ΝΑ ΔΙΑΚΟΠΗ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ - ΠΑΠΙΚΩΝ

ΖΗΤΕΙ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΚΗΝ <<ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ>>

Ὁ Πάπας ἐντάσσει ἐγγάμους Ἀγγλικανοὺς «Ἱερεῖς» εἰς τὸν Παπισμὸν ὑπὸ τὴν προϋπόθεσιν ὅτι θὰ ἀναγνωρίσουν τὸ «Πρωτεῖον» καὶ τὸ «Ἀλάθητον».

Ὁ Τριαδικός Θεός ἀποκαλύπτεται, δέν ἐμπαίζεται καί ἐκθέτει ἀνεπανορθώτως τούς Οἰκουμενιστάς καί φιλοπαπικούς Ἱεράρχας τῆς Ὀρθοδοξίας, οἱ ὁποῖοι ἔθεσαν ὡς ἀποκλειστικόν σκοπόν τῆς ζωῆς των τήν προδοσίαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Ὁ Τριαδικός Θεός παρεμβαίνει ἑκάστην φοράν, κατά τήν ὁποίαν οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι ἑτοιμάζονται, διά νά ὑπογράψουν προσύμφωνα μετά τῶν Παπικῶν διά τήνἝνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν».
Παρενέβη διά τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» ἀρκετούς μῆνας πρό τοῦ θεολογικοῦ Διαλόγου εἰς τήν Κύπρον, εἰς τόν ὁποῖον συνεζητήθη τό Πρωτεῖον τοῦ Πάπα. Ἀπεκαλύφθη ὀλίγας ἑβδομάδας πρό τοῦ διαλόγου, ὅταν ὁ Καθηγητής τῆς δογματικῆς εἰς τό Πανεπιστήμιον Θεσσαλονίκης κ. Τσελεγγίδης ἐζήτησε τήν παρέμβασιν τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος τοῦ ἉγίουὌρους, τήν ὁποίαν ἐκάλεσε νά λάβη θέσιν ἐπί τοῦ Διαλόγου διά τό Πρωτεῖον, ἐπισημαίνων ὅτι οὗτος εἶναι ἀδιανόητος διά τήν Ὀρθοδοξίαν, διότι ὁ Πάπας εὑρίσκεται ἐκτός Ἐκκλησίας καί διά τοῦ διαλόγου οἱ Ὀρθόδοξοι τόν ἀποδέχονται ὡς κανονικόν μέλος της. Γνωσταί εἶναι αἱ ἀντιδράσεις τοῦ Φαναρίου, τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου, τοῦ Προέδρου διεθνῶν σχέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας– Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἱλαρίωνος ἐπί
τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως» ἀλλά καί αἱ ἐπεισοδιακαί ἀντιδράσεις τοῦ πιστοῦ λαοῦ εἰς τήν Κύπρον κατά τήν διοργάνωσιν τοῦ θεολογικοῦ Διαλόγου.
Ὁ Τριαδικός Θεός, ὅμως, ἀποκαλύπτεται καί μετά τήν ἀναβολήν τῶν προσυμφώνων διά τήν Ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν», πρός μεγάλην πικρίαν τῶν Ὀρθοδόξων Ἱεραρχῶν, Πατριαρχῶν καί Ἀρχιεπισκόπων, πού ἔχουν ἀναλάβει τήν ἰσοπέδωσιν τῆςὈρθοδόξου Πίστεως καί τήν ἐξίσωσίν της μέ τήν πλανεμένην–αἱρετικήν «Ἐκκλησίαν».
Ποιά εἶναι ἡ ἀποκάλυψις; Ἡἀπόφασις τοῦ Πάπα νά ἐντάξη εἰς τόν Παπισμόν χιλιάδες «ἐπισκόπους καί
ἱερεῖς», ἀλλά καί πιστούς τῆς Ἀγγλικανικῆς «Ἐκκλησίας» μετά τήν ἔντονον διαφωνίαν των μέ τάς
καινοτομίας τῆς ἰδικῆς των ὁμολογίας.Ὡς γνωστόν, ὁ Παπισμός ἐπιβάλλει τήν ἀγαμίαν τοῦ «κλήρου»
του.ὉΠάπας καί τό Βατικανό διεκήρυξαν ὅτι οἱ ἔγγαμοι «κληρικοί τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας» θά
γίνουν ἀποδεκτοί εἰς τούς κόλπους τοῦ Παπισμοῦ ὑπό τήν προϋπόθεσιν ὅτι θά ἀναγνωρίσουν τό «Πρωτεῖον» καί τό «Ἀλάθητον» τοῦ Πάπα. Δέν ἔθεσε δηλαδή τό Βατικανό πνευματικάς προϋποθέσεις διά τήν ἔνταξιν ἐγγάμων κληρικῶν εἰς τόν Παπισμόν, ἀλλά ὅρους, μέ τούς ὁποίους θά ἀναγνωρίζουν τήν
ἀρχομανίαν τοῦ Πάπα καί θά τόν ἀποδέχωνται ὡς ἐπίγειον Θεόν διά τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ ἀλαθήτου.
