ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ (11ο ΜΕΡΟΣ)

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ (11ο ΜΕΡΟΣ)

Ο απολύτως δικαιολογημένος διάλογος της Παρθένου με τον αρχάγγελο καθυστερούσε καί εμπόδιζε τήν κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Άντιθέτως, με τό λόγο της υπακοής Της, τό ζωοποιό Πνεύμα κατήλθε γιά νά ενεργήσει με θαυμαστό τρόπο τή θεία κύηση!
Είναι άξια πολλής προσοχής τά όσα σχετικά σημειώνει ό Νικόλαος Καβάσιλας: "'Όση ώρα ή Παρθένος ζητούσε νά μάθει τόν τρόπο, με τόν όποίο θά γινόταν ή κύηση, ό Θεός δεν κατερχόταν· τή στιγμή όμως πού πείσθηκε καί άποδέχθηκε τήν πρόσκληση, ολόκληρο τό έργο ευθύς πραγματοποιήθηκε. Ό Θεός πήρε πάνω Του σάν ένδυμα τόν άνθρωπο καί έγινε μητέρα του Άκτίστου ή Παρθένος".

Ό δέ ιερός Δαμασκηνός, ο όποίος σχολιάζει τήν οίκονομία του Θεού στό μυστήριο, ξεσπά σέ ύμνο γιά τήν πάνσοφη αγάπη του Θεού, πού καταδέχεται νά σκηνώσει ό Μονογενής Υιός καί Λόγος Του στά σπλάγχνα μιας ταπεινής, αλλά πάναγνης δούλης Του. Θαυμάζει, λοιπόν, καί αφού άπορεί ό ίερός πατέρας, αναφωνεί:
''Τί αποκρίνεται σ' αυτά ό αληθινός θησαυρός της σοφίας'';
Καί άπαντα ό ϊδιος: "Ώ ακατάληπτο βάθος τής πλούσιας άγαθότητας καί σοφίας του Θεού, μέ τήν οποία οδηγούνται όλα στό άριστο τέλος τους! Ώ πλούτος γνώσεως, μέ τήν οποία προγνωρίζει τό τέλος όλων! Πόσο υπερβαίνουν τήν άνθρώπινη έρευνα οί κρίσεις καί αποφάσεις Αυτού, καί πόσο είναι αδύνατο στό νού του άνθρωπου νά παρακολουθήσει τά ίχνη των σοφών καί αγαθών μεθόδων του Θεού, μέ τίς οποίες σώζει τους ανθρώπους" (Ρωμ. ΙΑ' 13). Ώ αγαθότητα του Θεού απείρως μεγάλη! "Ω αγάπη άβυθομέτρητη! Έκείνος πού καλεί "τά ανύπαρκτα νά γίνουν υπαρκτά", πού γεμίζει τόν ούρανό καί τή γη, πού ό ουρανός ολόκληρος είναι θρόνος Του, ή δέ γή είναι στήριγμα κάτω άπό τά πόδια Του, κάνει πλατύ κατάλυμα τήν κοιλία τής δούλης Του, καί εκεί ολοκληρώνει Ό πλέον πρωτοφανές άπό δλα τά πρωτοφανή μυστήρια" (Ελλ.Πατρολογία Ρ.G. 96, 709-712 Κ.Ε.Π.Ε.. Αθήναι 1989).

Καί πάλι o Νικόλαος Καβάσιλας θά σταθεί στή δύναμη πού εμπεριέχει ή υποταγή στό θεϊκό θέλημα, εφόσον αυτή ελκύει τό Πανάγιο Πνεύμα, τό Οποίο αρχίζει -καί στή συγκεκριμένη περίπτωση τής Παναγίας μας- νά "κτίζει" μέσα Της το άκτιστο φώς τής Τρισηλίου Θεότητας. Γράφει:
"'Έτσι, μόλις ή Παρθένος έδωσε τήν απάντησή Της στό Θεό, δέχεται αμέσως άπ' Αυτόν τό Πνεύμα πού δημιουργεί εκείνη τήν όμόθεη σάρκα. Ήταν ή φωνή Της "φωνή δυνάμεως", όπως είπε ό Δαβίδ. Καί πλάθεται κατ' αυτόν τόν τρόπο μέ λόγο μητρικό ό του Πατρός Λόγος. Καί κτίζεται μέ τή φωνή του κτίσματος ό Δημιουργός. Καί όπως, μόλις είπε ό Θεός "γεννηθήτω φώς" έγινε αμέσως φώς, έτσι αμέσως μέ τή φωνή τής Παρθένου τό αληθινό φώς ανέτειλε καί ενώθηκε μέ τήν άνθρώπινη σάρκα, καί κυοφορήθηκε Αυτός ό Όποίος "φωτίζει πάντα άνθρωπον έρχόμενον είς τόν κόσμον" ("Θεομήτωρ-σελ 158-160).

Στή συνέχεια ό ίδιος συγγραφέας πλέκει τό εγκώμιο του πλούτου τών αρετών τής Παρθένου, ή Όποία μέ τήν όλόθυμη αποδοχή τής κλήσεως της, έγινε ή νοητή γέφυρα που ένωσε γή καί ουρανό, καί συνετέλεσε κατ' αυτόν τόν τρόπο στην πνευματική ελευθερία τών συνανθρώπων Της. Σημειώνει:
'Ώ φωνή ίερή! "Ω λόγια πού κατορθώσατε τέτοιο μεγαλείο! 'Ώ γλώσσα ευλογημένη, πού ανακάλεσες άπό τήν έξορία ολόκληρη τήν οικουμένη! 'Ώ θησαυρέ ψυχής αγνής, πού μέ τά λίγα λόγια Της σκόρπισε σέ μας τέτοια άφθονία αγαθών! Διότι αυτά τά λόγια μετέστρεψαν τή γή σέ ουρανό καί κένωσαν τόν Άδη ελευθερώνοντας τους φυλακισμένους. Έκαναν νά κατοικηθεί άπό ανθρώπους ό ουρανός καί έφεραν τόσο κοντά τους Αγγέλους στούς ανθρώπους· συνέπλεξαν τό ουράνιο καί τό ανθρώπινο γένος σ' ένα μοναδικό χορό γύρω από Αυτόν, πού είναι ταυτοχρόνως καί τά δύο. Αυτόν πού είναι μέν Θεός, έγινε δέ καί άνθρωπος" ("Θεομήτωρ" σελ. 158-160).

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