λιτανεύσεις ἱερῶν εἰκόνων καί σκηνωμάτων Ἁγίων καί μαρτύρων τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας μας, προσέτρεξε εἰς τόν πολέμιον τῆς Ὀρθοδοξίας, τόν λύκον ὅστις εἶναι ἐνδεδυμένος μέ ἔνδυμα προβάτου καί τόν ἱκετεύει διά τόν ἄνομον οὖτον σκοπόν.

Ἀντί νά προστρέξη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἰς τήν βοήθειαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος προβαίνει εἰς λατρευτικᾶς συνάξεις μετά τῶν αἱρετικῶν.

Συμπροσευχή μετά τῶν αἱρετικῶν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Σοφίας εἰς Λευκωσίαν.

(Ἐκκλησιαστικά Ἐπίκαιρα, Ἅγιος Νίκων ὁ Μετανοεῖτε, Ὀκτώβριος 2008-Αὔγουστος 2009).

Τό ἔγκλημα κατά τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως μᾶς ἔχει ἤδη συντελεσθεῖ. Ἐάν ὁ Ἀντίχριστος Πάπας ἐπισκεφθεῖ τήν ἁγίαν νῆσον μας καί λειτουργήσει εἰς τήν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς πλείονα καί χείρονα κακά θά συντελεσθοῦν καί θά ἀναμένομεν πλέον τό «οὐαί τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ» καθ’ ἠμῶν καί τόν καταποντισμόν τῆς νήσου μας καί τήν ἐκδίωξιν καί ἐξολόθρευσιν τοῦ ραθύμου καί μή ἀναγνωρίζοντος τά σημεῖα τῶν καιρῶν ποιμνίου της.

Ἅγιοι Συνοδικοί,

Μήν κλείετε τά ὦτα σας, μήν ἀδιαφορεῖτε, μήν χειμάζετε καθότι ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται διά τήν «πάσχουσαν πάλαι ποτέ νῆσον τῶν Ἁγίων»:

Τήν 19ην Ἀπριλίου τοῦ 1447 Ἐ’ (πρό 560 ἐτῶν ) ὁ τότε ἀνθέλληνας, αἱρετικός καί κακόδοξος Πάπας Νικόλαος ὁ Ἐ’ (μετά τοῦ Ἀρείου ἀναπαυόμενος ὅστις δέν ἐδίστασεν νά ἀποδώση τήν πτῶσιν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὡς θεία τιμωρία «διά τήν μή ἐφαρμογήν τῶν ὅρων τῆς ψευδοσυνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας»), ἐδιόριζεν ὡς Ἀρχιεπίσκοπον Λευκωσίας τόν ἑλληνικῆς καταγωγῆς καί ὑβριστήν τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ἀποστάτην τῆς Ὀρθοδοξίας, Ἀνδρέαν Χρυσοβέργη ὅστις ἦτο καθηγητής φιλοσοφίας καί παπικῆς θεολογίας.

Τήν 16ην Ἰουνίου τοῦ 2007 ὁ πνευματομάχος καί ἀνθέλληνας Πάπας Βενέδικτος ὁ 16ος διορίζει τόν Ἀρχιεπίσκοπον Κύπρου Χρυσόστομον Β’ ὡς τοποτηρητήν του εἰς τήν Κύπρον ὅντινα προηγούμενα ἀνακηρύσσει ἐπίτιμον διδάκτορα θεολογίας τοῦ παπικοῦ πανεπιστημίου τῆς Ρώμης.

Μήν λησμονεῖτε ὅτι ὁ Ἅγιος Σπυρίδωνας, ὁ πράος καί ἄκακος καί μεγάλος πατέρας τῆς ἐκκλησίας μας, κόσμημα καί καύχημα τῆς πάλαι ποτέ ταλαιπώρου νήσου μᾶς ὄτε ὁ Λατίνος Κυβερνήτης τῆς Κερκύρας Ἀνδρέας Πιζάνης προσεπάθησεν βιαίως νά ἀνεγείρη παπικόν ἀλτάριον εἰς τόν ναόν τοῦ εἰς τήν νῆσον Κέρκυρα διά νά τελεῖται ἐκεῖ παπική λειτουργία, δέν ἀνέχθηκε νά μολυνθῆ ἡ ἐκκλησία του καί ἀφοῦ προειδοποίησεν δί’ ὁράματος τόν βέβηλον Λατίνον, ὁ ὁποῖος παρέμεινεν ἀμετάπειστος, ἔβαλεν φωτιά τήν νύκτα τῆς 11ης πρός 12ην Νοεμβρίου τοῦ 1718 εἰς τάς πυριδιταποθήκας τῆς ἀκροπόλεως τῆς Κέρκυρας καί τάς ἀνετίναξεν. Ἀπό τήν σφοδρήν ἐκείνην ἔκρηξη ἐκτός του κυβερνήτη καί τοῦ ἰησουίτη πνευματικοῦ του, ἔχασαν τήν ζωήν τους καί ἑκατοντάδες παπικοί.

«Δεῦτε ἴδωμεν φρικτά, ἐν τή Κερκύρα, τή λαμπρά· ἐθαυμαστώθη γάρ ἐκεῖ, Πίστις ἡ θεία ἐκ Θεοῦ, καταχωσθέντων τῶν βιαστῶν τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκρινεν ἡ δίκη τούς ὑβριστᾶς τοῦ Θεοῦ, ἐκβέβληται ὁ παπισμός, Ναοῦ τρανώτατα. Τοῦτο γάρ Σπυρίδων ἔδειξεν, ὡς βέβηλον θυσίαν μή στέρξας, τήν τῶν ἀζύμων, καί τήν προσθήκην, οἴα λοιμόν τῆς Ἐκκλησίας».

(Ὕμνος τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου διά τό ἐν Κερκύρα κατά τῶν Παπιστῶν θαῦμα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος).

Ὁ δέ Ἅγιος Ἀθανάσιος Πάριος ἀναφέρει εἰς τό ἔργον τοῦ «Οὐρανοῦ Κρίσις»:

«Ἀπώλετο δέ καί πολύς λαός ἀνδρῶν τέ καί γυναικών ἐκ τέ τῆς αὐλῆς τοῦ Ἡγεμόνος, καί τῶν ἐκτός ψυχαί ὡς ἐννεακόσιαι»

Ἅγιοι Συνοδικοί,

Μήν λησμονεῖτε τούς 13 Ὁσιομάρτυρας τῆς μονῆς Καντάρας τούς ὁποίους ὁ προκάτοχος τοῦ νῦν Πάπα, Γρηγόριος ὁ Θ’ (Εἰσηγητής τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως) τήν 19ην Μαίου 1231, ἔκαψεν ζωντανούς εἰς τήν κοίτην τοῦ Πεδιαίου Ποταμοῦ εἰς τήν Λευκωσίαν, οἵτινες προηγουμένως ἐπαθον τά πάνδεινα καί ὕστερον ἐδέθησαν εἰς τάς οὐρᾶς ἀλόγων τά ὁποία τούς ἔσυραν εἰς τάς ὁδούς τῆς πόλεως Λευκωσίας καί κατακρεουργήθηκαν, δικαιολογώντας τήν πράξιν τοῦ ὁ ἀνίερος ἐγκληματίας μέ «τήν ἀποκοπήν τοῦ ὠτός τοῦ δούλου» ὑπό τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου.

ΜΗΝ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΕ τό πρόσφατον συνέδριον, καί τήν προβολή τοῦ ἔργου τοῦ Ἁγίου Νεοφύτου του Ἐγκλείστου καί Θαυματουργοῦ (εἰς τό μοναστήρι τοῦ ὁποίου διετέλεσεν ἡγούμενος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κ.κ.Χρυσόστομος Β’) καί τάς ἀναφορᾶς τοῦ εἰς τό ἔργον τοῦ Περί Ἀποκαλύψεως:

“ Εὐανθίας, τειτᾶν, λατεῖνος, Βενέδικτος, ἕκαστον τούτων τῶν ὀνομάτων ἀποσώζει τό ψῆφος τῶν ἑξακοσίων ξς”.

Δέν ἀπέχει ὁ καιρός τῶν χειροτονιῶν ἐπισκόπων καί ἐγκατάστασης μητροπόλεων κατά τό παλαιόν οἵτινες εἶχον καταργηθεῖ ὑπό τῶν Λατίνων ὄτε τήν ἄνθησιν τῆς ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἦλθε νά ἀνακόψει ἡ κατάληψή της ἀπό τούς Φράγκους ἀπό τοῦ ἔτους 1192 μέχρι τοῦ ἔτους 1571 μ.Χ.

Καί ὑπενθυμίζομεν ὅτι:

“... O Ἀρχιεπίσκοπος καί οἱ Ἐπίσκοποι ἐκδιώχθηκαν ἀπό τίς ἐπισκοπικές ἕδρες τους, τίς ὁποῖες κατέλαβε ἡ Λατινική Ἱεραρχία. Ἔτσι γιά μία μεγάλη περίοδο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Κύπρου μπορεῖ κανείς νά πεῖ πῶς ἔμμεσα ἔχασε τήν ἀνεξαρτησία της, γιατί οἱ Λατίνοι κατακτητές ἐπενέβαιναν στίς ἐκλογές τῶν Ἐπισκόπων καί σέ αὐτές ἀκόμη τίς ἐκλογές τῶν Ἡγουμένων τῶν Ὀρθοδόξων Μονῶν. Οἱ μέχρι τότε 14 Ὀρθόδοξες Ἐπισκοπές τῆς Κύπρου περιορίστηκαν σέ 4, ὅσες δηλαδή ἦταν καί οἱ Ρωμαιοκαθολικές Ἐπισκοπές.

Τοῦτο δέν ἔγινε χωρίς τήν μαχητική ἀντίδραση τόσο τοῦ Ὀρθοδόξου κλήρου, ὅσο καί τοῦ λαοῦ. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ἀντιμετώπιζε γιά μία ἀκόμη φορᾶ διωγμούς , ὄχι πιά ἀπό ἀλλοθρήσκους, ἀλλά ἀπό ἑτεροδόξους. Χαρακτηριστικό εἶναι τό μαρτύριο τῶν 13 ὀρθοδόξων μοναχῶν της Καντάρας τό 1231, πού προκάλεσε ζωηρή συγκίνηση ὄχι μόνο μεταξύ τῶν Κυπρίων, ἀλλά καί μεταξύ τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

Οἱ διωγμοί, αἵ πιέσεις ἡ ἁρπαγή τῶν περιουσιῶν τῶν ὀρθοδόξων, ὡς καί τῶν Μονῶν, καί τά τόσα ἄλλα μέσα πού χρησιμοποίησαν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας, δέν μπόρεσαν νά ξεριζώσουν τήν ὀρθόδοξη πίστη καί παράδοση στίς ψυχές τῶν ὀρθοδόξων Ἑλλήνων Κυπρίων. Γι’ αὐτό εὐθύς, μόλις οἱ Φράγκοι ἀναγκάστηκαν νά ἐγκαταλείψουν τήν Κύπρο, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔγινε καί πάλιν κυρίαρχη Ἐκκλησία ἀπό τή μία ὡς τήν ἄλλη ἄκρη τῆς νήσου μας.

Ἀλλά τούς Φράγκους διαδέχθηκαν οἱ ἀλλόθρησκοι Τοῦρκοι. Αὐτοί στήν ἀρχή καί γιά νά ἐξουδετερώσουν τά ὑπολείμματα τῶν Φράγκων, πού βρίσκονταν στήν Κύπρο, ἀλλά καί γιά νά ἐπιτύχουν μία εἰρηνική κατοχή τῆς νήσου, ἐπανέδωσαν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ὅλα τά προνόμια, πού εἶχε προηγουμένως, τίς Ἐπισκοπές, τά μοναστήρια καί ἀρκετή ἀπό τήν περιουσία, πού ἅρπαξαν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας , ἀναγνωρίζοντας μάλιστα καί τόν ἑκάστοτε Ἀρχιεπίσκοπο ὄχι μόνο ὡς ἀρχηγό τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἀλλά καί ὡς ἐθνικό ἀρχηγό τῶν Κυπρίων. ........»