Ὁ Πάπας ἀποδεικνύει ὅτι δέν ἐνδιαφέρεται διά τήνἝνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν μέ βάσιν τόν Εὐαγγελικόν Λόγον, τήν Ἁγίαν Γραφήν, τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας.
Ἐνδιαφέρεται διά τήν ἐξάπλωσιν τῆς αὐτοκρατορικῆς κυριαρχίας του ἐπί τῆς γῆς, ἀδιαφορῶν δι᾽ ἐκεῖνα, τά ὁποῖα θέτουν εἰς τούς Διαλόγους οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱεράρχαι. Μέ τά κοσμικά κριτήρια, μέ τά ὁποῖα γίνεται ἡ ἀπορρόφησις ἑνός σημαντικοῦ τμήματος τῆς Ἀγγλικανικῆς «Ἐκκλησίας», ἐκθέτει τούς Ὀρθοδόξους Οἰκουμενιστάς–φιλοπαπικούς

Ἱεράρχας τῆς Ὀρθοδοξίας, οἱ ὁποῖοι ἔφθασαν εἰς τό ἔσχατον σημεῖον τῆς πτώσεως νά διακηρύσσουν ὅτι ὁ Παπισμός καί ὁ Οἰκουμενισμός δέν εἶναι αἵρεσις καί ὅτι ὅσοι ἀντιδροῦν εἰς
τά προδοτικά των σχέδια, εἶναι σχισματικοί, φανατικοί, ἄκρατοι κ.λπ..
Διά ποῖον «Πρωτεῖον κατά τήν πρώτην χιλιετίαν» συζητοῦν μετά τῶν Παπικῶν τό Φανάρι καί οἱ ἐκπρόσωποί του εἰς τόν Διάλογον, ἡ ἙλλαδικήἘκκλησία διά τῶν ἐκπροσώπων της, ὁ Κύπρου, οἱ Πατριάρχαι καί ἄλλοι σύγχρονοι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι «ἐκτελοῦν» τήν Ὀρθοδοξίαν εἰς τούς Διαλόγους; Ἐάν τούς ἔχη ἀπομείνει ἔστω καί ἐλαχίστη φλόγα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ὀφείλουν ἀμέσως νά διακόψουν
τούς θεολογικούς Διαλόγους καί νά ζητήσουν συγγνώμην ἀπό τόν πιστόν ᾽Ορθόδοξον λαόν, ὁ ὁποῖος
ἀποδεικνύεται θεματοφύλαξ τῆς Πίστεως, ἐνῶ αὐτόν τόν ρόλον ὤφειλον νά τόν εἶχον ὅλοι αὐτοί.

Ἀντιδράσεις

Ἠ ἀπόφασις τοῦ Πάπα προεκάλεσε ἀντιδράσεις τῶν ἐφημερίδων «Observer», «Guardian» καί «New
York Times». Αἱ ἐφημερίδες τονίζουν ὅτι ὁ Πάπας ἐπιχειρεῖ τήν ἐπανόρθωσιν τοῦ Ρωμαϊκοῦ Ἰμπέριουμ.
Καί ὅτι πλέον δέν ἠμπορεῖ νά ἀγνοήση τάς ἀντιδράσεις τῶν Ὀρθοδόξων εἰς τήν προσπάθειαν διά τήν
Ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν». Καί ἰδιαιτέρως δέν ἠμπορεῖ νά ἀγνοήση τό θέμα τῆς Οὐνίας, τό ὁποῖον, ὅμως, ὡς εἴχομεν ἐπισημάνει, τό Φανάρι καί οἱ Ὀρθόδοξοι Προκαθήμενοι τό διέγραψαν ὡς πρόβλημα.
