ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΣΕ Η ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ;

Στίς 29 Μαΐου τοῦ 2010 συμπληρώθηκαν 557 χρόνια ἀπό τήν ἀποφράδα ἡμέρα τοῦ Μαΐου πού ἡ ἔνδοξη πρωτεύουσα τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ἡ Κωνσταντινούπολη, ἔπεσε στά χέρια τῶν Τούρκων. Ἐξ ἀφορμῆς τούτου, σχεδόν ὅλες οἱ ἐφημερίδες εἶχαν σχετικά ἀφιερώματα ἀλλά καί ἄρθρα ἱστορικῶν πού ἀναφέρονταν στά αἴτια πού ὁδήγησαν στήν Ἅλωση, μέ προσεγγίσεις πού ἐξαντλοῦνταν στήν πολιτική καί στρατιωτική ὀπτική τοῦ θέματος. Γιά μᾶς, ὅμως τούς Χριστιανούς πού γνωρίζουμε ὅτι πηδαλιούχος τῆς ἱστορίας εἶναι ὁ Χριστός, ὑπάρχει καί μία ἄλλη πλευρά πού δέν τήν βλέπει «ὁ κόσμος» καί ἡ ὁποία εἶναι καί ἡ σημαντικότερη: Ἡ πνευματική διάσταση.

Διαβάζοντας τήν Ἁγία Γραφή καταλαβαίνουμε πώς ὁ Θεός δέν ἵσταται ἀπαθής τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, ἀλλά ὡς Δίκαιος Κριτής ἐπεμβαίνει ἀμείβοντας τήν ἀρετή καί τιμωρώντας τήν κακία βασιλέων καί λαῶν.

Δέν θά ἀναφερθοῦμε σέ περιπτώσεις κατά τίς ὁποῖες ὁ Κύριος ἐκδήλωσε τήν ὀργή του πάνω σέ λαούς ἄδικους, ἀλλά θά μνημονεύσουμε ὅτι, κατά καιρούς, προειδοποιοῦσε διά μέσου τῶν Προφητῶν τόν περιούσιο λαό Του, ὅτι ἄν ἀποστατήσει ἀπό τήν ὀρθή Πίστη ἤ τόν ἠθικό Νόμο, θά ἐπιτρέψει νά αἰχμαλωτιστεῖ ὁ Ἰσραήλ ἀπό βάρβαρους λαούς, ὅπως καί ἔγινε! (βλ. Δευτερονόμιον 28:15 καί 28:49-52, Ἱερεμία 5:15-19, Ἀμώς 6:14 καί ἄλλα).

Ξεφυλλίζοντας τίς ἱστορικές μαρτυρίες τῶν χρόνων τῆς Ἄλωσης διαπιστώνουμε ὅτι ἡ Πόλη, καί μαζί μ’ αὐτήν καί τό Βυζάντιο, ἔπεσε ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν τῶν κατοίκων της. Τό ἠθικό ἐπίπεδο τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ ἦταν ἄθλιο. Ἐν τούτοις ὁ Θεός δέν θά ἐπέτρεπε τήν καταστροφή, ἄν δέν συνέβαινε κάτι πολύ χειρότερο: Ἡ πτώση στό θέμα τῆς Πίστεως. Πολλές φορές στό παρελθόν πολιορκήθηκε ἡ βασιλεύουσα ἀπό τόν ἐχθρό καί μάλιστα ὑπό δυσμενέστερες συνθῆκες, ἀλλά πάντοτε ἡ Παναγία τήν σκέπαζε καί τήν βοήθουσε γιατί ὁ λαός δέν διαπραγματευόταν τήν Πίστη του. (Όχι όπως συμβαίνει σήμερα με τα συλλείτουργα Βαρθολομαίου-Πάπα και ο λαός απλά παρακολουθεί καί δεν καταλαβαίνει τι γίνεται)!!!

Ἔλεγε τή γνωστή ρήση: «καλύτερα τούρκικο φέσι παρά φράγκικη τιάρα»!

Ὅμως στίς 12 Δεκεμβρίου τοῦ 1452, μόλις πέντε μῆνες πρίν τήν Ἅλωση καί δεκατρία ἔτη μετά τήν ὑπογραφή τοῦ προδοτικοῦ ἐνωτικοῦ ὅρου τῆς Συνόδου τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, στό Ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας ἔγινε συλλείτουργο Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν στό ὁποῖο μνημονεύτηκε ὁ Πάπας καί ὁ λατινόφρονας Πατριάρχης Γρηγόριος (Η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται, και οι συνέπειες θα είναι οι ίδιες με την Πόλη)!

Τό ἀνίερο αὐτό συλλείτουργο ἔγινε γιά νά ἐπικυρώσει, ουσιαστικά, τήν «Ἕνωση». Προτίμησαν οἱ πρόγονοί μας τή συμμαχία τοῦ παναιρετικοῦ παπισμοῦ ἀπό τή συμμαχία τοῦ Θεοῦ, γι’ αὐτό καί «ἡ Πόλις ἑάλω».

Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ὁ μεγάλος αὐτός ἅγιος καί προφήτης λέγει τά ἑξῆς φοβερά λόγια: «Τριακόσιους χρόνους μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ μας, ἔστειλεν ὁ Θεός τόν ἅγιον Κωνσταντῖνον καί ἐστερέωσε βασίλειον χριστιανικόν καί τό εἶχαν χριστιανοί το βασίλειον 1150 χρόνους. Ὕστερα τό ἐσήκωσεν ὁ Θεός τό βασίλειον ἀπό τούς χριστιανούς καί ἤφερε τόν Τοῦρκο μέσα ἀπό τήν Ἀνατολήν καί τοῦ τό ἔδωκε διά ἐδικόν μας καλόν…Καί τί; Ἄξιος ἦτον ὁ Τοῦρκος νά ἔχη βασίλειον; Ἀλλά ὁ Θεός τοῦ τό ἔδωκε διά τό καλόν μας. Καί διατί δέν ἤφερεν ὁ Θεός ἄλλον βασιλέα…Διατί ἤξευρεν ὁ Θεός πώς τά ἄλλα ρηγάτα μᾶς βλάπτουν εἰς τήν Πίστιν, καί ὁ Τοῦρκος δέν μᾶς βλάπτει, ἄσπρα δώσ’ του καί καβαλλίκευσέ τον ἀπό τό κεφάλι. (Κοσμᾶ Αἰτωλοῦ Διδαχές, ἔκδ. Τῆνος, Ἀθήνα 1999, Διδαχή Ε΄, σελ. 269-270).

Ὁ Ἄγιος λέει ὅτι ὁ Θεός προτίμησε νά πέσει ὁ Ἑλληνισμός στά χέρια ἑνός τυραννικοῦ δυνάστη, γιατί εἶδε μέ τήν παντογνωσία Του ὅτι ἄν ἔμενε ἐλεύθερος θά πάθαινε κάτι ἀπείρως χειρότερο: Θά ἔχανε τήν ὀρθή Πίστη του καί θά ἐκλατινιζόταν!

Καί ἐρχόμαστε στό σήμερα καί ἐρωτοῦμε: Αὐτά δέν τά βλέπουν οἱ Οἰκουμενιστές Ἀρχιερεῖς πού ὁδηγοῦν τήν Ὀρθοδοξία στά χέρια τοῦ ἀντίχριστου Πάπα; Δέν διαβάζει τούς Ἁγίους ὁ λατινόφρων Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος; Δέν φοβάται μήπως μ’ αὐτά πού κάνει προκαλέσει τήν ὀργή τοῦ Θεοῦ καί θρηνήσουμε κι ἄλλες ἐθνικές συμφορές;

Τό 1920 τό Πατριαρχεῖο ἐξέδωσε τίς γνωστές αἱρετικές ἐγκυκλίους «Πρός τίς Ἁπανταχοῦ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίες» μέ τίς ὁποῖες ἀθετοῦσε τό δόγμα τῆς «Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας», ἀναγνωρίζοντας ἐκκλησιαστική ὑπόσταση στίς αἱρέσεις, δύο χρόνια ἀργότερα ἔγινε ἡ Μικρασιάτικη Καταστροφή.

Τό 1948 Πατριάρχης ἐξελέγη, μέ τή βοήθεια τῶν Ἀμερικάνων, ὁ Ἀθηναγόρας πού ἐντατικοποίησε τά οικουμενιστικά ἀνοίγματα. Τό 1955, καί παρά τήν διεθνή ἀναγνώριση πού ἀπέκτησε, ἔλαβαν χώρα τά θλιβερά γεγονότα τῆς Πόλης, μετά τά ὁποῖα 250.000 μέλη τῆς ἑλληνικῆς κοινότητας ἐξωθήθηκαν νά ἐγκαταλείψουν σταδιακά τίς ἑστίες τους.

Τό 1964 ἔγινε ἡ ἄρση τῶν ἀναθεμάτων μέ τούς ἀμετανόητους παπικούς, δέκα χρόνια ἀργότερα ἔγινε ἡ εἰσβολή τῶν Τούρκων στήν Κύπρο.

Ἐπιτέλους τά παθήματα ἄς μᾶς γίνουν μαθήματα. Ἄς μετανοήσουμε, ἄς ἀλλάξουμε πνευματική πορεία ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά ἀναφωνήσουμε:

«Γνῶτε ἔθνη καί ἠττᾶσθε ὅτι μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός». (Ἠσαΐα 8,9-10)

Τό κείμενο ἀποτελεῖ ἀνακοίνωση τῆς

Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως Κοσμᾶς Φλαμιάτος.