(Ἐκκλησία Κύπρου, Ἑορτολόγιον, Τυπικαί Διατάξεις τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, 2010 καί προγενέστερα )

Εἴχομεν τήν εὐκαιρία νά ἀκούσωμεν καί ἴδωμεν διά τῶν μέσων μαζικῆς ἐνημέρωσης τήν ὁμολογίαν τῶν χειροτονουμένων ἐπισκόπων κατά τήν διάρκεια τῆς χειροτονίας τῶν καί τήν ὁμολογία τῶν δογμάτων περί τῆς Ἁγίας Τριάδος εἰς τάς ἐρωτήσεις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου πρός αὐτούς καί μετ’ ἐκπλήξεως διερωτώμαστε πῶς δύναται νά ταυτίζεται ἡ ὁμολογία τῶν δογμάτων τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ταυτόχρονα νά καλεῖται ὁ αἱρετικός Πάπας «ἁγιώτατος καί ἐπίσκοπός του ἱστορικοῦ θρόνου τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου»; Πῶς ὁ Αἱρετικός προσκαλεῖται «νά εὐλογήση τήν ταπεινή οἰκία τοῦ ἀποστόλου Βαρνάβα», αἱρετικός ὧν, ὅστις δέν ἀποποιήθηκε τό «FILIOQUE», τήν «ΚΤΙΣΤΗ ΧΑΡΗ» τήν «ΑΣΠΙΛΟΝ ΣΥΛΛΗΨΙΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ», τό «ΠΡΩΤΕΙΟ» & τό «ΑΛΑΘΗΤΟ», τήν «ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ», τίς «ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ», τόν «ΠΑΠΟΚΑΙΣΑΡΙΣΜΟ» καί τήν «ΟΣΤΙΑ»;

ΠΩΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΟΥΝΤΑΙ ὅλοι οἱ Ἱεροί Κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Ἅγιοι πατέρες ὡς ὁ Ἅγιος Σπυρίδωνας, ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ ἐν Μύροις, ἡ Μεγαλομάρτυς Κυριακή, ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Πολύκαρπος, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς , ὁ Ἅγιος Φώτιος, ὁ Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος, ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός, οἱ 13 Ὁσιομάρτυρες τῆς Καντάρας ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος Αἰγίνης, καί ἡ πληθώρα τῶν ἁγίων μαρτύρων οἱ ὁποῖοι ἔχυσαν τό αἷμα τῶν διά τόν Χριστόν καί τά δόγματα τῆς πίστεώς μας;

Ἄς μήν λησμονοῦμεν τούς ὁσίους Γέροντες τοῦ καιροῦ μας ὡς τόν Ἰουστίνο Πόποβιτς ὅστις ἔγραφεν ὅτι ὑπάρχουν τρεῖς πτώσεις στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα καί τοῦ Πάπα!

Πῶς δύναται νά καταργοῦνται τά δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ἱεράρχες «τετολμήκασι κατακρατεῖναι θρόνους», οἵτινες ἐτιμήθησαν ὑπό Ἁγίων ἀνδρῶν καί πῶς «τετολμήκασι» νά πράττουν ἐνάντια εἰς τά δόγματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καί ἐνάντια εἰς τήν θριαμβεύουσαν καί εἰς τήν στρατευομένην ἐκκλησίαν καί δέν φοβοῦνται τόν Θεόν;

Ἀποτελεῖ δεῖγμα ἐσχάτης ὑποκρισίας, οἱ μέν ἐπίσκοποι κατά τήν φρικτήν ὥραν τῆς χειροτονίας τῶν νά ὑποσχωνται ὅτι θά τηρήσουν ἀπαρεγκλίτως τούς Ἱερούς Κανόνες οἱ ὁποῖοι συνετάχθησαν ὑπό Θεοφόρων Πατέρων εἰς τήν πράξιν ὅμως τούς καταπατοῦν καταφώρως! Οἱ ἱεροί Κανόνες πού καθορίζουν τίς σχέσεις τῶν Ὀρθοδόξων πρός τούς αἱρετικούς, κατεπατήθησαν καί καταπατοῦνται ἀσυστόλως, ὁ δέ ἐκ τούτου σκανδαλισμός εἶναι μέγας.

Διερωτώμαστε πῶς τό Μοναστήριον τῆς Τροοδιτίσσης ὑπό τήν αἰγίδα του τότε Μητροπολίτου Πάφου καί νῦν Ἀρχιεπισκόπου κ.κ.Χρυσοστόμου του Β’ καί τήν προεδρία του τότε Ἀρχιμανδρίτου καί νῦν Ἐπισκόπου Καρπασίας Χριστοφόρου Τσιάκκα ἐπιζητοῦσε ἀπό τούς λαικούς καί εἰδικότερον ἐπιλέγοντας Δικαστᾶς, Εἰσαγγελεῖς καί Δικηγόρους (συμπεριλαμβανομένης καί τῆς μηνύουσας) ὡς Μελῶν ὅπως συμβάλουν εἰς τόν «ΑΓΩΝΑ» ἐναντίον τῶν Αἱρέσεων καί τῆς Παραθρησκείας, σήμερον δέ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος προωθεῖ τίς ἄνομες ταῦτες πράξεις, ὁ δέ Ἐπίσκοπος Καρπασίας εις οὐδεμίαν διαμαρτυρίαν προβαίνει!

Ἅγιοι Συνοδικοί,

ΜΕ ΛΥΠΗΝ παρατηροῦμεν ὅτι ὡς σήμερον ἀντιλαμβανόμεθα αἵ ἐνέργειαι αὖται ἦτο φαρισαϊσμός καί γράμμα καινόν.

ΟΥΔΕΜΙΑ ΦΩΝΗ ἠκούσθη ἐκ τῶν Μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἤ τουλάχιστον μέχρι σήμερον οὐδείς ἐπισήμως ἔλαβεν θέσιν ἐπί τούτου, πράγμα τό ὁποῖο ἐπιζητοῦμεν γενέσθω πρό τῆς ὑστάτης.

ΘΕΛΟΜΕΝ ΝΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΟΜΕΝ τά γενόμενα ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτει 1452 ὄτε ὁ ἀρνητής τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, «πρώην ἐπίσκοπος Κιέβου» Καρδινάλιος Ἰσίδωρος (μετά τοῦ «πρώην ἐπισκόπου» Βησσαρίωνος οἵτινες κατά τήν σύνοδο Φερράρας -Φλωρεντίας ἠρνήθησαν τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν καί γεγόνασιν Καρδινάλιοι καί ἔλαβον τιμᾶς καί ἀξιώματα ἀπό τόν Πάπα) ἦλθε εἰς Κωνσταντινούπολιν διά νά ἐποπτεύση τήν προσυμπεφωνημένην ἕνωσιν.

Κατά τήν 12ην Δεκεμβρίου 1452 ἐλιτάνευσε τό σκήνωμα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος ἐκ τοῦ Ναοῦ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων πρός τόν ναόν τῆς Ἁγίας Σοφίας ὡς ἦτο «ἔθος ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ νά λιτανεύεται τό Ἅγιον Σκήνωμα», ὅπου καί ἔλαβε χώραν ἡ λειτουργία ἐπί τή ἐνώσει, ταυτόν εἰπεῖν ὁ ἐπικήδειός της αὐτοκρατορίας ἐντός του ναοῦ τῆς Ἁγίας Σοφίας, παρόντος τοῦ αὐτοκράτορος, τοῦ λεγάτου τοῦ πάπα καί τῶν ἀρχόντων, συλλειτουργούντων τῶν ὀρθοδόξων κληρικῶν μετά τῶν λατίνων καί προεξάρχοντος τοῦ καρδιναλλίου Ἰσιδώρου ἔνθα ἐμνημονεύθη ἐντός της Ἁγίας Σοφίας ὁ Πάπας καί τοιουτοτρόπως ἐφυγαδεύθη ἡ Προστασία τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἀπό τήν Πόλιν της!

Ἀλλ’ ἄν οἱ πολιτικοί λόγοι, λόγοι ἀνάγκης ἐπέβαλλον εἰς τόν αὐτοκράτορα Κωνσταντῖνον Παλαιολόγον νά ὁμολογήσει διά τῶν ἄκρων χειλέων τήν γενομένην ὑποταγήν τῆς ὀρθοδοξίας, ὑπό μορφήν συνδιαλλαγῆς τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, αἵ προσδοκίαι τῆς παπικῆς βοήθειας ἰσχναί καί ἀναιμικαί δέν ἦλθον ποτέ. Αἵ ἀπεγνωσμέναι ἐπικλήσεις πρός τήν Παναγίαν προβλέποντες τήν ἐπικρεμμάμενην συμφοράν διά νά σώση διά ἄλλην μίαν φοράν τήν ἠγαπημένην πόλιν της δέν ἔτυχον ἀπαντήσεως.

ΘΕΛΟΜΕΝ ΝΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΟΜΕΝ τήν ἑρμηνεία τοῦ ἐνυπνίου του ΜΩΑΜΕΘ τοῦ ΠΟΡΘΗΤΟΥ, εἰς τήν ὁποίαν προέβη, ὁ πρῶτος Πατριάρχης μετά τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ ΣΧΟΛΑΡΙΟΣ (μαθητής τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ) ὅστις κατά θείαν ἀποκάλυψιν, ἀνεκοίνωσεν εἰς αὐτόν ὅτι δέν ἦτο ἡ ἰδική τοῦ δύναμις διά τήν κατάληψιν τῆς ἄλλοτε λαμπρᾶς καί ἐνδόξου πόλεως ἀλλά τοῦ γεγονότος ὅτι «οὔχ εὑρέθησαν 5 ὁμολογηταί πίστεως «ἔναντι τῶν ἀνοσιουργημάτων ἄτινα ἐτελοῦντο ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ὑπό «πρώην ὀρθοδόξων ἐπισκόπων».

ΘΕΛΟΜΕΝ ΝΑ ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΩΜΕΝ εἰς ὑμᾶς τούς 450 ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης (λατρεία τοῦ Βάαλ ἐπί βασιλείας Ἀχαάβ καί Ἰεζάβελ) τούς ὁποίους ὁ μέγιστος Προφήτης Ἠλίας κατέσφαξεν διά τῆς χειρός του, ὅστις ἐρχόμενος πρό τοῦ τέλους διά νά κηρύξη προτοῦ θανατωθεῖ ἀπό τόν Ἀντίχριστο, ΘΑ ΕΤΡOΜΑΖΕΝ ΕΑΝ ΕΡΧΟΤΑΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΜΕ OΣΑ ΣΥΝΤΕΛΟΎΝΤΑΙ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΊΑ ΗMΏΝ ΚΑΙ ΕΝ ΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝ ΓΕΝΕΙ KAI EΙΜΕΘΑ ΒΕΒΑΙΟΙ ΟΤΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΘΑ ΕΠΡΑΤΤΕ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΒΑΤΑΣ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

ΘΕΛΟΜΕΝ ΝΑ ΨΗΛΑΦΙΣΟΜΕΝ τάς καρδίας σᾶς αἵ ὁποῖαι πιστεύομεν ὅτι δονοῦνται ὑπό αἰσθημάτων, ὡς καί «τό φῶς τό φωτίζον πᾶν ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» φωτίζη καί συγκλονίζη ὑμᾶς περί τῶν γενομένων ἤ μελλόντων νά γενοῦν καί ἡ συνείδησις οἴα ἐνυπάρχει παρ’ ἠμίν παρεμποδίσει τό ἀνοσιούργημα τό ὁποῖον ἐπιχειρεῖται καί διορθώσει τά ἤδη κακῶς γενόμενα.

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕΝ ὅσα οἱ πατέρες ἠμῶν κατέλειπον ὡς παρακαταθήκην περί τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ὅσα ἄλλα δικαιούμαστε ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί δέν ἐπιθυμούμεν τήν ἔλευσιν τοῦ Ἀντιχρίστου Πάπα καί οὔτε ἀνεχόμαστε τήν συγκεκαλυμένην διείσδυση τῆς ΟΥΝΙΑΣ εἰς τήν Κύπρον ἤν διαβλέπομεν ὅτι ἐπέρχεται ἀργά καί σταθερά εἰς τήν εὐσεβῆ νῆσον μας.

Ἐάν δέ τίς εἴπη ὅτι ὁ Πάπας προσεκλήθη ὑπό τοῦ Προέδρου τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας θέλομεν νά ἀντιτείνομεν ὅτι τοῦτο γέγονεν κατά ἤ περί τήν 27ην Μαρτίου 2009 καί ἡ ὅλη προεργασία ἔγινε κατά ἤ περί τό 2007 μετά τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου εἰς τόν Πάπαν.