Θά παραθέσωμεν ἕνα δημοσίευμα τῆς «Καθημερινῆς» ὑπό ἡμερομηνίαν 1η Νοεμβρίου, εἰς τό ὁποῖον
ἐπισημαίνονται τά προαναφερόμενα. Τό κείμενον τῆς «Καθημερινῆς» ἔχει ὡς ἀκολούθως:

«Τὸ ἄνοιγμα τοῦ Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄ πρὸς δυσαρεστημένα μέλη τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, μὲ
τὸ ὁποῖο τοὺς καλεῖ νὰ ἐνταχθοῦν στὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία, ἔχει προκαλέσει ζωηρότατη συζήτηση
γιὰ τὶς προθέσεις τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας στὶς ἀρχὲς τοῦ 21ου αἰώνα. Εἶναι μιὰ κίνηση ἑνωτική, πού
στοχεύει σὲ ἕνα ἰσχυρὸ μέτωπο ἀπέναντι στὶς προκλήσεις τῆς ἐποχῆς;
Εἶναι ἐπιθετικὴ κίνηση, πού στοχεύει μόνο στὴ μεγαλύτερη ἰσχὺ τῶν καθολικῶν εἰς βάρος τῶν ἄλλων; Εἶναι ἕνα λάθος, ὅπου ἀντὶ νὰ διεμβολίσει τὴν Ἀγγλικανικὴ Ἐκκλησία ὁ Πάπας, θὰ προκαλέσει σοβαρὸ πλῆγμα στὴ δική του Ἐκκλησία;
Ὅπως καὶ νὰ τὸ δεῖ κανείς, ἡ πρωτοβουλία τοῦ Βενέδικτου ἀνατρέπει τὴ μακρόχρονη προσπάθεια
συμφιλίωσης τῶν δύο Ἐκκλησιῶν – καὶ παρουσιάζει ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον καὶ γιὰ τοὺς ὀρθοδόξους, οἱ
ὁποῖοι συμμετέχουν σὲ ἕναν δικό τους μακρὺ διάλογο μὲ τὴ Ρώμη. Ὁ ἄμεσος στόχος τῆς Ρώμης εἶναι τὰ μέλη τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, τὰ ὁποῖα διαφωνοῦν ἔντονα μὲ τοὺς τρόπους, ποὺ ἡ Ἐκκλησία τους ἀντιμετωπίζει τὶς προκλήσεις τῆς ἐποχῆς, ὅπως τὴ χειροτονία γυναικῶν καὶ τὴν ἀποδοχὴ τῆς ὁμοφυλοφιλίας. Τὰ δυσαρεστημένα μέλη εἶναι γύρω στὰ 500.000, σὲ σύνολο περίπου 77 ἑκατομμυρίων πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ διασπάστηκε ἀπὸ τὴ Ρώμη τὸν 16ο αἰώνα. Ἰδιαίτερη αἴσθηση προκάλεσε τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ ἀγγλικανοὶ ἱερεῖς, ποὺ θὰ ἐντάσσονται στὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία μαζὶ μὲ τὸ ἐκκλησίασμά τους θὰ ἐξαιροῦνται ἀπὸ τὴν ἀγαμία, ποὺ ἐπιβλήθηκε στοὺς καθολικοὺς ἱερεῖς τὸν Μεσαίωνα. Αὐτό, σχολιάζουν μερικοί, θὰ προκαλέσει ἔνταση στοὺς κόλπους τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἤδη πλήττεται ἀπὸ τὴν ἀπροθυμία νέων ἀνδρῶν νὰ ἐπιλέξουν μιὰ ζωὴ ἀγαμίας. Κι ὅμως, ἀπὸ τὸ 1596 ὑπάρχουν ἀνατολικὲς ἐκκλησίες, οἱ ὁποῖες ὑπάγονται στὴ Ρώμη ἀλλὰ διατηροῦν τὸ θεσμὸ τῶν παντρεμένων ἱερέων. Ὁ Ντίαρμιντ Μακάλοχ, καθηγητὴς τῆς Ἱστορίας τῆς Ἐκ κλησίας στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ὀξ φόρδης, σημειώνει σὲ ἄρθρο του στὸν Observer τῆς περασμένης Κυριακῆς ὅτι αὐτὲς οἱ κοινότητες δὲν ἀναμειγνύονταν μὲ τοὺς καθολικούς, ἐνῶ οἱ ἀγγλικανοὶ, ποὺ θὰ προσχωρήσουν στὴ Ρώμη “θὰ εἶναι πολὺ πιὸ ἐνοχλητικοὶ στὴν καθημερινότητά τους ἀνάμεσα στὰ κανονικὰ καθολικὰ ἐκκλησιάσματα”.
Παρόλο ποὺ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος τοῦ Καντέρμπουρι καὶ ἐπικεφαλῆς τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας Ρόουαν
Οὐΐλιαμς σημείωσε ὅτι ἡ πρωτοβουλία τοῦ Πάπα ἀποτελεῖ ἀναγνώριση τῶν κοινῶν σημείων ἀνάμεσα στὶς
δύο Ἐκκλησίες, δὲν μπορεῖ νὰ ἀγνοήσει τὸ προηγούμενο τῆς “Οὐνίας” καὶ τὸ διαρκὲς ἀγκάθι, ποὺ αὐτὸ
ἀποτελεῖ στὶς σχέσεις τῆς Ρώμης μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. Δὲν διέφυγε τὴν προσοχὴ κανενός, ἐπίσης, τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Βενέδικτος ἀπηύθυνε τὴν πρόσκληση στοὺς ἀγγλικανοὺς πιστοὺς χωρὶς νὰ προειδοποιήσει
τὴν ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας τους.
