Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (14ο ΜΕΡΟΣ)

Η κάθε ασιατική θρησκευτική νάρκωση εξυπηρετεί εν τέλει μόνο στο να αντιπαρέρχεται και να αποφεύγει κανείς την αλήθεια. Αφού ο άνθρωπος κατά την ασιατική πνευματικότητα είναι «θεός», δεν υπάρχει καμία απολύτως ανάγκη για ταπείνωση ούτε όμως τίθεται κατ' ουσίαν το θέμα περί επίγνωσης της αμαρτίας κι ενοχής. Αν όμως θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, τότε ανακαλύπτουμε μέσα μας τόσο περισσότερες αδυναμίες, αποτυχίες και υποδούλωση στα πάθη, με μια λέξη ενοχή ή αμαρτία, όσο βαθύτερα σκύβουμε εντός μας ή πιο καλά, όσο βαθύτερα επιτρέπουμε στο Αγιο Πνεύμα να εισχωρήσει εντός μας. Διότι το Αγιο Πνεύμα μάς οδηγεί ακριβώς σε εκείνο το σημείο, το οποίο στις άλλες θρησκείες προσπερνιέται και παραλείπεται τόσο επιμελώς, και συγκεκριμένα στην οδυνηρή επίγνωση του εαυτού μας και της αμαρτίας, που είναι η πηγή του ανθρώπινου πόνου, αλλά από την οποία μπορώ να λυτρωθώ μέσα από τη μετάνοια, το αίμα του Ιησού Χριστού και τη συγχώρηση Αυτού. Στ' αλήθεια, μακάρι να ήταν η κάθαρση μας τόσο απλή και εύκολη, όσο ένα λουτρό στον Γάγγη ποταμό ή στον Ινδό, όπως θέλουν να μας διδάσκουν οι γκουρού! Η εμπειρία όμως έχει δείξει ότι όλοι οι λεγόμενοι κομιστές της ευτυχίας που υπόσχονται στους ανθρώπους διά της ταχυτά^ς οδού ελευθερία, ησυχία και ειρήνη μέσα από αυτοσχέδιες προσωπικές μεθόδους, διδασκαλίες-υποκατάστατα και φιλοσοφίες, στην ουσία απαρνούνται τον Ιησού και το λυτρωτικό Του έργο. Εξαπατούν και συσκοτίζουν τους ανθρώπους και αποτελούν μεταμφιεσμένους κομιστές δυστυχίας. Παραμένει θέση δογματικά αμετάτρεπτη ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να καθαρθεί αφ' εαυτού από τις αμαρτίες του. Τούτο μπορεί να το κάνει μόνον ο Ιησούς Χριστός και πάντως είναι ένας διαρκής αγώνας ενάντια στην υπερηφάνεια, μια πάλη με το εγώ, τον πεπτωκότα Αδάμ, ο οποίος, όταν κατανικάται, αφήνει να πηγάζουν δάκρυα μετανοίας.

Όλοι επιθυμούν να απελευθερώσουν τις «κρυμμένες σου ικανότητες», να σου διοχετεύσουν νέα ενέργεια ζωής (με λιγότερο ή περισσότερο επιστημονική φρασεολογία), αλλά όλοι διαλύονται σε λεπτή σκόνη εμπρός στην αγάπη του Χριστού. Διότι πίσω από όλα αυτά κρύβεται το αρχέγονο ψεύδος, με το οποίο ο όφις έπεισε την Εύα να φάγει από το δένδρο της γνώσεως: «την ημέρα που θα φάτε απ' αυτό, θα ανοιχτούν τα μάτια σας και θα γίνετε σαν θεοί, και θα γνωρίζετε το καλό και το κακό» (Γεν. γ', 5), με άλλα λόγια «θα δείτε ποιοι πραγματικά είστε... δηλαδή θεοί». Όλα τα παραπάνω είναι δημιουργήματα της ανθρώπινης διάνοιας και επομένως δεν είναι σε θέση να αντικαταστήσουν την αγάπη και την ειρήνη που μόνο ο Ιησούς Χριστός μπορεί να δώσει. Καμία απολύτως από αυτές τις τεχνικές δεν μπορεί να μας οδηγήσει στην καρδιά μας. Το εσωτεριστικό τους αμάλγαμα από ημιαλήθειες και ψευδοχριστιανικά περιτυλίγματα απάτης δεν είναι πρόσφορο να γιατρέψει την πληγωμένη μας καρδιά, να ξαναπλάσει την παραμορφωμένη εικόνα του Θεού μέσα μας και να επανορθώσει τον διεστραμμένο από τα πάθη χαρακτήρα μας. Για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να συμφιλιωθούμε με τον Θεό· να ξαναγίνουμε «υιοί» και «θυγατέρες» αφήνοντας να πέσει καταγης το προσωπείο της υπερηφανείας μας.