ΔΙΑΤΙ ἐφόσον ἡ ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα εἶναι ἐπίσκεψις ἀρχηγοῦ κράτους σύμφωνα μέ τήν ἐθιμοτυπία δέν ἀφικνεῖται εἰς τό διεθνές ἀεροδρόμιο Λάρνακος καί κατά πρῶτον ἡ ἐπίσκεψίς του νά πραγματοποιηθεῖ εἰς τό Προεδρικόν Μέγαρον, ἀλλ’ ἀντιθέτως θά ἀφιχθεῖ εἰς τό ἀεροδρόμιον Πάφου καί θά μεταβεῖ ἀμέσως εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς εἰς τήν Κάτω Πάφον ὅπου καί θά τελέσει εἰς τό προαύλιον αὐτῆς καί εἰς μέρος τοῦ ἀρχαιολογικοῦ χώρου ὅπου εὑρίσκεται ἡ στήλη τοῦ Ἄπ.Παύλου {Λειτουργία} εἰς τήν παρουσία τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας καί τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καί ἄλλων ἀξιωματούχων καί θρησκευτικῶν ἡγετῶν, συμμετέχοντες σέ συμπροσευχή μετ’ αὐτοῦ ὡς μετέχοντες στήν «ἀνόσια λειτουργία» τοῦ Ἀντιχρίστου Πάπα;

Καί ἐάν ἔστω ἡ ἔλευσις τοῦ θεωρηθεῖ πολιτικόν γεγονός, διατί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος θά παραστεῖ καί μάλιστα εἰς τόν ναόν τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς, ἡ ὁποία ἔχασεν τήν ζωήν τῆς διά νά μήν ἀλλάξει τήν πίστιν της;

Διατί ἐάν εἶναι πολιτικοῦ περιεχομένου ἡ ἐπίσκεψις θά πρέπει νά παραστεῖ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ὡς θρησκευτικός ἐκπρόσωπος τοῦ ποιμνίου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας;

Εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία οἱ Ἱεροί Κανόνες «συνδέονται μέ τά δόγματα... καί ἀποτελοῦν ἐφαρμογή αὐτῶν μέσα στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι μία ἔκφραση τοῦ πνεύματος τῆς ἀληθινῆς καί εἰλικρινοῦς ἐν Χριστῷ ἀγάπης... προσφέρουν σέ κάθε πιστό τό πρότυπο....» (Π.Μπούμη, Κανονικόν Δίκαιον, 2000, σέλ.27).

Οἱ Κανόνες μᾶς βοηθοῦν νά παραμείνουμε ἑνωμένοι εἰς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία βιώνοντας συνάμα τήν μετάνοια, τήν εἰρήνη, τήν ἀγάπη. « Ὅσοι τῷ κανόνι τούτω στοιχήσουσι, εἰρήνη ἐπ’ αὐτούς καί ἔλεος» (Πρός Γαλάτας 6,16).

Οἱ Ἱεροί Κανόνες «Θεσπίζονται πρός ψυχῶν θεραπείαν καί ἰατρείαν παθῶν».

Συμφώνως μέ τόν Καθηγητή τοῦ Πανεπιστημίου μ.Ν. Ματσούκα, ἐπειδή «ἡ αἵρεση εἶναι ἐσφαλμένη ζωή, παραχάραξη ἀληθειῶν καί συνάμα ἀδιάλειπτη πολεμική κατά τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας...., μέ πολλά ποιμαντική φροντίδα ἡ Ἐκκλησία ἀπαγόρευσε μέ Κανόνες τήν συμπροσευχή μέ αἱρετικούς.... Ἑπομένως τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἀδύνατο νά συμπροσεύχονται μέ πολεμίους τῆς πίστης, οἱ ὁποῖοι χωρίς σταματημό ἐπιχειροῦν τό σκίσιμο τοῦ σώματος τῶν πιστῶν, καί παράλληλα ἀπορρίπτουν τίς θεραπευτικές μεθόδους πού προτείνει ἡ ἐκκλησία καί ἐπινοοῦν καί ἄλλες».

Μετ’ ἀνδρείας καί μετά βαθείας ἐπιγνώσεως τοῦ παρόντος μηνυτήριου,

ΜΗΝΥΟΜΕΝ, ΕΠΙΖΗΤΟΥΜΕΝ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝ

Τήν ἐκδίκασιν ἐνώπιόν της Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Κύπρου τόν Ἀρχιεπίσκοπον Κύπρου κ.κ.Χρυσόστομον τόν Β’, ἡ ὁποία συνέρχεται συμφώνως μέ τόν Καταστατικόν Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου κατά τήν πρώτην μετά τήν Διακαινίσιμον ἑβδομάδα, καί πρό τῆς ἐλεύσεως τοῦ Πάπα (κατά τόν μήνα Ἰούνιο τοῦ 2010 εἰς τό διεθνές ἀεροδρόμιο Πάφου καί εἰς τήν ἐκκλησίαν τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς ὅπου «ἄφρονες ἡγέτες καί Χριστιανοί» προγραμματίζουν κατά παράβασιν ὅλων τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί κατά παράβασιν τῶν Νόμων τῆς Πολιτείας καί καταστρέφοντας τόν ἀρχαιολογικό χῶρο ἔξωθέν της ἐκκλησίας προτίθενται νά ἀνεγείρουν ἐξέδρα (παρά τήν ἀρχικήν ἄρνησιν τοῦ Τμήματος Ἀρχαιοτήτων, μετά τίς σφοδρότατες καί ἀφόρητες πιέσεις τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν τελικῶς ἐδόθη ἡ ἄδεια, ὅπως ἀνεγερθεῖ ἡ ἐξέδρα μέ ζημία τῶν ἀρχαιοτήτων τοῦ περιβάλλοντος χώρου) ὅπου θά ἵστανται ὁ Πάπας, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου καί τυχόν ἄλλοι Συνοδικοί, ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας καί ἄλλοι Λαικοί, διά νά «εὐλογήσει καί προσφωνήσει» τά τυχόν πλήθη πού θά παρουσιαστοῦν «εἰς αὐτήν τήν βεβήλωσιν καί τό ἀνοσιούργημα»).

(Ἐφημερίς Φιλελεύθερος, 7η Μαρτίου 2010, σελίς 64 καί {“Ἀστήρ τῆς Ἐφέσου” Ὀρθόδοξον Κέντρον Πατερικῶν Μελετῶν «Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ»}, διαδίκτυο www.orthodoxosagon.gr)

ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕΝ ὅπως πάραυτα εἰσαχθεῖ τροχοπέδη εἰς τήν κάθοδον τοῦ Ἀρχηγοῦ τῶν αἱρέσεων ΠΑΠΑ καί ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ κατά τόν Ἅγιον Κοσμᾶ τόν Αἰτωλόν ὅστις θά βεβηλώσει τήν ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Κυριακῆς, ἤτις ἔχει βεβηλωθεῖ πρό πολλοῦ ὡς προαναφέρεται διά {ἀνοσίων λειτουργιῶν } τῶν αἱρετικῶν λατίνων καί ἀγγλικανῶν καί οἵτινες «ἔχουν μετατρέψει τό ἱερόν της Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς ὡς ἀποθήκη γιά τήν ἀπόθεση καί φύλαξη κάθε λογής ἀντικειμένων».

(Ἐφημερίς Φιλελεύθερος, 7 Μαρτίου 2010, σελίς 64, καί {Ἀστήρ τῆς Ἐφέσου» Ὀρθόδοξον Κέντρον Πατερικῶν Μελετῶν «Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ»}, διαδίκτυο www.orthodoxosagon.gr).

ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕΝ ὅπως πάραυτα εἰσαχθεῖ τροχοπέδη εἰς τήν κάθοδον τοῦ Ἀρχηγοῦ τῶν ἐγκλημάτων (σφαγές ὀρθοδόξων χριστιανῶν, ἐμπόριον ὅπλων, κλοπές σκηνωμάτων ἁγίων ἀνδρῶν, σύληση πολιτιστικῶν καί ἄλλων θησαυρῶν ὅλων τῶν ἐθνῶν, παιδεραστίες, συγκαλύψεις ἐγκλημάτων καί τό μεγαλύτερο τῶν ἐγλημάτων του, τήν ΟΥΝΙΑΝ) ἄτινα συνετελέσθησαν, συντελοῦνται καί ἀποκαλύπτονται καθημερινῶς καί συνεκλόνισαν καί συνεχίζουν νά συγκλονίζουν τό παγκόσμιον.

Εἰδικότερον δέ τί περιμένομεν νά παρωμεν ὑπό τοῦ αἱρεσιάρχου ὅστις συγκάλυπτε καί ἦτο ὁ ὑψηλός προστάτης τῶν παιδεραστῶν φραγκοπαπάδων ἐπί σειράν ἐτῶν;

Σημειωτέον ὅτι ὁ Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος ὁμιλεῖ ἀπό τόν 13ον αἰώνα «διά τόν πονηρόν καί ἀσελγῆ βίον τῶν Λατίνων ἱερέων», {Βενεδίκτου Ἐγγλεζάκη Εἴκοσι (20) Μελέται διά τήν Ἐκκλησίαν Κύπρου, Ἀθήνα, 1996 σελίς 277}. Βλέπε ἐπίσης τό ἄρθρον: «Παγκόσμιος πρωταθλητής στά ρόζ σκάνδαλα ὁ Παπικός κλῆρος», (Βλέπε Ἐφημερίς «Ὁ Κόσμος τοῦ Ἐπενδυτῆ» 4/4/2010).

Τοιαῦτα παραδείγματα θέλομε νά παραδώσομεν εἰς τά τέκνα ἠμῶν καί εἰς ἅπασαν τήν κοινωνία μας; Τοῦτο εἶναι τό φωτεινό παράδειγμα τό ὁποῖο ὑποδεικνύουμε εἰς αὐτούς ὅπως ἀκολουθήσωσιν; Τοῦτο ἐπιθυμεῖτε ὑμεῖς Ἅγιοι Συνοδικοί δί’ ἠμᾶς καί τά τέκνα ἠμῶν;

(Βλέπε Η ΕΝΟΧΗ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ, Φιλελεύθερος 19/3/2010, σελίς 15).

ΕΠΙΖΗΤΟΥΜΕΝ ΠΑΡΑΥΤΑ τήν ἐπιστροφήν τῶν τριῶν δοθέντων ἱερῶν ναῶν εἰς τούς Λατίνους καί/ἤ ἄλλους ἑτεροδόξους.

ΚΑΙ

ΜΗΝΥΟΜΕΝ, ΕΠΙΖΗΤΟΥΜΕΝ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝ

Ἐνώπιον Ὑμῶν τήν Α.Μ. Ἀρχιεπίσκοπον Νέας Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου κ.κ.Χρυσόστομον τόν Β’, ὡς τελέσαντος τά Κανονικά ἀδικήματα:

τῆς ΙΕΡΟΣΥΛΙΑΣ,

τῆς ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ, ὡς καί

τῆς ΕΠΙΟΡΚΙΑΣ,

στοιχειοθετουμένων πάντων τούτων κανονικῶν ἀδικημάτων, καί δή ὡς τελεσθέντων ἐκ μέρους Ἐπισκόπου.

Ὁ μηνυόμενος, ὅπως ἐνδελεχῶς καί ἐμπεριστατωμένως θά ἐκτεθῆ στήν παροῦσαν μηνυτήριον ἀναφοράν πραγματικῶν περιστατικῶν, ἐτέλεσεν τάς ἀνωτέρω σοβαρωτάτας Κανονικᾶς παραβάσεις ἐκ προθέσεως, ρητῶς καί δημοσίως, μετερχόμενος προσβλητικᾶς ἐκφράσεις ἀκραίου καί βαναύσου χαρακτῆρος, ἐπιδεικνύων συμπεριφοράν, ἰδέας καί ἀπόψεις ἀπαδούσας πρός τήν πίστιν καί τό ἦθος τά ὁποία δέον ὅπως χαρακτηρίζουν ἕναν Ὀρθόδοξον Ἱεράρχην, ἀποκαλυπτικᾶς ἀφ’ ἑνός μέν ἐλλείψεως σεβασμοῦ πρός τήν Κανονικήν τάξιν καί πίστιν τῆς Ἁγιωτάτης ἠμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀδιαφορίας διά τήν πρόκλησιν δημοσίου σκανδαλισμοῦ.