Ἐδῶ γεννᾶται τὸ ἐρώτημα: ποῦ προσβλέπει ὁ Πάπας; Ἡ ἀπάντηση μπορεῖ νὰ εἶναι ἁπλή: ἡ Καθολικὴ
Ἐκκλησία προσφέρει “στέγη” σὲ χριστιανοὺς, ποὺ ἔχουν δυσαρεστηθεῖ μὲ τὶς φιλελεύθερες ἀναζητήσεις τῆς Ἐκκλησίας τους. Ὁ διαπρεπὴς Ἑλβετὸς καθολικὸς θεολόγος Χὰνς Κοὺγκ εἶναι πιὸ καχύποπτος: ὁ Βενέδικτος “ἐμμένει στὴ ἐπανόρθωση τοῦ ρωμαϊκοῦ imperium.
Δὲν κάνει κανένα συμβιβασμὸ μὲ τὴν ἀγγλικανικὴ κοινωνία. Ἀντιθέτως, θέλει νὰ διατηρήσει τὸ μεσαιωνικό, συγκεντρωτικὸ ρωμαϊκὸ σύστημα γιὰ πάντα – κι ἄς ὁδηγήσει στὴν ἀπόλυτη ἀδυναμία τῶν
χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν νὰ συμφιλιωθοῦν πάνω σέ οὐσιαστικὰ ζητήματα”, σημείωσε σὲ ἄρθρο στὸν
Guardian τῆς Τρίτης. Ὁ Ρὸς Ντούδατ, ἀρθρογράφος τῶν New York Times, ἐκτιμᾶ πὼς ὁ Βενέδικτος θέλει νὰ ἑνώσει τὶς δυνάμεις τῆς χριστιανοσύνης ἐναντίον τῆς ἀπειλῆς τοῦ ἀναδυόμενου Ἰσλάμ.
Ὁ Βενέδικτος, ὅμως, φαίνεται νὰ ἐπιδιώκει τὴν ἕνωση μὲ ὅσους μοιράζονται τὶς ἴδιες σκέψεις πάνω στὶς προκλήσεις τῆς ἐποχῆς, καὶ ὄχι τὴ συμφιλίωση καὶ τὴν πανστρατιὰ ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν μὲ τὶς διαφορετικὲς τάσεις τους. Εἴτε τὸ ἤθελε εἴτε ὄχι, μὲ τὴν πρωτοβουλία του τάραξε τὰ νερά. Τώρα ἡ συζήτηση θὰ φέρει τοὺς χριστιανοὺς πρὸ τοῦ διλήμματος, ποὺ γεννάει ἡ ἐποχή: θὰ συνεχιστοῦν οἱ
διαχωρισμοί, μὲ ὅλο καὶ μικρότερες ἀλλὰ “καθαρότερες” ὁμάδες νὰ ἀναζητοῦν λύσεις στὸ παρελθόν; Ἢ θὰ ἀναβιώσει τὸ πνεῦμα τῆς συμφιλίωσης ἀνάμεσα στὶς Ἐκκλησίες, πού εἴδαμε στὴ βραχύβια ἄνοιξη τῆς δεκαετίας τοῦ ʼ60;
Ὁ κόσμος ἀλλάζει τόσο ριζικά, ποὺ οἱ ἀποφάσεις τῶν Ἐκκλησιῶν θὰ κρίνουν ἂν θὰ ἐπιζήσουν ὡς ζωτικὰ
μέρη τῆς κοινωνίας».

Ἀνεμέναμεν μετά τάς ὡς ἄνω ἀντιδράσεις, νά ἴδωμεν τά σχόλια καί τάς θέσεις τῶν Ὀρθοδόξων
Οἰκουμενιστῶν καί φιλοπαπικῶν Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων, Ἐπισκόπων, Καθηγητῶν Πανεπιστημίου καί ἄλλων διαπρεπῶν. Δέν ἤκουσαν ὅμως τίποτε διά τήν ἔνταξιν χιλιάδων πιστῶν καί ἐγγάμων
Ἀγγλικανῶν «κληρικῶν» εἰς τόν Παπισμόν ὑπό τόν κοσμικόν ὅρον τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ Πρωτείου καί τοῦ Ἀλαθήτου. Ἐκρύφθησαν ὅλοι, ὅπως κρύβονται οἱ ὄφεις, ὅταν κατά τήν Πεντηκοστήν ἔχωμεν βροντάς καί μακρυνάς ἀστραπάς ἤ ἐάν ἐνοχλοῦνται ἀπό τό προαναφερόμενον παράδειγμα, κρύβονται ὄπισθεν τοῦ δακτύλου των.

