Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (18ο ΜΕΡΟΣ)

Η ανθρώπινη διανόηση είναι επιρρεπής σε πολλών ειδών επιρροές. Το μεγαλύτερο μέρος τέτοιων εμπνεύσεων του νου δεν εξυπηρετεί προφανέστατα τον άνθρωπο, αλλά αντιστρόφως ο άνθρωπος εξυπηρετεί τις εμττνεύσεις και πλάνες αυτές. Τούτο είναι δυνατόν, διότι:

• δίχως την παρουσία του Πνεύματος του Θεού δεν είμαστε θέση να διακρίνουμε και να αναγνωρίσουμε τις δαιμονικές δυνάμεις.

• Η φαντασία και ο σχηματισμός εντυπώσεων ως λειτουργίες αποδοχής κι αναπαραγωγής τέτοιων δαιμονογενών εικόνων και μηνυμάτων μπορούν ευκολότατα να μας ξεγελάσουν.

• Μέσα από τα παραπάνω πέφτουμε στην παγίδα του Σατανά που, όπως και τότε, έτσι και σήμερα μας υπόσχεται τη δυνατότητα οπλισμένοι τάχα με τέτοια γνώση να γίνουμε ελεύθεροι, δηλαδή ισόθεοι· η υπερηφάνεια της πεπτωκυίας μας φύσης μάς κολακεύει.

Προς απόλυτη κατάπληξη μου πάντως αντικρίζω και σήμερα, και σε χριστιανικές συνάξεις ακόμη, τέτοια σύγχυση ψυχική, που αυτή προσομοιάζει περισσότερο με εκστατικό χορό σαμάνων και τελετές προς ξένες θεότητες παρά με επισκέψεις του Αγίου Πνεύματος. Ιδιαίτερα κάποιες οικουμενιστικές, χαρισματικές λεγόμενες συνάξεις φέρνουν πιο πολύ προς ττνευματιστικές συνεδρίες, όπου η επικοινωνία με πνεύματα είναι προκλητή, και βεβαίως δεν έχουν τίποτε να κάνουν με το Άγιο Πνεύμα, όπως άλλωστε συμβαίνει και στις περιπτώσεις, όπου οι πιστοί μαζικά ξεσπούν σε υστερικά γέλια ή αρχίζουν να πέφτουν λιπόθυμοι ο ένας μετά τον άλλον· τέτοιες καταστάσεις δεν προκαλούν την παρουσία του Αγίου Πνεύματος ούτε και με τις πιο καλές προθέσεις. Τα ανίδεα, μα υπερήφανα «θύματα» παραφουσκώνονται ευκολόπιστα -όπως εξάλλου και στον Ινδουισμό- με το ακαταμάχητο, αδιαμφισβ"ήτητο «Δες και μόνος σου!» και «Βλέπεις; Πιάνει!». Γνήσιος φόβος Θεού πάντως, εξ όσων γνωρίζω, δεν υπάρχει σε τέτοιες γελοιότητες. Το Πνεύμα του Θεού προκαλεί δάκρυα για την πτώση μας: «Μακάριοι όσοι θλίβονται για τις αμαρτίες τους και το κακό που κυριαρχεί στον κόσμο, γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν από το Θεό» (Ματθ. ε, 4). Για κάποιον που γνωρίζει τα κατατόπια τόσο του αποκρυφισμού, όσο και του αληθινού Χριστιανισμού, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην προκειμένη περίπτωση έχουν ριχτεί επί το έργον τα ακάθαρτα, πεπτωκότα πνεύματα προφασιζόμενα μια παραπλανητική «ιερή θρησκευτικότητα». Ξανατονίζω: Το Άγιο Πνεύμα αφυττνίζει μέσα μας την επίγνωση της αμαρτωλότητάς μας, μας οδηγεί στο «μίσος του αμαρτωλού εαυτού μας», στην αποκήρυξη του εφάμαρτου εγώ, σε συντριβή καρδιάς, μετάνοια και εξομολόγηση και προσδοκά εκ μέρους του πιστού αγάπη προς τους εχθρούς. Αυτά αποτελούν βεβαίως το απόλυτο αντίθετο των όποιων υπερφυσικών υποβολών, προφητειών και ευσεβών πόθων υπεροχής κι ανωτερότητας. Οι χριστιανοί εκείνοι που πέφτουν σε αυτή την παγίδα, εμπιστεύονται αφελώς τα δικά τους συναισθήματα, τις συναισθηματικές τους εντυπώσεις και τη δική τους κρίση, τη στιγμή που κανείς που πραγματικά έχει συναντησει τον Χριστό, δεν «την πατάει» με τέτοια ψευτο-ττνευματική πλάνη. Σύμφωνα με μια από τις παλαιότερες διδαχές της Εκκλησίας «Η μέγιστη πλάνη έγκειται στο ότι πιστεύουμε πως είμαστε απλάνητοι» (άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης). Τέτοιοι ανόητοι χριστιανοί συγκρίνουν τον εαυτό τους και τις ψυχικές τους παραισθήσεις -χωρίς δισταγμό και με ιδιαίτερο κομπασμό- με γίγαντες, όπως ο απόστολος Παύλος κατά το περιστατικό στον δρόμο για τη Δαμασκό· πού να βάλει κανείς με τον νου του τέτοια φαντασία! Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και ο Παύλος υπήρξαν οι σπουδαιότεροι άνθρωποι όλων των εποχών. Στη διάρκεια μιας απειροελάχιστης στιγμής συνάντησης με τον Θεό ο Παύλος έλαβε από Αυτόν περισσότερα από όσο όλοι οι απόστολοι μαζί, οι οποίοι τρία ολόκληρα χρόνια έζησαν με τον Χριστό και υπήρξαν μάρτυρες της Αναστάσεως, της Πεντηκοστής και της Αναλήψεως Του! Παρόλα αυτά έπρεπε και ένας Παύλος να περιμένει αυξανόμενος, προαγόμενος δηλαδή στην επίγνώση του Θεού, 14 ολόκληρα χρόνια περίπου, μέχρι να καταστεί έτοιμος για τον ευαγγελισμό των εθνών. Και τούτοι οι αφελέστατοι άνθρωποι που διάβασαν μια φορά τη Βίβλο, ανεβάζουν τον εαυτό τους στο ίδιο σκαλί με αυτό τον απόστολο!