Α’ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΜΕΡΟΣ

Ὡς προκύπτει σαφῶς καί ἀδιαμφισβητήτως ἐκ τῆς ἀνωτέρω ὁμιλίας ἤτις ἐγένετο πρός τόν Πάπαν, ἐπιζητεῖ τήν κάθοδον τοῦ διά νά εὐλογήσει ὁ αἱρεσιάρχης τήν εὐσεβῆ νῆσον μας τήν ὁποία καθηγίασαν Ἅγιοι καί Μάρτυρες μέ τά αἵματα τῶν.

B’ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΜΕΡΟΣ

Ὡς προκύπτει σαφῶς καί ἀδιαμφισβητήτως, ὁ μηνυόμενος, μεταξύ ἄλλων, παρεχώρησεν εἰς τούς Παπικούς/Λατινικήν Ἐκκλησίαν, καθηγιασμένον δί’ ἁγίων λειψάνων καί μυρωμένον δί’ ἁγίου μύρου Ἱερούς Ὀρθοδόξους Ναούς ὅπου οὗτοι τελοῦν πλέον τάς τελετᾶς αὐτῶν.

Πλήν ὅμως, αἵ ἐν λόγω πράξεις πληροῦν τάς νομοτυπικᾶς προυποθέσεις (ὑποκειμενικήν μορφήν καί ἀντικειμενικήν ὑπόστασιν) τῆς τελέσεως τῶν ἑξῆς σοβαρωτάτων Κανονικῶν ἀδικημάτων, ἤτοι:

α’: τῆς ΙΕΡΟΣΥΛΙΑΣ,

β΄: τῆς ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ,

γ΄: τῆς ΕΠΙΟΡΚΙΑΣ,

Συμφώνως δέ τῷ ἄρθρω 3 τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου»:

«Ἄρθρον 3. –Η Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ἔχουσα αἰώνιον καί ὑπερτάτην κεφαλήν Αὐτόν τόν θεῖον Ἱδρυτήν αὐτῆς, τόν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστόν καί κατευθυνομένη ὑπό τοῦ ἐν αὐτή οἰκοῦντος Παρακλήτου Πνεύματος, κυβερνᾶται ἐπί τή βάσει τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν ἐπινεύσει τοῦ Παρακλήτου διατυπωθέντων καί κυρωθέντων ὑπό τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων Ἀποστολικῶν καί Συνοδικῶν Κανόνων, τῶν Ἱερῶν της Ἐκκλησίας Παραδόσεων καί τοῦ συνωδᾶ τούτοις θεσπισθέντος παρόντος Καταστατικοῦ Χάρτου».

O μηνυόμενος παρέβη σωρείαν Ἱερῶν Κανόνων, ὑποχρεούντων τούς Ἀρχιερεῖς ὅπως τηροῦν αὐτούς, ἐκ τῶν ὁποίων μνημονευτέοι ἐνταύθα εἶναι οἱ ἀκόλουθοι:

Κατά τόν Η’ Ἱερόν Κανόνα τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρός ἠμῶν Γρηγορίου τοῦ Νύσσης, διακελεύοντος ὅτι:

«Ἡ δέ ἱεροσυλία παρά μέν τή ἀρχαία Γραφή οὐδέν ἐνομίσθη τῆς φονικῆς κατακρίσεως ἀνεκτοτέρα, ὁμοίως γάρ ὄτε ἐπί φόνω ἀλούς καί ὁ τά ἀνατεθέντα τῷ Θεῶ ὑφελόμενος τήν διά τῶν λίθων τιμωρίαν ὑπέσχον. Ἐπί δέ τῆς ἐκκλησιαστικῆς συνηθείας, οὐκ οἴδ ὅπως συγκατάβασις τίς ἐγένετο καί συμπεριφορά, ὥστε ἀνεκτότερον νομισθῆναι τό τῆς τοιαύτης νόσου καθάρσιον, ἐν ἐλάττονι γάρ χρόνω παρά τήν μοιχείαν τοῖς τοιούτοις τό ἐπιτίμιον διετάξατο ἡ τῶν Πατέρων παράδοσις».

Ἑρμηνεία

Διορίζει ὁ παρών Κανών, ὅτι ἡ ἱεροσυλία, ἤτοι τό νά κλέπτη τινάς τά ἀφιερωμένα πράγματα εἷς τόν Θεόν, κοντά μέν εἰς τήν παλαιάν Γραφήν ἐξίσου μέ τόν φόνον ἐπαιδεύετο, διά τί καί ὁ φονεύσας καί ὁ ἱερόσυλος (ὡς φαίνεται τοῦτο ἐκ τῆς ἱστορίας τοῦ Ἄχαρ, τοῦ κλέψαντος ἀπό τά ἀφιερωμένα εἷς τόν Θεόν λάφυρα τῆς Ἱεριχῶ, καί διά τοῦτο λιθοβοληθέντος μέ ὅλην τήν οἰκογένια τοῦ (Ἰησοῦ ζ’. ὅρα καί τήν ἑρμηνείαν τοῦ δ’. Γρηγορίου τοῦ Θαυματουργοῦ.), παρομοίως καί οἱ δύω ἐλιθοβολοῦντο. Ἡ δέ συνήθεια τῆς Ἐκκλησίας συγκαταβαίνουσα, ἐλαφρότερα τήν τοιαύτην ἁμαρτίαν ἐκανόνισεν ἀπό τήν μοιχείαν, καθώς διετάξατο ἡ τῶν Πατέρων παράδοσις. Ταῦτα εἰπῶν ὁ Ἅγιος ἐπιφέρει, ὅτι εἰς κάθε εἶδος ἁμαρτήματος πρέπει ὁ Πνευματικός ἰατρός νά στοχάζεται ὁποία εἶναι ἡ τοῦ μετανοοῦντος διάθεσις, καί νά μή νομίζη ὅτι εἶναι ἀρκετός πρός ἰατρείαν μόνος ὁ χρόνος καί ἡ πολυκαιρία τῶν ἐπιτιμίων, (ἐπειδή ποία ἰατρεῖα ἠμπορεῖ νά προξενηθῆ ἀπό μόνη τήν πολυκαιρία τῶν ἐπιτιμίων, ἄν ὁ ἐπιτιμηθεῖς ἁμαρτωλός ζῆ ἀμελῶς εἰς τό διάστημα αὐτό, καί δέν θέλη νά διορθωθῆ;) ἀλλά νά νομίζη, ὅτι ἡ τήν ἰατρείαν προξενοῦσα εἶναι ἡ προαίρεσις καί προθυμία τοῦ διά μετανοίας ἑαυτόν ἰατρεύοντος ἁμαρτωλοῦ. Τελειώσας δέ τήν ἐπιστολήν ταύτην ὁ Ἅγιος, λέγει εἰς τόν Λητόϊον, ὅτι νά προσεύχεται ὑπέρ αὐτοῦ πρός τόν Κύριον, ὡς Πνευματικός του υἱός, καί ὅτι νά δεχθῆ τήν ἐπιστολήν ὡσάν ἕνα δῶρον ξένον οὐχί κοσμικόν καθώς ἐσυνείθιζον οἱ πολλοί νά στέλλουν τή ἑορτή τοῦ Πάσχα, ἀλλά θεῖον, καί Ἱερεύσιν ἁρμόδιον. Ὅρα καί τόν Ὀβ’. Ἀποστολικόν.

{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σέλ.662}.

Ὡς καί {Α. Ἀλιβιζάτου, Οἱ Ἱεροί Κανόνες, Ἀποστολική Διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, Ἀθῆναι ³1997, σέλ. 563-564}.

Κατά τόν Ι’ Ἱερόν Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ὑπό τόν τίτλον «Περί τῶν τοῖς ἱεροῖς εἰς οἰκείαν χρωμένων ὑπηρεσίαν», διακελεύοντος ὅτι:

«Οἱ τοῖς πάθεσιν ἑαυτούς ἐκδότους παραστήσαντες, οὐ μόνον τήν ἀπό τῶν ἱερῶν κανόνων τιμωρίαν οὐ φρίττουσιν, ἀλλά καί αὐτῶν ἐκείνων κατορχεῖσθαι τετολμήκασι. Στρεβλούσι γάρ αὐτούς καί πρός τό ἐμπαθές αὐτῶν ἀποκιβδηλεύουσι τοῦ θελήματος, ἴνα τή φιλοτιμία τῆς ἐμπαθείας, κατά τόν Θεολόγον Γρηγόριον, μή μόνον ἀνεύθυνον αὐτοῖς ἤ τό κακόν, ἀλλά καί θεῖον νομίζοιτο. Τόν γάρ Ἀποστολικόν κανόνα, τόν λέγοντα· Σκεῦος χρυσοῦν ἤ ἀργυροῦν ἁγιασθέν, ἤ ὀθόνην μηδείς ἔτι εἰς οἰκείαν χρείαν σφετερίζεσθω, παράνομον γάρ, εἰ δέ τίς φωραθείη, ἐπιτιμάσθω ἀφορισμῶ. Τοῦτο οὔν εἰς συνηγορίαν τῶν οἰκείων παρανομημάτων ἐκλαμβάνοντες, οὔ, φασί, δεῖν καθαιρέσεως ἀξίους κρίνεσθαι τούς τήν σεβασμίαν της ἁγίας τραπέζης ἐνδυτήν εἰς οἰκεῖον χιτώνα ἤ ἕτερον τί τῶν ἀμφίων μετασχηματίζοντας, οὐ μήν, ἄλλ οὐδέ τούς τό ἅγιον ποτήριον, ὤ τῆς ἀσεβείας, ἤ τόν σεπτόν δίσκον ἤ τά τούτοις παραπλήσια εἰς ἰδίαν ἐκδαπανώντας χρείαν ἤ καταχραίνοντας, ὁ γάρ κανών, φάσι, τούς εἰς τοῦτο περιπίπτοντας, ἀφορισμῶ μέν καθυποβάλλεσθαι, ἄλλ οὐ καθαιρέσει ἐδικαίωσεν. Ἀλλά τίς ἄν ἀνασχοιτο τῆς τοσαύτης παραποιήσεως καί δυσσεβείας τό μέγεθος; Τοῦ γάρ κανόνος τοῖς τό μόνον ἁγιασθέν εἰς χρῆσιν, ἄλλ οὐκ εἰς τελείαν ἁρπαγήν σφετεριζομένοις τόν ἀφορισμόν ἐπιπέμποντος, αὐτοί καί τούς καθαρπάζοντας καί ἱεροσυλοῦντας τά τῶν ἁγίων ἅγια ἐλευθερούσι τῆς καθαιρέσεως καί τούς εἰς βρωμάτων ὑπηρεσίαν, ὅσον γέ τή ἔφ ἑαυτούς κρίσει, τούς σεβάσμιους δίσκους ἤ τά ἱερά ποτήρια καταμολύνοντας ἀκαθαιρέτους εἰσάγουσι. Καίτοι φανεροῦ καθεστηκότος τοῦ μιάσματος καί δῆλον ὄν, ὡς οἱ τά τοιαῦτα πράττοντες οὐ μόνον καθαιρέσεως, ἀλλά καί τῆς ἐσχάτης δυσσεβείας τῷ ἐγκλήματι περιπίπτουσι. Διόπερ ὤρισεν ἡ ἁγία σύνοδος, τούς τό ἅγιον ποτήριον ἤ τόν δίσκον ἤ τήν λαβίδα ἤ τήν σεβασμίαν ἐνδυτήν ἤ τόν λεγόμενον ἀέρα ἤ ἁπλῶς τούς ἕν τί τῶν ἐν τῷ θυσιαστηρίω ἱερῶν καί ἁγίων σκευῶν ἤ ἀμφιασμάτων, εἰς ἴδιον κέρδος ὑφαρπάζοντας ἤ εἰς χρῆσιν ἀποχρωμένους ἀνίερον, παντελεῖ καθαιρέσει καθυποβάλλεσθαι. Τό μέν γάρ ἐστι βεβηλῶσαι, τό δέ, συλῆσαι τά ἅγια. Τούς μέντοι τά ἔξωθέν του θυσιαστηρίου ἀφωρισμένα σκεύη τινά ἤ ἄμφια εἰς χρῆσιν ἀνίερον ἐαυτοῖς ἤ ἐτέροις παρέχοντας, τούτους καί ὁ κανών ἀφορίζει καί ἠμεῖς συναφορίζομεν, τούς δέ παντελῶς ἀφαρπάζοντες, τή τῶν ἱεροσύλων καταδίκη καθυποβάλλομεν»,

[Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σέλ. 354-355, ὡς καί : Α. Ἀλιβιζάτου, σέλ. 416-417].