Ὁ Αἰγιαλείας καί Καλαβρύτων

Ἠμπορεῖ ὅμως οὗτοι νά κρύβωνται. Μέ ἀφορμήν ὅμως τήν ἀπόφασιν αὐτήν τοῦ Πάπα ὁ Μητροπολίτης
Αἰγιαλείας καί Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιος ἐδήλωσεν ὅτι ὁ Διάλογος πλέον δέν ἔχει κανένα νόημα καί θά
πρέπει νά ἀνασταλῆ. Ἡ δήλωσις αὐτή περιλαμβάνεται εἰς γενικόν σχόλιον, τό ὁποῖον ἔκαμνε μέ ἀφορμήν
δηλώσεις, τάς ὁποίας εἶχε κάμνει ὁ Πάπας κατά τήν ἐπίσκεψίν του εἰς τά Ἱεροσόλυμα κατά τόν παρελθόντα Μάϊον (2009). Ὑπό τόν τίτλον «Δέν συμφωνοῦμεν», ὁ Μητροπολίτης Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος σημειώνει τά ἀκόλουθα:

« Ὁ Ἁγιώτατος Πάπας Ρώμης κ. Βενέδικτος, Προκαθήμενος τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, τὸν παρελθόντα Μάρτιο ἐπισκέφθηκε τὴν Ἁγία Γῆ τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ συναντήθηκε μὲ τὸν Ὀρθόδοξο
Πατριάρχη τῶν Ἱεροσολύμων Μακαριώτατο κ. Θεόφιλο.
Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἀνταλλάσσονται προσφωνήσεις καὶ γίνονται ἐπίσημες δηλώσεις. Καθὼς λοιπὸν ἀναγνώσαμε στὴν σχετικὴ εἰδησεογραφία, ὁ Πάπας φέρεται νὰ εἶπε, μεταξὺ ἄλλων, καὶ τὰ ἑξῆς:
“Προσεύχομαι ἡ συνάντησή μας σήμερα νὰ δώσει μιὰ νέα ὤθηση στὶς ἐργασίες γιὰ τὸ θεολογικὸ διάλογο ἀνάμεσα στὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία καὶ τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες” (16 Μαΐου 2009).
Ὀφείλουμε νὰ τεχνολογήσουμε τὰ λόγια αὐτά. Μᾶς ἐνοχλεῖ ἡ ἀναφορὰ τοῦ Πάπα στὶς “Ὀρθόδοξες
Ἐκκλησίες” καὶ μάλιστα ὅταν αὐτὸ γίνεται σὲ συσχετισμὸ ἢ καὶ σὲ ἀντιπαράθεση μὲ τὴν “Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία”. Ἐὰν μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁ Πάπας εἶχεν ὡς στόχο του νὰ τονίσει τὴν μοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης καὶ νὰ τὴν ἀντιπαραβάλει μὲ τὴν πολλαπλότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, αὐτὸ γιὰ μᾶς εἶναι ἀπαράδεκτο. Εἶναι γνωστό, ὅτι οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ θεολόγοι πιστεύουν καὶ διδάσκουν ὅτι ἡ Ρωμαικαθολικὴ εἶναι Ἡ Ἐκκλησία, ὅλοι δὲ οἱ ἄλλοι χριστιανοὶ ἔχουν ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὸ Σῶμα της καὶ ὀφείλουν νὰ ἐπανέλθουν στὴ Ρώμη! Αὐτὸ ὅμως εἶναι μεγάλο λάθος! Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δὲν μποροῦμε νὰ τὸ χωνέψουμε μὲ κανένα τρόπο!
Ὥστε λοιπὸν κάθε φορά, ποὺ ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία προβάλλει εἴτε τὸ Πρωτεῖο, εἴτε τὸ
Ἀλάθητο τοῦ Πάπα, εἴτε τὴ θεωρία τῶν Κλάδων, μᾶς πληγώνει ἀφάνταστα.