ο άγιος επίσκοπος Ιγνάτιος Μπρατσιανίνωφ ή Μπριαντσιανίνωφ γράφει στο βιβλίο του «Θαύματα και Σημεία»: «Η πλάνη που είναι γνωστή ως φαντασία, αρέσκεται στην επινόηση ψευδών συναισθημάτων και καταστάσεων χάριτος, από τα οποία δημιουργείται η στρεβλή και λανθασμένη εντύπωση ενός καθολικού πνευματικού τάχα αγώνα. Επινοεί διαρκώς καταστάσεις ψευδο-ττνευματικές, μια οικεία "συντροφικότητα" προς τον Ιησού, έναν εσωτερικό διάλογο με Αυτόν, μυστικιστικές αποκαλύψεις, φωνές, τέρψεις... Μέσα από αυτές τις ενέργειες το αίμα αποκτά μια εφάμαρτο και παραπλανητική παρόρμηση, που μοιάζει με ηδονή έμπλεο ελέους. Τούτη κρύβεται πίσω από ένα προσωπείο ταπεινοφροσύνης, ευσέβειας και σοφίας».

Τα λόγια «Ή βασιλεία του Θεού εντός υμών έστι» (Λουκ. ιζ',' 21) δεν σημαίνουν πως είμαστε εκ φύσεως θεοί, αλλ' ότι διά του Βαπτίσματος ενοικεί μέσα μας το Άγιο Πνεύμα που εμείς οφείλουμε να «ενεργοποιήσουμε» μέσω του ελέους και της ταπείνωσης. Στον βουδιστικό διαλογισμό αντιθέτως ο άνθρωπος στρέφεται προς «τον εαυτό του» με την εντύπωση πως είναι ως προς το είναι του Θεός. Εδώ ακριβώς έγκειται η πλάνη. «Μια τέτοια κατάσταση», λέει ο άγιος Ιγνάτιος «μπορεί να διαρκεί χρόνια και χρόνια ή και μια ζωή ολόκληρη χωρίς να διαφαίνεται. Οποιος περιπίπτει σε ένα τόσο θαλπερό, άνετο και ζηλωτικό καθεστώς, διαπράττει κυριολεκτικά ττνευματική αυτοκτονία, καθώς παραμένει τυφλός έναντι της αληθινής του πνευματικής καταστάσεως». Και συνεχίζει: «Με το να νομίζει κάνεις πως είναι πλήρης Θείας Χάριτος, δεν πρόκειται να την αποκτήσει και ποτέ... Όποιος αφ' εαυτού προσφέρει στον εαυτό του δωρεές χάριτος, εμποδίζει διά της φαντασίας αυτής την έλευση γνήσιας Θείας Χάριτος και διανοίγει διάπλατα τη θύρα στη μόλυνση από την αμαρτία και τους δαίμονες».