Ἑρμηνεία

Καί τόν ὀγ’ Κανόνα τῶν Ἀποστόλων, τόν ἀφορίζοντα ἐκείνους ὅπου μεταχειρισθοῦν εἰς ὑπηρεσίαν κοινήν καί ἀνίερον ἱερόν σκεῦος, ἤ ἄμφιον, τινές παρεξηγοῦντες ἔλεγον· ὅτι δέν εἶναι καθαιρέσεως ἄξιοι οἱ τό ἔνδυμα τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ὑποκάμισον, ἤ ἄλλον ἱμάτιον ἐδικόν τους κατασκευάζοντες, ἤ τό ἅγιον Ποτήριον, καί τόν σεπτόν δίσκον καί τά ἄλλα θειότατα σκεύη τά ἐν τῷ βήματι εἰς τήν χείρα αὐτῶν ἐξοδιάζοντες ἤ μολύνοντες μέ ἀνίερον μεταχείρισιν, ἐπειδή οἱ Ἀπόστολοι ἀφορίζουσι μόνον τούς ποιοῦντας ταῦτα, καί ὄχι καθαιρούσι. Διορίζει λοιπόν ὁ παρών Κανών, ὅτι οἱ ταῦτα λέγοντες, στρεβλούσι τόν Ἀποστολικόν Κανόνα, καί κατά τά πάθη αὐτόν τοῦτον παρερμηνεύουσι. Διό ὁ Κανών ἀφορίζη ἐκείνους, ὁπού ὄχι ἁρπάσουν, ἀλλά μόνον νά μεταχειρισθοῦν εἰς κοινήν ὑπηρεσίαν τά ἔξω του βήματος ἁγιασθέντα μόνον σκεύη μέ τήν εἰς τόν ναόν ἀφιέρωσιν, πῶς δέν εἶναι ὑπεύθυνοι, ὄχι μόνον εἰς καθαίρεσιν, ἀλλά καί εἰς τήν ἐσχάτην δυσσέβειαν ἐκεῖνοι ὅπου καί ἁρπάσουν, καί μέ κοινᾶς καί ἀκαθάρτους χρήσεις καταμολύνουν αὐτά τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, Ποτήρια λέγω καί θείους δίσκους, καί ἄλλα ὅμοια, διά μέσου τῶν ὁποίων ἐπιτελοῦνται τά φοβερά καί φρικτά μυστήρια; Λοιπόν ὅποιος ἱερωμένος ἁρπάση τά ἐν τῷ θυσιαστηρίω εὑρισκόμενα ἅγια σκεύη καί ἄμφια, ἤ τά μεταχειρισθῆ εἰς ὑπηρεσίαν ἀνίερον, οὗτος παντελῶς νά καθαίρεται, ἐπειδή ἡ ἁρπαγή αὔτη εἶναι διά νά εἰποῦμεν ἔτσι) ἁγιοσυλία (ἤτις μεγαλητέρα εἶναι ἀπό τήν ἁπλῶς ἱεροσυλίαν), ἡ δέ ἀνίερος αὔτη ὑπηρεσία εἶναι βεβήλωσις καί μολυσμός τῶν ἁγίων. Τούς δέ τά ἔξω του ἁγίου βήματος εὑρισκόμενα σκεύη ἤ ἄμφια μεταχειριζομένους εἰς ὑπηρεσίαν κοινήν ἐδικήν τῶν, ἤ εἰς ἄλλους τά δίδουν διά νά τά μεταχειρισθοῦν ἐκεῖνοι, καί ὁ Κανών τῶν Ἀποστόλων , καί ἠμεῖς ἀφορίζομεν (2)· τούς δέ μέ τελειότητα ταῦτα ἁρπάζοντας εἰς τήν καταδίκην τῶν ἱεροσύλων ὑποβάλλομεν. Ἀναγνωθι καί τόν ὀγ’ αὐτόν Ἀποστολικόν.

{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, σελίδες 355 καί 356).

Κατά τόν ΜΕ’ Ἀποστολικόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

«Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος αἱρετικοῖς συνευξάμενος, μόνο ἀφοριζέσθω, εἰ δέ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς ὡς Κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τί, καθαιρείσθω».

Ἑρμηνεία

Ὁ παρών Κανών διορίζει, ὅτι ὅποιος Ἐπίσκοπος , ἤ Πρεσβύτερος , ἤ Διάκονος ἤθελε συμπροσευχηθῆ μοναχά, ἀλλ’ ὄχι καί νά συλλειτουργήση μέ αἱρετικούς ἄς ἀφορίζηται. Ἐπειδή ὅποιος μέ τούς ἀφωρισμένους συμπροσεύχηται (καθώς οἱ τοιοῦτοι εἶναι οἱ αἱρετικοί), πρέπει νά συναφορίζηται καί αὐτός, κατά τόν ἰ’. τῶν αὐτῶν Ἀποστόλων. Εἰ δέ καί ἐσυγχώρησεν εἰς τούς αἱρετικούς αὐτούς νά ἐνεργήσουν κανένα λειτούργημα, ὡσάν Κληρικοί , ἄς καθαίρηται, ἐπειδή ὁποῖος Κληρικός συλλειτουργήσει μέ καθηρημένους (καθώς οἱ τοιοῦτοι εἶναι καί οἱ αἱρετικοί, κατά τόν β’. καί δ’. τῆς γ’.) συγκαθαιρεῖται καί αὐτός, κατά τόν ἴα’. ὧν Ἀποστόλων. Πρέπει γάρ τούς αἱρετικούς νά μισοῦμεν καί νά ἀποστρεφώμεθα, ἀλλ’ ὄχι ποτέ νά συμπροσευχώμεθα μέ αὐτούς ἤ νά συγχωροῦμεν εἰς αὐτούς νά ἐνεργήσουν τί Ἐκκλησιαστικόν λειτούργημα, ἤ ὡς κληρικοί, ἤ ὡς ἱερεῖς.

{{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίδες 50 & 51}.

Κατά τόν ΞΕ’ Ἀποστολικόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

«Εἰ τίς κληρικός, ἤ Λαικός εἰσέλθοι εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων, ἤ αἱρετικῶν, προσεύξασθαι, καί καθαιρείσθω, καί ἀφοριζέσθω» (3)

{{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σέλ.84}.

Κατά τόν Στ’ ἐν Λαοδικεία Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

«Περί του, μή συγχωρεῖν τοῖς αἱρετικοῖς εἰσιέναι εἰς τόν οἶκον τοῦ Θεοῦ, ἐπιμένοντας τή αἱρέσει».

Ἑρμηνεία

Ὁ διορισμός τοῦ παρόντος Κανόνος εἶναι, νά μήν ἔχουν ἄδειαν οἱ αἱρετικοί νά ἐμβαίνουν μέσα εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ, τόν ὑπό ὀρθοδόξων κρατούμενον, ἐάν ἐπιμένουν εἰς τήν αἵρεσιν, καί δέν θέλουν νά ἐπιστραφοῦν. Ἀναγνωθι καί τόν μέ’. Ἀποστολικόν

{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σέλ.422}.

Κατά τόν ΛΒ’ ἐν Λαοδικεία Ἱερόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

« Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικῶν εὐλογίας λαμβάνειν, αἴτινες εἰσίν ἀλογίαι μᾶλλον, ἤ εὐλογίαι.»

Ἑρμηνεία

Δέν πρέπει κατά τόν παρόντα Κανόνα νά λαμβάνη τινάς Χριστιανός εὐλογίαν ἀπό τούς αἱρετικούς, ἐπειδή αὖται δέν εἶναι εὐλογίαι, ἀλλά μᾶλλον ἀλογίαι. Ὅρα καί τόν μέ’ Ἀποστολικόν.

{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σέλ.433}.

Κατά τόν ΛΓ’ ἐν Λαοδικεία Ἱερόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

« Ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς, ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι.»

Ἑρμηνεία

Διορίζει οὗτος ὁ Κανών νά μήν συμπροσευχώμεθα οὔτε μέ τούς αἱρετικούς, ἤτοι τούς σφάλλοντας περί τήν πίστιν, οὔτε μέ τούς σχισματικούς, ἤτοι τούς κατά τήν πίστιν μέν ὀρθοδόξους ὄντας, χωριζομένους δέ ἀπό τήν καθολικήν Ἐκκλησίαν διά τίνας παραδόσεις καί ἔθισμα ἰάσιμα κατά τόν ἅ. τοῦ Βασιλείου. Ὅρα καί τόν μέ’ Ἀποστολικόν.

{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σέλ.433}.

Κατά τόν ΛΔ’ ἐν Λαοδικεία Ἱερόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

« Ὅτι οὐ δεῖ πάντα Χριστιανόν ἐγκαταλείπειν Μάρτυρας Χριστοῦ, καί ἀπιέναι πρός τούς ψευδομάρτυρας, τούτ΄ ἔστιν αἱρετικῶν, ἤ αὐτούς πρός τούς προειρημένους, αἱρετικούς γινομένους· οὗτοι γάρ ἀλλότριοί του Θεοῦ τυγχάνουσιν. Ἔστωσαν οὔν ἀνάθεμα οἱ ἀπερχόμενοι πρός αὐτούς.»

Ἑρμηνεία

Ὁ μέν θ’. Κανών τῆς παρούσης, κατά τόν Βαλσαμῶνα, ἀφορίζει μόνο τούς πηγαίνοντας εἰς τά μνήματα τῶν ψευδομαρτύρων τῶν αἱρετικῶν, ἐπειδή αὐτοί ἐπῆγαν πλανηθέντες, μέ τό νά ἤλπισαν, ὅτι ἔχουν νά λάβουν βοήθειαν τινά ἀπό αὐτούς εἰς τάς ἀσθενείας τῶν, ὁ δέ παρών ἀναθεματίζει τούς πηγαίνοντας εἰς αὐτά, ἐπειδή ἀφήκαν μέν τούς ἀληθεῖς Μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ καί ἐχωρίσθησαν ἀπό τόν Θεόν ἐπῆγαν δέ εἰς τούς ψευδομάρτυρας αὐτούς μέ ὅλων αὐτῶν τήν ψυχήν καί διάθεσιν, ὅθεν καί κατά τήν διάφορον αὐτῶν διάθεσιν, διαφόρως καί παρά τῶν Κανόνων ἐπετιμήθησαν. Ὅρα καί τόν μέ’ Ἀποστολικόν.

{{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σέλ.433}

Κατά τόν Θ’ ἐν Λαοδικεία Ἱερόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

«Περί του, μή συγχωρεῖν εἰς τά κοιμητήρια, ἤ εἰς τά λεγόμενα μαρτύρια πάντων τῶν αἱρετικῶν ἀπιέναι τούς τῆς Ἐκκλησίας, εὐχῆς ἤ θεραπείας ἕνεκα, τοιούτους, ἐάν ὦσι πιστοί, ἀκοινωνήτους γίνεσθαι μέχρι τινός, μετανοοῦντας δέ, καί ἐξομολογουμένους ἐσφάλθαι, παραδέχεσθαι.

Ἑρμηνεία

Ὄχι μόνον οἱ αἱρετικοί δέν πρέπει νά ἐμβαίνουν εἰς τάς ἐκκλησίας τῶν ὀρθοδόξων, ἀλλ’ οὐδέ οἱ ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι οἱ πιστοί λαικοί ὀρθόδοξοι πρέπει νά πηγαίνουν εἰς τά κοιμητήρια τῶν αἱρετικῶν , ὅπου τινές ὀνομαστοί παρά τοῖς αἱρετικοῖς ἐνεταφιάσθησαν, ἤ εἰς τούς οἴκους, ὅπου μάρτυρες τῶν αἱρετικῶν ἐτάφησαν· πολλοί γάρ καί ἀπό τούς αἱρετικούς ἐν τῷ καιρῶ τοῦ διωγμοῦ καί τῆς εἰδωλολατρίας μέχρι θανάτου ἐκαρτέρησαν, τούς ὁποίους μάρτυρας ὠνόμασαν οἱ ὁμόδοξοι αὐτῶν. Ἀλλ’ οὐδέ οἱ ὀρθόδοξοι, λέγω, Χριστιανοί πρέπει νά πηγαίνουν εἰς αὐτούς ἤ διά νά προσευχηθοῦν, ἤ διά θεραπείαν, ἤγουν ἤ διά νά τούς τιμήσουν ἤ διά νά ζητήσουν ἰατρείαν ἀπό αὐτούς εἰς τάς ἀσθενείας τῶν. Ὅσοι δέ τοῦτο ἤθελαν κάμη, διορίζει ὁ παρών Κανών νά ἀφορίζωνται πρός καιρόν, ἕως ὁπού μετανοήσουν καί νά ἐξομολογηθοῦν ὅτι ἔσφαλαν. Ὅρα καί τόν μέ’ Ἀποστολικόν.