Ἡ ἀναφορὰ τοῦ Πάπα στὶς “Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες” εἶναι θεολογικὰ ἀπαράδεκτη. Μία εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, διακρίνεται δὲ σὲ ἐπὶ μέρους ἐθ νικὲς ἑνότητες, τὶς ὀνομαζόμενες τοπικὲς Ἐκκλησίες! Δὲν ὑπάρχουν λοιπὸν πολλὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἀλλὰ ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική
καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, τὴν ὁποί α ἐνσαρκώνει καὶ ἐκφράζει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ὅμως ἐξ ἀφορμῆς τῆς διαιρέσεως τῶν Ἐθνῶν ἐπιμερίζεται σὲ πολλὲς τοπικὲς Ἐκκλησίες. Ἔτσι λοιπὸν μόλις ἐλευθερώθηκε ἡ Ἀλβανία μὲ Ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀνασυστάθηκε ἡ τοπικὴ
Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας, σύμφωνα πάντοτε μὲ τὸν ἱερὸ Κανόνα, “εἴωθε τὰ ἐκκλησιαστικὰ τοῖς πολιτικοῖς συμμεταβάλλεσθαι”.
Συνεπῶς ὅλες οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες τῶν Ὀρθοδόξων διατηροῦν τὴν ἐσωτερική τους ἑνότητα καὶ
εὑρίσκονται σὲ ἁρμονικὴ “κοινωνία πίστεως” μὲ τὴν Μητέρα Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ μὲ
τὸν ἑκάστοτε Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, τὸν “Πρῶτο τῆς Ὀρθοδοξίας” ἀλλὰ πρῶτο μεταξύ ἴσων(primus inter pares), τὸν Προκαθήμενο τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἔχει βεβαίως τὸ προβάδισμα ἔναντι ὅλων τῶν ἄλλων Πατριαρχῶν καὶ Ἀρχιεπισκόπων, τῶν Προέδρων τῶν Τοπικῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἔχει δὲ ἐπίσης καὶ ὡρισμένα
προνόμια, τὰ ὁποῖα ἔχουν κατoχυρωθῆ μὲ Ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἔχει λάβει καὶ διαθέτει
ἕνα Τιμητικὸ Πρωτεῖο Τιμῆς, ἀλλὰ δὲν παύει νὰ εἶναι ἰσότιμος μὲ τὸν Ἐπίσκοπο τῆς πιὸ μικρῆς ἐκκλησιαστικῆς Ἐπαρχίας, ὅπως π.χ. εἶναι ἡ Μητρόπολις τῶν Κυθήρων. Μὲ ἄλλα λόγια κατὰ τὴν Ὀρθόδοξη Διδασκαλία ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ ὁ Μητροπολίτης Κυθήρων εἶναι ἴσοι καὶ ἰσότιμοι ὡς πρὸς τὸ ἐκκλησιαστικό τους ἀξίωμα, ἐν τούτοις ὅμως ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἔχει ἕνα προβάδισμα σεβασμοῦ καὶ τιμῆς. Τοῦτο φαίνεται καθαρὰ στὸ Συνοδικὸ Σύστημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο εἶναι ἀπόλυτα Δημοκρατικό! Σὲ μιὰ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τόσο ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὅσο καὶ ὁ Μητροπολίτης Κυθήρων διαθέτουν μία ψῆφο! Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι τό μεγαλεῖον τῆς Ὀρθοδοξίας! Ὅλοι γενικῶς, Ἐπίσκοποι, Μητροπολίτες, Ἀρχιεπίσκοποι, Πατριάρχες, ὅλοι εἶναι ἴσοι μεταξύ τους καὶ ἰσότιμοι! Κάθε Ἀρχιερεὺς εἶναι ἡ ὁρατὴ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ! Κάθε Ἐπίσκοπος εὑρίσκεται “εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ!”. Πᾶσα παρέκκλιση ἀπὸ τὸν κανόνα αὐτὸ ἀποτελεῖ αἵρεση!
Ἔπειτα ἀπὸ τὰ ὀλίγα αὐτὰ γίνεται τώρα κατανοητὸ γιατί δὲν ὑπάρχουν ἐπὶ μέρους θεολογικοὶ Διάλογοι μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἕνας καὶ μοναδικὸς θεολογικὸς Διάλογος, στὸν ὁποῖο συμμετέχουν δι᾽ ἐκπροσώπων τους ὅλες οἱ κατὰ τόπους Ὀρθόδοξες
Ἐκκλησίες. Ἄς ἐλπίζουμε, ὅτι ἡ συγκεκριμένη διατύπωση τοῦ Πάπα δὲν ὑπονοοῦσε κάτι κατὰ παρέκκλιση τῶν παραπάνω. Ὁ καιρὸς θὰ τὸ δείξει. Ἡ σωστὴ διατύπωση
θὰ ἦταν: “Προσεύχομαι ἡ συνάντησή μας σήμερα νὰ δώσει μιὰ νέα ὤθηση στὶς ἐργασίες γιὰ τὸ θεολογικὸ διάλογο ἀνάμεσα στὴ Ρωμαιοκαθολικὴ καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία”.