Χρήσιμο είναι να αναφερθεί σε τι συνίσταται τέτοιου είδους τύφλωση. Ο άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος διδάσκει επ' αυτού: «Είναι δυνατόν να περιγραφεί κάθε τύφλωση ως προς όλες της τις γενεσιουργές αιτίες και τις ιδιότητες; Βασική ιδιότητα της αποτελεί το γεγονός ότι το άτομο θεωρεί με βεβαιότητα τον εαυτό του κάτι που στην πραγματικότητα δεν είναι, όπως για παράδειγμα ικανό να διδάσκει άλλους ή να διάγει έναν συγκεκριμένο τρόπο βίου, κ.ο.κ. Πηγή για τούτο είναι ο εξαιρετικά λεπτός λογισμός "είμαι 'κάτι' και το 'κάτι' δεν είναι ασήμαντο". Ο μηδαμινός θεωρεί για τον εαυτό του πως κάτι είναι. Ο εχθρός πιάνεται από τούτη την απερίσκεπτη υπερηφάνεια και παγιδεύει τον άνθρωπο εντός αυτής.

Κάθε αδιόρατος κακός λογισμός, τον οποίο δεν αντιλαμβανόμαστε, μας παρακρατεί στην τύφλωση, αν συλλογιζόμαστε πως δεν επιτρέπουμε σε ένα καλό λογισμό, με φόβο Θεού, να μας οδηγεί. Στα πλαίσια αυτού του φωτός θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν παρέρχεται ούτε ένα λεπτό, μια και δεν βρισκόμαστε σε τύφλωση. Αυτό συμβαίνει, επειδή το κακό βρίσκεται ακόμη εντός μας. Και για τον λόγο αυτό οι οφθαλμοί μας διατηρούνται ακόμη κεκαλυμμένοι».

Αυτός είναι ο λόγος που ο Θεός μάς απαγόρευσε να φάμε από το δένδρο μιας τέτοιας «γνώσης»· πρόκειται για ενέργεια όχι σημαντική κι απαραίτητη για τη ζωή. Ο όφις επιθυμεί να είναι πιο σοφός από τον Δημιουργό του, και όποιος ακούει την προτροπή του, θα πρέπει να υπομένει και τη συνέπεια, δηλαδή την πτώση. Αυτό σημαίνει αποστασία από τον Θεό. «Το Πνεύμα μέσω των προφητών το λέει ξεκάθαρα ότι στους έσχατους καιρούς θα αποστατήσουν μερικοί από την πίστη και θα προσκολληθούν σε πνεύματα παραπλανητικά και σε διδασκαλίες δαιμονικές. Θα παρασυρθούν από απατεώνες και υποκριτές που έχουν πωρωμένη τη συνείδηση τους» (Α' Τιμ. δ', 1-2). Εδώ λοιπόν δεν αναφέρεται τίποτε για κάποια «νέα αφύπνιση» ή για μια «έκχυση του Αγίου Πνεύματος», αλλά πολύ περισσότερο γίνεται λόγος για μια γενικευμένη αποστασία, αποπλάνηση και εξαπάτηση, και μάλιστα κατά τρόπο τόσο λετττεπίλεπτο που η γνήσια χριστιανοσύνη θα εξοβελίζεται από το πρόσωπο της γης. «Όταν όμως έρθει ο Υιός του Ανθρώπου, θα βρει τάχα πιστούς ανθρώπους στη γη;» (Λουκ. ιη', 8). Μάλλον όχι! Θα βρει καρδιές κλειδαμπαρωμένες για την αγάπη.

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

1. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5)
2. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (2ο ΜΕΡΟΣ)
3. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (3ο ΜΕΡΟΣ)
4. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (4ο ΜΕΡΟΣ)
5. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (5ο ΜΕΡΟΣ)
6. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (6ο ΜΕΡΟΣ)
7. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (7ο ΜΕΡΟΣ)
8. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (8ο ΜΕΡΟΣ)
9. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (9ο ΜΕΡΟΣ)
10. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (10ο ΜΕΡΟΣ)
11. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (11ο ΜΕΡΟΣ)
12. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (12ο ΜΕΡΟΣ)
13. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (13ο ΜΕΡΟΣ)
14. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (14ο ΜΕΡΟΣ)
15. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (15ο ΜΕΡΟΣ)
16. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (16ο ΜΕΡΟΣ)
17. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (17ο ΜΕΡΟΣ)