{{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίδες 423 & 424}.

Κατά τόν ΛΖ’ ἐν Λαοδικεία Ἱερόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

«Ὅτι οὐ δεῖ παρά τῶν Ἰουδαίων ἤ αἱρετικῶν τά πεμπόμενα ἑορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνεορτάζειν αὐτοῖς»

Ἑρμηνεία

Δέν πρέπει, κατά τόν Κανόνα τοῦτον, νά λαμβάνη τινάς Χριστιανός ὀρθόδοξος τά δῶρα ὅπου στέλλουσιν εἰς αὐτούς οἱ Ἰουδαῖοι καί αἱρετικοί, ὅταν ἔχουν τάς ἐορτᾶς τῶν, ἀλλ’ οὔτε νά συνεορτάζη ὅλως αὐτοῖς. Ὅρα καί τόν μέ’ καί ὁ’. Ἀποστολικόν.

{{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίς 435}.

Κατ’ ἀναλογίαν κατά τόν Θ’ Τιμοθέου Ἀλεξανδρείας Ἱερόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

«Εἰ ὀφείλει κληρικός εὔχεσθαι παρόντων Ἀρειανῶν, ἤ ἄλλων αἱρετικῶν; ἤ οὐδέν αὐτόν βλάπτει, ὁπόταν καί αὐτός ποιῆ τήν εὐχήν , ἤγουν τήν προσφοράν;»

Ἀπόκρισις

«Ἐν τή θεία ἀναφορά ὁ Διάκονος προσφωνεῖ πρό τοῦ ἀσπασμοῦ. « Οἱ ἀκοινώνητοι περιπατήσατε.» Οὐκ ὀφείλουσιν, οὔν παρεῖναι, εἰ μή ἄν ἐπαγγέλλωνται μετανοεῖν καί ἐκφεύγειν τήν αἵρεσιν.

Ἑρμηνεία

«Ἐρωτήθη ὁ Πατήρ οὗτος, ἄν πρέπη ὁ Ἱερεύς νά προσφέρη ἀναίμακτον ἱερουργίαν, ὅταν ἦναι παρόντες Ἀρειανοί καί ἁπλῶς αἱρετικοί, καί ἀποκρίνεται, ὅτι ἐν τῷ καιρῶ τῆς ἱερουργίας ὁ Διάκονος φωνάζει νά ἔκβουν ἔξω του ναοῦ ὅσοι εἶναι Κατηχούμενοι, λέγων· Ὅσοι κατηχούμενοι προέλθετε (τοῦτο γάρ δηλοί τό, οἱ ἀκοινώνητοι περιπατήσατε). Ἀνίσως λοιπόν, ὅσοι δέν εἶναι κατηχούμενοι δέν συγχωροῦνται νά σταθοῦν ἐν τῷ καιρῶ, ὅταν θά γίνεται ἡ θεία λειτουργία, πόσω μᾶλλον οἱ αἱρετικοί; ἔξω μόνον ἄν ὑποσχωνται νά μετανοήσουν καί νά φύγουν ἀπό τήν αἵρεσιν· πλήν καί τότε πάλιν δέν πρέπει νά ἀφίνωνται μέσα εἰς τόν ναόν, ἀλλά νά στέκωνται ἔξω μέ τούς Κατηχουμένους. Εἰ δέ τοιουτοτρόπως δέν ὑπόσχονται, οὐδέ ἀλλά νά στέκωνται ἔξω μέ τούς Κατηχουμένους. Εἰ δέ τοιουτοτρόπως δέν ὑπόσχονται, οὐδέ μέ τούς Κατηχουμένους συγχωροῦνται νά στέκουν, ἀλλά νά ἀποδιώκωνται κατά τόν Βαλσαμῶνα.»

{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίς 670}

Κατ’ ἀναλογίαν κατά τόν ΜΣΤ’ Ἀποστολικόν Ἱερόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

«Ἐπίσκοπον, ἤ Πρεσβύτερον αἱρετικῶν, δεξαμένους Βάπτισμα, ἤ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάσσομεν, τίς γάρ συμφώνησις Χριστῷ πρός βελίαρ; ἤ τίς μερίς πιστοῦ μετά ἀπίστου;”

Ἑρμηνεία

Οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει νά ἀποστρέφωνται τούς αἱρετικούς, καί τάς τῶν αἱρετικῶν τελετᾶς. Μᾶλλον δέ αὐτοί, οἱ αἱρετικοί δήλ. πρέπει νά ἐλεγχωνται καί νά νουθετῶνται ἀπό τούς Ἐπισκόπους καί Πρεσβυτέρους, μήπως ἤθελαν καταλάβουν καί ἐπιστρέψουν ἀπό τήν πλάνην τῶν. Διά τοῦτο ὁ παρών Κανών διορίζει ὅτι, ὅποιος Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος ἤθελεν ἀποδεχθῆ ὡς ὀρθόν καί ἀληθινόν τό βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν (1) ἤ τήν πάρ΄ αὐτῶν προσαγομένην θυσίαν, ὁ τοιοῦτος, προστάζομεν νά καθαιρεθῆ. Ἐπειδή ποίαν συμφωνίαν ἔχει ὁ Χριστός μέ τόν διάβολον; ἤ ποίαν μερίδα ἔχει ὁ πιστός μέ τόν ἄπιστον; Διότι ἐκεῖνοι ὅπου δέχονται τά παρά τῶν αἱρετικῶν ἤ τά ὅμοια φρονήματα ἐκείνων ἔχουσι καί αὐτοί, ἤ τό ὀλιγώτερον δέν ἔχουσι προθυμίαν νά ἐλευθερώνουν αὐτούς ἀπό τήν κακοδοξίαν τῶν. Οἱ γάρ συνευδοκοῦντες εἰς τάς ἐκείνων τελετᾶς, πῶς δύνανται νά ἐλέξουσιν αὐτούς διά νά παραιτήσουν τήν κακόδοξον καί πεπλανημένην τῶν αἵρεσιν;»

{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίδες 51, 52, 53 καί 54).

Κατ’ ἀναλογίαν κατά τόν ΜΖ’ Ἀποστολικόν Ἱερόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

«Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος τόν κατά ἀλήθειαν ἔχοντα βάπτισμα, ἐάν ἄνωθεν βαπτίση ἤ τόν μεμολυσμένον παρά τῶν ἀσεβῶν μή βαπτίση, καθαιρείσθω, ὡς γελῶν τόν σταυρόν, καί τόν τοῦ Κυρίου θάνατον, καί μή διακρίνων ἱερέας ψευδοιερέων».

Ἑρμηνεία

Ἕνα βάπτισμα εἶναι παραδεδομένον εἰς ἠμᾶς τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς, τόσον ἀπό τόν Κύριόν μας, ὅσον καί ἀπό τούς Θείους Ἀποστόλους, καί ἁγίους Πατέρας, ἐπειδή καί ἕνας ἐστάθη ὁ σταυρός καί ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου, εἰς τῶν ὁποίων τόν τύπον τό βάπτισμα γίνεται. Διά τοῦτο ὁ παρών Ἀποστολικός Κανών διορίζει, ὅτι ὅποιος Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος ἤθελε βαπτίση δευτέραν φορᾶν ἄνωθεν καί ἐξ ἀρχῆς, ὡσάν τόν τελείως ἀβάπτιστον ἐκεῖνον ὁπού ἐβαπτίσθη ἀληθῶς κατά τήν διαταγήν τοῦ Κυρίου, καί τῶν Ἀποστόλων, καί τῶν θείων Πατέρων, ἀπαραλλάκτως δηλαδή καθώς βαπτίζονται οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὁ τοιοῦτος ἄς καθαίρηται, ἐπειδή μέ τόν δεύτερον αὐτόν ἀναβαπτισμόν, ἀνασταυρόνει καί παραδειγματίζει τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον ἀδύνατον λέγει ὁ Παῦλος, καί δευτερόνει τόν θάνατον τοῦ Κυρίου, τοῦ ὁποίου πλέον ὁ θάνατος δέν κυριεύει, κατά τόν ἴδιον Παῦλον. (1) Ὁμοίως καί ὅποιος Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος δέν ἤθελε βαπτίση μέ τό τῆς καθολικῆς Ἐκκλησίας βάπτισμα τόν μεμολυσμένον, ἤτοι βαπισθέντα παρά τῶν ἀσεβῶν , ἤγουν τῶν αἱρετικῶν ἄς καθαίρεται, ἐπειδή καί περιπαίζη τόν σταυρόν, καί τόν θάνατον τοῦ Κυρίου, νομίζωντας κακῶς καί σφαλερῶς, ὅτι τό μεμολυσνμένον καί συγχαμερόν βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, εἶναι τύπος τοῦ σταυροῦ καί τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου, τό ὁποῖον δέν εἶναι, καί διά τοῦτο ἀποδέχεται αὐτό, καί ἔχει ἴσον μέ τό βάπτισμα τῶν ὀρθοδόξων. Καί πρός τούτοις, ἐπειδή καί δέν διακρίνει τούς ἀληθεῖς ἱερεῖς τῶν ὀρθοδόξων, ἀπό τούς ψευδεῖς ἱερεῖς τῶν αἱρετικῶν, ἀλλ’ ἴσου καί τούς δύω ὡς ἀληθεῖς ἀποδέχεται. Οὔτε γάρ τό μυσαρόν βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν κάμνει Χριστιανούς ἀληθεῖς τους εἰς αὐτό βαπτιζομένους, οὔτε ἡ χειροτονία αὐτῶν κάμνει ἀληθεῖς ἱερεῖς τούς χειροτονουμένους, κατά τόν ξή’. Ἀποστολικόν. Σημείωσαι δέ ὅτι, ὡς εἴπομεν, εἰς τύπον τοῦ σταυροῦ καί τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου τό ἅγιον Βάπτισμα γίνεται. » Ὅσοι γάρ φησίν ὁ Παῦλος, εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν, εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν. Καί συνετάφημεν οὔν αὐτῶ διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον. Καί σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ. Ἀλλά καί ὁ σταυρός βάπτισμα ὠνομάσθη ὑπό τοῦ Κυρίου, κατά τόν Χρυσόστομον εἰπόντος· « Τό βάπτισμα, ὅ ἐγώ βαπτίζομαι, βαπτισθήσεσθε. «Καί πάλιν. » Βάπτισμα ἔχω βαπτισθῆναι, καί πῶς συνέχομαι ἕως οὗ τελεσθῆ».

{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίδες 55, 56, 57 καί 58).

Κατά δέ τόν ΖΩΝΑΡΑΝ « Οἱ αἱρέσεσι περιπεσόντες καί μένοντες ἐν αὐταῖς τῆς Ἐκκλησίας ἐξοστρακίζονται, ὡς ταύτης ἀλλότριοι»

Κατά δέ τόν ΑΡΙΣΤΗΝΟΝ «Αἱρετικοῖς τό ἱερόν ἀνεπίβατον· οὐ συγχωροῦνται αἱρετικοί εἰς τόν οἶκον Θεοῦ εἰσιέναι...»

{Γ.Ράλλη- Μ.Ποτλή, «Σύνταγμα θείων καί ἱερῶν Κανόνων»», τόμος γ’, Ἀθῆναι 1853, σέλ.176}.

Κατά δέ τόν θεῖον Ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν Παῦλον, τήν στήλην τοῦ ὁποίου ἐπιθυμεῖ νά προσκυνήσει ὁ Πάπας « ... ἄνθρωπον αἱρετικόν, μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν πλέον παραιτού εἰδῶς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ἀξιοκατάκριτος...» (Ἐπιστολή Ἄπ.Παύλου πρός Τίτον Γ’ 10).