Ἄς συνεχίσουμε τώρα τὴν ἐκκλησιολογία στὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία. Ἐκεῖ μόνον ὁ Πάπας Ρώμης εὑρίσκεται εἰς τύπον καὶ τόπον Χριστοῦ! Ἀντιθέτως κάθε Ρωμαιοκαθολικὸς Ἐπίσκοπος ἢ Μητροπολίτης ἢ Ἀρχιεπίσκοπος ἢ Καρδινάλιος εἶναι ἐκπρόσωπος τοῦ Πάπα, καί ὄχι τοῦ Χριστοῦ! Τοῦ Πάπα, ἐπαναλαμβάνω, πρὸς τὸν Ὁποῖον καὶ λογοδοτεῖ! Ἡ ἀντίληψη αὐτὴ φέρει τὴ σκέψη μας στὸ Ρωμαϊκὸ
Imperium, ἔτσι δὲ μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε περαιτέρω τὴ διδασκαλία γιὰ τὸ πρωτεῖον τοῦ Πάπα,
γιὰ τὸ ἀλάθητον τοῦ Πάπα κ.λπ.. Στὸ ἀπόλυτα δημοκρατικόΠολίτευμα τῆς Ἀνατολικῆς τοῦ Χριστοῦ
Ἐκκλησίας, ἀντιπαραβάλλεται τὸ ἀπολυταρχικό Πολίτευμα τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας. Κατὰ τὴν Ὀρθόδοξο διδασκαλία καὶ πίστη, τὸ Ἀλάθητον ἔχει ἡ Ἐκκλησία, ὁσάκις ἀποφαίνεται διὰ τῶν Οἰκουμενικῶν της
Συνόδων καὶ ὄχι ἕνας ἄνθρωπος. Στὴ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία οἱ Ἀποφάσεις τῶν Συνόδων τελοῦν
ὑπὸ τὴν ἔγκριση τοῦ Πάπα, ὁσάκις οὗτος ἀποφαίνεται ex cathedra!
Συνεπῶς ἔπειτα ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω, ἂν ἡ διατύπωση τοῦ Πάπα “Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία καὶ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες” ἦταν ἀπόρροια τοῦ παπικοῦ Πρωτείου, ἐμεῖς διαφωνοῦμε καὶ τὴν στιγματίζουμε. Ὁ Θεολογικὸς Διάλογος μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν εἶναι διάλογος μεταξύ τῆς
Ὀρθοδόξου καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας.
Τὶς παραπάνω γραμμὲς εἴχαμε χαράξει εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς, δηλ. ἀπὸ τὸν Μάϊο μῆνα ἐ.ἔ., τότε ἀκριβῶς, ποὺ
εἶχαν γίνει οἱ Δηλώσεις τοῦ Πάπα, ἀλλὰ δὲν τὶς εἴχαμε δημοσιοποιήσει, περιμένοντας ἀντιδράσεις ἐκ μέρους ἄλλων τινῶν παραγόντων, οἱ ὁποῖες ὅμως οὐδέποτε ἔγιναν.
Διά τούς Ἀγγλικανούς Θεωρήσαμε ἀναγκαῖο νὰ καταχωρήσουμε τώρα μόλις τὶς ἀνωτέρω ἀπόψεις μας, ἐπειδὴ πολὺ πρόσφατα δεχθήκαμε τρία σημαντικὰ ἐρεθίσματα. Τὸ πρῶτον εἶναι ἡ κυκλοφορία ἑνὸς κειμένου μὲ τίτλο “Ὁμολογία Πίστεως”. Τὸ δεύτερον εἶναι ἡ σύγκληση τῆς μικτῆς Ἐπιτροπῆς Διαλόγου μεταξὺ Ρωμαιοκαθολικῶν καὶ Ὀρθοδόξων στὴ μεγαλόνησο Κύπρο, (ἡ ὁποία σφραγίσθηκε μὲ ἔκτροπα καὶ βίαιες ἐκδηλώσεις, οἱ ὁποῖες πολὺ ἔθλιψαν τὴν ψυχή μας). Τὸ τρίτον καὶ σπουδαιότερον εἶναι ἡ ἀνοικτὴ Πρόσκληση τοῦ Πάπα Ρώμης κ.κ. Βενεδίκτου πρὸς τοὺς Ἀγγλικανοὺς Ἐπισκόπους, τοὺς Πρεσβυτέρους καὶ τοὺς πιστούς τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ἐπιστρέψουν στοὺς κόλπους τῆς Ρώμης, ἡ ὁποία θὰ τοὺς δεχθεῖ ὅπως εἶναι καὶ εὑρίσκονται, χωρὶς κυρώσεις, περιορισμοὺς ἢ δεσμεύσεις (π.χ. ἔστω κι ἂν εἶναι ἔγγαμοι, ἐνῶ ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία δέν ἐπιτρέπει τὸ γάμο τῶν κληρικῶν) κ.λπ. ἀρκεῖ νὰ ἀναγνωρίσουν τὸ ἀλάθητο καὶ τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα! Ἂν ἀληθεύει ἡ πληροφορία αὐτή, ἡ