Αυτοδημιούργητοι κι αυτόκλητοι σωτήρες είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία, διότι στασιάζουν ενάντια στον Χριστό, εν τέλει τον παραγκωνίζουν και ακολουθούν αντί Εκείνον το δικό τους θέλημα (σε τούτο ακριβώς το ίδιον θέλημα έγκειται το κλειδί για το μυστήριο ολόκληρου του ανθρώπινου πόνου). Θα έρθει κάποτε η ημέρα που οι άνθρωποι θα έχουν τόσο κουραστεί και βαρεθεί να ακούν από άλλους ανθρώπους αυτοσχέδιες διδασκαλίες, που από χαρά θα κλαίνε, αν κάποιος έλθει να τους μιλήσει για τον Θεό. «Από κανέναν άλλο δεν μπορεί να προέλθει η σωτηρία ούτε υπάρχει άλλο πρόσωπο κάτω από τον ουρανό δοσμένο στους ανθρώπους με το οποίο να μπορούμε να σωθούμε» (Πράξ. δ', 12). «...Κανείς δεν πηγαίνει στον Πατέρα παρά μόνο αν περάσει από μένα» (Ιωάν. ιδ', 6). Ποτέ και πουθενά δεν έχει διακηρυχθεί ότι ο ιστορικά βεβαιωμένος ιδρυτής της οποιασδήποτε θρησκείας είναι ο ένας και μοναδικός Θεός: Ακόμη κι αν αυτή η αποκλειστική αξίωση του Ιησού στέκει στον λαιμό των περισσοτέρων από τους συγχρόνους μας ως μισαλλόδοξη, μη συγκαταβατική και απαράδεκτη, «... κήρυγμα προσβλητικό για τους Ιουδαίους κι ανόητο για τους εθνικούς» (Α' Κορ. α, 23), δεν παύει ωστόσο να είναι απαρασάλευτα αληθινή. Για την ανθρωπότητα που υποφέρει και πονά, υπάρχει μία μονάχα βοήθεια: Ο Ιησούς Χριστός, που δύναται τα πάντα. Μόνο ένα δεν μπορεί, κι αυτό είναι να μπει στην καρδιά σου, όταν εσύ δεν το θέλεις.

(ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ: ΚΑΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑ ΟΙ ΚΑΘΕ ΛΟΓΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΔΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣΟΥΝ ΟΤΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΟΔΗΓΟΥΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΗΘΕΝ ΘΕΟ!!!! ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥΣ!!!)

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ

1. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5)
2. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (2ο ΜΕΡΟΣ)
3. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (3ο ΜΕΡΟΣ)
4. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (4ο ΜΕΡΟΣ)
5. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (5ο ΜΕΡΟΣ)
6. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (6ο ΜΕΡΟΣ)
7. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (7ο ΜΕΡΟΣ)
8. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (8ο ΜΕΡΟΣ)
9. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (9ο ΜΕΡΟΣ)
10. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (10ο ΜΕΡΟΣ)
11. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (11ο ΜΕΡΟΣ)
12. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (12ο ΜΕΡΟΣ)
13. Ποιοί ήταν οι «θεοί» των εθνών; (Ψαλ. 95,5) (13ο ΜΕΡΟΣ)