Κατά τόν ΟΣΤ΄ τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐπιτάσσοντος ὅτι:

«Ὅτι οὐ χρή ἔνδον τῶν ἱερῶν περιβόλων καπηλεῖον, ἤ τά διά βρωμάτων εἴδη προτιθέναι, ἤ ἑτέρας πράσεις ποιεῖσθαι, τό σεβάσμιόν της ἐκκλησίας φυλάσσοντας. Ὁ γάρ Σωτήρ ἠμῶν καί Θεός, διά τῆς ἐν σαρκί πολιτείας παιδαγωγῶν ἠμᾶς, μή ποιεῖν τόν οἶκον τοῦ Πατρός αὐτοῦ ἐμπορίου οἶκον παρεκευλεύσατο· ὅς καί τῶν κολλυβιστῶν τό κέρμα ἐξέχεε, καί τούς τό ἱερόν κοινοποιοῦντας ἀπήλασεν. Εἰ τίς οὔν ἐπί τῷ προκειμένω ἁλῶ πλημμελήματι, ἀφοριζέσθω».

Κατ’ ἀναλογίαν ὁ ΠΗ’ τῆς Πενθέκτης ὠσαύτως Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁρίζει ὅτι:

«Μηδείς ἔνδον ἱεροῦ ναοῦ κτῆνος τό οἰονοῦν εἰσαγέτω· ἐκτός εἰμή τίς ὁδοιπορῶν, μεγίστης καταλαβούσης ἀνάγκης, οἰκίστου καί καταγωγῆς ἀπορῶν, ἐν τῷ τοιούτω καταλύσει ναῶ. Διά γάρ τό μή τό κτῆνος ἔνδον εἰσενεχθῆναι, αὐτό μέν, ἔστιν ὄτε, διαφθαρήσεται· ὁ δέ, τή τοῦ ὑποζυγίου ἀποβολή, καί τῷ ἐντεῦθεν ἀπόρως ἔχειν τῆς ἐπί τήν ὁδοιπορίαν ὁρμῆς, θανάτου κινδύνω παραδοθήσεται· τό γάρ σάββατον διά τόν ἄνθρωπον γενέσθαι ἐκδιδασκόμεθα· ὥστε διά πάντων προτιμητέαν ἠγεῖσθαι τήν τοῦ ἀνθρώπου σωτηρίαν τέ καί ἀπάθειαν. Εἰ δέ τίς φωραθείη χωρίς ἀνάγκης, ὡς εἴρηται, κτῆνος εἰσάγων ἐν ἱερῶ, εἰ μέν κληρικός εἴη, καθαιρείσθω· εἰ δέ λαϊκός, ἀφοριζέσθω».

Ἑρμηνεία

Ἐμποδίζει ὅ παρών Κανών τό νά ἔμβαζη τινάς κάθε εἶδος ζώου μέσα εἷς

ἱερόν Ναόν. Τιμῆς γάρ ἄξια εἴσι τά ἱερά καί σεβασμιότητος, ἔξω μόνον

ἀνίσως ἕν ὁδοιπορία τινάς εὐρισκόμενος, καί ἀνάγκη χειμῶνος μεγάλου τυχόν, καί βροχῆς ραγδαίας, καί μή ἔχων πού νά καταφύγη, ἐμβάση τό κτῆνος τοῦ εἷς αὐτόν, ἴνα μή, τό μέν ζῶον ἔξω μείναν διαφθαρῆ, αὐτός δέ κινδυνεύση εἰς θάνατον, ὡς μή δυνάμενος νά ὁδοιπορήση τό ἑξῆς τοῦ δρόμου μέ τούς ἰδίους του πόδας ἡ καί ὡς λυπηθεῖ, ὡς μή ἔχων τόν τρόπον νά ἀγοράση ἄλλο. Φέρει δέ ὁ Κανών καί μαρτυρίαν ἐκ τῆς Γραφῆς, ἤτις λέγει, ὅτι τό Σάββατον ἐγένετο διά τόν ἄνθρωπον. Νοεῖται δέ τοῦτο διχῶς , ἤ ὅτι καθώς τό Σάββατον ἔδιωρισθη ἀπό τόν νόμον διά νά ἀναπαυθῆ ὁ δοῦλος, καί τό ὑποζύγιον τοῦ ἄνθρωπου, καί ἐκ τῆς ἀναπαύσεως ταύτης νά ἠμπορῆ νά ὑπηρετῆ τόν αὐθέντην του· τοιουτοτρόπως καί ἡ ἐν τῷ Ἵερω αὔτη ἀνάπαυσις τοῦ ζώου δέν γίνεται διά τό ζῶον, ἀλλά διά τόν ἄνθρωπον τόν ἔχοντα τό ζῶον ἡ ὅτι, καθώς ἡ ἀργία τοῦ Σαββάτου ἐλύετο διά νά ποτισθοῦν τά ζῶα (Λούκ. Κέφ. ἰγ’.) ἤ διά νά εὔγουν ἀπό τόν βόθηνον, ὅπου τυχόν ἐν Σαββάτω ἐπιπτον, ἴνα ἐκ τούτων δουλεύεται ὁ ἄνθρωπος, οὕτω λύεται καί ἡ τιμή τοῦ Ἱεροῦ διά τήν σωτηρίαν τοῦ ἔχοντος τό ζῶον ἀνθρώπου. Ἐάν δέ τίνας χωρίς τοιαύτης ἀνάγκης ἐμβάση κτῆνος οἱονδήποτε εἰς Ἱερόν Κληρικός μενώων, ἄς καθαίρεται, λαικός δέ, ἄς ἀφορίζεται. Ἀναγνωθι καί τῆς αὐτῆς ταύτης ς’ τόν ὀδ’. Κανόνα.

{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίδες 296 καί 297).

Ὑπογραμμίζεται ὅτι ἡ καθιέρωσις τῶν Ἱερῶν Ναῶν δί’ ἁγίων λειψάνων προβλέπεται ὑπό τοῦ Ζ΄ Ἱεροῦ Κανόνος τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, κατά τόν ὁποῖον:

«Ἔφη Παῦλος ὁ θεῖος Ἀπόστολος· Τινῶν ἀνθρώπων αἵ ἁμαρτίαι πρόδηλοι εἰσι· τισί δέ καί ἐπακολουθούσιν. Ἁμαρτιῶν οὔν προκαταλαμβανουσῶν, καί ἔτεραι ἁμαρτίαι ἕπονται ταύταις. Τή οὔν ἀσεβεῖ αἱρέσει τῶν χριστιανοκατηγόρων καί ἄλλα ἀσεβήματα συνηκολούθησαν. Ὥσπερ γάρ τήν τῶν σεπτῶν εἰκόνων ἀφείλοντο ὄψιν ἐκ τῆς ἐκκλησίας, καί ἕτερα τινά ἔθη παραλελοίπασιν, ἅ χρή ἀνανεωθῆναι, καί κατά τήν ἔγγραφον καί ἄγραφον θεσμοθεσίαν οὕτω κρατεῖν. Ὅσοι οὔν σεπτοί ναοί καθιερώθησαν ἐκτός ἁγίων λειψάνων μαρτύρων, ὁρίζομεν ἐν αὐτοῖς κατάθεσιν γίνεσθαι λειψάνων μετά τῆς συνήθους εὐχῆς. Ὁ δέ ἄνευ ἁγίων λειψάνων καθιερῶν ναόν, καθαιρείσθω, ὡς παραβεβηκῶς τάς ἐκκλησιαστικᾶς παραδόσεις».

Ἑρμηνεία

Τό ἀποστολικόν τοῦτο ρητόν ὁ μέν Μέγας Βασίλειος ἄλλως ἠρμήνευσεν, ἡ δέ παροῦσα Σύνοδος ἁπλοικώτερον αὐτό ἐξέλαβε, λέγουσα, ὅτι εἰς τάς προλαβούσας ἁμαρτίας ὅπου κάνει τινάς ἀκολουθούσι καί ἄλλαι ἁμαρτίαι, καθώς συνέβη εἷς τους χριστιανοκατηγόρους εἰκονομάχους, οἵτινες καθώς ἐστέρησαν τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τάς ἁγίας εἰκόνας, ἔτσι καί ἀλλά τινά τῆς ¨Ἐκκλησίας κατεφρόνησαν καί ἀπέβαλον, τά ὁποία πρέπει νά ἀνανεωθοῦν, ἴνα καί ἡ ἔγγραφος θεσμοθεσία καί ἡ ἄγραφος (1) παράδοσις κρατῆ. Λοιπόν ὅσοι θεῖοι ναοί καθιερώθησαν χωρίς μαρτυρικά λείψανα ἀπό αὐτούς, εἰς τούτους νά κατατίθωνται ταῦτα, λεγομένης καί τῆς περί τούτων διαλαμβανούσης ἐν τοῖς ἐγκαινίοις εὐχῆς (2) ὅποιος δέ Ἀρχιερεύς εἰς τό ἑξῆς, χωρίς ἁγίων λειψάνων μαρτυρικῶν καθιερῶσοι ναόν, οὗτος ὡς παραβάτης, τῶν ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων, ἄς καθαίρεται.

{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίς 328)

Κατά τόν Ἱερό Κανόνα ΠΒ΄ τοῦ αὐτοῦ Μεγάλου καί Ἁγίου Πατρός, ὁρίζοντος ὅτι:

«Καί περί τῶν ἐπιορκησάντων, εἰ μέν ἐκ βίας καί ἀνάγκης παρέβησαν τούς ὅρκου, κουφοτέροις ὑπόκεινται ἐπιτιμίοις, ὥστε μετά ἕξ ἔτη αὐτούς πάντως δεκτούς εἶναι. Οἱ δέ ἄνευ ἀνάγκης προδόντες τήν ἑαυτῶν πίστιν, ἐν δυσίν ἔτεσι προσκλαύσαντες, καί ἐν δυσίν ἀκροασάμενοι, καί ἐν πέμπτω ἐν ὑποπτώσει εὐξάμενοι, καί ἐν δυσινάλλοις ἄνευ προσφορᾶς εἰς τήν κοινωνίαν τῆς προσευχῆς παραδεχθέντες, οὕτω τελευταῖον ἀξιόλογον δήλ. μετάνοιαν ἐπιδειξάμενοι, ἀποκατασταθήσονται εἰς τήν Κοινωνίαν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ».

{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίδες 629 καί 630}.

Κατά τόν Ἱερό Κανόνα ΞΔ΄ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἐπιτάσσοντος ὅτι:

«Ὁ ἐπίορκος ἐν δέκα ἔτεσιν ἀκοινώνητος ἔσται· δυσίν ἔτεσι προσκλαίων, τρισίν ἀκροώμενος, τέσσαρσιν ὑποπίπτων, ἐνιαυτόν συνεστῶς μόνον, καί τότε τῆς κοινωνίας ἀξιούμενος»

Ἑρμηνεία

Τόν ἐπίορκον ὁ παρών Κανών εἰς δέκα χρόνους ἐμποδίζει ἀπό τά Μυστήρια, καί διορίζει, δύω μέν νά προσκλαίη, τρεῖς δέ νά ἀκροᾶται, τέσσαρας νά ὑποπίπτη, ἕνα νά στέκεται μέ τούς πιστούς, καί ἔτσι νά μεταλαμβάνη. Ὁ ἐπίορκος δέ οὗτος νά νοηθῆ, ὅτι χωρίς ἀνάγκην ἐπιώρκησεν (1). Ὅρα yδ’ τῆς s’.

{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίς 622}

Ἰστέον, ὅτι τήν ἐπιορκίαν καταδικάζει αὐτή αὔτη ἡ Καινή Διαθήκη, Ματθαίου 5, 33: «Οὐκ ἐπιορκήσεις, ἀποδώσεις δέ τῷ Κυρίω τούς ὅρκους σου».

Κατά τόν ΟΔ’ Ἀποστολικόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

«Ἐπίσκοπον κατηγορηθέντα ἐπί τινι, παρά ἀξιοπίστων ἀνθρώπων, καλεῖσθαι αὐτόν ἀναγκαῖον ὑπό Ἐπισκόπων, καν μέν ἀπαντήση καί ὁμολογήση, ἤ ἐλεγχθείη ὁριζέσθω τό ἐπιτίμιον. Ἐάν δέ καλούμενος μή ὑπακούση, καλείσθω καί δεύτερον, ἀποστελλόμενων ἐπ’ αὐτόν δύω Ἐπισκόπων. Ἐάν δέ οὕτω μή ὑπακούση, καλείσθω καί τρίτον, δύω πάλιν Ἐπισκόπων ἀποστελλομένων πρός αὐτό, ἐάν δέ καί οὕτω καταφρονήσας, μή ἀπαντήση ἡ σύνοδος ἀποφαινέσθω κατ’ αὐτοῦ τά δοκούντα, ὅπως μή δόξη κερδαίνειν φυγοδικῶν.»

Ἑρμηνεία

Ἡ κατά Ἐπισκόπου κατηγορία, τήν ὁποίαν ἀναφέρει ὁ παρών Κανών, δέν εἶναι διά ὑπόθεσιν χρηματικήν, ἤτοι διά πράγμα ἴδιον τινός καί οἰκείαν μέμψιν, ὡς ὅτι ἠδικήθη τυχόν ἀπό τόν Ἐπίσκοπον, ἤ ἐπλεονεκτήθη, καθώς οὐ καλῶς ἠρμήνευσεν ὁ Βαλσαμῶν, ἀλλά διά ὑπόθεσιν Ἐκκλησιαστικήν, ἡ ὁποία δύναται νά κατασείση τό βαθμόν του. Καί πόθεν δῆλον; Ἀπό τούς ἀξιοπίστους ἀνθρώπους, τούς ὁποίους κατηγόρους εἰσάγει ὁ Κανών. Διότι ........ Καρθαγ. Οἱ δέ διά ἐκλησιαστικᾶς ὑποθέσεις κατηγοροῦντες αὐτόν, πρέπει νά ἦναι καί ὀρθόδοξοι καί ἀδιάβλητοι, εἴτουν ἀξιόπιστοι, ἄλλως γάρ εἰς κατηγορίαν οὐ παραδέχονται, κατά τούς αὐτούς Κανόνας. Δί΄ ὅ καί ὁ Ζωναρᾶς σύμφωνος φαίνεται μέ τήν τοιαύτην τοῦ Κανόνος ἐκδοχήν. Λέγει λοιπόν ὁ Κανών · ἀνίσως τινάς Ἐπίσκοπος ἤθελε κατηγορηθῆ ἀπό ἀξιοπίστους , καί ἀκατηγορήτους ἀνθρώπους, διά κανένα ἐκκλησιαστικόν ἔγκλημα, εἶναι ἀνάγκη νά καλῆται ἀπό τούς Ἐπισκόπους εἰς κρίσιν · καί ἐάν μέν ἔλθη καί ὁμολογήση αὐτός ἀφ’ ἑαυτοῦ, ὅτι εἶναι ἀληθής ἡ κατηγορία, ἤ ἀρνουμένου αὐτοῦ , ἄν ἀποδειχθῆ διά ἀναντιρρήτων ἐλέγχων ἀπό τούς κατηγόρους · τότε νά ὁρίζηται παρά τῶν ἐπισκόπων τό ὀφειλόμενον κατ’ αὐτοῦ ἐπιτίμιον. Ἀνίσως δέ καλεσθῆ, καί δέν ὑπακούση νά ἔλθη εἰς τήν κρίσιν, ἄς ἀποστέλλωνται πρός ἑαυτόν δύω Ἐπίσκοποι, καί ἄς τόν καλούσι καί δεύτερον. Ἐάν δέ πάλιν καί δέν ὑπακούση, ἄς ἀποστέλλωντα καί αὔθις δύω Ἐπίσκοποι πρός αὐτόν, καί ἄς τόν καλούσι καί τρίτον. Εἰ δέ τήν τρίτην φοράν καταφρονήση καί δέν ὑπάγη, εἰς τό ἑξῆς πλέον ἡ σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων ἄς ἀποφασίση κατ’ αὐτοῦ καί μή παρόντος, ἐκεῖνα ὁπού φανούσιν εἰς αὐτήν δίκαια καί νόμιμα εἰιμια, διά νά μή λογίζη ὅτι κερδαίνει μέ τοῦτο καί ὠφελεῖται, φεύγωντας τήν κρίσιν καί ἀναβάλλωντας τόν καιρόν.

{{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίδες 99, 100 καί 101}.

Κατά τόν ΟΕ’ Ἀποστολικόν Κανόνα διακελεύοντος ὅτι:

« Εἰς μαρτυρίαν τήν κατά Ἐπισκόπου, αἱρετικόν μή προσδέχεσθαι, ἀλλά μηδέ πιστόν ἕνα μόνον· ἐπί γάρ στόματος γάρ δύω, ἤ τριῶν μαρτύρων σταθήσεται πᾶν ρῆμα»

Ἑρμηνεία

Ὄχι μόνον οἱ κατηγοροῦντες τόν Ἐπίσκοπον δέν πρέπει νά εἶναι αἱρετικοί, ὡς εἴπομεν ἀνωτέρω, ἀλλ’ οὐδέ οἱ κατ’ αὐτοῦ μαρτυροῦντες, ἀλλ’ οὐδέ ἕνας καταμαρτυρῶν Ἐπισκόπου δεκτός ἐστι. Δί’ ὅ λέγει ὁ παρών Κανών, νά μή προσδέχηται εἰς τό νά μαρτυρίση κατά τοῦ Ἐπισκόπου αἱρετικός, ἀλλ’ οὐδέ ἕνας μόνος ὀρθόδοξος καί πιστός. Ἐπειδή εἶναι γεγραμμένον εἰς τόν Νόμον τόν παλαιόν. Ἐπί στόματος δύω μαρτύρων, ἤ τριῶν, θέλει σταθή καί βεβαιωθῆ κάθε λόγος καί κατηγορία ἀμφίβολος (1).

{Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, Θεσσαλονίκη 2003, σελίδες 101, 102 καί 103}.

Ἅγιοι Συνοδικοί,

EΠΕΙΔΗ αἵ ἀνωτέρω πράξεις τοῦ μηνυομένου κολάζονται σαφῶς ὑπό τῶν προρρηθέντων Θείων καί Ἱερῶν Κανόνων, ἀπό πλευρᾶς δέ Ἐκκλησιαστικῆς Δικονομίας ἐφαρμόζονται σχετικῶς αἵ διατάξεις τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἄρθρα 1 - 17, 18 ἅ’, β’, δ’, ε’, στ’, ιε’, 19 - 21, 22 Γ’, 23 - 29, 45 καί 55.

Συμφώνως δέ τῷ Καταστατικῶ Χάρτη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἄρθρο 22 Γ’ αἵ ποιναί «Ἐπί Ἐπισκόπων» εἶναι αἵ ἀκόλουθοι:

α’) Μομφή

β’) Στέρησις τοῦ δικαιώματος συνοδικοῦ μέλους

γ’) Στέρησις ἀδελφικῆς κοινωνίας

δ’) Περιορισμός ἐν μοναστηρίω τοῦ ὁποίου περιορισμοῦ τήν χρονικήν διάρκειαν ὁρίζει ἡ Ἱερά Σύνοδος

ε’) Ἀργία ἀπό πάσης ἱεροπραξίας, τῆς ὁποίας τήν χρονικήν διάρκειαν ὁρίζει ἡ Ἱερά Σύνοδος

στ’) Ἔκπτωσις

Ἅγιοι Συνοδικοί Σύνεδροι,

ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ἀνωτέρω ἀναφέρονται ἀναλυτικά αἵ ἐκτιθέμεναι πράξεις τοῦ μηνυομένου εὐελπιστοῦμεν ὅτι θά καταδειχθῆ ἡ δέουσα εὐαισθησία περί τήν ἐφαρμογήν τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί θά ἀπονεμηθῆ ἡ Κανονική δικαιοσύνη διά τῆς ἀποδόσεως τῶν Κανονικῶν ποινῶν εἰς τόν μηνυόμενον.

Ἅγιοι Συνοδικοί Σύνεδροι,

Ὡς κατά τήν μεγάλην ἐκείνην σύγχυσιν ἤτις ἐπικρατοῦσε εἰς τάς τάξεις τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων μετά τήν πτῶσιν τοῦ Ἑωσφόρου καί τοῦ τάγματος του ἀλλά καί τῶν ὑπολοίπων ἀγγελικῶν δυνάμεων οἵτινες τόν ἀκολούθησαν τό «ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ, ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ, ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΑΝΑΦΟΡΑΝ» τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ ἐπέφερεν ἠρεμίαν εἰς αὐτᾶς, τό ἴδιον ἐπιζητοῦμεν ὅπως ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐπιφέρει διά τῆς ἀποφάσεως της εἰς τό Χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς ἐκκλησίας τῆς Κύπρου τό ὁποῖο εἶναι ἕτοιμο νά ἐκραγεῖ ὡς ἡφαίστειον, διά τῆς ἐφαρμογῆς τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ἐπιστροφῆς ὅλων τῶν δοθέντων ἐκκλησιῶν καί παρεμποδίσεως τῆς τελέσεως πλέον οἱασδήποτε «ἀνιέρου καί μιαρᾶς λειτουργίας» ἐντός του ἱεροῦ ναοῦ τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς ὑπό οἱουδήποτε αἱρετικοῦ, Λατίνου, Ἀγγλικανοῦ, Μονοφυσίτου κ.λ.π, καί ἰδιαιτέρως ὑπό τοῦ Ἀντιχρίστου Πάπα, πολλῶ δέ μᾶλλον τῆς συμμετοχῆς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου νέας Ἰουστινιανῆς καί Πάσης Κύπρου κ.κ Χρυσοστόμου Β’ (ἐνόσω εὑρίσκεται εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν Θρόνον, εἰς οἱανδήποτε ἀνίερον καί μιαρᾶν συμμετοχήν μετά τήν τυχόν ἔλευσιν τοῦ Πάπα.

Ἐφόσον τελεσθοῦν ὅσα ἐπιζητούνται ὡς ἀνωτέρω οὐδεμίαν πλέον ἀπαίτησιν ἔχομεν κατ’αυτοῦ καί θά ἀποσύρωμεν τήν παροῦσαν.

Ἐν Πάφω τῆ 10η τοῦ μηνός Ἀπριλίου 2010.

Οι MHΝΥΟΝΤΕΣ:

Εὐαγγελία Πουλλά-Μακαρούνα

Δικηγόρος

Ανδρέας Μακαρούνας

Ἐπιχειρηματίας

ΠΡΟΤΕΙΝΩΜΕΝ ὅπως κληθούν ὡς μάρτυρες οἱ:

1) ………………............................

Νεόφυτος Εὐστρατίου

Ἐπιχειρηματίας, Λεωφόρος Ἀθηνῶν 13Α, 8270 Τρεμιθοῦσα, Πάφος

2) ……………….............................

Ἀνθοῦσα Χαραλάμπους

Ἰδιαιτέρα Γραμματεύς, Γωνία Γρηγόρη Αὐξεντίου & Χαράλαμπου Μούσκου, 4ος ὄροφος, γρ.405, 8010 Πάφος

Ἐπισυνάπτομεν:

1. Φωτοαντίγραφα τῶν ἄρθρων ἐκ τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου (1979) ἄτινα χρησιμοποιοῦνται ἐνταύθα.

2. Φωτογραφικό καί ἄλλο ὑλικό, ὅπως καί ἱστορικό της Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Κυριακῆς καί ἄλλες δημοσιεύσεις εἰς τίς ὁποῖες προβαίνουν εἰς τό διαδίκτυο οἱ Λατίνοι καί ἡ ἀναφορά τῶν σέ Λατινικό Πατριαρχεῖο τῶν Ἱεροσολύμων στήν Κύπρο (Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Κυριακῆς), ἐπίσης στά ἔγγραφα αὐτά ἐμφαίνονται οἱ λεπτομέρειες ἔλευσης τοῦ Πάπα, ἡμερομηνία, ὥρα, διαδικασία κ.λ.π.

3. Τήν δημοσιευθεῖσαν εἰς τήν ἰστοσελίδα τοῦ Βατικανοῦ ὁμιλίαν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ.κ.Χρυσοστόμου Β’ τήν 16^ην Ιουνίου 2007.

4. Φωτοαντίγραφα τῶν Ἱερῶν Κανόνων ἐκ τοῦ Πηδαλίου τῆς νοητῆς νηός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας τοῦ τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, (Θεσσαλονίκη 2003).

5. Φωτοαντίγραφα ἐκ τῆς συντόμου Ἱστορίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου (Ἐκκλησία Κύπρου, Ἑορτολόγιον, Τυπικαί Διατάξεις τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, 2010 καί προγενέστερα).

6. Φωτοαντίγραφα τῆς ἐφημερίδος Φιλελεύθερος καί Κόσμος τοῦ Ἐπενδυτή ημ. 4/4/2010.

7. Βενέδικτου Εγγλεζάκη: «Εἴκοσι Μελέται διά τήν Ἐκκλησίαν Κύπρου, Ἀθήνα, 1996 σελίς 277».