ὁποία κυκλοφόρησε εὐρέως τόσο ἀπὸ τὸ Διαδίκτυο, ὅσο καὶ ἀπὸ τὶς στῆλες τῶν Ἐφημερίδων, τότε ὁ
Θεολογικὸς Διάλογος ἀπὸ τῆς πλευρᾶς τῶν Ὀρθοδόξων ἔχει φθάσει ὁριστικὰ καὶ ἀμετάκλητα πλέον στὸ τέλος του καὶ μάλιστα ἔχει ἀποτύχει παταγωδῶς. Διότι ὅσο κι ἂν συσκέπτωνται καὶ ὅσο κι ἂν συνδιαλέγωνται θεολογικὰ οἱ Ἐκπρόσωποι τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τοὺς Ἐκπροσώπους τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν, ἐφ᾽ ὅσον ὁ Πάπας “γυμνῆ τῇ κεφαλῇ” εὐκαίρως-ἀκαίρως διακηρύττει “urbi et orbi”, (στὴν πόλη καὶ στὸν κόσμο), τὰ περὶ τοῦ Πρωτείου του καὶ τὰ περὶ τοῦ Ἀλαθήτου του ὁ διεξαγόμενος Θεολογικὸς Διάλογος δέν ἔχει πιά κανένα νόημα! Ἔχει ὑπονομευθῆ ἐκ τῶν ἔνδον! Ἂν σ᾽ ὅλα αὐτὰ προσθέσουμε καὶ τὴν μέχρι σήμερα μὴ καταδίκη τῆς Οὐνίας, τότε ἀφεύκτως πρέπει νὰ ἀνασταλῆ ἀμέσως πᾶσα περαιτέρω συνομιλία, ἕως ὅτου ὁ Πάπας ξεκαθαρίσει μὲ σαφήνεια τὴ θέση του!
Ἡ εὐθύνη τῶν περαιτέρω χειρισμῶν βαρύνει πλέον τοὺς ὤμους τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ
Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, διὰ τὸν Ὁποῖον πρέπει τώρα νὰ προσευχώμεθα ἀκόμη πιὸ θερμά».

Σχόλια

Μέ ἀφορμήν τήν προαναφερομένην ἀπόφασιν τοῦ Πάπα διά τούς Ἀγγλικανούς προκύπτουν ὡρισμένα
ἐρωτήματα, τά ὁποῖα τά ἀπευθύνομεν πρός ὅλους ἐκείνους τούς Ὀρθοδόξους Ἱεράρχας, οἱ ὁποῖοι μᾶς λέγουν ὅτι διά τῆς συμμετοχῆς μας εἰς τό Παγκόσμιον Συμβούλιον Ἐκκλησιῶν (Αἱρέσεων) καί εἰς τούς
θεολογικούς Διαλόγους καταθέτομεν τήν Ὀρθόδοξον μαρτυρίαν. Ποίους ὅμως ἔπεισαν νά προσέλθουν
εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί Πίστιν; Ποίους αἱρετικούς τοῦ ΠΣΕ μετέπεισαν, ὥστε νά ἀποκηρύξουν
τήν αἵρεσίν των καί νά ἐνταχθοῦν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν; Οὐδένα. Ἀντιθέτως κάνουν ὅ,τι ἠμποροῦν, γιά νά ἐξασθενίσουν τό ὀρθόδοξον φρόνημα, νά κλονίσουν τήν πίστιν, νά σπείρουν τήν σύγχυσιν διακηρύσσοντες ὅτι τά μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἰσόκυρα μετά τοῦ Παπισμοῦ, μέ σκοπόν νά διευκολυνθοῦν εἰς τά προδοτικά των σχέδια. Ὁ καιρός, ὅμως, εἶναι κατάλληλος διά νά μετανοήσουν, νά ζητήσουν συγγνώμην καί νά σταματήσουν νά ἐργάζωνται διά τήν διαστροφήν ἕως καί ἀντιστροφήν τοῦ φρονήματος τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, σεβόμενοι τούς Ἱερούς Κανόνας τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν Εὐαγγελικόν Λόγον καί τούς Ἁγίους καί θεοφόρους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας.